ตอนที่แล้วตอนต่อไปบทที่ 1179 – ต้องฆ่า
ได้ยินคำเหล่านั่น ชูเฟิง ก็ก้มลงมอง เล่ย เหยา ขณะที่พบว่า เล่ย เหยา กำลังเงยหน้ามองเขา
ตอนนั่น บนใบหน้าของ เล่ย เหยา เปลี่ยนไปอย่างมาก สีหน้าเขานั่นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่างจากเดิมที่เต็มไปด้วยความผยอง ซึ่งเป็นอารมณ์ที่แสนซับซ้อน
การที่เขาจะมีท่าทีแบบนั่น ก็ไม่แปลก เพราะเป็นธรรมดาเมื่อเผชิญหน้ากับความตาย แล้วจะเกิดความกลัว แม้เขาจะต้องอับอาย ที่เลือกการยอมแพ้ ดีกว่าต้องมาจบชีวิต “นี่เจ้ากลัวความตายแล้วหรอ ?! หรือว่าตอนที่เจ้าลงนามในการประลองชี้เป็นชี้ตาย เจ้าไม่เคยเตรียมใจ ?!”
ชูเฟิงยกมุมปากขึ้นด้วยใบหน้าที่เย้ยหยัน ขณะที่เขาพูดดูถูก เขาของอารมณ์ก็รุนแรงอย่างมาก
เขาไม่เคยรู้สึก เห็นใจ เล่ย เหยา เพราะเขามั่นใจสุดๆว่า หากเขาเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เล่ย เหยา ก็ไม่คิดจะปล่อยเขาไป “สหายน้อย ชูเฟิง เล่ย เหยา ก็ร้องขอความเมตตาจากเจ้าแล้ว เจ้าพอจะไว้ชีวิตเขาได้หรือไม่ ?!” “พวกเราเองต่างก็เป็นสหายร่วมพรรค เหตุใดที่ต้องเข่นฆ่ากันเอง เช่นนี้”
เห็นว่าท่าทาง ชูเฟิง เหมือนจะไม่คิดปล่อย เล่ย เหยา อาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า ก็เปิดปากพูดอีกขึ้นครั้ง
คำพูดของเขาแม้จะฟังเหมือนจะขอร้อง แต่จริงๆแล้วมันแฝงไปด้วยการข่มขู่ เหมือนกับเขาจะบอกกับ ชูเฟิง ว่า หากเขาไม่ยอมปล่อย เล่ย เหยา เขาจะต้องเผชิญกับภัยพิบัติอย่างแน่นอน “ท่านอาวุโส ที่ท่านพูดข้าเองก็พอเข้าใจ แต่ข้าอยากรู้ ว่าหากข้าเป็นคนที่พ่ายแพ้ เขาจะยอมปล่อยข้าไปไม๊ ?!”
ชูเฟิงยิ้มอย่างเย้ยหยัน ขณะที่ถาม “นี่เจ้า . . .”
ได้ยินคำถามนั่น อาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า ก็ไม่ได้ตอบใดๆ เขามองจ้อง ชูเฟิง ด้วยสายตาที่แข็งกร้าว “ท่านคืออาวุโสของวิหารหมู่ดาวนักล่าสินะ ?! การที่ท่านพูดเพื่อ เล่ย เหยา เช่นนี้ ไม่ใช่ว่าท่านต้องการปกป้องศิษย์ของตัวเองงั้นหรอ ?!”
เห็นพวกอาวุโสเหล่านั่นไม่ตอบ ชูเฟิง จึงถามจี้ประเด็นถาม “ชูเฟิง เจ้าอย่ามาพูดจาพล่อยๆ” “ตอนนี้เราต่างก็อยู่ในหุบเขาไม้คราม ทุกคนจึงถือได้ว่าเป็นส่วนนึงของหุบเขาไม้คราม แม้ว่าเจ้าจะแพ้หรือชนะ เมื่อ เล่ย เหยา ร้องขอความเมตตา เจ้าก็น่าจะอภัยให้เขา เพราะเขาก็เป็นศิษย์ของหุบเขาไม้ครามเหมือนเจ้า พวกเราไม่มีการแบ่งแยก”
ได้ยินแบบนั่น อาวุโสวิหารหมู่ดาวนักล่า ก็รีบหาคำพูดมาแก้ตัว จากคำกล่าวหาของ ชูเฟิง ซึ่งนี้เห็นอยู่ชัดๆว่าเขาต้องการปกป้อง เล่ย เหยา
ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้อาวโส เหล่านี้พูดเพื่อช่วยเล่ย เหยา ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าพวกเขาคืออาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่าตัวเป็นๆ “ท่านอาวุโส ช่างมีความชอบธรรม ข้า ชูเฟิง ขอชื่นชม” “แล้วตอนที่ศิษย์ทั้งสองของหุบเขาไม้คราม ลงนามในการประลองชี้เป็นชี้ตาย พวกท่านไปอยู่ไหนล่ะ ?!”
