ตอนที่แล้วตอนต่อไปฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
บทที่ 169 – ความลับของผู้อาวุโสสาม จรู้ชิง
ชิงสุ่ยเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ จนพบกับถ้ำที่ถูกซ่อนตัวเอาไว้ เมื่อชิงสุ่ยเดินเข้าไปอีกไกล เขาก็พบว่าภายในถ้ำกว้างมากเพียงพอสำหรับให้คนสองคนเข้าไปหลบซ่อน
เสียงร้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและเริ่มชัดเจน พวกเขากำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหลงใหล
เสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยแม่เหล็กที่เร้าอารมณ์ ชิงสุ่ยได้ยินเสียงหายใจถี่ๆ มาพร้อมกับเสียงแหลมสูง ทุกเสียงร้องคอยกระตุ้นอารมณ์ของชิงสุ่ย เสียงร้องครวญครางของเธอมีอำนาจในการดึงดูดความปรารถนาของชายชาตรีได้อย่างเด็ดขาด
“ให้ตายเถอะ มีเตียงอยู่ที่นี่จริงๆ ดูเหมือนว่ามันถูกว่างเอาไว้เป็นเวลานานมากแล้ว!!”
หลังจากที่เขายังเหลือบมองก็ยังเห็นอีกว่า ที่ร่างของคนสองคนที่ขาวดุจหยก กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันราวกับงูกำลังเลื้อยพันร่างอยู่บนเตียง
ชิงสุ่ยตกตะลึงเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวสวย 2 คนที่กำลังอยู่บนเตียง นี่เป็นครั้งแรกที่ชิงสุ่ยได้เห็นผู้หญิง 2 คนทำกิจกรรมต้องห้ามกัน
หญิงสาวคนแรกขึ้นคร่อมอยู่เหนืออีกคนหนึ่ง และเริ่มบรรจงจูบและดูดดื่มยอดภูเขาคู่ที่แสนตึงตึง
จากมุมมองของเขา เขาสามารถมองเห็นบั้นท้ายขาวนวลที่เต่งตึงและกระปรี้กระเปร่าของหญิงสาวที่อยู่ด้านบนอย่างชัดเจน น้ำเหงื่อแห่งความสุขเปียกชุ่มทุกรูขุมขนของเธอ
ชิงสุ่ยแอบมองดูรูปร่างของหญิงสาวอ้อนแอ้นอรชรที่นอนอยู่ข้างใต้ ผิวที่ขาวดุจหยกของเธอยิ่งกระตุ้นให้เลือดลมของชิงสุ่ยสูบฉีด มันก็เป็นเวลานานมากแล้วที่เขาไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า
ชิงสุ่ยข้อสังเกตผู้หญิงที่อยู่ด้านล่าง ในขณะที่ดวงตาของเธอถูกปิดลงและปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าจะมองเห็นส่วนอื่นได้ไม่ชัดเจน แต่เสียงปลุกเร้าอารมณ์ของเธอยังคงออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน เมื่อมองเป็นแค่ครั้งเดียว ชิงสุ่ยก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงที่มีเสน่ห์คนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้อาวุโสสามของเขาเอง จรู้ชิง
“ท่านอาจารย์ หญิงสาวที่ชื่อว่าอูซวงช่างงดงามยิ่งนัก อาจารย์คิดจะทำกับเธอเช่นนี้ด้วยหรือไม่?”หญิงสาวที่อยู่ข้างบนโน้มศีรษะขณะที่เธอกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เบาและสั่นเครือ
“อูซวง หัวใจของเธออยู่กับเจ้าเด็กน้อยคนนั้น แต่มันไร้ประโยชน์ยิ่งนัก อาจารย์ของเจ้าเคยพยายามเพื่อให้เหมือนเจ้าเด็กนั่น แต่มันก็ไม่อาจแทนกันได้”จรู้ชิงถอนหายใจ
“เย่เอ๋อ เจ้ายังเป็นคนที่ดีที่สุดเสมอ”
หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องเหล่านี้ ชิงสุ่ยก็รีบถอยหนีไปทันที ถ้าหากท่านลุงสอง กงซุน ซานเชียน มีอายุมากกว่า 80 ปีแล้ว น้าสามของเขาก็คงไม่ถือว่าเด็กอีกต่อไป ชิงสุ่ยเองไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับ “หญิงชรา” คนนี้ มันจึงเป็นเรื่องลำบากใจมากถ้าหากเขาถูกค้นพบ
ดูเหมือนว่าเขาจะต้องไปเตือนอูซวง บทสนทนาก่อนหน้านี้จรู้ชิงเองก็อาจจินตนาการถึงอูซวง มันเป็นไปได้หรือไม่ว่าเธอตั้งใจจะใช้ประโยชน์จากอูซวง?
