I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Devouring The Heavens ตอนที่ 40 ข้ารับใช้และเจ้านาย

| Devouring The Heavens | 2538 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
                

หง เลี่ยหัวเราะ พร้อมกับมันกวัดแกว่งดาบพระอาทิตย์ ทำให้เกิดระยะห่างระหว่างมันกับซวนหยวน และเดินเข้าใกล้ซวนหยวน

 

ในสถานการณ์เป็นตายเช่นนี้ ซวนหยวนคว้าซากศพปีศาจปอบขาวที่อยู่ใกล้เขาและโยนพวกมันไปที่หง เลี่ย ปีศาจปอบขาวตัวของมันมีขนาดใหญ่กว่าคนปกติดังนั้นมันจึงบดบังการมองเห็นของหง เลี่ยได้

 

จากนั้นซวนหยวนก็รีบไปดึงกริชที่ผูกไว้ที่เอว และเพ่งสมาธิใส่ปราณต่อสู้เข้าไปที่กริชเล็กน้อย จากนั้นซวนหยวนก็ก้าวไปข้างหน้าโดยใช้ทักษะ “ไข่มุกมังกรสวรรค์” ด้วยพลังเฮือกสุดท้าย

 

หง เลี่ยปลดปล่อยปราณอัคคีไปที่ดาบและตัดปีศาจปอบขาวออกเป็นชิ้นๆ คราวนี้มันได้ประเมินพลังโจมตีของซวนหยวนในการโจมตีครั้งสุดท้ายต่ำเกินไป มันพยายามอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะป้องกันการโจมตีจากกริชโดยใช้ดาบของมัน อย่างไรก็ตามกริชมันแทงทะลุดาบทำให้ดาบของมันหักและไม่สามารถป้องกันการโจมตีของซวนหยวนดาบทำให้หง เลี่ยถูกกริชแทงเข้าที่หน้าหกของมัน ทุกคนที่เห็นประหลาดใจอย่างมาก

 

พลังลึกลับถูกปลดปล่อยออกมาจากกริชเมื่อมันแทงทะลุหน้าอกของหง เลี่ยและดูดพลังชีวิตของมันทั้งหมด มันดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถ้ามองแค่ภายนอก แต่ภายในนั้นพลังชีวิตของมันถูกดูดจนเหือดแห้ง

 

 
ซวนหยวนวิ่งและรีบดึงกริชออกจากหน้าอกของหง เลี่ย และหยิบดาบมังกรวารีขึ้นมาจากพื้น เขาชี้ดาบไปที่ ต่ง เซวียน, ลวี เฟิง, หง ยื่อและเย่วชานขณะยิ้ม “เจ้าแพ้แล้ว ปล่อยเหยียน ซือหยุนซะ!”

 

ในที่สุดทุกคนก็ตระหนักว่าหง เลี่ยแพ้ และมันก็ตายแล้ว!

 

 
เหยียน ซือหยุนนางกำลังขึ้นขี่กู่ฉิงและไปหาซวนหยวน นางรู้ซวนหยวนจะต้องมีแผน แต่ความาสามารถที่จะโค่นหง เลี่ยที่มีพลังเท่ากับมังกร 18 ตัวในขณะที่เขาตอนนี้มีพลังแค่มังกร 6 ตัว มันน่าประหลาดใจยิ่งนัก

 

“แล้วจะทำไม? ซวนหยวน เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกข้านี่แหละคือกฏ เจ้าจะต้องแพ้มันไม่สำคัญว่าเจ้าจะชนะใครจะทำอะไร” ต่ง เซวียนยิ้มอย่างเย็นชา

 

“ถูกต้อง พวกข้าเป็นแมวแล้วเจ้าเป็นหนู พวกข้าแค่อยากเห็นเจ้าตะเกียกตะกาย แต่เจ้าก็เป็นหนูที่ใจสู้ไม่เลว” เย่วชานพูดเพิ่มเติม

 

“หง เลี่ยนั่นอ่อนแอเกินไป” ลวี เฟิงชำเลืองไปที่ศพของหง เลี่ยแล้วหันไปหาซวนหยวนและยิ้ม “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน? ถึงสั่งให้พวกข้าปล่อยตัวนาง? ข้าจะปล่อยให้เย่วเถิงขมขื่นนางที่นี่ตอนนี้ และมาดูกันว่าเจ้าจะทำอะไรได้บ้าง”

 
ซวนหยวนหน้ามืดครึ้ม ในขณะที่เหยียน ซือหยุนเริ่มที่จะเลือนหายไป ซวนหยวนได้คาดการณ์ถึงความเป็นไปได้นี้แล้ว

 

ลวี เฟิง ลากเหยียน ซือหยุนออกไป แม้ว่ามันจะสูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง ซวนหยวนและเหยียน ซือหยุนก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

 

ทันใดนั้น จู่ๆก็มีแสงสว่างปรากฏต่อหน้าทุกคน และลวี เฟิงก็ถูกฟันร่างออกเป็น 2 ส่วนอวัยวะของมันตกไปกองอยู่บนพื้น

 

ชายชราคนหนึ่งเดินไปหาซวนหยวนและคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ข้าชื่อ อู๋ หมิง เป็นข้ารับใช้ของนายน้อยหยิน นายน้อยสั่งให้ข้าปกป้องท่าน นายน้อยซวนหยวนท่านไม่ทำให้คุณหนูหยินเฉินลู่ต้องผิดหวังจริงๆ ท่านสามารถบุกทะลวงขอบเขตได้อย่างรวดเร็ว ท่านช่างเป็นอัจริยะอย่างแท้จริง”

 

ข้างหลังชายชรานั้นมีคนสิบคนที่เป็นเป็นมือสังหารทุกคน พวกเขาทุกเป็นนักสู้ระดับหัวกะทิในขอบเขตพฤกษา พวกปกคลุมไปด้วยออร่าที่เยือกเย็น มันเป็นความรู้สึกเหมือนจิตสังหาร สายตาพวกเขาเหมือนมีดคมพร้อมที่จะฆ่าศัตรู เขาตะลึงกับสิ่งที่ชายชรากล่าว ดังนั้นเขาจึงนึกถึงการสนทนากับชายชราที่ถูกฆ่าในบ้านไม้ ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก…

 

“เขาดูเหมือนชายชราที่บ้านต้นไม้! เขาต้องมาจากตระกูลหยิน…. นายน้อย? อาจจะเป็นพี่ชายของหยินเฉินลู่ ข้ารู้ เขาต้องเป็นคนที่ติดตามข้าอยู่ในเงามืด ไม่แปลใจที่เฒ่าโลภมากพูดไว้ ข้าอยากรู้จริงๆว่าเขาจะรอนานได้แค่ไหน เหยียน เหลียงคงจะไม่ตายถ้าเขาปรากฏตัวเร็วกว่านี้ เขากำลังทดสอบข้า”

 

ซวนหยวนเข้าใจสถาณการณ์ได้ทันที ความสงบตอนแรกของเขาทำให้ตอนนี้เขาโกรธแค้นอย่างมาก ซวนหยวนมองไปที่ต่ง เซวียน,เย่วชาน,และหง ยื่อ และกล่าวช้าๆอย่างเยือกเย็น “ดี ฆ่าพวกมันให้หมด , เดี๋ยวอย่าเพิ่งฆ่าพวกมัน ตัดขาและทำลายการเพาะปลูกของพวกมัน แล้วโยนพวกมันไปปีศาจปอบขาว แล้วก็อย่าลืมเอาเงินของพวกมันทั้งหมดออกมาก่อนที่จะโยนพวกมันให้เป็นอาหารของพวกปีศาจปอบขาว”

 

พวกเขาที่อยู่กลางอากาศตกใจ อู๋หมิงพยักหน้าและกล่าว “น้อมรับคำสั่ง”

 

อู๋หมิงลุกขึ้นและทำให้ปรากฏเงาดำข้างหลังของเขาทำให้เกิดบรรยากาศที่น่ากลัว ซวนหยวนที่ยืนอยู่ข้างหลังอู๋ หมิง รู้สึกได้ถึงลมหาใจของอู๋ หมิงที่คมราวกับใบมีด แม้เนื้อตัวของเขาจะเหี่ยวแต่ก็เต็มไปด้วยพลังจากธาตุทั้งห้า เขาแข็งแกร่งอย่างมาก

 

ต่ง เซวียนหน้าซีดหลังจากเห็นพลังที่ปกคลุมอู๋ หมิง เขาจะต้องเป็นนักสู้ระดับกษัตริย์ขั้นสูงสุด ทำให้ต่ง เซวียนเริ่มหวาดกลัวและกรีดร้อง

 
“ท่านเป็นใคร?”

อู๋หมิงไม่ตอบ ด้วยการส่งสัญญาณครั้งเดียวทำให้มือสังหารสิบคนที่อยู่ข้างหลังเขาเคลื่อนไหวทันที ซวนหยวนรู้สึกว่าพวกเขาเหมือนกับดาบที่ถูกดึงออกจากฝักพร้อมที่จะฟาดฟันและสังหาร ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

 
ซวนหยวนไม่ใช่คนเดียวที่ตกตะลึง ต่ง เซวียนมันก็ตะลึงเช่นกัน มันรู้ว่าพวกเขาเป็นมือสังหารระดับสูง พวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ภารกิจสำเร็จแม้จะต้องสละชีวิตเพื่อที่จะฆ่าเป้าหมายของเขา

 
พวกเขารีบพุ่งไปข้างหน้าราวกับพายุ พวกปีศาจปอบขาวที่ขวางทางพวกเขามันถูกบดละเอียดเป็นเศษเนื้อทันที

 

ภายในไม่กี่วินาที พวกเขาพุ่งไปข้างหน้ามากกว่าหนึ่งร้อยเมตร และหัวของคนตระกูลหงก็ร่วงหล่นกลิ้งอยู่บนพื้น เพียงไม่กี่วินาทีก็มีศพที่ถูกตัดหัวกองอยู่บนพื้น 17 ศพ เมื่อมองภาพเหล่านั้นทำให้ความเลือดเย็นของซวนหยวนเพิ่มขึ้น

 

“ยอดเยี่ยม อย่าเพิ่งฆ่าคนที่เหลือ ตัดแค่ขาของพวกมันพอ อู๋หมิงลงมือได้เลย!”

 

อู๋หมิงไม่กล้าที่จะโต้แย้งคำสั่งของซวนหยวน .แสงสีดำพุ่งออกมาจากกระจกแห่งความตายและพุ่งไปที่ท่อนล่างของต่ง เซวียน

 

“ยุทธภัณฑ์ระดับปฐพีขั้นต่ำ”

 
ต่ง เซวียนกรีดร้องด้วยความกลัว แต่มันไม่มีเวลาที่จะโต้ตอบ ความแตกต่างระหว่างยุทธภัณฑ์ระดับจิตวิญญาณขั้นสูง กับ ยุทธภัณฑ์ระดับปฐพีขั้นต่ำมันมีความแตกต่างกันถึง 10 เท่า กระจกนี้เรียกว่า “กระจกแห่งความตาย” มันเกือบจะเป็นยุทธภัณฑ์ระดับปฐพีขั้นกลาง

 

พลังปราณที่รุนแรงของอู๋ หมิงถูกดูดโดยกระจก และกลายแสงสีดำพุ่งเข้าใส่ขาของต่ง เซวียน

 

ต่ง เซวียนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ตกลงมาจากท้องฟ้า และมีเลือดไหลออกมาจากปากของมัน มันบาดเจ็บสาหัส

 

มือสังหารนับสิบคนเคลื่อนไหวทันทีไปที่ เย่ว ชาน, เย่ว เถิง และหง ยื่อ ขาพวกมันถูกตัดออกและตกกระแทกพื้นอย่างรุนแรง พวกมันสั่นกลัวและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

 
น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก แม้พวกมันจะอยู่ในขอบเขตพลังเดียวกัน หรือบางคนอาจจะมีความแข็งแกร่งมากกว่า แต่พวกมันไม่สามารถที่จะหยุดยั้งพวกมือสังหารเหล่านี้ได้ พวกมือสังหารเหล่านี้เกิดมาจากสงครามและการฆ่าฟัน ด้วยความตั้งใจของพวกมันสามารถสังหารได้แม้กระทั่งคนที่แข็งแกร่งกว่า

 

ศิษย์แท้จริงคนอื่นๆมันไม่คิดว่าสถานการณ์กลับตะละปัดได้รวดเร็วเพียงนี้ มันสายเกินไปที่จะมองอดีต พวกมันหวังว่าซวนหยวนจะไม่ตำหนิพวกเขา โชคดีในหมู่พวกเขามีเพียงคนเดียวที่เข้าร่วมกับต่ง เซวียนเพื่อเยาะเย้ยซวนหยวน

 

ศิษย์แท้จริงของสำนักพวกมันแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและกลับไปต่อสู้กับปีศาจปอบขาวต่อ แต่ซวนหยวนก็ไม่ได้พูดอะไร เขาสนใจแค่มือสังหาร เขาไม่สามารถเห็นใบหน้าของมือสังหารได้ พวกเขายืนตรงตรงด้วยสายตาที่เย็นชาเห็นได้อย่างชัดเจน ซวนหยวนหายใจเข้าลึกๆถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องเดินเข้าไปถาม

 

“อู๋หมิง พวกมันเป็นมือสังหารที่ยอดเยี่ยมที่สุดในตระกูลหยิน?”

 

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
comments