ตอนที่แล้วตอนต่อไปหลังจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นหน้าประตูโรงเรียน รูเดิลได้ลงจากหลังม้าและดำเนินการนำข้าวของไม่กี่สิ่งที่เตรียมติดตัวมาด้วยกับเขา นำเข้าหอพักชายก่อนที่คนรับใช้ของเขาจะเดินมากล่าวคำลาและออกไปในที่สุด
“ มันไม่ใช่ห้องที่แย่อะไรหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามันใหญ่ไปหน่อยสำหรับหอที่เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียน ”
เขาค่อยๆบรรจงถอดชุดที่ประดับอย่างเต็มยศอัน แสนหนักออกด้วยความเหนื่อยล้า การเปลี่ยนแปลงนี้เหมือนจะเป็นสิ่งที่ไม่ยากนักสำหรับเขา ในขณะที่เขาดูตารางงานพิธีการในวันพรุ่งนี้ ในวันพรุ่งนี้เขาจะมีพิธีการประชุมและอธิบายรายละเอียดต่างๆพร้อมทั้งงานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนที่รอคอย เมื่ออายุ 15 ปี เขาจะต้องเลือกว่าจะเข้าเรียนหลักสูตร สองปี สามปี หรือห้าปี มีหลายคนที่มีความสามารถมากกว่าเขา และพวกเขาต้องแข่งขันกันเพื่อเป็นอัศวิน!
ในขณะที่เขาคิดไปอย่างนั้น รูเดิลก็เริ่มทำการขยับร่างกายออกจากห้องหลังจากที่ย้ายข้าวของจนเสร็จสิ้น ดูเหมือนว่าทุกๆอย่างในตอนนี้จะอยู่ในความตึงเครียดและความวิตกกังวลหากเขาไม่ได้ขยับร่างกายไปรอบๆ ..เขารู้สึกเช่นนั้น
“ นี่มันอะไรกัน ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ..”
เขาพูดในขณะที่เขาใส่เสื้อผ้าเพียงพอถ้าว่าเขาจะไม่อายเมื่อใครเห็นเขาเดินไปรอบๆบริเวณของหอพักชาย -ที่ที่เหมือนไม่ใช่สถานที่พัก- เหมือนกับว่าความรู้สึกแปลกๆดังก้องไปทั่วหัวของเขา โอ้!เขาปล่อยให้ขาของเขาเคลื่อนย้ายไปตามความคิดที่เกิดขึ้น
และสถานที่ที่ขาของเขาพาเขาไปคือ … หอพักของเด็กผู้หญิง!
“ ฉันมาที่นี่ทำไม? ไม่มีที่ที่ดีกว่านี้แล้วหรอ ไม่..มัน..เอ่อ..ฉันเป็นผู้ชายและฉันก็ไม่มีความรู้สึกสนใจใดๆ ”
รูเดิลค่อนข้างสับสน เขามาที่นี่โดยที่ไม่รู้สึกตัว และตอนนี้หญิงสาวหลายคนก็กำลังมองมาที่เขา
“ คุณมาทำอะไรที่นี่? นี่มันเป็นห้อพักของหญิงสาว และเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับเพศชาย ”
มันเป็นคำอธิบายที่สุภาพ แต่หอพักของผู้หญิงถือเป็นสิ่งที่มีความสำคัญสูง หทารสาวเหล่านี้จะเป็นสิ่งแรกที่ถูกกำจัดหากมีอะไรเกิดขึ้น เด็กผู้ชายจะไม่โดนทำเช่นนั้นแต่จะพบกับปัญหาอีกอย่างที่หนักอึ้ง
เพราะอย่างนั้น ความสุภาพจึงเป็นสิ่งที่พวกเขาโดนปลูกฝัง
“ ฉะ..ฉันขอโทษ ฉันเพียงแค่หลงทาง คุณสามารถบอกทางไปหอพักชายให้ฉันได้ไหม? ”
“ ฉันจะพาคุณไปที่นั่น แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินคำแก้ตัวจากเธอเป็นครั้งที่สอง “
และทหารสาวเขาก็นำทางรูเดิลไปยังหอพักชายที่ที่เขาอ้างถึง
“ คุณอย่าทำแบบนั้นอีก มันจะลำบากหากมีใครมาเห็นเข้า นี่เป็นเพียงหนึ่งความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ก่อนที่ความวุ่นวายภายในโรงเรียนจะเกิดขึ้น ”
ทหารหญิงเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่ดุและน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย ปัญหาเหล่านี้มักเกิดขึ้นในทุกปีของโรงเรียน
เหมือนดูว่ารูเดิลจะเริ่มลำบากขึ้น มันเป็นเพียงความรู้สึกที่พาเขาไปที่นั่น เขาไม่รู้สึกตัวเองด้วยซ้ำ เขารู้ดีว่ามันไม่เหมาะสมที่นักเรียนใหม่อย่างเขาจะเข้าไปหอนักเรียนหญิง รู้เดิลกล่าวคำขอโทษแก่ทหารหญิงก่อนที่จะเดินตามไปหอพักชาย
“ อ๊า คุณมีบัตรนักศึกษาหรือไม่? มันเป็นกฎระเบียบเพื่อใช้ยืนยันตัวตนของคุณเอง ”
โรงเรียนที่มีนักเรียนนับไม่ถ้วน ทำให้การตรวจสอบของรหัสนักศึกษาเป็นพันธะหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ทุกคน มันเป็นมาตรการเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ แต่จุดประสงค์หลักของการตรวจสอบรหัสนักเรียนก็เพื่อที่จะได้รู้ที่อยู่ของนักเรียนคนนั้น
เขาทำทุกอย่างให้เป็นไปตามกฎของโรงเรียน แต่เมื่อเขายื่นมันไป ..
“ นี่ครับ ”
“ รูเดิล อาท? อาร์ชดยุก ซามะ !!! ฉะ..ฉันต้องขอโทษอย่างถึงที่สุด หากฉันทำอะไรเกินเหตุไป ที่จริงแล้วคุณธุระที่ห้องหญิงนั่งใช่ไหม ฉันจะพาคุณกลับไปเดี๋ยวนี้ “
“ มะ..ไม่ อันที่จริงแล้วฉันไม่ได้มีธุระอะไรที่นั่น ”
“ ใช่ ในกรณีแบบนี้ฉันสามารถพาคุณไปหอหญิงได้ เพราะฉะนั้นได้โปรด ถ้าเป็นไปได้โปรดให้ฉันรับใช้ ฉันต้องขอโทษอย่างที่สุดหากก่อนหน้านี้ฉันได้ทำกิริยาหยาบคาย ”
เขามองทหารหญิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร เธอดูลุกลนมากเมื่อเห็นชื่อเขาในบัตรนักเรียนนั่น อันที่จริงเขารู้สึกหดหู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
รูเดิลกลับไปถึงที่ห้องพักของเขา เขาเอนตัวลงพักอย่างคนที่เหนื่อยล้า และเมื่อเขาเห็นว่าอสงของดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเขาจึงตัดสินใจที่จะกลับไปนอนต่อ
เมื่อตอนรุ่งเช้าของอีกวันมาถึง เขาลืมตาขึ้นมาในตอนเช้าก็วันด้วยตัวเอง หลังจากไปรับเครื่องแบบนักเรียน เขาลืมเหตุการณ์เมื่อวันก่อน เขาเห็นว่ามันยังพอจะมีเวลา เขาจึงตัดสินใจที่จะออกจากหอชาย
แต่ฉากที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ได้พบกับผู้คนที่กำลังฝึกฝนดาบ เสียงของไม้และโลหะที่กระทบกันดังไปทั่วสนาม รูเดิลแอบคิดในใจ
( ทุกคนซ้อมกันอย่างหนัก หากฉันไม่พยายามฝีกฝน ฝีมือของฉันต้องถูกพวกเขาแซงไปเป็นแน่ )
ดังนั้นเมื่อเขาเห็นพื้นที่ว่างบริเวณนั้น เขาเริ่มควงดาบคู่กายของเขา รุ่นพี่ของเขามองเขาด้วยสายตาที่กำลังจะบอกอะไรบางอย่างแก่เขา แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดและให้เขาฝึกดาบของเขาด้วยเหงื่อของตัวเอง
หลังจากเวลาผ่านไป ระฆังดังถึงหกครั้ง ได้ยินสัญญาณให้นักเรียนที่จะเริ่มชำระร่างกายของตัวเองที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและไปที่โรงอาหาร รูเดิลลังเลที่ปฎิบัติตามคำสั่งนั่น
“ คุณเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม อย่าทำอะไรให้มันยุ่งยากไปกว่านี้ คุณควรจะรีบไป ตอนนี้ที่โรงอาหารยังมีที่ว่างอยู่ ”
“ ตอนนี้โรงอาหารกำลังเป็นที่นิยม ฉันกำลังจะรีบไป ”
รูเดิลพยายามจะเล่ารายการของตัวเองให้แก่รุ่นพี่หนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าฟัง
“ มันจะแย่กว่านี้นะ หากระฆังดังครั้งที่เจ็ด และคนที่อยู่บริเวณนี้จะแย่ไปด้วยกันหมด “
ดังนั้นเขาจึงเขาตามรุ่นพี่ของเขาไปยังโรงอาหาร พร้อมกับตักอาหารพูนจานอย่างที่เด็กหนุ่มหลายๆคนจะทำกัน นั่นทำให้กระเพาะของเขารู้สึกเจ็บหลังจากได้ทานอาหารพูนสูงท่วมจานแบบนั้น
“ เหมือนที่ข้างๆคุณนะว่าง ฉัน’เวกัส’ อยู่ชั้นปีที่ 3 ”
“ ฉัน รูเดิล, รูเดิล อาท ”
“ จากบ้านโนเบิล? ฉันจากบ้าน ‘สติ๊ก’ ดังนั้นมันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่ก็ช่างเถอะปล่อยให้มันเป็นไป ”
รุ่นพี่เวกัส หนุ่มผมยาวสีแดงที่มักจะผูกผมไว้ด้านหลัง เขามีผิวสีดำขำคล้ายกับโกโก้ที่เนียนละเอียด ในตอนแรกที่เห็นใบหน้าของเขา หน้าเขาอาจจะดูน่ากลัวและน่าเกรงขาม หากแต่เมื่อคุยกับเขาแล้วเขาก็เป็นคนหนึ่งที่เข้ากับคนง่ายคนหนึ่ง
“ ใช่! ”
กับรูเดิลมันเป็นช่วงเวลาที่เขาได้รู้จักคนอื่น ทำความรู้จักกับเพื่อนนอกจากคนในครอบครัว
เขากลับไปที่ห้องของเขาหลังจากเสร็จสิ้นการทานอาหาร รูเดิลเปลี่ยนเป็นชุดในเครื่องแบบก่อนที่จะเดินเข้าอาคารขนาดใหญ่ ภายใต้คำสั่งของสถาบันการศึกษา แทนที่มันจะเป็นหอประชุมกลับเป็นลานกว้างสำหรับซ้อมการต่อสู้ ที่มีเพียงเวทีหนึ่งตั้งอยู่ทางด้านขวา แต่. . .
“ ยินดีต้อนรับนักเรียนทั้งหลาย เขาสู่โรงเรียนของเราแห่งนี้ . . . . ”
หลังจากที่ได้ฟังคำพูดอันยืดยาวของครูใหญ่ นักเรียนทุกคนก็แบ่งชั้นเพื่อที่จะส่งเข้าไปเรียน อันที่จริง ในสองปีแรกโรงเรียนจะสอนเพียงพื้นฐาน และการแยกชั้นเป็นเพียงการแยกสำหรับพวกขุนนางและสามัญชนทั่วไป…ซึ่งมีพวกเขาเป็นสิ่งกำหนด
แต่รูเดิลเป็นลูกชายคนโตของ ‘อาท’ หนึ่งในสามของขุนนาง เขาถูกส่งไปยังชั้นของขุนนางหนุ่ม และในปีนี้ นอกจากรูเดิลที่เข้ามาศึกษาในโรงเรียน บุตรชายคนโตของขุนนางอื่นๆก็เข้ามาศึกษาด้วยเช่นกัน ทำให้บรรยากาศของห้องเรียนขณะนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียด
“ หวังว่าฉันคงจะได้เห็นเธอจบพร้อมกันทั้งหมดภายในสองปีถัดจากนี้นะ ..”
อาจารย์ประจำชั้นเรียนคำอวยพรและให้คำแนะนำในการเรียน .. ทุกอย่างควรที่จะจบลงด้วยดี
แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ความรู้สึกที่เหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้ เป็นความรู้สึกที่กังวลอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ยังแนะนำตัวเองได้โดยไม่มีปัญหา
แต่!
“ อิซูมิ อิระซากิ “
ด้วยการแนะนำจากหญิงสาวแห่งโลกตะวันออก ทำเอาบรรยากาศในห้องเรียนคล้ายกับถูกปิดแน่น ผมสีดำเงาและดวงตาอันเป็นประกายที่หาได้ยากใน Courtois ลักษณะของโอเรียนเต็ลเหล่านั้น ทำให้เธอกลายเป็นเป้าหมายของเด็กคนอื่นๆ
กลายเป็นจุดเด่นของชั้นเรียนที่มีสาวโอเรียนท์ในคลาสนั้น มันเป็นข้ออ้างในการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม แต่ในความเป็นจริงแล้วเพียงเพื่อให้แน่ใจว่าขุนนางในชั้นจะไม่มีท่าทีใส่กัน
เด็กผู้ชายข้างหลังของเธอ ดึงผมหางม้าอันนุ่มลื่นที่เธอผูกไว้ข้างหลังนั้นเล่นอย่างสนุก รูเดิลเห็นหญิงสาวถูกคุกคามทำให้เขานึกถึงลีน่า น้องสาวของเขา เพียงแต่ผมของเธอมองเนียน น่าสัมผัส
“ ทำไมคุณถึงไม่หยุด คุณรู้ไหมว่าคุณน่าอับอายมาก ? ”
เพียงหันสายตาไปยังต้นเสียงที่มาจากปากของรูเดิล ในห้องเรียนกลับกลายเป็นความเงียบ อาจารย์ได้ตักเตือนเด็กหนุ่มที่เล่นผมหางม้าของเด็กสาวคนนั้น สำหรับเด็กเหล่านี้เขาโตขึ้นมาในสังคมที่มีเกียรติพวกเขาตีสนิทสนมกันระหว่างลำดับแม้จะจำแนกตามบ้าน แต่ก็ยังไม่มีใครที่สามารถต่อต้านรูเดิลได้
และในตอนสุดท้ายอาจารย์กลับยกย่องรูเดิลถึงความกล้าหาญ . . . ในขณะที่คนอื่นคิดว่าเขาเสแสร้ง