ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ฉัน…”
ขณะที่เฉินจิ้นกำลังจะหัวเสียงการแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้น
“ผู้เล่น เฉินจิ้น โปรดเตรียมตัวเวลาที่อยู่ในเกมหมดลงแล้วคุณกำลังที่จะออกไป”
มิติเริ่มที่จะบิดเบี้ยวตาของเฉินจิ้นเริ่มจะมองไม่เห็นหูของไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก
เฉินจิ้นได้ตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าเขามีความฝันแปลกๆ เขาฝันถึงการไปยังสถานที่ ที่เรียกว่า โลกที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ซึ่งเป็นพื้นที่เล่นเกมเสมือนจริง ช่างตีเหล็กก็เป็นส่วนหนึ่งในความฝันของเขา
โดยปรกติแล้วผู้คนจะจำความฝันได้เพียงเล็กน้อย
หรือส่วนหนึ่งของความฝันเท่านั้น ไม่สามารถที่จะจดจำความฝันลายละเอียดต่างๆได้
อย่างไรก็ตามเฉียนจิ้นสามารถที่จะจดจำลายละเอียดต่างๆได้ทั้งหมดของความฝันราวกับมันมันพึ่งเกิดขึ้นจริงๆ
เขาลุกขึ้นมานั้งบนเตียง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกปวดอย่างมากทั้งแขนและกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายดูอ่อนเพลียมาก
สถานการณ์แบบนี้เคยเกิดมาก่อน เมื่ออาจารย์โรดริเกซสั่งให้เขาวิ่งรอบสถาบันศึกษาด้วยความเร็วที่สุด 50รอบในช่วงเริ่มของการพักในสถาบัน
เมื่อเทียบกับตอนนี้มันมีความเจ็บปวดและเหนื่อยล้ามากกว่าในระดับนึง มือของเขาคือส่วนปวดมากที่สุดของร่างกาย ราวกับว่าเขาพึ่งไปสู้กับอาจารย์ผู้ฝึกสอนในโรงเรียนมาและจากกันปะทะกันของอาวุธทำให้มือเขาได้รับบาดเจ็บ
เมื่อเฉียนจิ้น ยกมือขึ้นก็พบแขนของเขาเปียกโชกไปด้วยน้ำ เขาไม่รู้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เหงื่อปกคลุมไปที่ผิวของเขาราวกับว่าเขาใช้แขนจุ่มลงไปในถังน้ำ
ไม่ใช่แค่แขนเท่านั้นเขาพบว่าที่หน้าอกและหลังทุกส่วนของร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ เขากระโดดลงจากเตียงและดึงผ้าห่มออก ผ้าห่มของเขาเปียกไปด้วยเหงื่อ ถ้ามีคนเขามาอาจจะเข้าใจสถานการณ์ผิด คิดว่าเฉียนจิ้น เยี่ยวรดที่นอน….
“เฉียนจิ้น ฉันกำลังจะอธิบายให้ฟัง…”
โรลลินผลักประตูเข้ามาสายตาเขากวาดไปบนผ้าห่มที่เปียก ปากของเขาเปิดกว้างกลายเป็นรูปร่าง ”O”
“เห่ย!” เฉียนจิ้นรู้ทันทีว่าเพื่อนของเขากำลังคิดอะไรอยู่เพียงแค่มองจากการแสดงออกของโรลลิน มันเป็นอะไรที่เฉียนจิ้นกลัวมากที่สุด
“โรลลินนี้มันไม่ใช่สิ่งที่ดูเหมือน!”
“ฉันรู้ ฉันรู้” โรลลินพูดด้วยความเข้าใจขณะที่พยักหน้าซ้ำๆ อย่างไรก็ตามรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาบอกกับเฉียนจิ้นว่าไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
“ฉันฝันและเหงื่อออกมาจากร่างกาย!” เขาชี้ไปที่เตียงและอธิบายอย่างกังวล เขาพึ่งกลายเป็นตัวตลกที่สุดในโรงเรียน เขาจะไม่โชคร้ายซ้ำสองที่กลายเป็นชายที่ฉี่รดที่นอนตัวเองใช่ไหม?
“ฉันรู้ ฉันรู้” โรลลินค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังและกล่าวว่า “เฉินจิ้น คนเราสามารถที่จะผิดพลาดกันได้ การฉี่รดที่นอนมันไม่มีอะไรที่น่าอาย…”
ก่อนที่จะพูดจบเขารีบวิ่งออกจากห้องและระเบิดเสียงหัวเราะ
เฉียนจิ้นต้องการวิ่งตามโรลลินและจะอธิบายเพิ่มเติม แต่หลังจากที่คิดทำไมเขาต้องอธิบายเพิ่มเติม? เขาไม่ได้ฉี่บนเตียงซะหน่อย! เขามีชื่อที่เป็นชายที่ตลกที่สุดในโรงเรียนอยู่แล้ว และทำไมจะมีชื่อชายที่ฉี่รดที่นอนตัวเองอีกไม่ได้
“การล้างผ้าปูทึ่นอนและผ้าห่มควรจะให้ความสำคัญเป็นลำดับแรก” เฉียนจิ้นรีบหยิบผ้าปูที่นอนและผ้าห่มโยนลงอ่างไม้และรีบมุ่งหน้าไปที่แม่น้ำที่อยู่นอกห้องพักของเขา
ขณะที่เฉียนจิ้นเดินผ่านทางเดินยาว เขาเห็นห้องพักตรงทางเดินเต็มไปด้วยผู้คนหลายสิบคน พวกเขาส่งเสียงเชียร์ราวกับว่ามีการแข่งขันบางประเภท และมันกำลังจะถึงจุดสำคัญ
“ไอบ้าพลังพวกนี้ ถ้าฉันบอกอาจารย์โรดริเกซให้ฝึกพวกนายอย่างหนักดูดิจะทำยังไง”
เฉินจิ้นพูดกับตัวเองขณะที่เขาเดินมาที่แม่น้ำ นักเรียนที่ได้เห็นเขาชี้มาทางเขาและได้ซุบซิบกัน เฉินจิ้นไม่สนใจและเดินผ่านพวกเขาทั้งหมด
ไม่มีใครอยู่ที่แม่น้ำตอนนี้ เฉินจิ้นค่อยๆนั้งลง ขาของเขายังมีแรงแต่ความเจ็บปวดทั่วร่างกายทำให้เขาค่อยๆหย่อนกายลง
หลังจากโยนถังลงในน้ำ เฉียนจิ้นดึงถังที่มีน้ำขึ้นมาด้วยมือซ้าย
……
“เอ๊ะ?” เฉียนจิ้นจับถังน้ำ แม้เขาจะเคยยกถังน้ำนี้มาก่อนแต่มันก็ต้องใช้แรงอย่างมาก แต่ตอนนี้เขายกถังที่เต็มไปด้วยน้ำใช้แค่แรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เหมือนกับยกถังเปล่า?
“การฝึกในความฝันของฉันมันเป็นจริงหรือ?” เฉียนจิ้นไม่ต้องการคิดมากเกินไป เทน้ำจากถังไปที่อ่างไม้ของเขา ก้มลงและเริ่มที่จะซักผ้าห่มและผ้าปูที่นอนอีกครั้ง ทันใดนั้นเขาก็เห็นเท้าทั้งสองข้าง
ต้องเป็นผู้หญิงแน่ๆ! เฉินจิ้นมั่นใจในการตัดสินของเขา คู่รองเท้าเป็นสีขาวเป็นเนื้อผ้าเรียบง่ายและธรรมดามาก เฉินจิ้นละสายตาจากเท้าและมองขึ้นไปด้านบน เห็นเสื้อคลุมตัวใหญ่ๆปรากฎขึ้นอยู่ตรงหน้า
เป็นนักเวทย์! โอ้ เดียวนะ! เฉินจิ้นรีบประเมินใหม่อย่างรวดเร็ว เธอคนนี้สวมแว่นตาขนาดใหญ่ หมวกที่แหลมของนักเวทย์ครอบคลุมครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเธอ และไม่สามารถบอกได้ชัดเจนถึงใบหน้า
เธอสวมชุดคลุมเวทย์ที่ตัวใหญ่กว่าเธอ สัญลักษณ์ ไม้กายสิทธิ์สีเทาอมขาวอยู่ตรงหน้าอกของเธอ บอกได้ว่าเธอเป็นนักเวทย์ฝึกหัด