ตอนที่แล้วตอนต่อไปสุดท้ายแล้ว ‘เทสเตอร์’ก็ขุดดินมาได้เยอะพอสมควรเลย ระหว่างที่ผมหลับไป แต่ว่ามันไม่สามารถกลับมาที่ห้องควบคุมได้หลังจากไปติดหลุมที่มันขุดเองนั่นแหละ จนตอนนี้ก็หมดพลังเวทและหยุดนิ่งไปแล้ว โกเลมที่พลังหมดจะไม่เคลื่อนไหวจนกว่าจะมีคนจ่ายพลังเวทเติมให้ใหม่
“โรคุโกะ เจ้านั่นอยู่นอกดันเจี้ยนได้นานแค่ไหนหรอ?”
“อืมม…ประมาณชั่วโมงนึงได้อ่ะ โกเลมที่เสกมาปกติก็เคลื่อนไหวนอกดันเจี้ยนได้ราวๆชั่วโมงนึงเหมือนกัน”
ผมดูข้อมูลของโกเลมที่อธิบายในเวท[สร้างโกเลม] มีอยู่ตอนนึงมันเขียนไว้ว่า [หากติดตั้งหินเวทมนต์ลงไป จะทำงานได้นานขึ้น] แต่ดันไม่ได้อธิบายว่า หินเวทย์มนต์คืออะไรเอาไว้เลยให้ตายสิน่า
“โรคุโกะ รู้จักหินเวทย์มนต์ไหม?”
“เอ๋…? หินเวทย์มนต์หรอ มันก็คือ….หินที่อัดแน่นไปด้วยมานา ปกติส่วนใหญ่จะได้มาจากการกำจัดมอนสเตอร์อะนะ จะว่าไปปกติโกเลมที่เสกมามันจะมีหินเวทย์มนต์ติดมาด้วยนะ ทำไมของเคมะไม่มีอะ?”
พูดง่ายๆ หินเวทย์มนต์ก็เหมือนถ่านหรือแบตเตอรี่สำหรับโกเลมสินะ ถึงแม้ว่าโกเลมที่ไม่ได้ติดตั้งหินเวทย์มนต์จะทำงานได้อย่างไม่มีปัญหาในดันเจี้ยน แต่ว่าออกไปนอกดันเจี้ยนได้ไหม่นานนักถ้าไม่ได้รับการติดตั้งหินเวทย์มนต์สินะ ยังดีที่เทสเตอร์นั้นถูกกู้ซากมาได้โดยไม่ลำบากนัก หลุมที่โกเลมขุดมันลึกแค่ 30 เซ็นติเมตรเท่านั้นเอง
‘มีท’เลยไปเก็บกู้ซากมาได้ ดูเหมือนว่า ‘เทสเตอร์’จะกลับมาขยับได้ทันทีที่เข้ามาในเขตดันเจี้ยน พอมันเริ่มขยับได้ มันก็จะกลับออกไปขุดดินต่อ ผมเลยให้คำสั่งใหม่ว่าให้กลับมาที่ห้องควบคุมพร้อมๆกับ’มีท’ จากเหตุการนี้พอจะสรุปได้ว่า โกเลมจะทำตามคำสั่งต่อไปแม้ว่าจะหมดพลังเวทไปแล้ว เป็นข้อมูลที่มีค่าจริงๆ เก่งมากเจ้า’เทสเตอร์’
“ถ้าเป็นแบบนี้ก็ต้องหาหินเวทย์มนต์แล้วสินะ ก็ผมกะว่าจะใช้โกเลมทำหน้าที่ขุดดินมาให้นับจากนี้ไปนี่นา”
“หินเวทย์มนต์หรอ ทำไมเคมะ ไม่ซื้อด้วย DP หละ?”
“อุ๊บ!! ทำไมผมถึงนึกไม่ออกนะ การที่เธอแก้ปัญหานี้ได้โดยที่ผมยังคิดไม่ออกนี่ หรือว่าผมเริ่มจะโง่ลงนะนี่”
“มันหมายความว่าไงกันย๊ะ!!!”
ผมเปิดเมนูมองหาหินเวทย์มนต์ ดูเหมือนว่าหินเวทมนต์จะจัดอยู่ในหมวดไอเทมแฮะ จัดเป็นประเภทเดียวกับพวกเครื่องประดับ หรือเพชรพลอยสินะ โอ้ ดูเหมือนว่าจะแบ่งเป็นหลายเกรดซะด้วย แบบที่ราคาถูกสุดก็ 10DP แฮะ อันที่แพงๆนี่ราคาเป็นหมื่นเลยหรอเนี่ย สำหรับตอนนี้ ซื้ออันที่ถูกที่สุดมาก่อนละกันนะ
“จะว่าไป มีท เธออ่านหรือเขียนเป็นไหม?”
“…..ไม่..ได้…ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งค่ะ นายท่าน…”
‘มีท’ก้มหัวลงติดพื้นเพื่อขอโทษอย่างลนลาน คือว่านะ ผมไม่ได้โกรธอะไรซะหน่อย นี่ทำซะผมรู้สึกผิดเลยนะเนี่ย
“เข้าใจหละ ถ้างั้นโรคุโกะ เธอต้องสอนมีทเรื่องการอ่านและเขียนนะ ถ้าทำสำเร็จ ผมจะให้รางวัลด้วยขนมปังเมลอน จะให้มากเท่าที่เธอจะกินไหวเลยหละ เธอด้วยนะมีท ถ้าเรียนได้ดีผมจะให้แฮมเบอร์เกอร์เหมือนกัน แบบที่เคยกินไปหนะ จำได้ใช่ไหม?”
“เอ๋…..!!! กินได้ไม่จำกัดเลยหรอ ตายเป็นตายแบบนี้!!!”
“เอ่ออออ…..ได้จริงๆหรอคะ นายท่าน?”
เยี่ยมๆ ตาของยัยหนูหูพับนี่เริ่มมีประกายขึ้นมาบ้างทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าแฮมเบอร์เกอร์ ผมเริ่มมีความหวังที่จะทำให้ยัยนี่กลับมามีชีวิตเหมือนคนปกติบ้างแล้วหละ ดีจริงๆ เป็นเด็กก็ควรจะใช้ชีวิตอย่างร่าเริงหละนะ จะว่าไป มีทเป็นเผ่าสุนัขสินะ ถ้าผมเสกเสต็กให้นี่ เธอจะดีใจจนเนื้อเต้นเลยหรือป่าวนะ อาจจะดีใจซะจนยอมให้ผมลูบไล้เท้าของเธอเป็นการตอบแทนก็ได้นะ
หุหุหุ ผมวางแผนไว้ว่า ในอนาคต มีทจะต้องรับผิดชอบและดูแลงานหลายๆอย่างในดันเจี้ยนนี้ ผมควรจะให้เธอเป้นทาสแบบนี้ไปเรื่อยๆหรือป่าวนะ แต่จะว่าไป ถ้าไม่ใช่ทาสก็เข้าออกห้องควบคุมไม่ได้ซะด้วยสิ งั้นก็ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปละกัน ว่าแต่การขึ้นสถานะว่าเป็นทาสในโลกนี้เค้าดูจากอะไรนะ มีเวทย์มนต์หรือตีตราอะไรหรือป่าว หรือว่าดูที่ปลอกคอนะ แต่ก็ช่างมันเถอะ
เอาหละ ตอนนี้ก็มาลองสร้างโกเลมต่อในระหว่างที่’โรคุโกะ’กำลังสอนเรื่องการอ่านและเขียนให้กับ’มีท’ละกัน ผมใช้DP เพื่อซื้อหินเวทย์มนต์มาจำนวนนึงและติดตังชิ้นนึงให้กับ’เทสเตอร์’ ผมหละอยากรู้จริงๆว่า 1 ก้อนนี่มันจะอยู่ได้นานเท่าไรกันนะ ดังนั้นผมจะทดลองให้’เทสเตอร์’ไปพรวนดินรอบๆดันเจี้ยนละกัน
ผมเลยดันแปลงแขนของ’เทสเตอร์’เปลี่ยนเป็นพลั่วแล้วสั่งให้มันไปพรวนดินรอบๆดันเจี้ยนซะ ช่วงนี้คงไม่มีนักผจญภัยผ่านมาแถวนี้หรอก ดังนั้นปล่อยให้ออกไปนอกดันเจี้ยนระหว่างนี้ก็คงไม่เป็นไร คราวนี้ผมก็ลองสร้างโกเลมขนาดเท่ามนุษย์บ้าง แต่ดูเหมือนว่าดินที่มีจะไม่พอแฮะ
เอาไงดีนะ เอาเป็นว่าผมลองสร้างโดยที่ข้างในมันกลวงละกัน จะได้ประหยัดวัตถุดิบ พอสร้างเสร็จผมก็ติดตั้งหินเวทย์มนต์เข้าไป โกเลมตัวนี้ดูจะเคลื่อนไหวได้ว่องไวและคล่องแคล่วกว่าตัวก่อนแฮะ น่าสนใจจริงๆ เพราะผมสร้างมันให้ตัวกลวงๆหรือป่าวนะ ผมเสกพลั่วอันนึงและยื่นให้โกเลมแล้วสั่งให้มันขุดขยายถ้ำนี้ด้วยพลั่วนี้ จะว่าไปผมเริ่มอยากลองสร้างโกเลมหินดูบ้างแล้วแฮะ
หลังจากติดตั้งหินเวทย์มนต์ลงไป เทสเตอร์ก็ทำงานอย่างไม่หยุดพัก นี่ก็ผ่านมาเกิน 1 วันไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะยังไปต่อได้อีกแฮะ อยากรู้จริงว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหนกันนะ? ส่วนโกเลมอีกตัวที่ผมให้พลั่วไปก็ขุดอุโมงได้ 5 เมตรเข้าไปแล้ว ผมทำการซ่อมแซมข้อต่อบางส่วนที่เริ่มจะร้าวและเสียหาย จากนั้นก็ส่งมันไปขุดต่อ ผลจากการขุดทำให้ผมมีทั้งดินและหินจำนวนมากเลยทีเดียว เอาหละ งั้นเรามาลองสร้างโกเลมหินกันเลยดีกว่า เอาเป็นโกเลมรูปแบบ พาวเวอร์สูท ละกัน
_____ สารจากผู้แปล เผื่อว่าใครนึกภาพไม่ออก พาวเวอร์สูท มันคือชุดที่ใส่แล้วเพิ่มพละกำลังให้ผู้สวมใส่ครับ ตัวอย่างก็ประมาณรูปข้างล่างนี้จากเกม Fallout 3 ____
“เฮ้!!เคมะ…ไอ้นั่น….มันคืออะไรอะ?”
“นี่หรอ มันคือ โกเลมแบบชุดเกราะไงหละ”
“แล้วทำไมถึงมี มีท อยู่ข้างในนั้นด้วยหละ”
“อ้อ ผมสั่งให้เธอเช้าไปในนั้นเองหละ มีท ไหนลองเดินดูหน่อยซิ”
“ระ…รับทราบค่ะ นายท่าน”
ผมให้มีทสวมใส่โกเลมแบบที่สร้างมาเพื่อห่อหุ้มร่างกายของผู้ที่สวมใส่ ผมใส่พลังเวทกับโกเลมโดยสั่งให้ตัวโกเลมคอยเสริมการเคลื่อนไหวของผู้ที่สวมใส่อยู่ มีทลองเริ่มเดิน ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รู้สึกหนักอะไร เท่าที่ดูเกราะโกเลมนี่ ยังตามการเคลื่อนไหวแบบไวมากไม่ได้ แต่สำหรับตอนนี้แค่นี้ก็พอแล้ว ที่สำคัญคือความปลอดภัยของผู้ทดลองเป็นอันดับแรก เรื่องประสิทธิภาพอื่นๆเดี๋ยวค่อยไปปรับแต่งกันภายหลังยังได้
“ดะ…เดินยากนิดหน่อย แต่ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรค่ะ นายท่าน”
“ดีมาก ต่อไป ต่อยทำลายกำแพงนี่ดูซิ”
“เดี๋ยวๆๆ นี่นายพูดเรื่องอะไร? แล้วกำแพงนี่มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน”
ผมสร้างโกเลมหินในรูปร่างแบบกำแพง ไม่ว่ามองมุมไหนมันก็คือกำแพงธรรมดาๆนี่แหละ และผมก็ไม่ได้สั่งอะไรเลยนอกจากทำตัวเป็นกำแพงเท่านั้น
“อะ…เอาหละนะ…ย๊ากกก!!!!”
*ตูมมมม!!!*
กำแพงหินแตกกระเด็นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำให้’โรคุโกะ’ตกใจอ้าปากค้าง แม้กระทั่ง’มีท’ ผู้ที่เป็นคนลงมือยังตาเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจ ในเมื่อตัวเธอถูกหุ้มด้วหิน ตามทฤษฎีแล้วก็ไม่น่าจะบาดเจ็บอะไร แต่เพื่อความมั่นใจผมเลยทำการทดลองนี้ อย่างว่าแหละ ความปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับหนึ่งหละนะ นอกจากนั้นถ้ามันสำเร็จ ผมเองก็ต้องสวมใส่ชุดพวกนี้ด้วย
“ดีมาก พลังโจมตียอดเยี่ยม ผมสงสัยจริงๆว่าถ้าผมใส่ชุดนี้ออกไปสู้จะเก่งขนาดไหนนะ ว่าแต่มีท เจ็บตรงไหนหรือป่าว ถ้ามีอะไรผิดปกติรีบบอกผมเลยนะ”
“มะ…ไม่เป็นไรค่ะ นายท่าน”
“เยี่ยมๆ ถ้าผมติดตั้งหินเวทมนต์ลงไปก็คงใส่ไอ้นี่ออกไปนอกดันเจี้ยนได้สบายๆหละนะ เดี๋ยวปรับรูปร่างอีกซักหน่อยให้บางลงจนซ่อนไว้ใต้เสื้อผ้าได้ก็สบายละ ทีนี้ผมก็จะสามารถเดินทางไปยังหมู่บ้านใกล้ๆนี้ได้อย่างสบายไร้กังวลแล้วหละมั้ง?”
“เอิ่มมม…เคมะ…นายจะไปหมู่บ้านของพวกมนุษย์หรอ?”
“ใช่แล้ว ผมอยู่ที่นี่ตลอดไปไมได้หรอกนะ คือช่วงนี้พวกอัศวินพึ่งจะกลับไปจากการถล่มรังโจรใช่ไหมหละ ดังนั้นพวกนักผจญภัยไม่น่าจะมาดั้นเจี้ยนนี้ในช่วงเวลานี้หรอก ผมหนะจะไปหมู่บ้านเพื่อหาข้อมูลที่มีประโยชน์ไงหละ ว่าแต่ ดันเจี้ยนมาสเตอร์อย่างผมนี่ ออกไปข้างนอกได้หรือป่าวเนี่ย?”
“ไอ้ได้หนะ มันได้อยู่หรอก…แต่ที่เค้าถามนี่ คือเค้าคาดไม่ถึงว่าเคมะจะอยากออกจากห้องควบคุมนี้ต่างหากเล่า”
จริงของยัยนี่ ตั้งแต่โดนอัญเชิญมานี่ ผมยังไม่เคยออกจากห้องควบคุมเลยนี่หว่า
“ก็..ก่อนหน้านี้พวกโจรมันเฝ้าอยู่ใช่ไหมหละ ตอนนี้ทางสะดวกแล้วผมก็เลยอยากออกไปสำรวซะหน่อยหนะ”
“อ้อ…แบบนี้นี่เอง..ก็ช่วยไม่ได้อะนะ”
ที่มา: