บทที่ 6 – อย่าบอก ว่าเป็นเขา?
 
 
 
เขามองไปทางที่มาของเสียง บริเวณชั้น 3 ชายชราที่มีผมขาว คิ้วขาว  ยืนจ้องมาที่เขา
 
‘ชูเฟิง’รู้ว่า  เขาเป็นคนเฝ้าตำหนักต่อสู้   แม้ว่าอายุเขาเกือบจะร้อยปี  เขาสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่ง
 

 
“ขอบคุณที่เตือน ข้ามีแผนของข้าเอง”
 
หลังจากคารวะผู้อาวุโส เขาก็เดินขึ้นไป
 
หมายเหตุ : คำนับ หมายถึงการแสดงความเคารพของจีนโดยการกุมมือยกขึ้นมา คารวะ
 

 
“เห้อช่างยโสอะไรเช่นนี้”
 
ผู้เฒ่าที่เฝ้าส่ายหัว ด้วยความผิดหวัง
 
เขาได้เห็นเหล่าศิษย์มากมาย เหมือนชูเฟิง และส่วนใหญ่ของพวกเขาก็มักจะล้มเหลว คนที่ล้มเหลว ค่อย ๆหาวิธีที่แก้ไขเพื่อที่จะ พัฒนาในอนาคต
 
แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเขาเห็นศิษย์มาใหม่ เขาจึงเตือนให้หลีกเลี่ยงเพราะหนทางมันยากลำบาก
 
‘ชูเฟิง’ เดินไปรอบๆ ในชั้น 3  เขารีบหาคัมภีร์ทักษะที่เขาชอบ และ เหมาะสมกับเขาเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง และ นำไปใช้ประโยชน์ได้มากที่สุด
 

 
“คุณแน่ใจหรือว่าต้องการจะฝึกฝ่ามือ ลวงตา นี้ ?”
 
ผู้เฒ่ามองด้วยความสงสัย
 

 
” ใช่ “
 
‘ชูเฟิง’ ยิ้ม และพยักหน้า
 

 
“เจ้ารู้รายละเอียดของทักษะนี้ ?”
 
ผู้เฒ่ายังคงถามต่อ .
 

 
“แน่นอนข้ารู้จักมัน”
 
‘ชูเฟิง’ ยิ้มอีกครั้ง
 

 
“แต่คุณก็ยังเลือกมัน ?  วิชานี้ยากสุดในตำหนักฝึกนี้ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลยจริงๆ”
 
 
“นี่แหละที่ข้าต้องการฝึก”
 
‘ชูเฟิง’ ยังคงแสดงลอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ด้วยสายตาที่มุ่งมั่นและเด็ดเดียว
 

 
“เฮ้อ เด็กสมัยนี้ช่างไม่รู้จักขีดจำกัดของตัวเอง!!!”
 
ผู้เฒ่าถอนหายใจแต่ยังคงจ้อง ‘ชูเฟิง’ หลังจากหยิบหนังสือทักษะ
 

 
“ถ้าเจ้าต้องการหยุดตอนนี้ยังทัน”
 
‘ชูเฟิง’ พยักหน้าแทน ที่เขายอมรับคำแนะนำ แม้แต่ผู้เฒ่าสงสัย ‘ชูเฟิง’ ‘ชูเฟิง’รู้สึกมีความประทับใจดีๆ กับผู้เฒ่า เขาเป็นผู้รับผิดชอบ ผู้อาวุโส
 

 
“หืม ?”
 
‘ชูเฟิง’ หันหัวรอบๆ ร่างที่คุ้นเคย ลูบบนไหล่ของเขา นั้นคือ ‘ด้วน ยูหยวน’ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาปรากฏความเศร้า
 
‘ชูเฟิง’ ไม่ได้รู้จักเขาเท่าไหร่ เขาจึงไม่สนใจ เมื่อเขาเตรียมตัวจะจากไป เขาได้เสียงกระซิบเบาๆ อยู่ข้างหลังเขา เขาก็ได้รู้ว่าทำไม ‘ด้วน ยูหยวน’ ถึงเศร้าใจ
 

 
“ต้วน ยูหยวนมีไร ? ข้าคิดว่าคนที่ได้คัมภีร์ระดับ 4 แล้วทำไมเจ้าถึงมาเลือกคัมภีร์ทักษะอื่น หรือว่าจะหยางเทียน ยู ที่ได้รับคัมภีร์ ?”
 
 
“เจ้าไม่รู้เหรอ ? ในงานเลี้ยงเมื่อคืน อาวุโสฝ่ายในเตือนพวกเราว่า คนที่ได้คัมภีร์ อันดับ 4 ไม่สามารถฝึกร่วมกับวิชาอื่นได้อีก”
 
หลังจากที่พวกเขาได้ยินผู้เฒ่าพูด ในตาพวกเขาปรากฏว่างเปล่า แล้วพวกเขาได้ยอมรับกลับคนอื่นๆ ว่าพวกเขาไม่ได้ผ่านการสอบเป็นคนแรก และไม่ได้ฆ่าสัตว์สี่สิบตัว แต่มีใครอีกคนเป็นคงลงมือ
 

 
“มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นด้วยหรอ!!! แต่ทำไมพวกเขาถึงได้ยอมรับมันล่ะ ?”
 
