ตอนต่อไปChapter 1 ฮยอนโฮคิม (Part 1)
มีคน7พันล้านคนบนโลก.
ผมคิดว่ามีคน3พันล้านคนที่ชอบดื่มเหล้าและก็บ้าด้วย ผมหวังว่า3พันล้านคนเหล่านั้นจะตายจากการกระทำของเขา ผมหวังจริงๆ.
การทำงานพาร์ทไทม์ในร้านสะดวกซื้อทำให้วันนี้เขากลับบ้านดึกมาก.
เวลาตี1เป็นเวลาที่พวกขาเมากำลังกรึ่มได้ที่.
พวกเขาเมากันอย่างมากแถมยังซื้ออาหารและเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่กลัวกระเป๋าฉีก.
เมื่อผมบอกให้พวกเขาจ่ายและพยายามที่จะยื้อไว้เมื่อพวกเขาพยายามจะหนีผม พวกเขาไม่พอและยังจะพยายามเหี่ยงหมัดมาทางผม…
ผมคิดจะเรียกตำรวจแต่ดูยังไงก็เหมือนกับคนทะเลาะกัน ดังนั้นผมเลยต้องไม่ตอบโต้เขา.
เขาเหนื่อยจากการโกรธแล้วหลังจากนั้นเขาก็ร้องไห้ เขาคงคิดว่าชีวิตของเขาไม่ต่างจากขี้ เขาทำสายตาน่าสงสารก่อนที่จะเดินออกไป.
อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำให้ชีวิตของผมจมปลักเกินไปกว่านี้ ถูกมั๊ย?
เมื่อผมทำงานหมดกะของผมแล้วก็เดินตรงกลับบ้านทันที.
ชั้นใต้ดินนี้คือห้องพักของผม มันทั้งมืดและน่าขนลุก
ค่ามัดจำ 5,000,000 วอน (USD $5000) และค่าเช่ารายเดือนอีก 300,000 วอน (USD $300).
มันเย็นเหมือนกับความเย็นในฤถูใบไม้ร่วงที่เป็นช่วงคาบต่อฤดูหนาว มันเหมือนกับถ้ำในเหมืองเนื่องจากมันเย็นแม้กระทั่งฤดูร้อน มันก็ถือว่าดีใช่มั๊ย.
ผมถอดเสื้อผ้าออกและเข้าไปซุกอยู่ใต้ที่นอน แม้ว่ามันจะเย็นเพราะไม่มีเครื่องทำความร้อนแต่ผมก็ชอบที่จะนอนเปลือยกาย.
ผมหลับไปได้สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น.
เป็นเสียงเตือนและมันยังเป็นการบ่งบอกว่าแม่ของผมโทรมา.
“น่ากลัว”
แม่ของผมมักจะโทรช่วงเวลาสุดท้ายของวัน(ก่อนนอน) เห็นได้ชัดว่าเธอนั้นชอบจู้จี้.
“ว่ะ ชิบหาย”
ผมติดสินใจว่าจะไม่รับโทรศัพท์ ผมสามารถอ้างกับเธอได้ว่าผมพลอยหลับไปเนื่องจากทำงานมาอย่างหนัก.
เครื่องที่สั่นเป็นเจ้าเข้าก็หยุดลงหลังจากนั้นก็มีเสียงเตือนข้อความเข้ามาจากแม่ของผม.
[นี่ลูกไม่ต้องอ้างว่านอนหลับ รับโทรศัพท์ซะก่อนที่เธอจะถูกตัด]
…โห.
แต่แน่นอน.
ทันทีที่โทรศัพท์ดังผมหยิบมันขึ้นมา.
“ฮัลโล?”
“ลูกชายทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์?”
“เพราะว่าผมก็แกล้งทำเป็นนอนหลับ.”
“จริงหรอ? ลูกชายของเราเป็นเหมือนกับฮยอนจา.*”
(TL: แปลว่า เด็กดีหรือเด็กที่ดูแลพ่อแม่ของพวกเขา)
“แล้วลูกรู้ไหม.”
“เบี้ยเลี้ยง ตัด.”
มันใกล้จะถึงวันที่ผมต้องใช้เงิน นี่แม่จะให้ผมเก็บหางของผมหรอ?
“ผมขอโทษ”
มันอย่างที่คิด ผมรีบหุบหางของผมลงอย่างไว.
“ลูกกำลังเรียนอยู่หรอ?”
“ผมเพิ่งกลับมาจากการทำงาน ผมจะทำมันเมื่อผมตื่นขึ้นมา.”
“นี่เป็นการสอบปีที่สองแล้วเธอยังมีเวลานอนอีกหรอ?”
“หยุดพูดจี้ใจดำเสียทีมันเจ็บนะ.”
“ลูกชาย ลูกไม่ได้ฟังผิดหรอก แต่ฟังสิ่งที่แม่จะพูดหน่อย หัวของลูกมันมีแต่ขี้เลื่อย ลูกเอาดีเรื่องเรียนไม่ได้หรอก ทำไมไม่มาช่วงแม่ขายไก่ทอดเล่า?”
แม่เข้าประเด็นอย่างไว.
มันเป็นเหมือนกับคำสั่งที่จะให้ผมต้องทำตามไม่มีผิด.
ด้วยความตกใจผมพูดติดอ่างตอบกลับไป.
“อืม แม่ มันไม่ได้เป็นเพราะผมไม่ตั้งใจเรียน แต่หัวของผมก็ดีนา”
“นั่นมันผ่านมาสองปีแล้วนะ แต่ตอนนี้แม่จะไม่คาดหวังอย่างไร้ประโยชน์จากลูก แม้ว่าเด็กจะไม่ได้ไปโรงเรียนแต่พวกเขาก็ยังต้องหางานที่เหมาะสมกับเขา.”
น้ำเสียงของแม่บอกผมว่างานที่เหมาะกับผมคือธุรกิจไก่ทอด.
ผมรู้สึกกลัวและตอบได้อย่างรวดเร็ว.
“แม่…ทำไมไม่ให้โอกาศผมอีกรอบ ถ้าผมล้มเหลวในการสอบครั้งนี้ ทั้งชีวิตผมจะอุทิศให้กับไก่ทอดเลย เอ้า!.”
“แน่นอน ไอ้ลูกชาย ลูกสาวข้างบ้านที่เปิดร้านสะดวกซื้อที่อายุน้อยกว่าลูกตอนนี้เธอแต่งงานแล้วและมีลูกที่น่ารักอีกสองคน ลูกรู้มั๊ยว่าเขาคุยโวเกี่ยวกับหลานเขาว่ายังไง?”
“เรื่องนั้นอีกละ.”
คงเป็นหญิงชราอ้วนๆที่อยู่เปิดร้านค้าสะดวกซื้อเธอคงจะคุยโวเกี่ยวกับหลานให้แม่ผมฟัง.
“ฉันก็สงสัยนะว่าเมื่อไหร่ลูกชายจะพบกับหญิงสาวสักคนและแต่งงานกัน…”
“วิธีการนั้นก็ง่ายๆขอแค่เวลาสักแปปแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องสะใภ้และหลานกันนะ.”
มีผู้หญิงคนไหนบ้าพอที่จะมาคบกับชายสารเลวอายุ29และสอบตก?
“ดังนั้นลืมมันทุกอย่างแล้วมาขายไก่ทอดได้-”
“ผมจะวางแล้วนะ”
ผมกดปุ่มวางสายแล้วก็เอาแบตออกจากเครื่องอย่างว่องไว.
ไก่ทอด,อายุ30,สะใภ้,หลาน,ไก่ทอดอีกรอบ มันเป็นดั่งคำสั่งที่มาพร้อมกันหลายๆอย่างซึ่งมันน่าหลัวมาก ใครกันที่อยากจะขายไก่ทอดไปตลอดชีวิต?
ผมไม่มีทางตกลงมาบนเส้นทางธุรกิจไก่ทอดแน่ๆ.
แม่ของผมที่ขายไก่ทอดจนสามารถส่งเด็กสามคนเข้ามหาวิทยาลัยได้.
แต่ผมเกลียดงานที่ยากลำบาก.
ผมแค่อยากจะเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ.
ผมต้องการให้ชีวิตของผมได้ดื่มด่ำไปกับการทำงานตรงเวลาและได้เงินทุกเดือนทำการบ้านทุกๆคืนเหมือนกับเครื่องจักร.
ในความคิดที่ขุ่นมัวของผม ผมได้ถอนหายใจและเอาตัวเองซุกใต้ผ้าห่ม.
ผมรู้สึกเฟลอยู่ในใจ ที่ทุกๆอย่างไม่เป็นดังฝัน.
อ๊ะ พวกห่าทั้งหมดนี้เกิดจากความเครียด.
ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นหลังจากที่ผมได้หลับฝันดีในคืนนี้.
ดังนั้นผมจึงผล่อยหลับไป.
…และในฝันของผม.