ตอนที่แล้วตอนต่อไปภายในพระราชวังเทียนซิ พระจัรพรรดิของอาณาจักรเทียนเจิ้น ‘ซวนหยวนอี๋’,กำลังเล่นหมากรุกกับ’พระมเหสีเฉิน’ในสวน ทันใดนั้น’หลิวเย่’ปรากฏตัวออกมา ร่ำไห้และคุกเข่าต่อหน้า’ซวนหยวนอี๋’
“เกิดอะไรขึ้น? ลูกเช่อรังแกเจ้า?”
‘ซวนหยวนอี๋’ผู้มีใบหน้าเหลี่ยมและท่าทางเหมือนบัณฑิต ยิ้มให้’หลิวเย่’และถามด้วยน้ำเสียงที่นุมนวลแม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็น’หลิวเย่’มาก่อน เขาก็ยังได้ยินเกี่ยวกับนางมามาก ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังน้อยอย่างที่ไม่มีผู้ใดสามารถยกเว้น’หลิวเย่’
“มีบางคนแกล้งหลิวเย่..”
‘หลิวเย่’กล่าวทั้งน้ำตา
“ผู้ใดกล้าที่จะกลั่นแกล้งลูกสะใภ้ของข้า? บอกข้า แม่จะแก้แค้นพวกมันให้เจ้า”
‘พระมเหสีเฉิน’ลุกขึ้น ใบหน้าสวยงามกลายเป็นน่ากลัว
“ไม่เพคะ, ถ้าบางคนมาแกล้งข้า ข้าต้องการจะชำระกลับด้วยตนเอง ข้าเพียงปรารถนาคำอนุญาติจากพระองค์ ได้โปรดให้ข้าได้ตีพวกเขาเพื่อให้ความโกรธในใจข้าคลายลง ได้โปรดอย่าได้ทรงเข้าข้างพวกเขา”
‘หลิวเย่’กล่าวเสียงสั่นและก้มศีรษะลงกับพื้นเห็นว่า’หลิวเย่’มองหาคำสนับสนุนจากเขา ‘ซวนหยวนอี๋’คิดว่าผู้ที่แกล้งนางจะต้องมีตำแหน่งที่สูงส่ง เขาอยากจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ
แต่หลังจากได้ยินว่า’หลิวเย่’เพียงต้องการตีพวกเขา เขาจึงตกลงอนุญาตินาง สู้ถ้าเจ้าต้องการ แม้ว่า’หลิวเย่’จะมีทักษะการต่อสู้ มันจะแย่อย่างไร?นอกจากนี้ มันจะเป็นการไม่ดีถ้าจะปฏิเสธนางต่อหน้า’พระมเหสีเฉิน’ เขาหัวเราะ และพยักหน้าขณะที่กล่าว
“ได้สิ, ข้าตกลงที่จะช่วยเจ้า แต่จำไว้ เจ้าไม่ควรสังหารผู้ใด”
“หลิวเย่เข้าใจดี, ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”
ขณะที่นางทำความเคารพเสร็จสิ้น นางหันกายและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว นางดูเหมือนเด็กอายุ 13 ที่หุนหันเห็นนี่, ‘ซวนหยวนอี๋’ยิ้มให้’พระมเหสีเฉิน’
“นางยังคงเป็นเด็กเล็ก”
‘พระมเหสีเฉิน’เพียงแต่ยิ้มกลับ นางเคยพูดคุยกับ’หลิวเย่’เพียงเวลาสั้นๆ ‘หลิวเย่’ไม่ใช่คนที่ง่ายดายเช่นนี้ถนนสีเหลือง หนึ่งในเส้นทางหลักภายในเมืองหลวงของอาณาจักรเทียนเจิ้นในตอนนี้
ถนนสีเหลืองคราคร่ำไปด้วยผู้คนส่งเสียงและมีความตื่นเต้นที่ถนนเส้นเหลืองนี้ มีคฤหาสน์ขนาดใหญ่อยู่ มันเป็นที่พักของขุนนางใหญ่ หน้าประตูตกแต่งเป็นสีแดงและรูปปั้นสิงโตขนาดใหญ่ตั้งอยู่สองตัว มันดูงดงามและฟุ่มเฟือย มีสามคำเขียนอยู่ อักษรประดิษบนป้าย
“ที่พักขุนนางซ้าย”
ปัง! เก้าอี้ทองคำตกลงหน้าประตูเขตที่พักของขุนนางซ้าย ‘หลิวเย่’สะบัดเสื้อคลุมของนางและนั่งตระหง่านบนเก้าอี้ ในมือของนางถือไว้ด้วยแส้ นางเพียงสะบัดแส้หนึ่งครั้งก็ทำให้เกิดรอยแส้สีขาวบนพื้น’หลิวเย่’สร้างรอยบนประตูต่อไป รอยจากแส้ นางนั่งอยู่ด้านหน้าประตูแล้วหวดแส้ลงไปโดยไม่เคลื่อนไว้สักนิด
ที่มา: