บทที่ 973 – ท่านประมุขจงเจริญ
 
 
 
หลังจากที่ฆ่า เจียง ฉีซา แรงกดดันจากสะบั้นนภาก็หายกลับเข้าไปในร่างของ ชูเฟิง จากนั้นโลกก็กลับสู่ความสงบ 
 
 
 
ความเงียบปกคลุมไปทั่ว ขณะที่ทุกคนทอดสายตามองมายังชูเฟิง โดยพูดอะไรไม่ออก 
 
 
 
ด้วยความแข็งแกร่งของชูเฟิงเพียงคนเดียว สามารถสังหารสุดยอดผู้เชี่ยวชาญจากหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจ กระทั้ง อัจฉริยะจากดินแดนสงครามศักดิ์สิทธิ์ ความแข็งแกร่งของเขาช่างน่าตกใจ และผลลัพการต่อสู้ของเขาก็มีผลกระทบโดยตรงต่อสงคราม 
 
 
 
ชูเฟิง เป็นดั่งเปลวไฟที่โชติช่วงสว่างไสว ไม่เพียงแต่ทุกคนจะจดจำเหตุการณ์ในวันนี้ ทุกคนยังยอมสิโรราบต่อเขา เพราะวันหน้า ชูเฟิง มีชะตากรรมที่จะต้องเป็นประมุขของทะเลตะวันออก วีรกรรมของเขามากมายจะถูกจารึกไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์ และเขาจะกลายเป็นบุคคลที่น่าเคารพและเถิดทูล 
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ขณะที่สาวกของพรรคมารทลายราตรี กู่ร้องฉลองชัยชนะ ผู้คนของหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจต่างตกอยู่ในความหวาดกลัว ผู้เฝ้าดูเหตุการณ์นับร้อยล้านจากทั่วทุกสารทิศในทะเลตะวันออก ต่างถอนหายใจออกมาด้วยความชื่นชม ขณะนั้น ชูเฟิง เปิดฝ่ามือออก และใช้พลังดูดมหาศาลออกมา 
 
 
 
แม้จะเป็นพลังดูดที่รุนแรง แต่มันก็ไม่ส่งผลกระทบต่อใคร ในตอนนั้นแรงดูดมหาศาล ได้ดึงเอา ง้าวเพลิง ของเจียง ฉีซา และ ยอดยุทธภัณฑ์ราชวงค์ของ จาว เยว่เทียน และคนอื่นๆ รวมไปถึงถุงจักรวาลของพวกเขา เข้ามาภายในมือชูเฟิง 
 
 
 
ที่สำคัญ ชูเฟิง ไม่ได้แค่ยึดทรัพย์ของพวกเขา แม้กระทั้งแหล่งพลังวิญญาณของพวกเขาก็ยังโดนดูดกลืนเข้ามาในร่างกายของ ชูเฟิง แม้วา ชูเฟิง จะสังหารกายหยาบและดวงจิตพวกเขา แต่เขาก็คงเหลือแหล่งพลังวิญญาณเอาไว้ เพื่อที่จะดูดกลืนมันเป็นพลังให้กับต้านต้าน “ไต้เท้า ชูเฟิง โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย!!!””ไต้เท้า ชูเฟิง โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วย!!!”
 
 
 
ขณะนั้น ผู้เชี่ยวชาญจากหมู่เกาะประหารต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับเอาหัวโขก โดยอ้อนวอนต่อชูเฟิง ให้ยกโทษให้ เห็นแบบนั้นผู้เชี่ยวชาญมากมายจากสามมหาอำนาจเผ่าปีศาจก็คุกเข่าและขอร้องเช่นเดียวกัน
 
 
 
เขาสามารถฆ่าทุกคนได้โดยไม่มีข้อยกเว้น แม้แต่ เจียง ฉีซา กระทั้ง มู่หรง หมิงเทียน ก็ยังถูกฆ่า แล้วลำพังพวกเขาจะเอาอะไรไปต่อกรกับชูเฟิง ? การร้องขอชีวิตมันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเขา 
 
 
 
* ฟู่วววว * เห็นแบบนั้น ชูเฟิง ก็ปล่อยแรงกดดันไม่มีที่สิ้นสุดกระจายออกไปรอบๆ เข้าห่อหุ้มคนของหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจเผ่าปีศาจ
 
 
 
* * * ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง . . . . * * * หลังจากที่แรงดันเข้าปลุกคลุมพวกเขา ก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นระงมภายในมหาสมุทรฝูงชน ทุกคนที่อยู่ในแรงดันต่างสิ้นชีวิตกลายเป็นแอ่งโลหิตขนาดใหญ่ 
 
 
 
ด้วยพลังของ ชูเฟิง พริบตาเดียว ก็สังหารผู้คนฝ่ายหมู่เกาะประหารไปหลายพันคน”ไต้เท้า ชูเฟิง โปรดไว้ชีวิตด้วย ให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้ง!””ไต้เท้า ชูเฟิง ข้ามีลูกเมียจะต้องดูแล! พวกเขารอการกลับมาของข้าอยู่ที่บ้าน หากไม่มีข้า พวกเขาจะอยู่กันได้ยังไง ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด “ไต้เท้า ชูเฟิง ปล่อยพวกเราไปเถอะ”
 
 
 
คนที่มาจากหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจเผ่าปีศาจต่างตกตะลึง ในบรรดาพวกที่ไม่ได้คุกเข่าตอนนี้ก็ต่างพากันเข่าอ่อน ขณะที่เริ่มขอร้องต่อ ชูเฟิง “เหอะๆ . . . .”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาเผชิญหน้ากับเสียงโศกเศร้า ร้องไห้ ดังสนั่น ชูเฟิง เพียงแค่ปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า”
 
 
 
ในการทำสงครามของสองฝ่าย แต่ละฝ่ายก็มีหน้าที่ของตน ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด””แต่ผู้ชนะคือราชา ส่วนผู้แพ้คือกบฎ การใจอ่อนต่อศัตรูแม้แต่คนเดียวก็จะเป็นภัยร้ายต่อตน หากข้าเป็นคนที่เป็นฝ่ายปราชัยในวันนี้ ข้ามั่นใจเลยว่าต้องไม่มีใครที่มาเห็นใจ ดังนั้น . . . ข้าไม่สนเรื่องความดี ความเลว และไม่สนว่าเจ้ามีภาระอะไรถึงต้องการมีชีวิต แต่ข้าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครรอดไปได้””หากเจ้าจะโทษ ก็ต้องโทษตัวเองที่เลือกเข้าฝ่ายผิด หากเจ้าอยากตำหนิ ก็จงตำหนิตนเองที่ตั้งตัวเป็นศัตรู”
 
 
 
หลังจากพูดจบ แววตาของ ชูเฟิง ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นเขาก็ตะโกนว่า”
 
 
 
พี่น้องพรรคมารทลายราตรีทั้งหมด จงฟัง! สังหารพวกหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจเผ่าปีศาจให้หมด อย่าให้ใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!!!””ฆ่า! ! ! ! !”
 
 
 
หลังจากที่เขาพูด กองทัพพรรคมารทลายราตรีก็กลายเป็นปีศาจกระหายเลือด พวกเขาพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปลดปล่อยพลังวิญญาณโดยที่ใช้ทักษะต่างๆ เริ่มต้นสังหารหมู่คนของหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจ 
 
 
 
คนที่อยู่ฝ่ายหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจต้องการที่จะสู้เพื่อชีวิตของตัวเอง เพราะยังไงพวกเขาก็ต้องตาย แม้ว่าพวกเขาจะลุกขึ้นสู้แต่มันก็ไร้ประโยชน์ เพราะพวกเขาล้วนไม่ใช่คู่มือของ ชูเฟิง 
 
 
 
แรงดันวิญญาณของ ชูเฟิง หยุดยั้งพวกเขาจนต้องทำให้คุกเข่าสิโรราบ อย่าว่าแต่จะป้องกัน แม้จะลุกเพียงครึ่งก้าวก็ยังทำไม่ได้ พวกเขาทำได้แค่รอถูกสังหารอย่างไร้ความปราณี 
 
 
 
ในเวลาสั้นๆ เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดดังขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด กึกก้องไปทั่วท้องฟ้า ร่างคนนับไม่ถ้วนกลายเป็นละอองเลือดก่อให้เกิดเป็นฝนโลหิต ตกลงสู่มหาสมุทร ทำให้มันถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน 
 
 
 
ความหวาดกลัวฝังลึกเข้าไปในจิตใจของผู้คนที่เฝ้าดู พวกเขาไม่นึกว่า ชูเฟิง จะโหดเหี้ยมเช่นนี้ เดิมทีพวกเขาไม่นึกว่า ชูเฟิง จะสังหารคนของหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจที่ยอมรับความพ่ายแพ้ แต่นี้เขากับสังหารพวกนั้นอย่างเหี้ยมโหด 
 
 
 
พวกเขากังวลอย่างมากว่า ชูเฟิง จะถูกความกระหายเลือดเข้าครอบงำและสังหารพวกเขาไปด้วย เพราะเหตุผลที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อเข้าร่วมงานแต่งงานระหว่าง เจียง ฉีซา และ จื่อหลิง ที่สุดแล้ว การกระทำของพวกเขาก็คือการดูถูก ชูเฟิง 
 
 
 
แต่พวกเขานั้นกังวลมากเกินไป แม้ว่าชูเฟิงจะโหดเหี้ยมกับศัตรู แต่ชูเฟิงนั้นก็ไม่ได้บ้า เขาไม่คิดจะสังหารผู้บริสุทธิ์ตั้งแต่แรก แม้ว่าผู้ที่เฝ้าดูมันจะน่ารังเกียจ แต่ความผิดของพวกเขาก็ไม่ถึงกับสมควรตาย 
 
 
 
ในขณะที่ความวุ่นวายบังเกิด ผู้คนของหมู่เกาะประหารและสามมหาอำนาจเผ่าปีศาจก็ถูกทำลายล้างโดยเหล่าพี่น้องพรรคมารทลายราตรี โดยไม่มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว 
 
 
 
แม้ว่าคนพวกนั้นจะไม่ได้มีความแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ แต่พวกเขาก็นับว่ามีกันจำนวนมาก ดังนั้น ชูเฟิง จึงไม่คิดที่จะทิ้งแหล่งพลังวิญญาณเหล่านั้น เขาจึงดูดกลืนมันให้กับต้านต้าน 
 
 
 
ในตอนนั้น สาวกของพรรคมารทลายราตรียืนกันเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบในอากาศ พวกเขาคารวะต่อ ชูเฟิง ในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็ตะโกนออกมาพร้อมๆกัน”
 
 
 
ท่านประมุข จงเจริญ””ท่านประมุข จงเจริญ””ท่านประมุข จงเจริญ””ท่านประมุข จงเจริญ”
 
 
 
สองคำนั้นดังสนั่นหวั่นไหว กู่ก้องอย่างไม่รู้จบ สาวกพรรคมารทลายราตรีตื่นเต้นกันอย่างมาก เพราะความแข็งแกร่งของ ชูเฟิง ที่พวกเขาได้ประจักษ์ นั้นเป็นสิ่งที่ อดีตประมุขพรรค ก็ไม่สามารถที่จะทำได้ 
 
 
 
ความแข็งแกร่งของเขาทำให้ทุกคน รู้ว่าการตัดสินใจของพวกเขาถูกต้อง ชูเฟิง ไม่ใช่มีเพียงแต่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นประมุขพรรค แต่เขายังรู้สึกว่า ชูเฟิง นั้นเหนือกว่า อดีตประมุขพรรค และนี้จะเป็นยุคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของ พรรคมารทลายราตรี 
 
 
 
ตอนนั้น จื่อหลิง , ซูรู่ , ซูเหม่ย , เจียง หวู่ชาง , จาง เทียนยี่ , ชุน หวู , ฉิวซุ่ย ฟู่หยาน , ไต้กู๋ , ฉิว ซานเฟิง และคนอื่นๆ 
 
 
 
คนที่รัก ชูเฟิง ต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอันสดใสบนใบหน้า พวกเขารู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของจิตใจ พวกเขารู้สึกภาคภูมิใจกับ ชูเฟิง 
 
 
 
ชูเฟิง ได้แสดงพลังอำนาจที่ทรงอนุภาพให้ผู้คนได้ประจักษ์ ผู้ที่พลาดโอกาสที่จะเป็นสหายกับเขา รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง อารมณ์ของพวกเขาตอนนั้นซับซ้อนเป็นอย่างมาก 
 
 
 
เซี๊ยะ หยู่ และ ตง เซวีย ก็คือตัวแทนของคนเหล่านั้น แม้ว่า พวกนางจะไม่ได้ทำอะไรให้ชูเฟิงเกลียดมากมาย แต่พวกนางก็รู้ดีว่า ตอนนี้พวกนางได้เป็นปฏิปักษ์กับ ชูเฟิง และนั้นก็ถือเป็นคมผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต 
 
 
 
พวกนางรู้ว่า ชูเฟิง จะกลายเป็นบุคคลที่แข็งแกร่ง และ ทรงอำนาจ แต่พวกนางก็ทำอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้ พวกนางจึงทำได้แค่อิจฉาคนใกล้ๆตัว ชุน หวู่ และคนอื่นๆในกลุ่ม เพราะไม่ว่ายังไงแล้ว เซี๊ยะ หยู่ และ ตง เซวีย ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับความช่วยเหลือจาก ชูเฟิง 
 
 
 
พวกนางและชุน หวู่ มีพลังต่างกัน 2 ระดับ ในเส้นทางการเพาะปลูก ชุน หวู่ จะค่อยๆทิ้งห่างพวกนางออกไป ย้อนกลับไปในตอนนั้นพวกนางได้รับโอกาสมากมายเช่นเดียวกับ ชุน หวู่ แต่ . . . . . พวกนางก็เลือกผิดเส้นทาง 
 
 
 
ดังนั้น ตอนนี้พวกนางจึงเกลียดตัวเองเอามากๆ พวกนางเกลียดความโง่เขลาของตัวเอง พวกนางเกลียดตัวเองในการล้มเหลวในการมองดูคน พวกนางไม่เพียงจะพลาดโอกาสที่ยิ่งใหญ่ในการจะผูกมิตรกับ ชูเฟิง แต่พวกนางยังเป็นปฏิปักษ์กับเขา. . . 
 
 
 
น่าเสียดายที่ไม่มียารักษาความเสียใจอยู่บนโลกนี้ พวกนางถูกกำหนดให้ชดใช้ในสิ่งที่พวกนางเลือก สีหน้าของพวกนางในตอนนั้นมีเพียงแค่ 2 คำ นั้นคือ ‘ เสียใจ ตลอดกาล ‘ 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : เมื่อวาน พวกเราไม่ค่อยมีบทเลยว่ะ! 
 
 
 
B : @ รีบล่ะมั้ง 
 
 
 
A : ว่าแต่ ชูเฟิง จะมีเป้าหมายอะไรต่อไปอ่ะ ?! 
 
 
 
B : คงตามหาครอบครัว และหาทางรักษาจื่อหลิงล่ะมั้ง หลังจากนี้สักพัก ถ้าพี่เฟิง ไม่กลับ 9 อาณาจักร ก็คงจะไป ดินแดนสงครามศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้ ขอฉลองชัยใน ภาคทะเลตะวันออกก่อน 
 
 
 
A : ทำไมช่วงนี้ พี่เฟิง ไม่หาทางเอามุกอัคคีกับมุกน้ำแข็ง รวมถึง มุกที่อยู่กับผู้ก่อตั้งสำนักมังกรฟ้า ออกมา จะได้ไปเอายอดยุทธภัณฑ์จักรพรรดิ 
 
 
 
B : ยังๆ สิ่งที่พี่เฟิงทำค้างคา ยังเหลืออีกเพียบ สหายพี่เฟิง ก็ยังไม่เก่งมากพอที่จะไป ดินแดนสงครามศักดิ์สิทธิ์ 
 
 
 
C : ว่าแต่มันจะจบง่ายๆ แบบนี้จริงๆงั้นหรอ ?!