ตอนที่แล้วตอนต่อไปออซแลนเป็นเมืองชายแดนขนาดเล็ก แม้ว่ามันจะใกล้กับเขตทางเหนือที่บาบาเรี่ยนกับอ็อคอยู่ แต่มันก็อยู่ในตำแหน่งยุทธศาสตร์ที่เป็นประโยชน์ เนื่องจากเป็นช่วงเวลาแห่งความสงบอันยาวนาน มันจึงกลายเป็นเมืองแห่งการค้าในช้าๆ มันอยู่ใกล้กับเทือกเขาซันเซ็ทจึงทำให้มี ทหารรับจ้าง นักผจญภัยและพ่อค้าโลภมาก
อย่างช่าๆเริ่มเกิด โรงแรม ช่างตีเหล็กและร้านค้าอาวุธอื่นๆ มันจึงกลายเป็นแหล่งรายได้หลักของเมือง แม้แต่กองทัพของอาณาจักรจะมาสั่งซื้ออาวุธและเกราะบางชนิดจากออซแลน
หลังจากที่เฉินจิ้นออกจากห้องของอาจารย์โรดิเกซ เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องทันที เขาต้องการผ้าปูที่นอนใหม่ นอกจากนี้ยังต้องการหางานทำ
หลังจากถูกหมวกแปลกๆตกใส่หัวระหว่างการทดสอบ เขาได้ล็อกตัวเองอยู่ในห้องเป็นเวลาสามวันและไม่ได้ไปทำงานบาร์ของตาแก่ฟรอด ตามสัญญาหมายความว่าเขาถูกไล่ออก ดังนั้นเขาจึงต้องหางานทำใหม่ ค่าใช้จ่ายที่ตระกูลของเขาให้ไว้ไม่เพียงพอที่จะจ่ายค่าอาหาร นับประสาซื้ออาหารเสริมที่ราคาแพง
เฉินจิ้นได้พบร้านค้าบนถนนที่คึกคักและซื้อชุดผ้าปูที่นอนราคาไม่แพง หลังจากที่ได้ออกมาเขาเดินรอบๆเพื่อมองหางาน
อย่างไรก็ตามเฉินจิ้นไม่ได้เป็นนักเรียนคนเดียวในสถาบัณของเมืองออซแลนด์ที่ไม่มีเงิน งานทั้งหมดที่นักเรียนสามารถทำได้ส่วนใหญ่มีคนทำไปหมดแล้ว
หลังจากการหางานผ่านถนนหลายแห่งเขาได้รับคำตอบแบบเดียวกัน “ไม่ต้องการคนเพิ่ม”
“เราไม่ได้จ้าง เจ้าลองไปหาร้านอื่น … “
มันเป็นคำตอบเดียวกันอีกครั้ง เฉินจิ้นถอนหายใจขณะที่เขาหันหลังกลับ เขาไม่อยากฟังสิ่งที่คนพวกนี้พูดหลังจากนั้น
“เจ้าสามารถลองไปที่ร้านช่างตีเหล็กทางท่ายซอย … ข้าคิดว่าพวกเขากำลังมองหาคนงาน … “
เฉินจิ้นก็หยุดยืนอยู่ การทำงานในร้านช่างตีเหล็กค่อนข้างแตกต่างจากการทำงานในร้านค้าอื่นๆ มันต้องมีความแข็งแรง ทนความร้อนและทักษะที่ดี เฉินจิ้นจำได้ว่าเมื่อต้นปีการศึกษามีนักเรียนที่ไม่สามารถหางานทำที่ร้านค้าใกล้กับสถาบันและพยายามเข้าทำงานร้านดาบของแฟรงคลินที่อยู่ท่ายซอย ตอนแรกเขาคิดว่าสิ่งที่ต้องทำคือการหวดค้อน แต่มันกลับกลายเป็นว่าช่างตีเหล็กต้องใช้ทักษะ หลังจากที่นักเรียนจำนวนมากไม่สามารถหางานทำที่นั่น ได้มีการตกลงกันว่างานที่ร้านช่างตีเหล็กไม่เหมาะกับนักเรียนจากสถาบัณออซแลน
“ช่างตีเหล็ก … การทำงานกับเหล็ก … ” เฉินจิ้นบ่น เขาคิดถึงผลงานที่เขาทำในโลกเสมือนจริง เขาเรียนรู้พื้นฐานของช่างตีเหล็กในสิบหกชั่วโมงและดูเหมือนว่าตาแก่เบรกพอใจกับความพยายามของเขา บางทีเขาอาจลองหางานทำที่ร้านช่างตีเหล็ก ที่ไม่มีนักเรียนคนใดได้ทำงาน
เฉินจิ้นหันไปคำนับให้ชายวัยกลางคนที่ให้คำแนะนำ “ขอบคุณ”
ชายคนนั้นรู้สึกประหลาดใจ แม้ว่านักเรียนจากสถาบัณออซแลน จะทำงานนอกเวลา พวกเขายังคงภูมิใจว่าอย่างเลวร้ายพวกเขาสามารถที่จะกลายเป็นเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนหลังจากจบการศึกษา นี้ยังนับว่าเป็นข้าราชการ แม้ว่าจะอยู่ในระดับต่ำสุดในระบบของอาณาจักร จึงทำให้นักเรียนมีความหยิ่งในตัวเอง
เนื่องจากการดำรงอยู่ของอาณาจักรปีศาจ นักรบและนักเวทจึงเป็นหลักของการป้องกันด้านมนุษย์และยังยกสถานะของพวกเขาจึงทำให้นักรบและนักเวทมีความภาคภูมิใจมากและบางครั้งก็จะออกหยิ่งเล็กน้อย
เฉินจิ้นรีบเดินไปทางทายซอย ในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงตีเหล็ก ซึ่งอาจทำให้คนอื่นรำคลาน
หือ?” เฉินจิ้นหยุดชั่วขณะที่เขาไปถึงร้านช่างตีเหล็กของแฟรงคลิน เขารู้สึกสับสน
เขาเคยเดินผ่านร้านช่างตีเหล็กหลายครั้งก่อนหน้านี้และเสียงกระทบจากโลหะทำให้เกิดเสียงดังและน่ารำคลาน แต่ทำไมวันนี้เสียงถึงดูน่าฟัง? เขาตั้งใจฟังดูเหมือนว่ามีจังหวะคล้ายกับเสียงกระทบโลหะที่ผิดปกติ
ร้านช่างตีเหล็กของแฟรงคลินครอบครองพื้นที่5เท่าเมื่อเทียบกับร้านอื่น มีป้ายเขียนอยู่ที่หน้าร้าน
“ต้องการซ่างตีเหล็ก”
นั่นเป็นสิ่งเดียวที่อยู่บนป้าย ไม่มีการพูดถึงเรื่องค่าจ้างหรือเกณฑ์อื่นๆ เฉินจิ้นก้าวเข้ามาในร้านและเสียงตีเหล็กที่ดังออกมาจากห้องด้านหลังฟังชัดขึ้น
“นักรบตัวน้อย สิ่งที่เจ้ากำลังมองหา?”
ปรากฏชายที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆต่อหน้าเขา เขาสูงและใหญ่กว่าเฉินจิ้น หน้าอกที่มีเหงื่อเต็มไปหมด เขาสวมเสื้อหลวมๆเท่านั้น ถือค้อนและผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่บนคอของเขา ผมสีบลอนด์สั้นปกคลุมไปด้วยเหงื่อและเสียงเข็มขรึมของเขาฟังดูกล้าหาญ
เฉินจิ้นมองค้อนที่ชายคนนี้ถืออยู่ ดูเหมือนว่าหนักประมาณ 30ปอนด์ เฉินจิ้นบอกได้เลยว่าค้อนนี้ผ่านการใช้งานมาอย่างหนักโดยดูจากแผ่นหนังตรงที่จับ
“ข้าไม่ได้มาซื้ออะไร” เฉินจิ้นเงยหน้าขึ้นมองชายผู้นี้ เขาชี้ไปที่ประตูทางเข้าและกล่าวว่า “ข้าเห็นว่าพวกเจ้ากำลังมองหาคนดังนั้นข้าต้องการดูว่าข้ามีสิทธิ์หรือไม่”
“เจ้า?” ชายคนนั้นหลับตาลงด้วยนัยน์ตาสีฟ้า ขณะที่ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลปรากฏขึ้นบนใบหน้า “นักเรียนจาก สถาบัณออซแลน?”
เฉินจิ้นชี้ไปที่ตราบนชุดนักรบ “ใช่..”
ความสงสัยในตาของชายคนนี้เริ่มแข็งขึ้น เขาส่ายหัว “เจ้าควรไปลองร้านอื่น เราไม่ได้จ้างนักเรียนจากสถาบัณออซแลน”
“เอ่? ทำไม?”
เฉินจิ้นรู้สึกประหลาดใจ ในที่สุดเขาก็พบงานที่ดีดังนั้นจะให้เขาออกไปเช่นนี้?
“ทำไม?” เขาคว้าผ้าเช็ดตัว เช็ดเหงื่อออกจากหน้า “เจ้าไม่รู้หรือ? ตั้งแต่ที่เปิดร้านตีเหล็กแฟรงคลิน ไม่ได้มีนักเรียนคนใดจากสถาบัณออซแลนได้รับการจ้าง เพราะสิ่งที่เรากำลังหาคือช่างตีเหล็ก ไม่ใช่คนไร้ยางอาย หยิ่งและคิดว่าช่างตีเหล็กทำได้แล้วทุกคนก็สามารถทำได้ คนอย่างนั้นไม่ควรทำงานเป็นช่างตีเหล็ก “
เฉินจิ้นไม่ได้คิดว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาคิดว่ามีแค่นักเรียนในชั้นปีเดียวกับเขาที่ถูกปฏิเสธโดยร้านช่างตีเหล็กแฟรงคลิน แต่ปรากฏว่ายังไม่มีแม้แต่นักเรียนคนเดียวจากสถาบัณออซแลน ที่สามารถทำงานที่ร้านช่างตีเหล็กแฟรงคลินได้