 
” อ่า จะมีใครรู้? บางทีพวกเขาอาจต้องการชื่อเสียงหน้าตา แต่เวลานี้พวกเขาไม่เหลืออะไร “
 
 
“ก็จริง แต่ใครบางคนมาถึงก่อน ? ข้าไม่รุ้ว่าเป็นใครแต่ที่แน่ๆเขาแข็งแกร่งมาก และยังเป็นศิษย์ฝ่ายนอก”
 
สัตว์ร้ายสี่สิบ . . . . . . มีแม้กระทั่งอันดับ 4 ในหนึ่งของพวกสัตว์ร้าย มันเป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะเป็นคนลงมือ
 
เมื่อได้ยินเขาพูด ‘ชูเฟิง’ ยิ้มและส่ายหัวของเขาในขณะที่เดินไปยังชั้นถัดไป เขาต้องการที่จะเริ่มการฝึก
 
ชั้น 4 เป็นเหมือน 1 : มันเป็นที่สำหรับการฝึก ของศิษย์ใหม่ในปัจจุบัน หลังจากการเลือกทักษะ
 
‘ชูเฟิง’ มองไปรอบๆ ที่นี้ถูกกล่าวว่าเป็นชั้น ที่สำหรับการฝึกศิลปะการต่อสู้ มีคนอย่างน้อยหนึ่งพันคนที่ฝึกกับกลไก มันทำให้พวกเขาเต้น
 
นอกเหนือจากนี้  มันยังมีห้องส่วนตัวสำหรับไว้ฝึกนับพันห้องภายในนั้นติดตั้งกลไกเอาไว้ด้วย
 
การออกแบบของมันช่างมหัศจรรย์ยิ่ง มันทำให้พวกเขานั้นมีชีวิตชีวาที่จะได้ใช้มันเป็นสถานที่ฝึก
 
ทันดันนั้นทุกคนก็เข้าสู่ความกลหล คนจำนวนมากสามารถเลือกห้องฝึกได้ แต่หลังจากหินประตูปิด พวกเขาต้องแยกย้ายกัน
 
‘ชูเฟิง’ ไม่เข้าร่วมพวกเขาชเขาก็ตรงไปยังชั้น 6 เทียบเท่ากับชั้นที่ 3 ที่นั้นเงียบสงบมาก เป็นสถานที่เหมาะกับการฝึก
 
‘ชูเฟิง’ เข้าไปในห้องส่วนตัว หลังจากประตูหินปิด เขาก้มหัวหลบกลไกเพราะเขารู้ว่าหากสำผัสเสาจะถูกทำลายลงมา
 
กลไกเสาทำจากเหล็กและไม้เพื่อให้มันแข็งแรงมากขึ้น ถ้าทำลายมัน ถึงจะสามารถหลบมันได้
 
หากมีทักษะการต่อสู้ไม่เพียงพอ มันก็ยากที่จะทำให้เกิดความเสียหาย ดังนั้นสิ่งเดียวที่จะสามารถทำลายมันลงได้ เขาต้องฝึกให้สำเร็จให้เร็วที่สุด เพื่อจะทำลายกลไก
 

 
“ฝ่ามือ ลวงตา เป็นการใช้พลังงานจากลมจากฝ่ามือ ควบคุมพลังวิญญาณไปจุดเดียว”
 
‘ชูเฟิง’ ดูวิธีฝึก ฝ่ามือ ลวงตา . เขาก็ก้าวไปยังด้านหน้าของกลไกที่เสา
 
เขาขยายมือของและรวมพลังไปจุดกลางฝ่ามือเพื่อสร้างการโจมตี เขาโจมตีไปยังจุดสองจุดบนกลไกเสา
 
*พึบ พึบ *
 
พวกมันแกว่งเสาไปซ้าย และ ขวา หลบการโจมตีของ ‘ชูเฟิง’ ความเร็วของมันเหมือนสายฟ้า
 
ตอนนั้น ‘ชูเฟิง’ ตะลึงเล็กน้อย เขายิ้มด้วยความโล่งอก
 

 
“น่าสนุก”
 
ตั้งแต่วันนั้นมา นอกจากการกินกับนอน ‘ชูเฟิง’ เอาเวลาทั้งหมดไปฝึกทักษะการต่อสู้โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก
 

 
“สายฟ้า สามผสาน”
 
ที่สร้างขึ้นโดยผู้ก่อตั้งของโรงเรียนมังกรสีฟ้า แม้ว่ามันค่อนข้างลึกลับ และฝึกได้ยาก
 
แต่สำหรับฝ่ามือ ลวงตา  เหตุผลที่ผู้เฒ่าบอกว่าเป็นทักษะที่ฝึกยากที่สุดในตำหนักต่อสู้
 
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาฝึกสักพัก ชู เฟิงค่อยๆ เริ่มเข้าใจโครงสร้างของสองทักษะ
 
อัสนี สามผสาน ยึดยุ่นและรุนแรง ความเร็วปานสายฟ้าแลบ และแข็งเกร่งเหมือนเสียงฟ้าร้อง ทุกรูปแบบสามารถปลิดชีวิตของศัตรู มันมีพลังอำนาจอย่างมาก
 
ฝ่ามือ ลวงตา . ความสามารถของมันตรงข้ามกันเลย เปลี่ยนการโจมตีเป็นการตั้งรับ เปลี่ยนจากการรับเป็นการโจมตี
 
แม้ว่ามันไม่ได้มีลักษณะเป็นสาม ฟ้าร้อง ก็ค่อนข้างทักษะและพวกเขาแตกต่างกันในวิธีการของพวกเขาเอง
 
เวลาผ่านไปสิบวันเค้าอยู่ในนั้น แทบจะไม่ได้กิน ไม่ได้นอน เค้าฝึกแต่วิชาอัสนี สามผสานรูปแบบที่ 2
 
ถึงแม้ว่าฝ่ามือ ลวงตา มีพลังไม่เท่ากับ อัสนี สามผสาน  แต่พลังของมันก็แตกต่างกันไม่มากนัก บนมือเขาได้ฝึกรูปแบบที่สอง ของ อัสนี สามผสาน
 
ตอนนั่นน  ‘ชูเฟิง’ ได้ฝึกรูปแบบที่ 2 จนสำเร็จ เขาต้องตกใจกับพลังที่แข็งแกร่งของมัน
 
บนชั้น 3 ตำหนักต่อสู้ ผู้เฒ่าเฝ้าอยู่เหมือนที่เดิม และ เห็น ชู เฟิงเดินออกมาพร้อมกับคัมภีร์ฝ่ามือ ลวงตา
 

 
“อะไรกัน เจ้ามาถึงทางตันแล้วหรอ ?”
 
ผู้เฒ่า มอง ชู ฟงด้วยสายตาของการเยาะเย้ยและยกมุมปากโค้งขึ้นมาด้วยความสะใจ
 
‘ชูเฟิง’ ไม่ตอบ แค่ยิ้มรับ อาวุโสเฒ่าคิดว่าการยิ้มของ ‘ชูเฟิง’ มีหมายความว่าเค้าล้มเหลว
 

 
” เจ้าควรไปชั้น 1 เริ่มจาก และเลือก ทักษะ ระดับ 1 . . . . . . . “
 
เอาคัมภีร์นี้กลับไปเก็บซะเถอะ ข้าเตือนด้วยความหวังดี
 

 
” ขอบคุณท่านผู้เฒ่า ” ชู เฟิงคำนับแล้วจึงขอตัวลา
 
” นี้หมายความว่าเขาเข้าใจที่ข้าบอกแล้วใช่ไม๊ . . . ” ผู้เฒ่ามองไปด้านหลังของ ‘ชูเฟิง’ แล้วพยักหน้า
 
ตำหนักต่อสู้ไม่ได้เปิดทั้งวัน เมื่อดวงอาทิตย์ลับฟ้า ตำหนักก็จะปิด เมื่อเวลาหมดผู้เฒ่าต้องตรวจคัมภีร์และกลไก
 

 
” เอ๊ะอ่ะอะไรกัน เด๋วข้าจะไปดูเอง “
 
 
“พี่ ‘โอวหยาง’  ท่านต้อง ตรวจสอบลูกศิษย์คนนี้อย่างละเอียด”
 
ชายวัยกลางคนนำ อาวุโสคนอื่นๆขึ้นบันได มุ่งหน้าไปห้องฝึกส่วนตัวบนชั้น 6 ภายในห้องส่วนตัว ตัวกลไสบนเสา เต็มไปด้วยร่องรอยการถูกทำลาย
 
ที่เขาเห็นที่กลไกเต็มไปด้วยรอยสีขาวๆ พอพวกเขาดูให้ดีๆ
 

 
” นี่ . . . . . . . “
 
แต่เมื่อเขาพบว่ามีรอยตื้นเต็มไปบนตัวเสาของกลไก พวกเขาประหลาดใจอย่างมาก  ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขา สามารถบอกได้ว่า เสานี้ถูกทำลายด้วยวิชา ฝ่ามือ ลวงตา ศิษย์ฝ่ายในมีจำนวนน้อยมากที่สามารถฝึก ฝ่ามือ ลวงตา ได้ถึงขั้นนี้
 
นอกจากนี้ผู้ที่สามารถเข้าออกตำหนักต่อสู้ นี้มีเพียงศิษย์ภายนอกที่พึ่งจะเข้ามาเป็นศิษย์ของฝ่ายใน
 
หลังจากทบทวนความคิด ผู้เฒ่าก็ต้องตกใจ “อย่าบอกนะ ว่าเป็นเขา? “
 
โปรดติดตามตอนต่อไป . . . .
 
ที่มา: