I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Martial God Asura ตอนที่ 147 – ความสามารถถูกเปิดเผย

| Martial God Asura | 2540 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
                

ด้านหน้าของ ‘มู่หรง ซินยู๋’ พบกับ ‘ชูเฟิง’ กำลังยืนอยู่ตรงนั้น ใต้เท้าของเขามีร่างของชายชุดดำ สองคน นอนจมอยู่ในทะเลเลือดที่’ชูเฟิง’ ลงมือ เขานั้นไม่คิดอะไรมากมาย แค่ไม่อยากเห็นหญิงสาวที่แทบจะไร้พลังถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาเขา

โดยผู้เชี่ยวชาญอาณาจักรกำเนิดวิญญาณในตอนนั้นใบหน้าของ ‘มู่หรง ซินยู๋’ เต็มไปด้วยความประหลาดใจ  เพราะนางไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง แต่นางเห็นว่าคนที่พยายามฆ่านาง ได้ตายแล้วถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เรื่องแบบนี้คงเข้าใจได้ไม่ยาก แต่นี้เห็นได้ชัดว่านักฆ่าชุดดำที่อยู่ตรงหน้าเธอ นอนกองอยู่ใต้ฝ่าเท้าเด็กหนุ่มที่เป็นแค่ ผู้รับใช้อย่าง ‘ชูเฟิง’

ซึ่ง ‘มู่หรง ซินยู๋’ ไม่มีทางยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

” เจ้าเด็กน้อย เจ้าวอนหาที่ตายซะแล้ววว “

ในตอนนั้น สองนักฆ่า ที่อยู่ในระดับ 3 กำเนิดวิญญาณ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตนถูกฆ่าตาย พวกเขาโกรธอย่างมาก พวกเขาปล่อยพลังกำเนิดวิญญาณพร้อมกับงัดทักษะที่ร้ายกาจออกมาใช้

* ฟุ้มมมม *

2 ทักษะ ไม่อาจประมาท ความแข็งแกร่งมันพวกเขาทำให้พื้นดินสั่นทะเทือน เปลวไฟลุกไหม้ในอากาศ จนเกิดเสียงสะท้านออกมา

” ย๊ากกกก ~ “

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ร้ายกาจ ‘มู่หรง ซินยู๋’ ตัวสั่นด้วยความกลัว เพราะนางไม่ได้มี ทักษะ หรือ พลังวิญญาณ ที่ไว้ป้องกันการโจมตีที่น่ากลัวเหล่านั้น

” . . . “

ขณะที่ ‘มู่หรง ซินยู่’ คิดว่านางกำลังจะตาย แต่ ‘ชูเฟิง’ กับยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับไปไหน ทันใดนั้นสองนักฆ่าพุ่งเข้ามาโจมตีใส่ ‘ชูเฟิง’ ที่อยู่ไม่ห่างเท่าไหร่

*  บูมมมมมมมมมมมมมม *

มันเป็นการโจมตีที่น่ากลัวสุดๆ พลังงานระดับกำเนิดวิญญาณกลายเป็นพายุหมุนเข้าปกคลุมร่างของพวกเขา จนทำให้ต้นไม้บริเวณรอบๆไหม้เป็นเถ้าถ่านแต่แรงระเบิดเหล่านั้นหยุดอยู่ห่างออกไป 3 ก้าว ห่างจาก’ชูเฟิง’ เหมือนกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นขวางหน้า ‘ชูเฟิง’ เอาไว้ โดยที่ตัวของเขาไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่เส้นผม

” มันเป็นไปได้ยังไง ? “

‘มู่หรง ซินยู๋’ ที่ไม่ได้หลับตา นางมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น นางถึงกับตาค้าง ปากเล็กๆของนางเปิดขึ้น ความประหลาดใจปรากฏเต็มใบหน้าของนาง นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่านางไม่รู้จักรูปแบบอำนาจพลังวิญญาณที่เรื่องลือแม้แต่ สอง นักฆ่าก็ยังประหลาดใจ ได้แต่หยุดการโจมตีด้วยความลังเล

ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าจะสามารถปลิดชีวิต ‘ชูเฟิง’ ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่นี้ ‘ชูเฟิง’ กับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

* เปรี้ยงงงงง *

ขณะที่พวกเขากำลังยืนตะลึง ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปรากฏขึ้นมาบนร่างกายของ ‘ชูเฟิง’ เป็นมังกรสายฟ้า พร้อมกับคำรามทะยานไปในท้องฟ้า จากนั้นสายฟ้าเหล่านั้นก็เข้ามาซีกกระฉากนักฆ่า สองคน จนทำให้ร่างของพวกเขากลายเป็นเถ้าเถ้า

” นี่มัน . . . . . . . “

คราวนี้ทุกคนต่างเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างได้ชัด พวกเขาต่างมองเห็นว่า ‘ชูเฟิง’ ไม่ได้ขยับตัวแม้แต่น้อยแค่ใช้ทักษะที่ประหลาดก็สามารถฆ่าสองนักฆ่าที่อยู่ในระดับ 3 กำเนิดวิญญาณได้อย่างง่ายดาย

” พลังนี่มัน . . . . . . อาณาจักรกำเนิดวิญญาณระดับ 1 งั้นหรอ เป็นไปได้ยังไง แค่ระดับ 1 กำเนิดวิญญาณจะสามารถ สังหาร สองนักฆ่า ระดับ 3 กำเนิดวิญญาณได้ง่ายดายเหมือนกับบีบมด “

ขนาดผู้จัดการ ‘จาง’ ยังสู้กับนักฆ่าพวกนั้นได้อย่างลำบาก เขาสังเกตการกระทำของ ‘ชูเฟิง’ เหมือนกับว่า เขามีประสบการณ์ การต่อสู้ และดูจากฝีมือเขาคนไม่ใช่คนธรรมดาๆ ด้วยความสงสัยเขาจึงชี้ไปที่ ‘ชูเฟิง’ และตะโกนถามดังๆว่า

” เจ้าเป็นใครกันแน่ มีเป้าหมายอะไรถึงได้แอบเข้ามาที่หุบเขาพยัคฆ์ฯของข้า !!! “

” อะไรนะ แอบเข้ามางั้นหรอ!!! “

ทุกคนต่างมีปฏิกิริยากับคำพูดของผู้จัดการจาง โดยปกติแล้วผู้รับใช้คงไม่มีใครมีระดับพลังวิญญาณ แบบ ‘ชูเฟิง’ แม้ว่าพลังวิญญาณของเขายังถือว่าไม่เป็นเลิศที่สุดในหุบเขาพยัคฆ์ แต่ก็นับได้ว่าเขาเป็นผู้เขี่ยวชาญคนหนึ่ง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมมาเป็นผู้รับใช้ ที่แสนต้อยต่ำ

ในตอนนั้น ความกลัวก็เข้าครอบงำ ‘มู่หรง ซินยู๋’ นางเริ่มที่จะก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ เพราะคนที่ลอบเข้ามาในหุบเขาพยัคฆ์ฯแน่นอนว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีแต่เจตนาร้าย ไม่ลักพาตัวนาง ก็อาจสังหารนาง

” นี่แม่นางหากยังไม่ยากตาย ก็อยู่นิ่งๆ “

‘ชูเฟิง’หันศีรษะของเขามาและกล่าว

” เจ้าาา . . . . . . “

นางเห็น ‘ชูเฟิง’ จ้องมองอย่างดุร้าย ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ ‘มู่หรง ซินยู๋’ ไม่สามารถก้าวขาออกไปได้ ตอนนั้นนางหยุดอยู่กับที่พร้อมกับล้มลงกับพื้น

* พรึบ พรึบ พรึบ *

ผ่านไปสักแปป มีเสียงเท้าเดินออกมาจากรอบๆป่า พวกเขาสวมชุดดำก้าวออกมานับร้อย ในมือของพวกเขาทั้งหมดถืออาวุธ ทุกคนล้วนแต่อยู่ในอาณาจักรกำเนิดวิญญาณขั้นต้น

” ฆ่ามันทุกคนอย่าให้เหลือ “

เสียงที่เย็นชาดังขึ้นจากคนชุดดำ จากนั้นพวกเขาก็เริ่มการสังหารหมู่ ผู้รับใช้ที่ยังไม่วิ่งหนีแต่หาที่ซ่อน ต่างพากันถูกฆ่าในความเป็นจริง พวกเหล่าผู้รับใช้ที่เคยพากันวิ่งหนีก็ถูกฆ่าตายในป่าเช่นกัน เห็นได้ชัดว่ากลุ่มนักฆ่าพวกนี้คิดไว้แล้ว ว่าจะไม่ปล่อยให้ใครหนีรอดไปได้

ภายใต้การลุมโจมตีของนักฆ่า แม้แต่ผู้จัดการ’จาง’ยังไม่อาจรับมือได้ไหว ทันใดนั้นเขาล้มลงอย่างรวดเร็ว ส่วนด้านของ ‘ชูเฟิง’ นักฆ่าคนไหนที่เสนอหน้าเข้ามาบริเวณ 10 ก้าว ต่างพากันถูกฆ่าตายอย่างอนาถ

” สหายน้อย ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนของ หุบเขาพยัคฆ์ฯ ดังนั่นเจ้าไม่ควรที่จะยื่นมือเข้ามายุ่งความขัดแย้งในหุบเขาพยัคฆ์ขาวของข้า ? “

สายชุดดำที่อยู่ในระดับ 5 กำเนิดวิญญาณพูดขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าพวกเขาไม่อาจรับมือกับ ‘ชูเฟิง’ ได้ง่ายๆ

” แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร ทำไมถึงต้องมาทำร้ายข้า ? “

หลังจากที่ได้ยินว่าคนชุดดำบอกว่าเขามาจาก หุบเขาพยัคฆ์ฯ ‘มู่หรง ซินยู๋’ โกรธอย่างมาก เพราะไม่เคยคิดว่าใครที่อยู่ในหุบเขาพยัคฆ์ที่รู้สถานะของนางแล้วยังกล้าลงมือทำร้ายนาง

” ตราบใดที่ท่านช่วยหลีกทาง หุบเขาพยัคฆ์ฯ ของข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน “

ชายชุดดำไม่สนใจคำพูดของนาง และพยายามต่อรองกับ ‘ชูเฟิง’ อย่างสุภาพในเวลาเดียวกัน นักฆ่าหลายสิบคนก็เข้ามาล้อมพวกเขาเอาไว้ จากนั้นก็มากันพุ่งเข้ามาโจมตีเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนั้น

‘มู่หรง ซินยู๋’ ไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่ยืนขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหลบด้านหลังของ ‘ชูเฟิง’ แม้ว่านางอาจจะไม่เต็มใจ ที่คุณหนูใหญ่ของหุบเขาพยัคฆ์ จะต้องให้คนภายนอกมาคุ้มครองแม้ว่านางจะไม่พอใจ

แต่ปัจจุบัน คนนอกคนนั้น เป็นคนเดียวที่สามารถปกป้องนางได้ และเป็นคนที่นางสามารถพึ่งพาได้

” สหายข้า ท่านคิดว่าท่านจะเอาชนะพวกเราทั้งหมดได้งั้นหรอ ? “

‘ชูเฟิง’ยังไม่ทันพูด เสียงชายชุดดำก็กล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น

” ถ้าท่านอยากโจมตีก็เอาสิ แต่แม่นางผู้นี้ข้าจะเป็นคนปกป้องเอง!!! “

‘ชูเฟิง’ ยิ้มเบาๆโดยที่ไม่เห็นคนเหล่านั้นอยู่ในสายตา

” ฆ่ามันนน!!!! “

ได้ยินเช่นนั้น ชายชุดดำ ไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขาตะโกนสั่งนักฆ่ากว่าร้อยคนให้เริ่มโจมตีใส่ ‘ชูเฟิง’แน่นอนว่าความแตกต่างของพวกเขาเห็นได้ชัดเจน แต่สิ่งเดียวที่ทุกคนมีเหมือนกันคือความแข็งแกร่ง

แค่ความกดกัน ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้ที่อยู่ในระดับห้วงวิญญาณถูกฆ่าตายได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่า ‘มู่หรง ซินยู๋’ อยู่ภายใต้การคุ้มครองของ ‘ชูเฟิง’ นางจึงไม่รู้สึกว่าตัวเองถูกกดดันแต่อย่างใด

โปรดติดตามตอนต่อไป . . . . . . . . . . . .

ที่มา:

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
comments