ชูเฟิงยิ้มถาม “นี่ . . .”
ในตอนนั่นอาวุโสก็พูดไม่ออก เพราะในเวลานั่น พวกเขาเองก็รู้เรื่องการประลองนี้ พวกเขาเป็นคนจงใจปล่อย ให้ ชูเฟิง ลงนามในการประลองชี้เป็นชี้ตาย “นับตั้งแต่ที่ทั้ง 2 ลงนามในการประลองชี้เป็นชี้ตาย ยังมีเวลาเหลือมากมาย ก่อนการประลองเริ่ม แต่อาวุโสกลับไม่ออกมาห้าม แล้วบัดนี้พวกท่านจะมาเรียกหาความชอบธรรม ท่านยังจะว่าข้า พูดจาพล่อยๆอีกหรือเปล่า ?!”
ชูเฟิงพูดจาเสียดสี “ชูเฟิง เจ้า . .”
ได้ยิน ชูเฟิง กล่าวมาเช่นนั่น เหล่าอาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่าที่อยู่นี้ ก็ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี ด้วยความโกรธ เพราะ ชูเฟิง นั่นทำให้พวกเขาได้รับความอับอายต่อหน้าผู้คน “เจ้าเป็นเพียงศิษย์ อย่ามาทำให้ข้าโกรธจะดีกว่า”
อาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า ที่มีพลังกึ่งจักรพรรดิ กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ขณะที่เขาพูด เขาก็กัดฟันด้วยความโกรธ “ข้าไม่ได้ยั่วโมโหท่าน ข้าแค่เรียกหาความยุติธรรม”
อย่างไรก็ตาม แม้ชูเฟิงจะถูกข่มขู่ ใบหน้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ที่ดูสงบ ราวกับไม่เห็นผู้อาวุโสอยู่ในสายตา “กรึดด~~”
ได้ยินแบบนั่น อาวุโสกึ่งจักรพรรดิก็ถึงกับกำหมัดทั้งสองข้างแน่น จนร่างกายของเขาสั่นสะท้าน
แต่ ชูเฟิง ในเวลานี้ รู้ว่าพวกอาวุโสของวิหารหมู่ดาวนักล่า ไม่กล้าลงมือ เขาจึงหันไปมองที่ เล่ย เหยา และกล่าว “เล่ย เหยา แต่เดิมข้าไม่คิดที่จะฆ่าเจ้า แต่ดูจากการต่อสู้ที่ผ่านมา สายตาเจ้าเต็มไปด้วยจิตสังหาร หากเวลานี้เจ้าเป็นฝ่ายที่เอาชนะ ข้ามั่นใจว่าเจ้าคงไม่ปล่อยให้ข้ามีชีวิตรอด อย่างแน่นอน” “นับตั้งแต่ที่เจ้าลงนามในการประลองชี้เป็นชี้ตาย เจ้าก็ควรเตรียมใจที่จะเผชิญกับผลลัพธ์ หากเจ้าอยากโทษ ก็จงโทษตัวเอง ที่เลือกเส้นทางผิด” “ลาก่อน ข้าสัญญาว่าจะไม่เหลือศพเจ้าทิ้งไว้”
ขณะที่กล่าว สายตาของ ชูเฟิง ก็ดูเยือกเย็นขึ้นมา แม้ว่าดาบผนึกมารในมือของเขาจะไม่ขยับ แต่มืออีกข้างก็ฟันตรงไปที่ คอของเล่ย เหยา ฝ่ามือของเขาเปี่ยมไปด้วยพลัง พลังที่เพียงพอจะปลิดชีวิต เล่ย เหยา
„ อย่าาาาา~~~~~~~~”
เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เล่ย เหยา ก็ตะโกน พร้อมกับดิ้นอย่างบ้าคลั่ง แต่ในตอนนั่นดาบผนึกบางที่วางอยู่บนบ่ามันหนักราวกับขุนเขาหล่นทับ ทำให้เขาไม่อาจขยับไปไหนได้ แม้เขาจะใช้พลังทั้งหมด เขาก็ไม่อาจจะดิ้นหลุด ตอนนี้ที่เขาทำได้มีเพียงแค่ รอความตาย “ท่านอาวุโส ได้โปรดช่วยข้าด้วย ! ! ! ! ! !”
เมื่อไร้หนทาง เล่ย เหยา ก็ตะโกนแล้วตะโกนอีก บัดนี้ เขาได้แต่ภาวนาให้มีใครสักคนยื่นมือมาช่วย “ชูเฟิง หยุดเด๋วนี้!!!”
ในเวลานั่น อาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า ไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เขาปลดปล่อยแรงดันวิญญาณในระดับกึ่งจักรพรรดิออกมา จนทำให้ลมและเมฆถึงกับเปลี่ยนสี พุ่งเข้าหา ชูเฟิง “บูมมมมม~~~”
เมื่อแรงดันที่ทรงพลังพุ่งเข้าใส่ ชูเฟิง จู่ๆก็มีแรงดันที่น่ากลัวปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ก็ทำให้ แรงดันกึ่งจักรพรรดิของอาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า หายไป
คนที่สลายแรงดันก็คืออาวุโสจากนิกายสวรรค์ พวกเขาไม่เพียงแต่ปล่อยแรงดันต้านพลัง บัดนี้พวกเขายังมายืน ล้อม หน้า – หลัง ขณะที่ ชูเฟิงอยุ่ตรงกลาง ขณะนั่นพวกเขาก็ถลึงตาใส่ อาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า
โดยเฉพาะท่าทางของผู้จัดการอาวุโสทั้งสอง ที่อยู่หางไกลออกไป ขณะนั้นเขาจ้องมอง อาวุโสจากวิหารหมู่ดาวนักล่า ด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด พร้อมกับสบถคำด่า”
ไอเวนพวกนั่นมันคิดจะยื่นมือมาสอด การประลองชี้เป็นชี้ตายงั้นหรอ หากมันกล้าลงมือกับ ชูเฟิง ข้าจะให้บทเรียนพวกมัน”
เมื่อเห็นอาวุโสจากนิกายสวรรค์ พวกอาวุโสของวิหารหมู่ดาวนักล่า ก็ไม่กล้าที่จะลงมือ เพราะพวกเขาไม่มีสิทธิ์จะยื่นมือเข้าไปยุ่งในการประลองชี้เป็นชี้ตาย หากพวกเขาทำ มันจะเป็นการละเมิดกฏของพวกเขาเอง
อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะเห็น เล่ย เหยา ตาย ดังนั่น พวกอาวุโสกึ่งจักรพรรดิจึงเลือกปล่อยวางอารมณ์ พร้อมกับทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ขณะที่พูดกับชูเฟิง ว่า “สหายน้อย ชูเฟิง ชายชราผู้นี้ก็อายุมากแล้ว คิดซะว่า ปล่อยเล่ย เหยา เพราะเห็นแก่หน้าข้า จะได้ไม๊?!”
ในเวลานั่น ฝ่ามือของ ชูเฟิง อยู่ห่างจากคอของเล่ย เหยา ไม่ถึงครึ่งนิ้ว ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อรับมือกับอาวุโส
อาวุโสของวิหารหมู่ดาวนักล่า ไม่เพียงแต่จะใช้ความแข็งแกร่งเข้าข่มขู่ เขายังพูดด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร ในตอนนั่นผิวของ ชูเฟิง มีการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย ขณะที่ส่ายหัวและกล่าวกับอาวุโสว่า”
ข้าต้องขออภัยด้วย ที่ข้าจำเป็นจะต้องฆ่าเขา!!!””ฟรึบ~~”
จู่ๆฝ่ามือของ ชูเฟิง ที่หยุด ก็ขยับขึ้น จากนั่นฝ่ามือ ก็มุ่งตรงเข้าไปที่ลำคอของ เล่ย เหยา อย่างรวดเร็ว จนเกิดเสียงดัง”
ฉับ”พร้อมๆกับหัวของเล่ย เหยาที่หลุดกระเด็น
ReaDMGA ////////////////////////////////////////