บทที่ 229 สู้สุดใจ
 
 
 
ห้านาที
 
 
 
ขอแค่ห้านาทีเท่านั้น เย่เฟิงก็จะกลับไปยังตำแหน่งเดิมของเกาะน้ำแข็งได้แล้ว
 
 
 
ตอนนี้ ร่างเทียมของเย่เฟิงสามารถสัมผัสได้ว่าที่นั่นไม่เพียงแต่มีหลงโม่หรันอยู่เท่านั้น แต่ยังมีหน่วย NSA อยู่อีกมากมาย แน่นอนว่าหลงหวางเอ๋อย่อมต้องสัมผัสได้ถึงเรื่องนี้เช่นกัน
 
 
 
แต่โชคไม่ดีที่หลงหวางเอ๋อไม่ได้เกรงกลัวคนเหล่านั้น เมื่อหญิงสาวพบว่าร่างเทียมของเย่เฟิงเข้ามาในรัศมีการรับรู้ เธอก็คิดว่านั่นคือเย่เฟิงตัวจริง
 
 
 
เกาะน้ำแข็งได้เกิดรอยร้าวจนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจมสู่ก้นทะเล ในเวลานี้ หลงโม่หรันกวาดสายตามองไปยังชิ้นน้ำแข็งรอบๆตัว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังค้นหาชิ้นส่วนของน้ำแข็งพันปีอยู่
 
 
 
ร่างเทียมของเย่เฟิงในตอนนี้ กำลังหลบอยู่หลังเศษน้ำแข็งชิ้นหนึ่ง
 
 
 
“เย่เฟิง เย่เฟิง!”
 
 
 
หลงหวางเอ๋อแหวกว่ายในน้ำทะเลอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็วเข้าหาร่างเทียมของเย่เฟิง ด้วยทักษะสัมผัสวิญญาณ เธอจึงหลบหลีกเศษน้ำแข็งต่างๆได้อย่างง่ายดาย
 
 
 
ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ยิงศรดาราเข้าใส่ชิ้นส่วนน้ำแข็งพันปี สิ่งนี้ทำให้จิตวิญญาณในน้ำแข็งพันปีเกรี้ยวกราดจนเกิดการระเบิดและสร้างเกาะน้ำแข็งแห่งใหม่ขึ้นมา แรงระเบิดนี้ทำให้หลงหวางเอ๋อหมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง
 
 
 
เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นมา เธอก็พบว่าเกาะน้ำแข็งแห่งใหม่กำลังจมลงสู่ก้นทะเลเสียแล้ว
 
 
 
ในเวลานี้ เมื่อหลงหวางเอ๋อพบว่าร่างเทียมของเย่เฟิงกำลังซ่อนอยู่หลังชิ้นน้ำแข็งก้อนหนึ่งและเข้าใจว่านั้นคือร่างจริงของเย่เฟิง เธอจึงรู้สึกดีใจมากและว่ายน้ำเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
 
 
 
“เย่เฟิง”
 
หญิงสาวร้องตะโกนเรียก
 
 
 
น่าเสียดายที่ร่างเทียมของเย่เฟิงทำได้เพียงแค่เคลื่อนไหวและรับรู้สิ่งต่างๆ แต่ไม่สามารถพูดจาโต้ตอบหรือทำสิ่งอื่นได้อีก มันไม่ต่างอะไรกับหุ่นเชิดทั่วไป
 
 
 
ด้วยที่ไม่ใช่เรื่องทั่วไปของผู้ฝึกเซียน เย่เฟิงจึงยังไม่ได้บอกเรื่องทักษะร่างวิญญาณหยินเทียมและร่างชีพจรเทวะแก่หลงหวางเอ๋อก่อนหน้านี้
 
 
 
ในตอนนี้ เมื่อหลงหวางเอ๋อจ้องมองเย่เฟิง ท่าทีไม่ตอบสนองของชายหนุ่มทำให้เธออดขมวดคิ้วไม่ได้ เย่เฟิงเป็นอะไรไป? นอกจากนี้ เย่เฟิงได้บอกไว้ว่าจะรีบพาตัวอาจารย์กลับมา แล้วทำไมเขาถึงมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่?
 
 
 
ผ่านไปชั่วขณะหนึ่ง หญิงสาวก็ตระหนักได้ว่าเย่เฟิงอาจกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปแล้ว
 
 
 
เขากลายเป็นคนปัญญาอ่อนจริงหรอ!
 
 
 
ด้วยการเคลื่อนไหวเป็นช่วงๆ ถึงแม้ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะแสดงท่าทางบางอย่างออกมา แต่เธอไม่อาจเข้าใจได้เลย ดวงตาทั้งคู่นั้นใสแต่ดูไร้ชีวิตชีวา ด้วยร่างวิญญาณหยินเทียมนี้ เย่เฟิงจนปัญญาที่จะส่งสัญญาณเตือนให้หลงหวางเอ๋อเข้าใจได้
 
 
 
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
 
 
 
หลงหวางเอ๋อร้อนใจจนเกือบจะร้องไห้ออกมา ถ้าเย่เฟิงกลายเป็นคนปัญญาอ่อนขึ้นมาจริง แล้วเธอจะทำอย่างไร?
 
 
 
ถ้าเป็นแบบนั้น มันเป็นเรื่องอันตรายมากในสถานการณ์ที่ตัวตนของเย่เฟิงถูกเปิดเผยขึ้นมาแล้ว แน่นอนว่าเธอจะไม่มีวันทอดทิ้งเขา แต่คนที่ไม่อาจทนรับเรื่องนี้ได้มากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเย่เวิ่นเทียน
 
 
 
“ใคร? ทำให้เขาเป็นแบบนี้? ฉันจะขอแลกชีวิตกับมัน!”
 
ความอาฆาตปรากฏขึ้นมาในดวงตาคู่สวย
 
 
 
ภายในระยะทักษะสัมผัสวิญญาณนี้ หน่วย NSA มากมายต่างกระจายตัวกันสำรวจทั้งบนผิวน้ำและใต้ผิวน้ำ แต่นอกจากคนพวกนี้แล้วยังมีหลงโม่หรันอยู่ด้วย!
 
 
 
ในเวลานี้ ที่หน้าอกของหลงโม่หรันยังคงมีบาดแผลที่เกิดจากการถูกแทงด้วยกระบี่อยู่ หรือว่าเย่เฟิงจะต่อสู้กับมันจนถูกทำร้ายแล้วกลายเป็นคนปัญญาอ่อน?
 
 
 
ทันทีที่หลงหวางเอ๋อคาดเดาได้แบบนี้ หญิงสาวก็รู้สึกโกรธจนแทบทนไม่ไหว เธอรีบว่ายน้ำเข้าหาหลงโม่หรันเพื่อเตรียมโจมตีทันที!
 
 
 
…………..
 
 
 
ตามชิ้นส่วนเกาะน้ำแข็งที่อยู่ในความทรงจำ หลงโม่หรันใช้เวลากวาดตามองอยู่เกือบ 10 นาที จนในที่สุด เขาก็มาถึงชิ้นส่วนน้ำแข็งที่เดิมที เคยอยู่ในตำแหน่งใจกลางของลานน้ำแข็ง
 
 
 
สุดยอดสมบัตสวรรค์ ‘ผลึกน้ำแข็ง’ ยังอยู่ในสภาพดี!
 
 
 
ในบริเวณนี้ มีร่างไร้ชีวิตของศิษย์สำนักหมัดเทพทวาราลอยอยู่มากมาย การระเบิดจากจรวดขีปนาวุธทำให้ร่างของแต่ละคนถูกบดขยี้จนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ช่างน่าอนาถใจที่ฉีเสี่ยวหยูไม่เหลี่ยวแลคนพวกนี้เลยสักนิด
 
 
 
ในเวลาเร่งรีบนี้ หลงโม่หรันจำได้เพียงแค่ว่า เย่เฟิงพาร่างของเทพธิดากระโดดลงน้ำทะเลและจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่มันคงยังไม่ตายง่ายๆแน่
 
 
 
เรื่องนี้ทำให้หลงโม่หรันรู้สึกร้อนใจ เขาต้องรีบเอาผลึกน้ำแข็งมาให้เร็วที่สุด
 
 
 
ตราบเท่าที่เอาผลึกน้ำแข็งนั่นมาได้ เขาก็จะสามารถดูดซับพลังวิญญาณเพื่อเพิ่มระดับวรยุทธ์เป็น 60 ปี! ด้วยวิธีนี้ ต่อให้เจ้าเด็กนั่นจะมีพรสวรรค์แค่ไหน มันก็ไม่อาจต่อกรกับเขาได้!
 
 
 
ยิ่งกว่านั้น ผลึกน้ำแข็งอาจมีความสามารถอย่างอื่นอีกก็ได้ จริงไหม?
 
 
 
เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าเจ้าเด็กนั่นจะมีวิธีการหรือทักษะที่สูงแค่ไหน ก็ไม่อาจหลบไปจากฝ่ามือคู่นี้ของเขาได้! เมื่อมองดูผลึกน้ำแข็งในตอนนี้ มันทำให้หลงโม่หรันรู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง เขามองไปรอบๆและพบว่าหน่วย NSA ไม่ได้ลงมาค้นหาในบริเวณน้ำลึกแบบนี้
 
 
 
“ของรักของข้า!”
 
 
 
หลงโม่หรันแทบอดใจไม่ไหวที่จะได้ครอบครองผลึกน้ำแข็งนี้
 
 
 
แต่ทันใดนั้นเอง ลูกศรสีน้ำเงินเข้มพลันถูกยิงออกมาจากบริเวณใกล้เคียง มันพุ่งฝ่ากระแสน้ำเข้าหาหน้าผากของหลงโม่หรัน!
 
 
 
“ใคร!”
 
หลงโม่หรันตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการเอียงหัวหลบ
 
 
 
ลูกศรแบบนี้ หลงโม่หรันรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง! เขายังจำได้ดีถึงความเจ็บปวดที่ถูกตัดแขนข้างขวา จากนั้นก็ถูกเย่เวิ่นเทียนโยนลงทะเลให้เป็นอาหารปลาฉลาม!
 
 
 
หลงโม่หรันนั้นโชคร้ายกว่าหลี่เฟิง กรณีของหลี่เฟิงนั้นสามารถรักษาและเชื่อมต่อแขนกลับดังเดิมได้ แต่สำหรับกรณีของหลงโม่หรัน เขาต้องกลายเป็นคนแขนด้วนไปตลอดชีวิต
 
 
 
ดังนั้น หลงโม่หรันจึงรู้สึกเกลียดลูกศรนี้เป็นอย่างยิ่ง! และรู้สึกเกลียดผู้ที่ยิงมันออกมาด้วยเช่นกัน!
 
 
 
เขาหลบไปจากวิถีของลูกศรนี้ จะนั้นจึงพุ่งตัวไปเตะใส่ชิ้นน้ำแข็งที่หลงหวางเอ๋อซ่อนตัวอยู่ ด้วยการปลดปล่อยพลังชี่ออกมานอกร่างกาย มันสร้างรอยประทับบนชิ้นน้ำแข็งนั้นไว้สองรอย
 
 
 
ตู้ม!
 
 
 
ชิ้นน้ำแข้งที่ถูกทักษะมังกรฟาดหาง ถูกเตะจนกระเด็นออกไปทันที!
 
 
 
หลงหวางเอ๋อที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังชิ้นน้ำแข็ง ไม่คาดคิดว่าหลงโม่หรันจะโจมตีได้รวดเร็วแบบนี้ แม้จะพยายามหลบการโจมตีนี้แล้ว แต่เธอก็ถูกชิ้นน้ำแข้งกระเด็นเข้าปะทะกับร่างกายอย่างแรง
 
 
 
หากเป็นการเผชิญหน้ากันแบบไม่มีสิ่งกีดขวาง หญิงสาวย่อมได้เปรียบจากความคล่องแคล่วในน้ำทะเล แต่ชิ้นน้ำแข็งเหล่านี้ทำให้เธอคำนวณพลาดไป
 
 
 
พลังชี่อันมหาศาล ส่งผ่านชิ้นน้ำแข็งเข้าปะทะกับร่างของหลงหวางเอ๋อ ยิ่งกว่านั้นด้วยน้ำหนักของชิ้นน้ำแข็ง มันทำให้ร่างของเธอกระเด็นพร้อมกับกระอักเลือดออกมา นี่แสดงให้เห็นว่าหญิงสาวได้รับบาดเจ็บสาหัสจนแทบจะสูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวไป!
 
 
 
ไม่ว่าจะอย่างไร ขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งแรง ในด้านประสบการณ์การต่อสู้นั้น หลงหวางเอ๋อยังห่างไกลจากหลงโม่หรันอยู่มากนัก
 
 
 
“ลูกสาวที่น่ารัก การที่แกทำแขนฉันขาดไปข้างหนึ่งแบบนี้ แกเคยรู้สึกผิดบ้างไหม?”
 
หลงโม่หรันกล่าวด้วยความเกลียดชัง ขณะกำลังว่ายน้ำเข้าหาหลงหวางเอ๋อที่บาดเจ็บสาหัส
 
 
 
“แล้วการที่แกฆ่าแม่ของฉันล่ะ แกเคยรู้สึกผิดบ้างไหม?”
 
หลงหวางเอ๋ออดทนต่อความเจ็บปวดขณะพยายามกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก เธอทำได้แค่มองหลงโม่หรันที่กำลังว่ายน้ำเข้ามาโดยไม่อาจทำอะไรได้ ไร้เรี่ยวแรงจะหลบหนี
 
 
 
“หึ นังแพศยาชั้นต่ำนั่น ฉันแค่รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ฉีกมันเป็นพันชิ้น!”
 
เมื่อนึกถึงภรรยาเก่า หลงโม่หรันก็มีสีหน้าดุร้ายขึ้นมา เขาจ้องมองหลงหวางเอ๋อด้วยความรังเกียจพร้อมกับตั้งใจจะเตะเข้าใส่หญิงสาวอย่างแรง
 
 
 
หลงหวางเอ๋อเบิกตากว้าง เธอต้องมาตายที่นี่งั้นหรอ?
 
 
 
ในเวลานั้นเอง กระสุนสีน้ำเงินก็ถูกยิงฝ่ากระแสน้ำทะเลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง มันพุ่งด้วยความเร็วเสียงเข้าหาหลงโม่หรันอย่างแม่นยำ
 
 
 
ในที่สุดร่างจริงของเย่เฟิงก็มาถึง กระสุนสีน้ำเงินเหล่านี้ถูกยิงมาจากปืนรังสีที่เขาขโมยมา ชายหนุ่มใช้ทักษะกรงเล็บมังกรดึงร่างของหลงหวางเอ๋อมากอดไว้ พร้อมกับกราดยิงปืนรังสีเข้าใส่หลงโม่หรันทันที!
 
 
 
………………..
 
แปลโดย Solar Spark
 
(แปลจากโปรแกรมแปลภาษา)
 
 
 
เนื่องจาก Eng ตอนต่อไปไม่ยอมออกสักที ผมเลยลงแปลจากเว็บ lnmtl.com บวกกับใช้ baidu translate และความมโนของผมเอง55 เพราะงั้นอาจมีบางประโยคที่ไม่ถูกต้องนะครับ เอาไว้ Eng ออกละผมค่อยกลับมาแก้อีกที