ตอนที่แล้วตอนต่อไป1, 2, 3…37 คน
เธอขมวดคิ้ว เธอคาดว่าได้ยินเสียงฝีเท้าเพียง 37 คนเท่านั้น แต่ชายชุดม่วงบอกว่ามี 45 คน มีอยู่ 8 คนที่เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า นั้นสามารถบอกได้ว่าอีก 8 คนที่เหลือนั้นต่างก็แข็งแรงกว่าเธอทั้งสิ้น เปิดตาขึ้นช้าๆ, เธอวางสองนิ้วลงไปที่ใบดาบ
“เจ้านอกคอก, เจ้ากล้าทำร้ายญาติของตัวเอง…”
เสียงดังสายฟ้าฟาดดังขึ้นจากในกลุ่มคนที่ตรงมายังคฤหาสน์ของเธอ ‘หลิวเย่’คิ้วกระตุกเล็กน้อย เธอดีดนิ้วไปที่ใบดาบ ทำให้เกิดเสียง “วิ้ง วิ้ง” เสียงแสดงความคมชัดเจน มันสะท้อนแสงสีเงิน เยือกเย็นดังพระจันทร์ภายใต้แสงแดด
ผู้บุกรุกเข้ามาในคฤหาสน์ พวกเขาเห็นหลิวเย่ยืนมั่นคงอยู่เพียงคนเดียวกลางลานกว้าง พร้อมดาบในมือเธอเฝ้ารอพวกเขา ความกดดันและความเงียบที่เธอปล่อยออกมาหยุดพวกเขาไว้ มันทำให้พวกเขากลัวที่จะก้าวออก, นี่คือ’หลิวเย่’…
“ท่านลุงห้า, ใครกันที่เป็นผู้นอกคอก? มู่หรงหลิวเย่ คือลูกสาวโดยตรงของพี่สามของท่าน นั้นมันทำให้ข้าเป็นพวกนอกคอกในสายตาท่านหรือ?”
ค่อยๆเอียงศีรษะของเธอ ‘หลิวเย่’ถามเสียงค่อย น้ำเสียงอ่อนไหวดังสายลม ทางขวานั่นเป็นพ่อของเธอ, “มู่หรงยี่” ผู้ก้าวเข้ามา เธอดูอ่อนโยนและสงบ แต่ว่าคำพูดนั้นมั่นคงและเด็ดขาด ‘มู่หรงยี่’ได้ฟังสิ่งที่เธอพูดก็ขมวดคิ้วช้าๆ
‘มู่หรงกัง’ขมวดคิ้วแลตอบในเวลาเดียวกัน
“เลือดที่ไหลผ่านหลอดเลือดของพี่สามเป็นเลือดของยอดนักรบ ความสามารถรุนแรงดังเสือและสง่างามมีเกียรติ เขาไม่ทำเรื่องชั่วร้ายเช่นการสังหารพี่น้อง ถ้าเขากล่าวว่าการกระทำของเขาชั่วร้าย เขาจะไม่ได้เป็นคนในตระกูลมู่หรง มันไม่สมควรเป็นแม้แต่สัตว์”
“ใช่แล้ว, แกมันนังแม่มด บุตรสาวข้านางไม่มีความผิด แกกลับทุบตีเธอจนเต็มไปด้วยความบาดเจ็บ แกยังทำให้มือของเธอพิการ ไม่สามารถฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้อีกตลอดไป พวกเราตระกูลมู่หรงจะไม่ทนต่อการกระทำที่เลวร้ายของเจ้าในบ้านหลังนี้ ข้าดูหยวนลูจะไม่มีวันให้อภัยเจ้า”
แม่ของ’มู่หรงฉิว’ จ้องมองมาที่’หลิวเย่’ด้วยดวงตาแดงก่ำ เธอดูเหมือนจะไม่สามารถรอที่จะได้ฉีกเนื้อ’หลิวเย่’และดื่มเลือดเธอ
‘หลิวเย่’มองข้ามอย่างไม่ใส่ใจต่อผู้คนที่มารวมตัวกันในลานบ้านเธอ มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ส่วนมากเธอไม่รู้จักหน้า บางทีพวกเค้าเติบโตขึ้นจนเธอจำไม่ได้ มันไม่ใช่ทั้งหมดของเธอ
เธอกวัดแกว่งดาบในมือช้าๆ หลิวเย่จ้องมองไปที่ลุงห้าและป้าเธอที่กำลังโกรธเกินบรรยาย เธอตอบอย่างใจเย็น
“เธอทำข้าไม่ผิด? ข้ามู่หรงหลิวเย่อาศัยอยู่คนเดียวมาตลอด 8 ปี และไม่เคยก้าวเท้าออกจากบริเวณคฤหาสน์นี้เลยตลอดชีวิต ขอถาม, ลุงห้าและท่านป้า ข้าจะทำร้ายมือของมู่หรงฉิวที่ไหน? ข้าจะไปทุบตีเธอที่ไหน?”
ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณอย่างเร็ว ‘มู่หรงหลิวเย่’ยังคงอยู่นิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้ก้าวออกจากจุดเดิมสักก้าว ปัญหาไม่ควรเกิดขึ้นในวันนี้ ผู้คนเหล่านี้ไม่ควรจะรู้ว่ามีคนของตระกูลมู่หรงอาศัยอยู่ที่นี่
ที่มา :