ตอนที่แล้วเมื่อพวกเขาบินตรงไปยังจุดหมายปลายทาง มีพลังบางอย่างมาจากท้องฟ้าและขัดขวางพวกเขา ทำให้ซวนหยวนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เขามองไปที่การรวมตัวของท้องฟ้าและพื้นปฐพี และกรีดร้องออกมา “มันเป็นรูปแบบต้องห้าม! มันไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่มันถูกสร้างโดยคน!”
“แต่นั้นมันเป็นรูปแบบระดับเซียน ใครกันที่สามารถทำเช่นนี้ได้?” ไป๋รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน
ถึงแม้ซวนหยวนจะได้รับตำราแห่งการครอบครองและสามารถสร้างรูปแบบได้ แต่รูปแบบต้องห้ามจำเป็นต้องมีสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบและเหมาะสมกับมัน ซวนหยวนจึงไม่สามารถสร้างมันได้
โหย่วเสวี่ยแปลงร่างกลับเป็นร่างมนุษย์ ส่วนนกเจ็ดสีกลายเป็นนกที่มีขนาดเท่าฝ่ามือยืนอยู่บนบ่าของไป๋
”พวกเราจะเดินไป” ซวนหยวนเปิดใช้งานรองเท้าของเขา ทำให้ไม่เกิดคลื่นใดๆในดินแดนฝันร้าน อย่างไรก็ตามเมื่อเท้าของเขาสัมผัสกับพื้นดิน ได้มีปากขนาดยักษ์โผล่ขึ้นมาและกัดซวนหยวน
ซวนหยวนตอบสนองทันที เขาเรียกใช้ปราณไม้ และยัดเข้าไปในปากขนาดยักษ์ และยินเสียงกรีดร้อง หลังจากนั้นสักครู่เสียงนั้นก็เงียบลง และมีเลือดหลั่งไหลลงสู่พื้นดิน
ราวกับว่าพวกเขามีกลิ่นเลือดติดตัว ภูติผีมากมายจ้องมาที่ซวนหยวนและสหายของเขา ร่างกายของพวกมันเน่าเปื่อน ถึงขั้นสามารถมองเห็นหนอนที่อยู่ภายในตัวของมันได้ มันเป็นฉากที่น่าขยะแขยงเป็นอย่างมาก นอกจากนี้กรงเล็บของพวกมันก็แหลมคมมากเช่นกัน
ไป๋ตัวสั่นเทาเล็กน้อย มันไม่ใช่ฉากที่น่าดูเลยแม้แต่น้อย นางจึงหยิบยันต์อาคมออกมาจากแหวนของนาง เมื่อซวนหยวนเห็นยันต์อาคมของไป๋ทำให้เขาถึงตกตะลึงในพลังของมัน เพราะมันเป็นยันต์อาคมระดับจักรพรรดิ
”ยันต์อาคมเหล็กกล้า!” ทันใดนั้นแสงสีม่วงส่องแสงออกไปข้างนอกทำแพร่กระจายไปทั่วพื้นหลายกิโลเมตร ทำภูติผีทั้งหมดถูกฆ่าตาย
แต่ไป๋ยังคงไม่หยุดมือเพียงแค่นี้ นางหยิบยันต์อาคมระดับจักรพรรดิอีกใบออกมา ทำให้หัวใจของซวนหยวนเริ่มปวดร้าว เพราะนั่นเป็นเงินจำนวนมาก แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับนาง เพราะนางมีสถานะที่สูงมากในไท่ไป๋ เมื่อใดก็ตามที่นางออกไปข้างนอกนางจะได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี
“อย่าทำเช่นนั้น โหย่วเสวี่ยทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าให้หมด” ซวนหยวนหยุดนางก่อนที่นางจะใช้ยันต์ใบที่สอง โหย่วเสวี่ยพยักหน้า และปลดปล่อยพลังปราณทองออกมาและกลายเป็นฝนลูกศร ทำให้ภูติผีที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขาถูกกำจัด และมีเลือดหลั่งไหลไปทั่วทุกที่ ซวนหยวนจึงสะบัดนิ้วมือและเรียกเปลวเพลิงออกมาเพื่อเผาร่างของพวกมันให้เป็นเถ้าถ่าน
“พวกเราควรรีบไปเสียซะตอนนี้” ไป๋กล่าว
พวกเขาวิ่งขึ้นไปทางตะวันออกเฉียงเหนือขณะที่โหย่วเสวี่ยเป็นคนเพียงคนเดียวที่สังหารศัตรูทั้งหมด เพราะเขาเป็นนักสู้ขอบเขตราชันย์ ส่วนซวนหยวนเป็นคนเผาซากศพ
เมื่อพวกเขามาถึงจุดหมายปลายทาง ซวนหยวนตระหนักว่าพื้นที่นี่ไม่แข็งตัว สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ดินแดนฝันร้าย ใครก็ตามที่ติดอยู่ที่นี่จะต้องมีความแข็งแกร่งมากกว่าขอบเขตจักรพรรดิ
”เฒ่าโลภมากเจ้าคิดว่าไง? พวกเราควรเข้าไปไหม?” ซวนหยวนถาม
”อืม เข้าไปเถอะ ในเมื่อเจ้าก็อยู่ที่นี่แล้ว เจ้าไม่มีเหตุผลที่ต้องรีบกลับ” เฒ่าโลภมากกล่าว
ซวนหยวนแสดงแหล่งพลังงานให้ม่อโฉวดูอีกครั้ง “มันพูดว่าอะไรบ้าง?”
ม่อโฉวมองไปที่หิน และกล่าว “มันบอกว่าเป็นสถานที่แห่งนี้ วางหินลง และถอยหลังไป”
ซวนหยวนขมวดคิ้ว เขาไม่ทำตามคำสั่ง หากเขาทำเช่นนั้นมันก็เหมือนเขาเป็นคนโง่ “ม่อโฉวใช้เนตรของเจ้ามองดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่ใต้พื้นดิน”
”ตกลง” ม่อโฉวรวบรวมสมาธิ ทันใดนั้นได้มีแสงอันนุ่มนวลออกมาจากนัยน์ตาของนางลงสู่พื้น “ข้าเห็น ข้าเห็นชายชรา เขาหัวโล้นและสีทอง เขาดูน่ากลัวและมีดวงตาที่ใหญ่!”
เฒ่าโลภมากกว่า “บางทีมันอาจจะเป็นปีศาจฝันร้ายหรือไม่ก็วัชรปาณีโพธิสัตว์? ถ้าเป็นวัชรปาณีโพธิสัตว์จะต้องมีนัยน์ตาที่โกรธเกรี้ยว”
”ไม่นะ พวกมันเกือบจะหลอกข้าได้ ข้างในนั้นมันมีหัวใจ และมีหยดสีทองบางอย่าง ทั้งสองกำลังต่อสู้กันอยู่!” ม่อโฉวกล่าวต่อ
”หัวใจ? หยดสีทองบางอย่าง? มันคืออะไร?” ซวนหยวน “ม่อโฉว ถามเขาว่าคือใคร ทำไมพวกเราถึงต้องช่วยเขา? บอกให้เขายกเหตุผลมาว่าทำไมพวกเราต้องช่วยเขา”
“เขาพูดว่า เขาได้ยินพวกเราพูด และเขารู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่เมื่อพวกเราก้าวเข้ามาในดินแดนฝันร้าย เขาพูดว่า พวกเรารู้เหตุผลอยู่แล้วว่าทำไมต้องช่วยเขา เขาเป็นคนที่สามารถมอบปฐพีต่อสู้วัชรปาณีโพธิสัตว์เป็นของตอบแทนได้ หยดสีทองคือปฐพี” ม่อโฉวส่งข้อความให้ซวนหยวน
”อะไรนะ?” ซวนหยวนมองไปที่แหล่งพลังงาน “ถ้างั้นเจ้าคือปีศาจฝันร้าย? แต่เจ้าไม่น่ามีชีวิตรอดอยู่จนถึงทุกวันนี้ได้ เจ้าต้องพูดโกหกแน่ๆ”
“ทำไมข้าต้องโกหกเจ้า เด็กน้อยอย่างเจ้าช่างน่ารำคาญยิ่งนัก ก็ได้ๆ ถ้าเจ้าอยากรู้ ข้าจะบอกเจ้าว่าทำไมข้าถึงมีชีวิตรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้” ม่อโฉวกล่าว แต่ปีศาจได้ใช้เสียงของนางพูด
“ข้าเป็นคนที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลก! ข้าเป็นหนึ่งในผู้สร้างกลุ่มอมตะ แต่ข้ากลับถูกผนึกโดยนักบุญ 10 คน เมื่อข้าเดินทางไปยังดินแดนตะวันตก พวกมันเอาทุกสิ่งทุกอย่างของข้าไป ทำให้ต้องหนีไปยังราชวงศ์ตะวันออก ข้าต้องซ่อนตัวตนของข้าเพื่อรอให้พลังของข้าฟื้นกลับคืนมา…”
”ไร้สาระ หากเจ้าเป็นผู้ก่อตั้งกลุ่มอมตะ ทำไมเจ้าไม่กลับไปหาพวกเขา? ทำไมเจ้าถึงมาทางตะวันออกเพียงคนเดียว? ไม่ใช่ว่าพวกของพวกเจ้าทุกคนล้วนฝึกฝนวิญญาณของตัวเองหรอกหรือ แล้วทำไมเจ้าถึงยังมีหัวใจอยู่?” ซวนหยวนเถียง เรื่องของชายผู้นี้มันไม่น่าเชื่อถือ
“เจ้าโง่เขลาเกินไป เจ้าหนู เจ้าคิดว่าพวกมันจะช่วยข้าเพราะข้าเป็นผู้ก่อตั้งงั้นหรือ? ในโลกใบนี้เจ้าสามารถเชื่อได้มีแต่ตัวเองเท่านั้น ข้าสูญเสียพลังทั้งหมดของข้าไป ดังนั้นถ้าข้ากลับไปยังกลุ่มอมตะ พวกมันก็จะดูดกลืนวิญญาณของข้า ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดถึงพวกมัน ข้าออกจากลุ่มอมตะในตอนที่ข้าโต้เถียงกับผู้ก่อตั้งคนอื่นทั้ง 11 คน หลายปีที่ผ่านมา มีมังกรน้อยสามตัวเข้ามาในนี้ ข้ายืมร่างของพวกมันจากนั้นข้าก็ดูดกลืนวิญญาณของพวกมัน ข้าใช้รูปแบบเพื่อยืดอายุขัยของข้า ข้าประทับใจเจ้าจริงๆที่สามารถทำลายมันได้ นอกจากนี้ข้ายังประทับใจวารีสวรรค์, เปลวเพลิงบัวแดงอัคคี และพฤกษามังกรที่อยู่ในตัวเจ้าจริงๆ และสาวน้อยที่มีร่างกายพันวิญญาณ ช่างหายากยิ่งนัก…”
“เจ้ารู้?” ซวนหยวนตกใจ เขาไม่ใช่คนธรรมดา
“ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอน ตอนนี้เจ้าเชื่อรึยังว่าข้าคือปีศาจฝันร้าย? ตอนนี้เจ้าเอาหินที่อยู่ในมือวางลงบนพื้นและก้าวถอยหลังเสีย หากเจ้าช่วยข้า เจ้าต้องการอะไร ข้าจะมอบให้เจ้า”
“เขาน่าจะเป็นปีศาจฝันร้ายจริงๆ เขาค่อนข้างผิดปกติ และยังทรยศต่อกลุ่มอมตะถึงแม้เขาจะเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งก็ตาม คนส่วนใหญ่จะไม่ค่อยรู้เรื่องนี้ยกเว้นคนรุ่นก่อนๆ” เฒ่าโลภมากบอกซวนหยวน
“ม่อโฉว เจ้าคิดว่าเขาน่าเชื่อถือหรือไม่?” ซวนหยวนถาม
“ข้าไม่ค่อยแน่ใจ แต่ข้าไม่คิดว่าเขาพูดโกหก” ม่อโฉวกล่าว
“ก็ได้ ข้าเชื่อม่อโฉว หลังจากที่ข้าช่วยเจ้า เจ้าต้องปฏิบัติตามคำขอของข้าสามข้อ นอกจากนี้เจ้าต้องมอบปฐพีวัชรปาณีโพธิสัตว์ และเหมืองผลึกขนาดยักษ์ให้กับข้า ไม่มีใครรู้ดินแดนฝันร้ายมากไปกว่าเจ้า ดังนั้นมันไม่มากไปที่จะขอใช่ไหม?” ซวนหยวนถาม
“บ้า! นี่มันบ้าเกินไป! ชีวิตของข้าถูกขนาดนี้เลยรึ? ข้าจะให้แหล่งพลังงานภูติผีแก่เจ้า 100 จิน และเหมืองที่มีแหล่งพลังงานบริสุทธิ์ให้กับเจ้า!”
ซวนหยวนสั่นด้วยความตื่นเต้น ในมือของเขาปรากฏเศษกระดาษขึ้น มันเป็นอาคมที่เฒ่าโลภมากมอบให้ซวนหยวน
“นี่คืออาคมเลือด เมื่อเจ้าทำพันธะเลือดลงบนนี้ เจ้าจะไม่สามารถละเมินคำสัญญาได้ และไม่สามารถสังหารพวกข้าได้ เจ้าจะยอมรับคำมั่นสัญญาไหม”
“ก็ได้ ข้าสัญญา” ปีศาจฝันร้ายกล่าว
********************************************************************
ติดตามได้ที่ –