I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Lazy Dungeon Master ตอนที่ 27 เสร็จสิ้นภารกิจแรก

| Lazy Dungeon Master | 708 | 2339 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

ผมหนีออกมาเงียบๆแล้วตรงไปที่ย่านการค้าเพื่อหาที่เหมาะๆที่จะแอบงีบ  ย่านการค้านั้นไม่ได้ห่างจากร้านตีเหล็กมากนัก พอมาถึงก็พบกับแผงขายของมากมาย จะว่าไปผมก็นึกได้ว่าเคยผ่านแผงขายเนื้อเสียบไม้ย่างมาแล้วนี่นา ซื้อไปฝาก’มีท’ดีไหมนะ

ในเมื่อผมพูดอ้างไปว่าจะมาเก็บข้อมูล ถ้างั้นผมหาข้อมูลนิดหน่อยจะได้เนียนๆดีกว่า มันจะมีที่ไหนดีเหมาะกับการหาข้อมูลและก็เหมาะกับการแอบงีบด้วยไหมนะ ทั้งแผงลอยและร้านค้าที่หมู่บ้านนี้ก็มีของขายเยอะแยะเลยแฮะ มีร้านขายขนมปังด้วย ดูเหมือนจะเป็นขนมปังห่วยๆที่แข็งน่าดู จะว่าไปผมก็นึกได้ว่าพวกโจรนั้นดีใจแค่ไหนที่ได้ลองกินขนมปังอร่อยๆที่ผมเสกให้ ในโลกนี้การจะหาของกินดีๆคงไม่ง่ายนักสินะ

ดูเหมือนว่าที่นี่จะขายขนมปังแข็งๆชืดๆ 3 ชิ้นในราคา 2 เหรียญทองแดง ว่าแต่ ถึงจะอยู่ที่นี่ผมก็เปิดเมนูได้นี่นา แบบนี้ผมจะเสกของทั้งๆที่อยู่นอกดันเจี้ยนได้ไหมนะ ผมค่อยๆเปิดหน้าของไอเทมที่เสกได้ และค่อยๆเทียบราคาของในเมืองนี้ กับราคา DP ในเมนู

“….เดี๋ยวนะ ผมมาหาที่นอนไม่ใช่หรือไงกัน?”

ผมเกือบจะเผลอลืมเป้าหมายแรกและเพลินไปกับการหาข้อมูล การมาสำรวจเมืองของต่างโลกแบบนี้ก็น่าสนใจดี แต่ว่า ถึงแม้จะมีตึกและอาคารมากมาย แต่ผมก็ยังไม่เจอที่เหมาะๆที่จะได้นอนพักเลยซักที่เดียว

ผมเลิกเดินหาด้วยตัวเองแล้วตัดสินใจว่าจะไปถามคนท้องถิ่นแทน ผมตรงเข้าไปในร้านค้าที่ดูดีร้านนึง หืม…ดูเหมือนจะเป็นร้านขายของชำ และราคาของในร้านนี้ก็ไม่แพงมากแฮะ งั้นมาทำตามแผน อุดหนุนนิดหน่อยก่อนจะชวนคุยถามข้อมูลเลยดีกว่า ผมเลือกของถูกๆมาชิ้นนึง เป็นแอปเปิ้ลที่วางขายในร้าน รู้สึกว่าจะลูกเล็กกว่าแอปเปิ้ลที่ผมรู้จักแฮะ

“ลุง…ไอ้นี่ขายยังไงอะ?”

“แอปเปิ้ลหรอ? 2 ลูก 3 เหรียญทองแดงหนะพ่อหนุ่ม”

“งั้นผมเอา 2 ลูก…อ้อ ไม่ต้องใส่ถุงนะ มีที่ไหนที่ผมจะนั่งกินได้บ้างเนี่ย?”

“เอ็งจะไปกินตรงไหนก็ตามใจ อย่ามาเกะกะหน้าร้านข้าก็พอ”

ผมยื่นเงิน 3เหรียญทองแดงไปให้ลุงและรับแอปเปิ้ล 2 ลูกมา ผมขยับไปข้างๆร้านของแกแล้วเริ่มลองกัดชิมแอปเปิ้ลดู ……เปรี้ยวหวะ!!!

“โอ้….ไอ้นี่เปรี้ยวชะมัด”

“บ่นอะไรไอ้หนุ่ม!?….แอปเปิ้ลของปีนี้มันก็เปรี้ยวแบบนี้หมดนั่นแหละ”

“โอ๊ะ ผมไม่ได้จะบ่นอะไรลุงหรอกนะ พอดีผมพึ่งจะเคยกินแอปเปิ้ลของที่นี่เป็นครั้งแรกหนะ โทดทีๆ ผมมาจากต่างถิ่นหนะลุง”

“แบบนั้นเองหรอ นี่พ่อหนุ่มเป็นนักเดินทางสินะ”

“เป็นนักผจญภัยหนะ ผมพึ่งจะมาถึงเมืองนี้วันนี้เอง โอ๊ะ รสชาดข้างในไอ้นี่มันมีหวานนิดๆด้วยแฮะ เปรี้ยวอมหวานแบบนี้ก็อร่อยไม่เลวแฮะ”

ตอนแรกที่ได้ยินผมพูด ลุงแกดุซะผมตกใจเลย ดีนะที่แกใจเย็นลงได้ ค่อยยังชั่วหน่อย ถึงจะเปรี้ยวไปหน่อยแต่มันก็รสชาติไม่แย่มากแฮะ ระหว่างที่กินไปผมก็คิดอะไรขึ้นมาได้

“ลุง ผมได้ยินมาว่า แอปเปิ้ลเปรี้ยวๆเข้ากันได้ดีกับน้ำตาลหวานๆนี่นา แบบนี้ไอ้นี่หนะ เอาไปอบทำขนมได้ดีเลยใช่ไหมเนี่ย?”

“โอ้ พ่อหนุ่มนี่รอบรู้เหมือนกันแฮะ แต่ว่านะ น้ำตาลหนะมันหายากมากเลยสำหรับพื้นที่นี้หนะสิ เลยไม่มีใครเค้าเอาไปอบขนมกัน”

หุหุ ผมได้ยินอะไรที่น่าสนใจเข้าแล้วแฮะ หรือว่าผมจะผลิตน้ำตาลในดันเจี้ยนดีนะ แล้วก็ล่อให้ผู้คนมาที่ดันเจี้ยนเหมือนกับเอาน้ำตาลล่อมดอะไรแบบนั้น น่าสนใจจริงๆ เอาเป็นว่าจดไอเดียนี้ไว้ก่อนดีกว่า

“แบบนั้นเองหรอ? ว่าแต่ลุงครับ แถวนี้มีนี่ไหนเหมาะๆที่จะไปนอนงีบบ้างไหมเนี่ย?”

“ฮ่าๆๆ แกนี่มันน่าสนใจจริงๆไอ้หนุ่ม!! ที่ไหนหรอ….ถ้าอยากไปนอนเล่น ข้าว่าที่สวนสาธารณะตรงกลางเมืองน่าจะดีนะ”

“โอ้ เมืองนี้มีสวนสาธารณะด้วยหรอเนี่ย ฟังดูเยี่ยมไปเลย เหมาะสำหรับการนอนงีบจริงๆ”

“แล้วก็ระวังกระเป๋าตังของเจ้าไว้ดีๆด้วยหละ เดี๋ยวจะหายไประหว่างที่นอนเล่นเอาได้”

“ขอบคุณมากนะลุง เอาไว้ผ่านมาจะมาอุดหนุนใหม่นะ”

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะพ่อหนุ่ม”

เก็บข้อมูลมาได้มากพอแล้วหละ จะว่าไป ผมลองดูราคาของแอปเปิ้ลที่เสกได้ดู ปรากฏว่าแอปเปิ้ลที่เสกได้นั้น ราคา 5 DP ต่อแอปเปิ้ล 10 ลูก และก็เหมือนกับที่ผมเสกขนมปัง ผมคิดว่าผมสามารถเสกแอปเปิ้ลชนิดต่างๆได้ตามความทรงจำและความคิดของผม ไม่ว่าจะเป็นแอปเปิ้ลหวานๆ แอปเปิ้ลสีแดง หรือสีเขียวก็น่าจะได้ทั้งนั้นแหละ   สวนหลางเมืองอย่างงั้นหรือ แดดแรงๆแบบนี้จะมีร่มไม้ที่ไหนเหมาะๆจะนอนกลางวันไหมนะ ผมกินแอปเปิ้ลอีกผลแล้วเดินตรงไปที่สวนสาธารณะ…เปรี้ยวชะมัดเลยให้ตายเถอะ!

ผมนอนงีบที่สวนสาธารณะโดยที่ไม่มีอะไรมารบกวน จริงๆผมสั่งให้โกเลมชุดผ้าว่า ให้กำจัดอะไรก็ตามที่มารบกวนการนอนเผื่อเอาไว้อะนะ แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอ๊ะ ผมหลับไป 2 ชั่วโมงเลยหรอเนี่ย

…แย่ละ ผมหลับเพลินไปหน่อย ยัยหนู’มีท’จะโกรธไหมนะ สำหรับข้อมูลที่หามาได้คือ แอปเปิ้ลที่นี่เปรี้ยวมาก น้ำตาลเป็นของที่มีค่าสำหรับพื้นที่นี้ สุดท้ายก็คือ สวนกลางเมืองเป็นที่ๆเหมาะมากสำหรับการนอนกลางวัน เอาหละด้วยข้อมูลแค่นี้ก็พอจะแถได้ว่าผมไปเก็บข้อมูลอย่างตั้งใจมาหละนะ ผมรีบวิ่งไปที่ร้านช่างเหล็ก เนื่องจากตอนออกมา ผมออกมาเงียบๆ คราวนี้ผมเลยแอบกลับเข้าไปไม่ให้ใครสังเกตุเช่นกัน

“นายท่าน กลับมาแล้วหรอคะ?”

“กลับมาแล้ว ได้ข้อมูลดีๆมาเยอะเลย ทางนี้เป็นยังไงบ้างหละ”

“ตอนที่ผู้ว่าจ้างมาครั้งแรก ดิฉันบอกไปว่ากำลังทำความสะอาดอยู่ค่ะ แค่พอครั้งที่สอง เนื่องจากเวลามันผ่านไปเกิน 1 ขมแล้ว ดิฉันเลยปล่อยให้เข้ามาตรวจงานแล้วก็ให้ผู้ว่าจ้างเซ็นตรวจรับงานเรียบร้อยแล้วค่ะ หลังจากนั้นดิฉันก็รออยู่ในห้องน้ำตามที่นายท่านสั่งค่ะ”

จะว่าไปผมสั่งให้เธอรออยู่ที่นี่จริงๆ แต่ไม่ได้ระบุว่ารอตรงไหนของร้านสินะ เธอก็เลยรอที่เดิมในห้องน้ำนี่ ความผิดของผมเองแหละ ผมนี่มันแย่จริงๆ

“มีท จริงๆแล้วเธอออกมารอข้างนอก จะนั่งรอที่โต๊ะ หรือตรงไหนก็ได้นะ ไม่ต้องรอในห้องน้ำนี่ก็ได้”

“ขะ…ขอโทษค่ะ จะลงโทษดิฉันก็ได้นะคะ…”

‘มีท’ก้มหัวลงกับพื้นแล้วขอโทษอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ๆๆ ผมไม่ได้บอกว่าเธอทำอะไรผิดซักหน่อย ผมจะลงโทษเธอทำไมกันหละ? ผมลูบหัว’มีท’อย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมของเธอลื่นยังกับเส้นไหมและใบหูของเธอก็นุ่มสุดๆไปเลย

“งื๊ดดด…♪”

‘มีท’ทำหน้าเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนผมต้องเขย่าเธอเบาๆเพื่อเรียกสติเธอคืนมา พอเธอรู้สึกตัว เธอเดินตามผมออกมาโดยกี่กอดแขนขาวผมไว้ ให้ตายเถอะยัยนี่มันเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ ผมเดินพา’มีท’ออกจากห้องน้ำแล้วเดินไปหาผู้ว่าจ้างของภารกิจนี้

“…งานเสร็จแล้วสินะ?”

“ใช่แล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหละ”

“ยังงั้นหรือ?…เฮ้!! แม่หนู สนใจจะมาอยู่กับข้าไหมหละ ข้าหนะจะดูแลเจ้าอย่างดีเลย”

“ไม่เอาอะ!!”

ตาแก่นี่จู่ๆมาพูดอะไรด้วยสีหน้าจริงจังแบบนั้นฟระ? แต่ว่า’มีท’ก็ปฏิเสธทันควันเลยแฮะ ตาแก่นี่จ้องมองมาที่ผมเหมือนกับว่าผมทำอะไรผิดยังงั้นแหละ นี่ลุงแกถูกใจมีทขนาดนั้นเลยหรือไง เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ผมหลับกันหละเนี่ย

“…ข้าเข้าใจแล้ว แต่ว่าแกหนะ ไม่เข้าใจถึงความหมายของการเป็นนักผจญภัยที่ดีหรอกนะ จำเอาไว้ซะด้วย”

“นายท่านคะ เราไปกันเถอะค่ะ”

“อะ…โอ้!!”

จู่ๆ’มีท’ก็เหมือนจะไม่ยอมทนอีกแล้ว เฮ๊ยๆ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันหละเนี่ย ผมไม่เข้าใจความหมายของการเป็นนักผจญภัยยังงั้นหรือ เอาจริงๆการเป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์นั้นผมก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าควรจะต้องทำอะไรบ้าง ผมแค่ไม่อยากจะตายหนะ จะว่าไปแล้วถ้าเกิดว่าผมตายไปหละ ผมคิดได้ดังนั้นผมเลยกลับไปคุยอะไรบางอย่างกับลุงช่างตีเหล็ก

“ลุง….ขออะไรอย่างสิ ถ้าเกิดว่าผมตายไป แล้วยัยหนูนี่ต้องกลายเป็นทาสเร่รอน ผมฝากลุงช่วยดูแลเธอหน่อยได้ไหม?”

“ฮึ!! ถึงแกไม่พูดอะไรแบบนั้น ข้าก็กะจะช่วยแม่หนูนี่อยู่แล้วหละนะ ให้ตายเถอะ แม่หนูนี่ เป็นเด็กดีเกินกว่าที่จะมาอยู่กับคนอย่างแก”

“งั้นผมฝากลุงด้วยนะ แต่ว่า ผมไม่คิดจะตายง่ายๆหรอกนะจะบอกให้”

ลุงช่างตีเหล็กทำหน้าแปลกใจซักพักหลังจากที่ผมขอฝากฝัง’มีท’กับแกเผื่อๆไว้ถ้าเกิดเหตุการไม่คาดฝัน หลังจากนั้นแกก็พยักหน้ารับปาก ดูเหมือนตาลุงนี่จะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนะ ถึงจะเรียกว่าตาแก่ แต่ลุงแกดูฟิตปั๋ง ท่าทางแข็งแรงสุดๆ คงไม่ตายง่ายๆก่อนผมแน่นอน แต่การที่ตาลุงนี่รับปากก็ทำให้ผมโล่งใจหละนะ

“คือว่า…นายท่านจะทิ้งดิฉันหรือคะ….?”

หลังจากที่ได้ยินผมกับตาลุงคุยกัน ‘มีท’ทำหน้าเศร้าเหมือนกับลูกหมาที่พึ่งจะถูกเอาไปปล่อยวัดยังไงยังงั้น

“เธอพูดเรื่องอะไรกัน? ผมไม่มีทางทิ้งเธอไปหรอกนะ”

หลังจากที่ผมรับปาก’มีท’ว่าจะไม่มีวันทิ้งเธอไป ยัยหนูนี่ก็กลับมาร่าเริงยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ซะอีกแฮะ

 

ที่มา:

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments