บทที่ 957 – ความอัปยศอดสู่
 
 
 
เมื่อไม่มีใครรับรู้ถึงความคิดพลาดหรือข้อบกพร่อง เจียง ฉีชา ยิ้มเเละพยักหน้าด้วยความพึงพอใจในทันที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงที่ดังผ่านฝูงชน”
 
 
 
ข้านั้น ได้กระทำถูกต้อง” 
 
 
 
คำถามที่ถามออกไปนั้นหลายคนนั้นก็อยากรู้เหมือนกันเเต่ ในที่สุดคนทั้ง 100ล้านกว่าคน ก็ล้วนเงียบสนิทในทันทีไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยอะไรอีกในตอนนี้ “บอกข้าที! ข้า เจียงฉีชา กระทำถูกต้องหรือไม่?”
 
 
 
เมื่อเขาเห็นการตอบสนองที่เงียบไป เจียงฉีชาได้ชี้นิ้วออกไปยังกลุ่มระยะไกล จากการตัดสินจากมุมมอง เสื้อผ้าของพวกเขานั้นน่าจะมาจากกลุ่มหรือนิกายเดียวกัน “นี่…..นี่…”
 
 
 
คนที่ออกมายืนนั้นเหมือนจะเป็นผู้นำกลุ่ม เเต่เมื่อเขาได้ยินคำถามของ เจียง ฉีชา อย่างไรก็ตามเวลานั้น จิตใจเเละร่างกายของเขาได้รับการสั่นกลัวเขาไม่สามารถที่จะตอบสนองต่อคำถามนี้ได้ “รีบตอบมาก่อนที่ข้าจะส่งเจ้าไปลงนรก! เจ้านั้นไม่คิดว่าข้าเป็นคนดีอย่างงั้นใช่หรือไม่?”
 
 
 
เจียง ฉีชาที่เห็นท่าทีของเขา เขารู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์ท่ามกลางความโกรธของเขา เขาได้เปิดการโจมตีออกไป 
 
 
 
*บู้มม-* 
 
 
 
เมื่อเขาหงายฝ่ามือการโจมตีที่รวดเร็วได้ปรากฏขึ้นในทันที หลายคนจากนิกายต่างๆที่ได้เห็นล้วนหันหน้าไปมองเเละถ่างตาดูด้วยความประหลาดใจเป็นเพราะว่านิกายขนาดเล็กนั้นได้หายไปอย่างสมบูรณ์เหลือเพียงเเค่เเหล่งน้ำที่เป็นเลือดนองบนพื้นเพียงเท่านั้น “อะ…”
 
 
 
หลายคนได้ตื่นตระหนกเเละกลัวในทันทีเป็นเพราะว่าการกระทำของ เจียง ฉีชา นั้นโหดเหี้ยม ถึงเเม้จะเป็นถึงงานเเต่งงาน? เเละพวกเขาได้มาเพื่อร่วมงานเเต่งกับต้องมาตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้ 
 
 
 
เจียง ฉีชานั้น โหดเหี้ยมเกินไป ที่ทำเเบบนี้ไม่ใช่ว่าเเท้จริงเเล้วเขาต้องการสังหารผู้คนทั้งหมดที่มางานเเต่งของเขาหรอกหรือ? “ช่วยบอกข้าที ข้านั้นทำถูกต้องหรือไม่?”
 
 
 
หลังจากที่ทำลายนิกายขนาดเล็กด้วยเพียงฝ่ามืดเดียว เขาได้ถามคำถามนี้อีกครั้ง “น..น..นะ…เเน่นอนท่านย่อมกระทำถูกต้อง! ท่านเจียง ฉีชา ท่านเปรียบดั่งพระเจ้า เเน่นอนท่านย่อมเป็นคนดีเเน่นอน!”
 
 
 
เป็นเพราะว่าพวกเขาได้เรียนรู้เเล้วว่าควรจะตอบโจทย์เเบบนี้เช่นไรพวกเขาไม่กล้าที่จะลังเลอีกต่อไป “ฮ่าๆ ไม่เลวๆ! ข้านั้นชอบความจริงใจที่เเสนจอมปลอมของเจ้าเสียจริง!”
 
 
 
เจียง ฉีชาหัวเราะอย่างมีความสุขหลังจากที่ได้ยินเสียงตอบรับจากคำถามของเขาเขาก็เริ่มมองไปที่ฝูงชนคนอื่นๆเเละถามอีกครั้ง”
 
 
 
ข้าต้องการที่จะถามพวกเจ้าทุกคนว่า ข้า เจียงฉีชา กระทำถูกต้องหรือไม่?”
 
 
 
ขณะที่เขากล่าวออกมาความเเข็งเเกร่งของเขาได้ถูกปกคลุมในสายตาของพวกเขาในทันทีพวกเขารู้สึกได้ถึงภัยคุกคามที่อันตรายอย่างที่สุด “ท่านใต้เท้า เจียง ฉีชา ท่านกระทำถูกเเล้ว!” “ท่านใต้เท้า เจียงฉีชา ท่านเป็นคนดีจริงๆ!” 
 
 
 
พวกเขารู้สึกได้ถึงภัยคุกคามที่อันตรายเเน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าที่จะอยู่เงียบเเน่นอน ตอนเเรกพวกเขากล่าวเพียงออกมาเพียงเเค่ชนกลุ่มน้อยเท่านั้น เเต่ในตอนนี้ทั้งหมดเเละในท้ายที่สุดทุกคนก็เปร่งเสียงดังกึกก้องออกมาดั่งเช่นเสียงฟ้าคำราม พวกเขาได้เริ่มที่จะกล่าวออกมาด้วยความจริงใจ “ฮ่าๆ ยอดเยี่ยม! ข้าเจียง ฉีชาถึงเเม้จะทำเลวร้ายเเค่ไหนเเต่ทุกอย่างที่ข้าทำนั้นไม่ผิดหรือถูก เพราะพวกเจ้าบอกว่าข้าเป็นกระทำถูกต้องเช่นนั้น ข้าจะกล่าวอะไรหน่อย” “ข้าจะบอกให้พวกเจ้าทุกคนจงฟัง ในโลกนี้ ไม่มีทั้งคนดี เเละคนที่ไม่ดี ความเมตคืออะไร? อะไรคือสิ่งที่ชั่วร้าย? นรกที่เรียกกันว่าความชั่วร้ายนั้น มันเป็นเพียงเเค่เรื่องเหลวไหลทั้งเพ” “ในโลกเเห่งนี้ความเเข็งเเกร่งถือเป็นที่สุดเเละเป็นดั่งพระเจ้าของโลก ผู้ชนะคือ ราชันย์ที่เเท้จริง ส่วนผู้เเพ้ก็เป็นเพียงได้เเค่พรมเช็ดเท้า เท่านั้นนี่คือความจริงของโลกใบนี้” “วันนี้ข้าได้บังคับจื่อหลิงให้เเต่งกับข้าเป็นเพราะว่าข้านั้นเเข็งเเกร่งเเละมีสิทธิ เเน่นอนว่าชูเฟิงเช่นเดียวกัน ถ้าเขามีปัญญาเเละความสามารถที่จะชิงตัวผู้หญิงของเขาจากข้าได้เขาก็ไม่ผิดเช่นเดียวกัน?” “บุคคลที่พวกเจ้ากล่าวถึง ชูเฟิงนั้น เป็นเพียงเเค่ขยะเท่านั้น เขาคือขยะที่เเม้เเต่จะปกป้องผู้หญิงที่เขารักก็ยังทำไม่ได้” “ทุกคนได้ยินรึไม่ ข้านั้นเเข็งเเกร่งกว่าเขา เเน่นอนว่าถ้าเกิดข้าเป็นเขาเเละได้ยินคำว่ากล่าวเช่นนี้ ข้านั้นไม่สามารถที่จะนึกได้เลยว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เเละข้าไม่สามารถที่จะทนต่อความอัปยศอดสู่เช่นนี้ได้อย่างเเน่นอน” “เเต่ว่าข้านั้นมีความเเข็งเเกร่ง เเละข้าคือผู้ควบคุมทุกสิ่ง เฉกเช่นราชา ไม่สำคัญว่าข้าจะถูกหรือผิด ตราบใดที่ข้าต้องการก็ไม่มีใครที่จะสามารถจะหยุดข้าได้”
 
 
 
เจียง ฉีชา ตะโกนออกไปด้วยเสียงที่ดังกังวาลน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง 
 
 
 
คำพูดของเขานั้นไม่ได้ก่อเกิดความโกรธเคืองต่อฝูงชนเเม้เเต่น้อย เเต่กลับกันมันสามารถทำให้พวกเขาคิดได้ว่า คำกล่าวของ เจียงฉีชานั้นได้ถูกต้องเเละเป็นความจริงที่สุด 
 
 
 
ผู้ที่เเข็งเเกร่งมักจะถูกเสมอ ส่วนผู้ที่อ่อนเเอ ก็ทำได้เเค่เพียงเเค่ยอมรับในความผิดที่ตัวเองนั้นไร้ความสามารถ ผู้ที่เเข็งเเกร่งคือผู้ที่ครอบครองได้ทุกสิ่ง นี่คือความจริงของโลกใบนี้ไม่ใช่หรือ? 
 
 
 
เขาเจียง ฉีชานั้นมีความเเข็งเเกร่งที่สามารถจะทำอะไรก็ได้ ถึงเเม้เขาจะสิ่งที่ชั่วร้ายเเค่ไหน? เเต่ใครกันที่สามารถจะหยุดเขาได้?ในขณะเดียวกันที่เขากล่าวออกมา ถ้าชูเฟิงมีความสามารถมากพอ เขาก็ได้รับอนุญาติให้สามาถพาตัวผู้หญิงของเขากลับไปได้เช่นเดียวกัน “ถึงเเม้ว่าเขาจะโหดเหี้ยม เเต่ว่าคำพูดของเขานั้น มันเป็นความจริงที่สุด” “ใช่ ข้ายังได้ยินมาว่า ท่านหญิงเพียวเมี้ยว เเละ ฉิวชุ่ย ฟู่หยาน นั้นได้ละทิ้งเเละหลบหนีจากหุบเขาสายหมอก เเละที่สำคัญคือชูเฟิงนั้นก็ยังรอดมาอีกด้วย วันนี้หมู่เกาะประหารได้ส่งบัตรเชิญไปทั่้วทุกสารทิศเเน่นอนว่าเขาจะต้องรับรู้เรื่องราวเช่นนี้เเน่นอน” “เขาเป็นอีกคนหนึ่งที่ออกปากว่าจะเเต่งงานกับจื่อหลิง เเน่นอนว่าเรื่องในวันนี้เขาจะต้องมาอย่างเเน่นอน เเต่ถ้ามันเป็นดั่งที่ เจียง ฉีชา กล่าวละก็ เขานั้นมีความเเข็งเเกร่งไม่เพียงพอ ไม่ใช่เเค่นั้นเเม้เเต่ความกล้าที่จะเปิดเผยตัวตนยังไม่มี” “ถูกต้อง ข้านั้นหลงคิดผิดมาตลอดว่าชูเฟิงเป็นคนที่กล้าหาญเเละข้านั้นได้ยกเขาเป็นฮีโร่ในดวงใจเลย เเต่ดูเหมือนว่าเขานั้นจะเป็นเหมือนคนขี้ขลาดที่ไม่เเม้เเต่จะกล้าเผชิญหน้าออกมา” “ใช่ เลย! เเต่ก่อนนั้นเขายังกล้าที่จะบุกไปลักพาตัว จื่อหลิงจากหุบเขาดอกไม้ วิธีการที่เขาใช้นั้น ยิ่งใหญ่อย่างมาก! เเต่ว่าตอนนี้เมื่อคนรักของเขากำลังที่จะเเต่งกับบุคคลอื่น เเม่เเต่ข่าวคราวการปรากฏตัวของเขาก็ยังไม่มี เเสดงว่าเขานั้นเเกล้งที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสำหรับเรื่องนี้ มันชั่งน่าผิดหวังมากที่ว่าที่อัจฉริยะคนนี้ค่อนข้างน่าผิดหวัง ไม่ใช่ว่าเขานั้นไม่เเข็งเเกร่ง เเต่ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นไม่ได้อ่อนเเอเลยเเม้เเต่น้อย” 
 
 
 
ตอนนี้บุคคลคนนี้ คือ เจียง ฉีชา จากดินเเดนศักดิ์สิทธิ์ ความกล้าหาญเเละความเชิดชูของชูเฟิงที่ผ่านมานั้นได้เริ่มที่จะถูกลืมเลือน! เขากลายเป็นได้เเค่เพียงคนขี้ขลาดภายใต้สายตาของพวกเขาเสียเเล้ว 
 
 
 
ไม่เพียงเเต่หลายคนที่เห็นด้วยกับคำพูดของ เจียงฉีชา เเม้เเต่พวกเขาตอนนี้ยังพูดกล่าวกันด้วยการพูดฉีกหน้าชูเฟิงทั้งสิ้น พวกเขาเริ่มรู้สึกว่า เจียงฉีชา นั้นกระทำออกมาโดยมีเหตุผลอย่างมาก ในความคิดของคนอื่นๆ ในตอนนี้นั้นพวกเขากล่าวถึงชูเฟิงว่าเป็นเพียงเเค่ขยะ ที่ไม่เเม้เเต่จะกล้าปรากฏตัว “ฮ่าๆ คำพูดของสหายเจียงฉีชา นั้นถูกต้องมากที่สุดในโลกใบนี้ ความชั่วร้ายคือสิ่งใด? ความชอบธรรมคืออะไร? ผู้ที่เเข็งเเกร่งเท่านั้นที่มีสิทธิจะกำหนดมันได้ ผู้ที่เเข็งเเกร่งเพียงเท่านั้นคือผู้ที่เป็นที่ยอมรับ”มู่หรง หมิงเทียนลุกขึ้นเเละกล่าวออกในทันที”
 
 
 
ชูเฟิงไม่เพียงเเต่ฆ่าคนจากหมู่เกาะประหารเพียงเท่านั้น เขายังได้ขโมยยอดยุทธภัณฑ์ชั้นราชวงศ์ของข้า วิธีการที่เขาใช้นั้นค่อนข้างน่าประทับใจ เเม้กระทั่งชื่อของเขายังสามารถสั่นคลอนประวัติศาสตร์ของทะเลภาคตะวันออกเเห่งนี้ได้ เเต่ว่า” “เเน่นอนว่าทุกคนรู้ว่าเขานั้นยังมีชีวิต”
 
 
 
? ถ้าเกิดว่าเขามีความสามารถที่สามารถจะหลบหนีออกจากหุบเขาสายหมอกได้ทำไมเขาถึงไม่เเสดงให้พวกเราเห็นว่าเขานั้นก็สามารถที่จะช่วยคนรักของเขาจากคนอื่นได้เช่นเดียวกัน” “ท้ายที่สุดเขาก็ทำได้เเค่เพียงรังเเกคนอ่อนเเอเท่านั้น เเม้กระทั่งหักหลังคนรักของเขา เขาเพียงทำได้เเค่รังเเกผู้ที่อ่อนเเอกว่าเขา เมื่อเจอกับบุคคลที่เเข็งเเกร่ง เเละไม่มี ท่านหญิงเพียวเมี้ยว คอยช่วย นี่หรือคือสันดานที่เเท้จริงของเขา?”
 
 
 
มู่หรงหมิงเทียน กล่าวออกมาเพื่อที่จะฉีกหน้าชูเฟิง เห็นได้ว่าในใจลึกๆของเขานั้นเกลียดชูเฟิงเข้ากระดูกดำ “ผู้อาวุโส มู่หรง ท่านกล่าวถูกต้องเเล้ว ชูเฟิงเป็นเพียงเเค่คนขี้ขลาดเพียงเท่านั้น!” “ถูกต้องเขาไม่เเม้เเต่จะปกป้องผู้หญิงที่เขารัก เขานั้นไม่สมควรเรียกว่าคน?”
 
 
 
หลังจากได้ยินคำกล่าวของ มู่หรง หมิงเทียน หลายคนเริ่มได้ที่จะพูดถึงชูเฟิง “มู่หรง หมิงเทียน เจ้าเเน่ใจหรือว่า ชูเฟิงนั้นไม่กล้าที่จะปรากฏตัวออกมา?”
 
 
 
เเต่ในขณะนั้นมีที่ยืนขึ้นเเละกล่าวถามอย่างเสียงดัง 
 
 
 
หลังจากที่บุคคลลึกลับนั้นพูดหลายคนก็ได้ตกใจเเละผงะออกมา เป็นเพราะว่า เขาไม่ได้เพียงเเค่เรียก มู่หรง หมิงเทียน เเบบห้วนๆเพียงเท่านั้น เขาได้สวมเสื้อคลุมยาวเเละไม่ได้เปิดเผยลักษณะของเขา ในขณะนี้บุคคลที่หัวเราะเยาะชูเฟิงเเต่กาลก่อนก็ได้หยุดในทันทีเป็นเพราะในตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจสุดจะกังวล 
 
 
 
P’Film 
 
 
 
A: พี่ฟิล์มนี้ เริ่มแปลดีขึ้นเรื่อยๆแหะ สงสัยมีติวเตอร์ดี 
 
 
 
B : ว่าแต่ พี่เฟิงเรา อีกนานไม๊เนี่ยกว่าจะโผล่หัวออกมา บู้ 
 
 
 
A : มืงถามกูและกูจะถามใคร ?! 
 
 
 
C : ประมาณ ตอนที่ 999 อ่ะ 
 
 
 
A : ถ้าจะนานขนาดนั้น กูคงบ้าตาย 
 
 
 
B : มืงก็ไปเชื่อมัน ไอ C ขึ่้นชื่อว่า จอมหลอกลวง พรุ่งนี้พี่เฟิงเราก็โผล่หัวล่ะ . . . .มั้ง