ในที่สุดเขาก็หมดความปรารถนาที่จะเดินเล่นต่อ ชิงสุ่ยกลับไปยังห้องโถงใหญ่ และเขาก็ได้พบกับอีเย่เจีี้ยนเก้อที่กำลังรออยู่ที่นั่น ท่านใดที่เขาหันไปมองอีเย่เจี้ยนเก้อ เขากลับรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าตัวเขานั้นมองภาพภรรยาที่กำลังรอสามีกลับมา
ชิงสุ่ยสะบัดหัวและลบล้างความคิดที่จะเล่าให้อีเย่เจี้ยนเก้อในเรื่องเขาได้เห็นเกี่ยวกับจรู้ชิง
“ชิงสุ่ย เจ้าช่างมีพรสวรรค์อย่างยิ่ง เมื่อเจ้ามาที่นี่ เจ้าก็ได้สร้างสิ่งแปลกใหม่ในทันที ไม่เพียงแต่เจ้าจะไม่บาดเจ็บหลังจากงานประลองในฐานะผู้พิทักษ์ แต่เจ้ายังล้มรองผู้อาวุโสจนเขาหมดสติไปได้ เจ้าคิดว่าอาจารย์ของเจ้าควรจะสรรเสริญเจ้าอย่างไรดี?”
ชิงสุ่ยกำลังมองดูใบหน้าที่งดงามของเธอซึ่งกำลังหัวเราะออกมามันยิ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัด “ข้าเพิ่งสร้างปัญหาให้กับที่นี่ มันจะดีกว่าถ้าหากท่านไม่หัวเราะเสียงดัง”
“ท่านลุงคนอื่นได้มาบอกกับข้าแล้วว่า เจ้านั้นทำให้คนเหล่านั้นอับอายและขายหน้า อย่างไรก็ตาม มันก็ยังคงเป็นความจริงที่เจ้าสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมด”
เสียงที่อ่อนโยนของเธอทำให้ชิงสุ่ยรู้สึกอบอุ่นในดวงใจ ในความเป็นจริง ชิงสุ่ยไม่เคยคิดเลยว่าอีเย่เจี้ยนเก้อและเป็นอาจารย์ของเขา เพราะคำว่าอาจารย์ใช้เรียกผู้คนที่เปรียบดังครูผู้ฝึกสอนเคล็ดวิชา และพวกเขาจะถ่ายทอดความรู้ของพวกเขาให้กับศิษย์ จนเหล่าศิษย์ต่างยกย่องนับถือของพวกเขาในฐานะอาจารย์ ในสุภาษิตจีนกล่าวไว้ว่า เป็นครูแค่วันเดียวนับถือดุจบุพการีตลอดกาล
ความรู้สึกที่ชิงสุ่ยมีต่ออีเย่เจี้ยนเก้อยังไปไม่ถึงขั้นนั้น มันเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งในการกล่าวถึงเธอ อย่างไรก็ตามบุญคุณที่อีเย่เจี้ยนเก้อและไป๋ลี่จิงเว่ยมีต่อชิงสุ่ย มันก็มากเกินกว่าที่เขาจะใช้ตลอดชีวิต เพื่อตอบแทนบุญคุณ นี่เป็นเหตุผลที่ชิงสุ่ยยอมรับนับถือและเคารพอีเย่เป็นอาจารย์ของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามล้อเล่นหรือกลั่นแกล้งสร้างความตลกให้กับเธอ แต่เขาเองก็บังคับไม่ให้ตัวเองคิดเรื่องลามกต่ออาจารย์เทพธิดาของเขา
“ท่านอาจารย์ ข้ามีเรื่องบางอย่างที่จะต้องพูดกับท่าน”ชิงสุ่ยคุณคิดเล็กน้อยขณะที่ค่อยๆกล่าวออกมา
“เจ้าพูดมาได้เลย และเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับข้าขนาดนี้ก็ได้ ตราบใดที่คำของเจ้า ไม่เกินขอบเขตอำนาจของข้า ข้าย่อมสามารถให้มันกับเจ้าได้”
“ข้าอยากจะลงจากหุบเขาแห่งนี้ และเข้าไปพักอยู่ในอาณาจักรชางหลาง หุบเขาที่ข้าอยู่ในตอนนี้ไม่เหมาะกับวิธีการบ่มเพาะพลังของข้า ข้าจึงสงสัยว่าท่านจะสามารถทำให้คำของข้าเป็นจริงได้หรือไม่?”ชิงสุ่ยอธิบายไปในทางค่อนข้างไร้เหตุผล
อีเย่เจี้ยนเก้อตะลึงอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะพยักหน้า “เจ้าย่อมทำตามสิ่งที่ต้องต้องการได้ แต่เจ้าต้องกลับมายังหุบเขาแห่งนี้อย่างน้อยเดือนละ 1 ครั้ง”
“ไม่มีปัญหา ว่าแต่ ข้าสามารถจากไปภายในวันนี้ได้หรือไม่?”
“ไม่ วันนี้เจ้าจะต้อง……ปรุงอาหารให้ข้า!!”อีเย่เจี้ยนเก้อตอบชิงสุ่ยด้วยท่าทางที่เขินอาย
เมื่อชิงสุ่ยได้ยินคำว่า “ไม่” หัวใจของเขาก็แทบกระเด็นออกมา แต่หลังจากที่เขาได้ยินประโยคทั้งหมด เขาจึงยิ้มอย่างข่มขื่นและค่อยๆพยักหน้า “ดูเหมือนว่าท่านอยากจะลิ้มลองรสชาติอาหารของข้าอีกสินะ?”
อีเย่ ตระหนักได้ว่าชิงสุ่ยไม่ได้พูดล้อเล่นก่อนที่เธอจะตอบกลับมา “แน่นอน ใครจะไม่อยากล่ะ? -ข้าคิดว่าต่อให้ข้าจะใช้เวลาทั้งชีวิตของข้าเพื่อปรับปรุงรสชาติแบบนั้นออกมา ข้าก็คงไม่อาจทํารสชาติที่ดีเช่นเจ้าได้”
ชิงสุ่ยเห็นด้วยกับคำพูดของอีเย่เจี้ยนเก้อ แม้ว่าเธอจะใช้เวลาดีกว่า 100 ปีในการเรียนแบบรสชาติของเขา เธอก็คงไม่อาจจะทำรสชาติเช่นนั้นออกมาได้ “ข้ามีวิธีที่จะทำให้ท่าน สามารถเรียนแบบรสชาติอาหารของข้าได้ พวกเรากลับไปยังหุบเขาหมอกเมฆากันเถอะ”ชิงสุ่ยหัวเราะ
ก่อนที่ชิงสุ่ยจะจากไป เขาได้ทิ้งผลสุคนธ์มอมเมา 100 ผลไว้ให้กับอีเย่เจี้ยนเก้อ ซึ่งเธอเองก็ไม่ค่อยเชื่อว่ารสชาติของอาหารจะดีขึ้นได้เกิดจากการปรุงผลไม้เล็กๆผลนี้ แต่หลังจากเธอได้ลองพยายามกินอาหารที่เธอทำขึ้นมาเอง ฉันก็มีความสุขราวกับครั้งที่เธอเคยบรรลุระดับเทวะเซียนเทียน
ในวันรุ่งขึ้นเขาตั้งใจที่จะไปหาเหวินเหรินอูซวง เพื่อเตือนเรื่องเกี่ยวกับจรู้ชิง ซึ่งเมื่ออูซวงรับรู้ใบหน้าของเธอก็เริ่มแปรเปลี่ยนไปด้วยความรู้สึกข่มขื่นขณะที่เธอลืมมองชิงสุ่ย อย่างไรก็ตาม เธอก็เชื่อในคำพูดของเขาเพราะว่าชิงสุ่ยไม่เคยโกหกเธอมาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเรื่องเหล่านี้
“ข้ารีบเร่งมาบอกเจ้า และคาดหวังว่าเจ้าจะไม่ตกหลุมพรางเธอ อย่าปล่อยให้หญิงชราคนนั้นพรากเจ้าไปจากข้า อย่าลืมบอกตัวเองด้วยว่าเจ้าจะมีความสุขก็ต่อเมื่ออยู่กับชายเช่นข้าเท่านั้น ฮ่าๆๆ………” ชิงสุ่ยกล่าวพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“เจ้าอยากให้ข้าตีเจ้าใช่ไหม?”อูซวงตีเบาๆบนไหล่ของชิงสุ่ย
“โปรดจำสิ่งที่ข้าพูดเอาไว้ หลังจากวันนี้ข้าจะออกจากหุบเขาแห่งนี้ และข้าจะกลับมาเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น และข้าจะอยู่เพียงแค่ 2 วันในแต่ละครั้งที่ข้ากลับมา”ในตอนนี้เป็นเวลาสายแล้ว เหล่าสาวกภายในนิกายกำลังเริ่มฝึกฝนเคล็ดวิชาพื้นฐาน สำหรับผู้พิทักษ์และผู้ที่มีสถานะเหนือกว่า พวกเขาก็จะเริ่มฝึกฝนตามสถานที่ที่ปอดต้องการ อาจจะเป็นภายในห้องส่วนตัว หรืออาคารฝึกฝน
“เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ ในโลกภายนอกนั้นอันตรายอย่างยิ่ง จงระมัดระวังในทุกย่างก้าวที่เจ้าต้องเผชิญ”เหวินเหรินอูซวงก้มศีรษะขณะที่เธอพูด
ใบหน้าที่เป็นกังวลปรากฏขึ้น ในขณะที่ชิงสุ่ยค่อยๆยื่นมือออกไปและกอดเธอเอาไว้ “อย่าเป็นกังวล เจ้ายังไม่ได้เป็นผู้หญิงของข้าเลย แล้วข้าจะยอมให้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวข้าได้อย่างไร?”
และแล้วชิงสุ่ยก็เริ่มเดินทางออกจากหุบเขาแห่งนี้ ซึงเบื้องหลังปรากฏเป็นใบหน้าอันโศกเศร้าของเหวินเหรินอูซวงที่กำลังมองเขาจากไป
หลังจากที่เขาเดินทางมาถึงอาณาจักรชางหลาง ชิงสุ่ยตัดสินใจว่าเขาจะต้องออกไปเผชิญกับโลกกว้าง และค่อยๆสำรวจไปในทุกเส้นทางถนนของอาณาจักรที่แสนรุ่งเรืองแห่งนี้ นี่เป็นเหตุผลหลักที่ชิงสุ่ยเลือกที่จะออกจากหุบเขา ซึ่งการที่เขามีดินแดนหยกยุพราชอมตะ มันจึงทำให้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องเกี่ยวกับเวลาในการฝึกฝน
สถานที่แรกที่ชิงสุ่ยตัดสินใจไป มันคือสถานที่ที่เมืองร้อยไมล์ไม่มี หอจัดประมูล !!!
ชิงสุ่ยเป็นบุคคลที่ถือได้ว่าร่ำรวยในระดับหนึ่ง ดังนั้น เขาเองก็ต้องการจะซื้ออะไรบางอย่างที่อาจเป็นประโยชน์แก่เขา ซึ่งตัวเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพื้นที่ในการจัดเก็บ เพราะพื้นที่ภายในดินแดนห้วงมิติมีมากเพียงพอที่จะเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจะประมูลได้!!
*****ตอนใหม่ๆ หลังจากนี้่ผมจะลงตอน 20.00 น ในทุกๆวันนะครับ ****