“ทหารที่อยู่ในลานจัตุรัสสมัครใจยกเลิกการรักษา ดังนั้นพวกเขามาที่จตุรัสแห่งนี้เพื่อบอกลาครอบครัวพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย”
บุรุษนัยน์ตาอินทรีตอบเพิ่มอีกประโยค
“……”
ในชั่วครู่นั้น หัวใจ’เย่ว์หยาง’รู้สึกนับถือคนเหล่านี้อย่างสุดซึ้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทหารทั้งลานจัตุรัสจะดูค่อนข้างแก่ แต่ละคนดูมีอายุ มีผมขาวแซม ปรากฏว่า พวกเขาคือทหารแก่ที่สมัครใจเสียสละตนเองนั่นเอง
‘เย่ว์หยาง’ตื้นตันใจกับจิตวิญญาณที่เสียสละของพวกเขา ต่อหน้าความเป็นและตาย จะมีกี่คนที่ทำได้อย่างนี้? ในเมืองจีน มีเหตุการณ์นับไม่ถ้วน ที่ผู้คนได้แต่ยืนดู พูดแต่ว่า
“ไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน”
ไม่ยอมให้ความช่วยเหลือทั้งที่เห็นคนกำลังจะตายต่อหน้าพวกเขา ผลของความเย็นชาและเห็นแก่ตัวทุกอย่างในสังคม ได้ปิดผนึกหัวใจ’เย่ว์หยาง’ไว้อย่างแน่นหนา สิ่งที่เขาเห็นมามากก็คือการเนรคุณ, ทรยศหักหลังและตอบแทนความเมตตาด้วยความรุนแรง
สิ่งที่เขาเห็นมามากที่สุดก็คือคนชั่วหาทางคุกคามคนจิตใจดีงามจนต้องร้องไห้เสียน้ำตา เหตุการณ์ที่น่ารังเกียจ มืดมนทุกประเภทเหมือนกับการกระทบกระแทกสิ่งของที่เปราะบาง
ตายด้วยโรคซึมเศร้า ตายเพราะฝันร้าย ดักทำร้าย ตีคนโดยไม่เห็นเลือดและเกี่ยวข้องกับเรื่องทำนองนั้น ทำให้’เย่ว์หยาง’หนาวสะท้านในหัวใจ ความกรุณาน่ะหรือ? ความซื่อสัตย์น่ะหรือ? สิ่งเหล่านี้เป็นจุดอ่อน
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป