‘เย่เฟิง’ก้าวเท้าอยู่บนฝั่งริมน้ำขณะเงยหน้าขึ้นมองคนสองคนที่ยืนยู่ตรงหน้า แสงจากดวงดาวทำให้เห็นว่าพวกมันสวมชุดสีเท่าและหมวกฟางซึ่งทำให้เขารู้สึกตื่นตัว จากการประมาณระดับพลังคราวก่อน ‘เย่เฟิง’คิดว่าเขาสามารถปะมือกับพวกนั้นแบบตัวต่อตัวได้
 
หากแต่พวกมันเข้ามาพร้อมกันสองคน นี่นับว่าน่าหนักใจอย่างยิ่ง เวลานี้ หนึ่งในนั้นซึ่งเป็นผู้ชายกำลังแสยะยิ้ม มันเลียริมฝีปากด้วยลิ้นอันยาวขณะมองอย่างมีเจตนาร้ายไปยังหลงหวางเอ๋อตั้งแต่หัวจรดเท้า มันมองเธอเหมือนเป็นเหยื่อของมัน
 

 
“แล้ว แกคือโม่จิ่วเกองั้นหรือ? …….ดูเหมือนว่าแกกับคุณหนูตระกูลมังกรกำลังมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันอยู่นี่ ขอฉันเข้าไปร่วมด้วยคนได้ไหม?”
 
ตาที่เหมือนดั่งงูพิษของชายคนนั้นมองมายัง’เย่เฟิง’อย่างนึกสนุก
 

 
“ไม่ดีหรือไงถ้าฉันและแกร่วมมือกันเพื่อเล่นสนุกกับสาวสวยคนนั้นน่ะ เอาไหมล่ะ?”
 
‘เย่เฟิง’เดินมาอยู่หน้า’หลงหวางเอ๋อ’เพื่อบดบังสายตาของฝ่ายตรงข้าม พร้อมกับจ้องมองพวกมันที่ยืนอยู่ห่างออกไปประมาณ 30 เมตร อีกคนที่ยืนอยู่ข้างชายหน้าตอบคนนั้นคือผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเย้ายวน ถึงแม้เครื่องแต่งกายของผู้หญิงคนนั้นจะดูเหมือนคนสมัยก่อน แต่มันกลับเปิดเผยเรือนร่างหลายแห่ง
 
ปรากฏให้เห็นรูปร่างอันแสนเย้ายวน คล้ายกับผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวยั่วยวนล่อผู้ชาย
 

 
“งั้นหรอ นั่นคือคำตอบของแกสินะ”
 
ชายหน้าตอบคนนั้นเลียริมฝีปาก ก่อนจะกล่าวพร้อมด้วยประกายตาอันน่ากลัว
 

 
“งั้นพวกเราสี่คนมาเล่นเกมกัน เกมนี้น่าสนใจทีเดียว แต่ผลของมันได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว……”
 
 
“พวกมันเป็นใครกัน?”
 
‘เย่เฟิง’กระซิบถาม’หลงหวางเอ๋อ’
 

 
“ชายคนนั้นชื่อหลี่ฮวา ส่วนผู้หญิงชื่อไห่ถัง พวกมันทั้งคู่ถูกเรียกว่า‘คู่รักกระบี่สุขสันต์แห่งวังกระบี่สวรรค์……บอกตามตรงนะ พวกเราไม่ใช่คู่มือของพวกมันหรอก รีบหนีกันเถอะ!”
 
หญิงสาวพูดอย่างจริงจัง และแสดงออกถึงความกังวลในน้ำเสียงของเธอ
 

 
“เธอบินได้หรือไง? จะให้หนีไปทางไหนล่ะ?”
 
‘เย่เฟิง’มองไปรอบๆ หุบเขาแห่งนี้ถูกล้อมรอบไปด้วยหน้าผาอันสูงชันทั้งสามด้าน และทางออกทางเดียวก็ถูกขวางโดยคนพวกนั้น หากจะหลบหนีก็มีแต่ต้องวิ่งได้เร็วกว่าพวกมัน หรือไม่ก็บินหนีไปเท่านั้น
 
และเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกมันทั้งคู่ถึงถูกเรียกด้วยชื่อแบบนั้น ‘หลี่หัว’เป็นคนออกคำสั่งไห่ถังงั้นหรือ?
 

 
“มาเถอะเจ้าหนู ถอดกางเกงแล้วมาให้ปู่ของแกตอนเป็นขันทีเสีย ฉันอาจจะไว้ชีวิตแกก็ได้นะ”
 
‘หลี่หัว’แสยะยิ้มขณะพูด มันค่อยๆคลายผ้าใบกันน้ำที่สะพายอยู่ข้างหลัง ซึ่ง’เย่เฟิง’รู้ดีว่าที่อยู่ภายในผ้าใบกันน้ำนั้นคือกระบี่ยาวเล่มหนึ่ง
 

 
“……………….”
 
‘เย่เฟิง’ยังคงเงียบอยู่ เจ้านี่ดูเหมือนพวกคนวิปริตขนานแท้ และไม่รู้ว่ามันยังวิปริตไปได้มากกว่านี้อีกไหม? หากสาวสวยอย่าง’หลงหวางเอ๋อ’ตกไปอยู่ในกำมือมันละก็ เขาไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
 
ส่วนทางอีกด้าน ‘หลี่ฮวา’เริ่มรำคาญ หากเวลานี้ไม่มี’เย่เฟิง’คอยมาขวางละก็ มันคงได้เล่นสนุกกับ’หลงหวางเอ๋อ’ไปนานแล้ว
 

 
“เธอรีบหาวิธีส่งข่าวให้พ่อเธอมาถึงที่นี่ให้เร็วที่สุด จะใช้มือถือหรือส่งเสียงระยะไกลก็ได้ ฉันจะถ่วงเวลาพวกมันไว้เอง”
 
‘เย่เฟิง’พูดโดยไม่หันไปมองหญิงสาว เขาควบแน่นเจินชี่ไว้ในมือ และทันใดนั้น คมกระบี่สีส้มก็โพล่ออกมา กระบี่ในมือชายหนุ่มยาวถึงสามฟุตเจ็ดนิ้ว  มือถืองั้นหรอ? ‘หลงหวางเอ๋อ’คิดได้ว่าเธอมีมือถืออยู่เครื่องหนึ่ง แต่มันพังเพราะโดดน้ำไปแล้ว
 
ส่วนส่งเสียงระยะไกล ระดับวรยุทธ์ของเธอไม่สูงพอจะทำแบบนั้นหรอก เมื่อเห็นกระบี่เจินชี่สีส้มที่ปรากฏขึ้นมาในมือ’เย่เฟิง’ ทั้งสามคนที่เหลือก็รู้สึกแปลกใจ ในที่สุด’หลงหวางเอ๋อ’ก็ได้รู้ว่า’เย่เฟิง’ซ่อนกระบี่ยาวนี่ไว้ที่ไหน
 

 
“กลับไปทางเดิมกันเถอะ! ต่อให้ต้องจมน้ำตาย ก็ยังดีกว่าตายในมือพวกมัน……”
 
เมื่อพูดจบ ‘หลงหวางเอ๋อ’ดึงมือเย่เฟิงเพื่อจะกลับไปยังสุสาร หากพวกเธอต้องเจอกับคนอื่น หญิงสาวล้วนไปแยแส แต่หากต้องเจอกับคนพวกนี้ สุดท้ายพวกเธอก็คงต้องตายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่หากเธอต้องตายด้วยน้ำมือพวกมัน ‘หลงหวางเอ๋อ’มั่นใจว่าชายคนนั้นไม่มีทางปล่อยร่างกายเธอไปเฉยๆแน่….
 
ดังนั้น หญิงสาวจึงอยากกลับเข้าไปในสุสาร ต่อให้มันจะพังทลายไปแล้ว และสุดท้ายเธอต้องจมน้ำตายอยู่ใต้ก้นทะเลสาบ มันก็ยังดีกว่าต้องตายเพราะคนพวกนั้น
 

 
“นี่ฟังนะ เธอสามารถรอดชีวิตได้ แค่เธอรีบหาทางส่งข้อความถึงพ่อของเธอให้มาที่นี่ให้เร็วที่สุด”
 
‘เย่เฟิง’ดุ’หลงหวางเอ๋อ’ด้วยท่าทางเคร่งขรึม หญิงสาวคนนี้อุตสาห์มีร่างชีพจรเทวะอันงดงามแล้ว แต่ดันไม่มีความทะเยอทะยานเอาเสียเลย หากวิ่งหนีจากพวกมัน เธอก็ทิ้งความหวังที่จะมีชีวิตรอดไปเสียแล้ว
 
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขากำกระบี่เจินชี่ในมือไว้แน่นขณะจ้องมองไปยัง’หลี่ฮวา’และ’ไห่ถัง’ และทันใดนั้นเอง ‘เย่เฟิง’ก็ร้องตะโกนเสียงดัง
 

 
“ฮ่า ฮ่า หวางเอ๋อ ไม่ต้องห่วง พ่อของเธอมาแล้ว…..”
 
อะไรนะ? หลงโม่หรันงั้นหรอ? สีหน้าของทั้งสามคนพลันเปลี่ยนไปอย่างพร้อมเพรียงกันในทันใด และรีบหันไปมองยังทางเข้าของหุบเขาแห่งนี้ แต่กลับเห็นเพียงต้นไม้ที่หักโค่น ไม่มีเงาของคนเลยแม้แต่น้อย?
 

 
“บัดซบ”
 
‘หลี่ฮวา’ และ’ไห่ถัง’รีบหันกลับมาทันที
 
เคล้ง! ‘หลี่ฮวา’รีบใช้กระบี่ในมือฟันออกไปในแนวขนานกับหัวและรับการจู่โจมอันรวดเร็วของ’เย่เฟิง’ กระบี่ทั้งคู่เข้าประทะกันภายใต้แสงสลัวของหมู่ดาว
 
อย่างไรก็ตาม กระบี่ของ’เย่เฟิง’ไม่อาจตัดผ่านกระบี่ของ’หลี่ฮวา’ไปได้ เพราะกระบี่เล่มนั้นในมือชายวิปริตจัดว่าอยู่ในระดับอาวุธสวรรค์!
 

 
“คิก คิก เจ้าหนุ่มนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ถึงกับกล้าลอบโจมตีใส่พวกเรา”
 
‘หลี่ฮวา’ยิ้มขึ้นอย่างน่าขนลุก ถึงแม้การแสดงออกของมันจะดูเหมือนไม่แยแสกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กลับปรากฏหยาดเหงื่อขึ้นบนหน้าผากของชายหน้าตอบเช่นกัน ถ้าการตอบสนองของมันช้าไปกว่านี้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว กระบี่ในมือ’เย่เฟิง’คงได้กุดหัวมันไปแล้ว
 

 
“เจ้าโง่!”
 
‘หลงหวางเอ๋อ’ที่ยืนอยู่ด้านหลัง เมื่อเธอเห็น’เย่เฟิง’ลอบจู่โจมใส่พวกนั้น หญิงสาวจึงตำหนิเขาเสียงดัง หมอนี่มีระดับวรยุทธ์แค่ 5 ปี อาศัยเพียงแค่กระบี่ยาวระดับสูงนั้น เขาจะไปต่อกรกับ’หลี่ฮวา’และ’ไห่ถัง’ได้อย่างไร
 
ระดับวรยุทธ์ของคนพวกนั้นมันสูงถึง 15 ปี เชียวนะ แน่นอนว่าหญิงสาวไม่รู้ว่าระดับวรยุทธ์ของ’เย่เฟิง’ อยู่ในระดับ 10 ปีเมื่อเทียบกับคนบนโลกนี้ ช่องว่างของระดับพลังจึงไม่ต่างกันเกินไปเหมือนดั่งที่เธอคิด
 

 
“คุณมันบ้าไปแล้ว! ฉันไม่ไปกับคุณหรอก เจ้าคนโง่……”
 
‘หลงหวางเอ๋อ’กัดฟันขณะพูด จากนั้นจึงหันหลังกลับ แล้วเตรียมกระโดดลงในแอ่งน้ำ หญิงสาวคิดไว้แล้วว่า หากต้องตาย สู้ให้เธอจมน้ำตายยังดีกว่าต้องตายด้วยน้ำมือของคนวิปริตพวกนั้น ในความคิดของหญิงสาว ในเมื่อ’เย่เฟิง’เข้าปะทะกับคนพวกนั้นแล้ว อีกไม่นานเขาคงโดนคนพวกนั้นกุดหัว
 
และเธอก็ไม่ใจกล้าพอจะเห็นชายคนนั้นถูกหั่นเป็นชิ้นๆ ภาพนั้นมันน่ากลัวเกินกว่าที่หญิงสาวจะรับได้………….
 
แต่ก่อนที่’หลงหวางเอ๋อ’จะกระโดดลงไป เธอลังเลเล็กน้อย เมื่อหญิงสาวหันหลังกลับไปมอง’เย่เฟิง’ เธอก็พบกับฉากที่น่าหวาดเสียวของชายหนุ่มขณะที่เขาพยายามหลบหลีกการโจมตีของฝ่ายตรงข้าม
 
เมื่อเห็นดังนั้น ‘หลงหวางเอ๋อ’อดไม่ได้ที่จะร้องในลำคอ
 

 
“ร…เร็วมาก…..”
 
หลังจากพบกับการโจมตีแรก ‘เย่เฟิง’พยายามหลบหลีกการโจมตีครั้งต่อๆมาของฝ่ายตรงข้ามอย่างกระอักกระอวน สีหน้าของเขายังคงแสดงออกถึงความสงบและเคร่งขรึม แต่ทันใดนั้นเอง ความเร็วของฝ่ายตรงข้ามกลับเพิ่มสูงขึ้นจนเกินกว่าความเร็วของ’เย่เฟิง’ ชายหนุ่มเพิ่งหลบคมดาบที่เกือบจะกุดหัวเขาอยู่แล้ว
 
ย่างก้าวไร้เงา! ‘เย่เฟิง’รีบใช้ทักษะนี้ทันที ภาพติดตาของเขาปรากฏขึ้นและหายไป สลับไปสลับมารอบๆตัวพวกมัน ความเร็วของเขาเพิ่มสูงขึ้นอย่างเหลือเชื่อ
 

 
“ช้าไปเจ้าหนู”
 
ผู้หญิงคนนั้นส่งรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ พร้อมกับคว้าด้ามกระบี่ที่ห่อด้วยผ้าใบกันน้ำซึ่งสะพายอยู่ข้างหลัง และทันใดที่คมกระบี่ปรากฏออกมา เธอวาดกระบี่ในมือจู่โจมใส่ร่างของ’เย่เฟิง’ที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาหมายจะสับร่างของชายหนุ่ม
 
ความรวดเร็วและคมกระบี่เล่มนั้นเหมือนดังพญามัจจุราชที่กำลังใกล้เข้ามา! ถึงแม้จะมีร่างเงาของ’เย่เฟิง’ปรากฏออกมามากมาย แต่ผู้หญิงคนนี้มีวรยุทธ์ในระดับสูงยิ่ง ประสาทสัมผัสของเธอจึงว่องไว และรับรู้ถึงตำแหน่งที่แท้จริงของ’เย่เฟิง’
 
ดังนั้น เธอจึงฟาดกระบี่ออกไปหมายจะฟันร่างของชายหนุ่มให้ขาดเป็นสองส่วนในทีเดียว
 

 
“หยุดนะ!!!”
 
‘หลงหวางเอ๋อ’ซึ่งยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ริมแอ่งน้ำ เธอร้องตะโกนพร้อมทั้งหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวไม่อาจยอมรับความจริงได้ว่าชายคนนี้‘โม่จิ่วเกอ’กำลังจะถูกสังหาร
 
มุมปากของ’ไห่ถัง’โค้งขึ้น จะให้เธอหยุดงั้นหรอ? หึ ฝันไปเถอะ!
 
แต่ในเวลาต่อมา ‘ไห่ถัง’ก็ถึงกับขวัญหาย เพราะคมกระบี่ที่ฟันออกไปด้วยความมั่นใจกลับพบเพียงความว่างเปล่า! ทักษะเซียน ‘อำพราง’! ขณะที่’เย่เฟิง’ใช้ทักษะย่างก้าวไร้เงาเพื่อสร้างความสับสนแก่ฝ่ายตรงข้าม เขาได้ใช้ทักษะอำพรางที่ทำให้ร่างของเขาจางหายไป
 
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ แต่มันก็มากพอจะทำให้ฝ่ายนั้นมึนงงและสับสน
 

 
“พวกแกจะไปเข้าใจทักษะเซียนได้ไง”
 
ทันใดนั้น ร่างจริงของ’เย่เฟิง’ปรากฏออกมาด้านหลังของ’ไห่ถัง’พร้อมทั้งมุมปากที่โค้งขึ้น เขาชูมือขึ้นเพื่อควบแน่นเจินชี่ลงไปในกระบี่ จากนั้น จึงกวาดมือออกไป
 
ฉั๊วะ! เลือดสดๆทะลักออกมา กระบี่สองคมของ’เย่เฟิง’แทงทะลุหัวใจของ’ไห่ถัง’ทันที!
 
………………………….
 
แปลโดยทีมงาน GSI
 
ที่มา: