ตอนที่แล้ว ตอนต่อไปใบหน้าของเหยียนเหลียงนั้นซีดขาว เขาตะโกนออกไป “ เจ้ากล้าที่จะสังหารศิษย์ที่มาจากสำนักเดียวกันงั้นหรือ!? ” เขากระชับดาบแสงจันทร์ไว้แน่น ปลดปล่อยพลังปราณเข้าไปในดาบ และชี้ไปที่ ลวี เฟิง
ทั้งสองแสดงความเป็นปฏิปักษ์กันอย่างชัดเจน ทุกคนทราบดีว่าความแข็งแกร่งของ ลวี เฟิง นั้นเป็นสองเท่าของเหยียน เหลียง พลังปราณที่อยู่รอบตัวพวกเขานั้นน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก คนที่อยู่ในรัศมี 10 เมตร ถูกผลักออกไปในทันที ซวนหยวนจ้องมองอย่างโศกเศร้า เขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะเข้าไปช่วยเหลือได้
เลือดในกายของเหยียนเหลียงลุกไหม้และตะโกนออกมา “ สังเวยจันทร์โลหิต! ”
แสงจันทร์สีเงินที่รายล้อมเหยียนเหลียงกลับกลายเป็นสีแดงโลหิต มันแผ่รังสีฆ่าฟันออกมาชัดเจน และมุ่งสู่ ลวี เฟิง เขาตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก มันคำรามออกมา “ เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง เหยียนเหลียง! ”
ดาบของ ลวี เฟิง ไม่สามารถทนต่อแรงระเบิดจากพลังปราณของเหยียน เหลียง และแตกออกเป็นชิ้นๆ เขาไม่สามารถดึงมือขวาของเขากลับมาได้ทันเวลา แขนทั้งหมดของเขาหายไปและกลายเป็นเพียงฝุ่น
เหยียนซือหยุนกรีดร้องด้วยความกลัว “ ท่านพี่ ม่ายยยยยยยยยย!! ”
ใบหน้าที่หล่อเหลาและร่างกายของเหยียนเหลียงถูกชโลมไปด้วยเลือด เขายิ้มให้กับเหยียนซือหยุน และทรุดลงบนพื้น ดาบที่อาบไปด้วยเลือดตกอยู่ข้างกายของเขา
เหยียนเหลียงตาย ศิษย์คนอื่นๆกลายเป็นหน้าตาบิดเบี้ยว พวกเขารู้ว่านี่คือจุดของคนที่ไม่เชื่อฟัง ต่ง เซวียน และ ลวี เฟิง เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับ เหยียนเหลียง ในตอนนี้ ต่ง เซวียนยินดีกับปฏิกิริยาของศิษย์คนอื่นๆ แต่ ลวี เฟิง กลับมีโทสะเป็นอย่างมาก เพราะเขาได้สูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง
“ ไอเวรเหยียน เหลียง! บ้าเอ้ย… ” ลวี เฟิง สาปแช่งออกมา
ลวี เฟิง ยกแขนซ้ายขึ้นและรวบรวมพลังปราณอย่างมหาศาล และปล่อยไปยังร่างที่ไร้วิญญาณของ เหยียน เหลียง เหยียนซือหยุนต้องการที่จะวิ่งไปหาพี่ชายของนาง แต่ถูกซวนหยวนห้ามไว้ เขาไม่สามารถทำอะไรเพื่อที่จะยับยั้งร่างของเหยียนเหลียงที่กำลังถูกบดขยี้เป็นเศษกระดาษได้
ซวนหยวนเกลี้ยวกลาดเป็นอย่างมาก เขากรีดร้องในใจไปยังเฒ่าโลภมาก
“ เฒ่าโลภมาก! ท่านไม่สามารถทำอะไรได้เลยหรือ? ไม่สามารถสังหารพวกมันได้เลยหรือไง!? ท่านได้ดูดกลืนชีวิตไปมากมายแล้ว ท่านจะต้องทำอะไรสักอย่างได้สิ!! ”
“ มันไม่ง่ายเลย เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้ ถึงแม้เจ้าจะกลายเป็นมหาจักรพรรดิกลืนกิน แต่โลกมันก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ก็ต้องมีบางคนที่จะสละชีวิตเพื่อเจ้า เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไป เจ้าจักต้องผ่านมันไปให้ได้” เสียงของเฒ่าโลภมากปราศจากความรู้สึกอย่างสิ้นเชิง “ จักพรรดิกลืนกินก่อนหน้านี้ ได้ทำสงครามกับเหล่ากษัตริย์และจักพรรดิองค์อื่นๆ แม้กระทั่งข้ายังได้รับบาดเจ็บจากสงคราม เหล่าชีวิตที่เจ้าช่วงชิงจากเหล่าปีศาจมายาไม่ได้ช่วยอะไรข้ามากนัก แต่ตอนนี้มีบางคนซุ่มดูอยู่ในความมืด ข้าจะรอดูว่าเขายังคงรอดูอยู่อีกนานแค่ไหน ”
ซวนหยวนตกใจ เขาเป็นใครกัน?
ลวี เฟิง ร่อนลงมาจากอากาศ เขาหยิบดาบของเหยียนเหลียงขึ้นมาและปล้นแหวนของเขา ลวี เฟิง จ้องไปที่ เหยียน ซือหยุนอย่าดุร้าย “ เจ้าจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับพี่ชายของเจ้า คนตระกูลเหยียนทุกคนจะต้องตายเพื่อชดใช้ให้กับแขนของข้า! เย่ว เถิง ไม่ใช่ว่าคนที่เจ้าถวิลหามาตลอดคือ เหยียน ซือหยุน หรอกหรือ? เจ้ากล้าที่จะทำมันกับนางต่อหน้าคนเหล่านี้หรือไม่? ”
เย่ว เถิง ที่ยืนอยู่ข้าง เย่ว ชาน ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ในจิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดลามกอนาจารในขณะที่เขาพูดว่า “แน่นอน! ”
เหยียน ซือหยุนกลายเป็นซีดขาว ศิษย์แท้จริงคนอื่นๆต่างมองอย่างไร้หัวใจ ไม่มีใครสักคนที่จะยืนหยัดเพื่อนาง ใบหน้าของซวนหยวนมืดคล้ำในทันที เขาตะโกนไปที่ ลวี เฟิง
“ ฆ่าข้าซะ!! ข้าเป็นเป้าหมายของเจ้าไม่ใช่หรือไง? ปล่อยศิษย์พี่ซือหยุนไป ”
“ โอ้? แน่นอน ข้าสามารถปล่อยนางไปได้ ถ้าเจ้ายอมที่จะต่อสู้กับ หง เลี่ย ถ้าเจ้าชนะ นางจะเป็นอิสระ แต่ถ้าเจ้าแพ้… ข้าจักให้เจ้าสังหารหมาป่าของเจ้าเสีย ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเติบโตมาพร้อมกับมัน จะรู้สึกอย่างไร ถ้าได้ฆ่าเพื่อนของตัวเอง?”
ลวี เฟิง รู้ดีถึงความอ่อนแอของซวนหยวน และบังคับให้เขาอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก การต่อสู้คือทางออกเดียวของเขา
เหยียนซือหยุนสั่นเทาและมองไปที่ซวนหยวน หง เลี่ยคือนักสู้ที่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับมังกร 18 ตัว ถึงแม้จะมีวัว 800 ตัวมาฉุดดึงเขา แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำให้เขาขยับเขยื้อไปไหนได้ ซวนหยวนมีความแข็งแกร่งเพียงแค่มังกร 6 ตัว ไม่มีทางเลยที่เขาจะชนะได้
แต่มันไม่มีทางเลือก ซวนหยวนตอบกลับไปว่า “ ได้ ข้าจะสู้! ”
ใบหน้าของ ลวี เฟิง บิดเบี้ยวไปด้วยความชั่วร้าย “ ยอดเยี่ยม ข้าจะเล่นกับเจ้าสักหน่อยแล้วกัน อย่าคิดว่าเจ้าจะสามารถหลบหนีไปได้ เจ้าก็เปรียบเสมือนแมลงเมื่ออยู่ต่อหน้าข้า ก่อนที่จะสังหารเจ้า ข้าจะทำให้เจ้าทรมานจนต้องร้องขอความตาย! ”
ซวนหยวนไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาเพียงแค่หันไปทางเหยีนซือหยุนและกล่าว “ เชื่อใจข้า! ”
เหยียนซือหยุนกระวนกระวายอย่างมากและพยักหน้า “ ข้าเชื่อใจเจ้า! ”
คำพูดของนางเรียกร้องเสียงเยาะเย้ยเล็กน้อยจากฝูงชน เย่ว เถิง มีความต้องการสูงมากและกล่าวออกไปด้วยท่าทางที่ลามก “ ศิษย์น้อง เราจะได้สนุกกันหลังจากนี้ ”
หง ยื่อ ไม่คิดว่า ต่ง เซวียน และ ลวี เฟิง จะโหดร้ายกับศิษย์สำนักเดียวกันได้ขนาดนี้ เมืองพระอาทิตย์ถูกลากมาเกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวาย และไม่สามารถที่จะถอนตัวออกไปได้แล้ว ฉะนั้นเขาถึงตัดสินใจที่จะกอบโกยผลประโยชน์ให้มาที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ ข้ารู้ว่าซวนหยวนมีทักษะระดับสวรรค์ ข้าต้องการที่จะแบ่งทักษะเช่นนั้นเหมือนกัน ในทางกลับกัน ข้าจะส่งสาวงามและเงินจำนวนมากไปให้ในแต่ละปี พวกเจ้าคิดเช่นไร? ”
หง ยื่อ เป็นพ่อค้าที่ฉลาดแกมโกง ข้อเสนอที่เขาให้ไปนั้นยากที่จะปฏิเสธ ทั้ง ต่ง เซวียน และ ลวี เฟิงต่างถูกล่อลวง พวกเขาต้องการเงินเป็นจำนวนมากเพื่อสนับสนุนการฝึกของพวกเขา สำหรับ ลวี เฟิง ถ้าเขาหาเงินได้มากขึ้น เขาจะสามารถซื้อยาที่ดีกว่าที่ช่วยให้เขาสามารถงอกมาได้อย่างช้าๆ
ต่ง เซวียนตัดสินใจที่จะไว้ชีวิต หง ยื่อ การปล่อยให้ หง ยื่อ มีชีวิตอยู่จะเป็นทางออกในการหารายได้ที่ดีที่สุด มันเป็นธุรกิจที่มีผลประโยชน์มหาศาล
” ดี ตกลงตามนั้น ”
หง ยื่อ โล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบของนักสู้ขอบเขตกษัตริย์ทั้ง 2 ทักษะสวรรค์นั้นไม่ได้มีสำหรับไว้ขาย ถึงแม้เขาจะใช้ทรัพย์สินทั้งหมดที่มีก็ตาม มันจะสมบูรณ์แบบมากถ้าเขาได้ครอบครองมัน เขาหันไปทางพี่ชายของเขา หง เลี่ย และกล่าว “ ท่านพี่ ดูแลเจ้าเด็กนั้นด้วย ”
หงเลี่ย ยิ้ม “ ไม่ต้องกังวล “ ข้าจะปล่อยแขนของมันไว้ เพื่อที่จะสามารถสังหารหมาป่าของตัวเองได้ ”
การต่อสู้เริ่มขึ้นในทันที หง เลี่ยนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก เขาหยิบดาบพระอาทิตย์ขึ้นมาและฟันไปที่หัวของซวนหยวน ด้วยความรุนแรงของมันเกือบทำให้ซวนหยวนหายใจไม่ออก เขารู้สึกเหมือนอากาศถูกดูดออกไปจากปอดเขา การโจมตีของ หง เลี่ย เต็มไปด้วยความรู้สึกร้อนแรงทำให้ซวนหยวนป้องกันตัวเองได้ยากลำบาก
ซวนหยวนกระชับดาบมังกรวารีไว้ที่มือขวาและหยิบยุทธภัณฑ์ที่ระดับต่ำกว่าไว้ที่มือซ้าย ดาบที่เขาใช้เป็นดาบมาตรฐานที่แจกจ่ายให้กับศิษย์ภายในทั่วไป เขาปามันไปที่ หง เลี่ย อย่างแม่นยำ แทนที่จะใช้มันเพื่อป้องกันดาบที่ฟันเข้ามา
“ ของเด็กเล่น! ”
อย่างไรก็ตาม หง เลี่ย ช้าลงเล็กน้อยและใช้โอกาสนี้ให้การหนีออกไป เขาสวมรองเท้าเมฆาล่องลอย ทำให้กระโดดได้สูงถึง 70 เมตร เขารวดเร็วเป็นอย่างมาก
แม้ว่า หง เลี่ย จะรวดเร็วกว่าซวนหยวน เขาเป็นนักสู้ขอบเขตจิตวิญญาณระดับสูง เขาปรับแต่งเส้นโลหิตของเขาทุกเส้นและสามารถปลดปล่อยพลังปราณออกมาได้ตามใจนึก เขาสามารถกระโดดสูงถึงร้อยเมตรด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว ด้วยการกระโดดของเขาสามารถทิ้งรอยเท้าเอาไว้บนพื้นได้อย่างชัดเจน
เย่ว เถิง ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับ เหยียน ซือหยุน ในขณะที่ซวนหยวนกำลังวิ่งหนี “ศิษย์น้องหญิง คนรักของเจ้าได้ทิ้งเจ้ากับเจ้าหมาป่านั้นไปแล้ว มันทิ้งเจ้าไปแล้ว! ฮ่าๆๆ ”
เหยียนซือหยุนไม่ได้ใส่ใจ นางรู้ว่าทุกอย่างที่ซวนหยวนทำไปนั้นต้องมีเหตุผล นางเพียงแค่จับตามองต่อไป
ลึกเข้าไปในรังที่มืดมิดมีฝูงปีศาจปอบขาวกระจัดกระจายตัวอยู่ทุกที่ ซวนหยวนพยายามวิ่งเข้าไปในฝูงของปีศาจซวนหยวนที่แข็งแกร่ง
หง เลี่ย รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ เขากล่าว“ ไอ้เด็กเวร มันกำลังวิ่งไปยังที่ๆ พวกปีศาจมายาอยู่ มันกำลังจะเล่นตลกอันใด! ”
ต่ง เซวียนยักไหล่ และกล่าว “ ใครสน เฟิง เลี่ย จะได้ไม่ต้องมีข้ออ้างใดๆ หากมันตกตายโดยปีศาจมายา ”
เขาค่อนข้างที่จะยินดี เฟิง เลี่ย จะได้ไม่มีศิษย์เข้ามาแทรกแซง
หง เลี่ย หัวเราะเมื่อเขาเกือบจะถึงตัวซวนหยวน “ วิ่งเข้าไป วิ่ง! ”
เช่นเดียวกับที่เขาพูด ซวนหยวนหันไปรอบๆ และใช้รูปแบบที่ซับซ้อน มันเรียกว่า “ มังกรสวรรค์พุ่งทะยานสู่ท้องนภา ” การโจมตีครั้งนี้พุ่งตรงไปจับยังหน้าอกของ หง เลี่ย
นี่เป็นทักษะขั้นสวรรค์ที่เขาใช้ หง เลี่ยถูกโจมตีโดยพลังอันยิ่งใหญ่ของมังกรสวรรค์ มันเหมือนกับว่าซวนหยวนกลายเป็นมังกรที่แท้จริง
ดาบมังกรวารีปลดปล่อยเสียร้องออกมาและเผยให้เห็นถึงพลังอันยิ่งใหญ่ของมัน หง เลี่ย หวาดกลัวเป็นอย่างมาก เพราะซวนหยวนต้องการที่จะสังหารเขาด้วยการสละชีวิตของตัวเอง
หง เลี่ย ปกป้องตัวเองด้วยดาบพระอาทิตย์ และกระจายแรงกระแทกจากการโจมตีของซวนหยวน เขาพยายามที่จะคลายการจับของซวนหยวนจากดาบ ทำให้เขาปล่อยมัน และผลักเขาออกไป 6-7 เมตร ไปยังปีศาจปอบขาว
“ ฮ่า ๆ ๆ เจ้าจะสู้กับข้าได้อย่างไรถ้าไม่มีดาบ? ” สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของซวนหยวนคือดาบ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ หง เลี่ย ต้องกังวลอีกต่อไป
เหยียนซือหยุน จมดิ่งสู่ความหนาวเย็น นางสั่นด้วยความกลัว ซวนหยวนวางแผนที่จะโจมตีแบบเดิมพันด้วยชีวิต แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว
มันจะจบแบบนี้จริงๆ งั้นหรือ?