“เรื่องจะพูด?”
“เรื่องอะไรครับ”
‘หยางเฉิน’ยกเท้าขณะกล่าว พร้อมสบัดรองเท้าแตะออกยกเท้าขึ้นวางบนเก้าอี้ แล้วใช้มืออีกข้างเกาไปที่เท้า ช่วงนี้อากาศร้อนคทำให้รู้สึกคันได้ง่าย ‘หยางเฉิน’เริ่มคิดว่าเขาควรจะซื้อขึ้ผึ้งทาเท้าติดตัวไว้ดีหรือไม่ เจอฉากนี้เข้าไป ‘หลินรั้วซี’ที่กำลังจะพูด ก็ยกมือปิดปากปิดจมูกแทบจะทันที เธอขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า
“หยุดการกระทำที่น่ารังเกียจนี้ซะที”
‘หยางเฉิน’ไม่สนใจ พร้อมหัวเราะในทันที
“เฮ้ เฮ้ ผมเกานี่มันน่ารังเกียจตรงไหนหละ ก็มันคันนี่นา ทำไมผมต้องทนด้วย”
‘หลินรั่วซี’สัญญากับตัวเองว่าตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้เธอไม่เคยเจอคนที่ไร้ยางอายเท่านี้มาก่อน เธอรู้ว่าเขาเป็นคนขายเนื้อแพะทอด แต่เธอจะทำอะไรได้ คงต้องยอมรับชะตากรรมในครั้งนี้
“หยางเฉิน…….”
“แปป…..”
“รอสักครู่….”
เป็นอีกครั้งที่’หยางเฉิน’ขัดจังหวะเธอ
“อะไรอีก….”
ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มโกรธอย่างจริงจัง ‘หยางเฉิน’มองอย่างอายๆ พลางกล่าวว่า
“คุณหลิน คุณรู้จักชื่อผมแล้วใช่ไหม คุณยังรู้อีกว่าผมถูกจับ แน่นอนว่าคุณช่วยผมออกมา แต่ว่าผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย แล้วคุณก็กำลังจะบอกเรื่องสำคัญกับผมอีก นี่มันไม่ใช้เรื่องเล่นๆ นะ”
‘หยางเฉิน’ชำเลืองมองที่เธอด้วยสายตาหื่นกระหายพร้อมเลียริมฝีปาก
“หลิน รั่วซี รั่ว จาก ruruo(ดุจดั่ง) ซี จาก xishui(กระแสน้ำ)”
“เราจะเริ่มคุยกันได้รึยัง?”
‘หลินรั่วซี’เริ่มรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ชายตรงหน้าอย่างกับเป็นปีศาจหื่นกาม ซึ่งต่างจากชายชื่อสัตย์ที่เธอคิดไว้ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอตัดสินใจอะไรแล้ว เธอไม่เคยเปลี่ยนใจ และยังคงทำตามแผนของเธอต่อจนจบ
“หลิน รั้ว ซี”
‘หยางเฉิน’พึมพำกับตัวเองหลายครั้ง
“ชื่อนี้ไม่เลว เหมาะกับคุณมาก”
“พ่อฉันเป็นคนตั้งให้ ช่างมันเถอะ ฉันต้องการให้นายทำอะไรบางอย่าง”
‘หลินรั่วซี’รู้สึกว่าชื่อเธอที่ออกมาจากปาก’หยางเฉิน’นั้นน่าขยะแขยงเป็นอย่างมาก ‘หยางเฉิน’มองไปที่’รั่วซี’อย่างไม่ไว้วางใจ
“เรื่องนั้น…..คุณหลิน ชะรอยคุณไม่สามารถที่จะให้ผมชดใช้ได้เสียแล้ว ผมมีแต่ชีวิตเน่าๆนี้เท่านั้น”
หลังจากมองดูการกระทำที่น่ารังเกียจของ’หยางเฉิน’แล้ว ‘หลินรั้วซี’รู้สึกอยากจะอาเจียน เธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก ก่อนหันหน้าไปทางอื่น พลางพูดว่า
“แต่งงานกับฉัน”
“ฮ้ะ !?”
“แต่งงานกับฉัน……..”
เสียงอันแผ่วเบา มาพร้อมกับใบหน้าของเธอกลายเป็นสีชมพูก่อน ‘หยางเฉิน’ยังคิดว่าตนเองหูฝาด เขาโน้มไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง พูดด้วยเสียงแหบแห้ง
“คุณหลิน คุณพูดอีกทีให้ไหม ทำไมผมรู้สึกว่าได้ยิน…คำนั้น”
“นายได้ยินไม่ชัดอีกหรือ?”
ดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ก่อนเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชา
“ฉันบอกว่า ฉันต้องการให้นายแต่งงานกับฉัน! “
“แต่งงานกับฉันเดี๋ยวนี้ !”
หลังจาก’หยางเฉิน’ได้ยินเต็มสองรูหู เขาเข้าใจในทันทีว่าไม่ได้ฟังผิดไป ก่อนจะฝืนยิ้มพลางกล่าวว่า
“คุณหลิน คุณยังเด็กนัก คุณไม่ควรจะแต่งงานกับผมเพียงเพราะเรานอนด้วยกัน การแต่งงานนั้นสำคัญยิ่งนักต่อชีวิตคนคนหนึ่ง ผมคิดว่าคุณต้องทบทวนดูใหม่ ผมไม่ต้องการให้คุณรีบตัดสินใจในตอนนี้ “
ในเวลานี้’หยางเฉิน’สลัดคราบตลกทิ้งไป แปรเปลี่ยนเป็นเป็นท่าทางซีเรียสจริงจัง เขาหวังให้เธอเข้าใจมันโดยเร็ว ‘หลินรั้วซี’ส่ายหัว
“ฉันไม่ใช้เด็ก ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ อายุฉันถึงวัยที่สามารถมีคู่ครองได้ แค่ยังไม่เจอคนที่เหมาะสม แน่นอนว่าไม่ใช่นาย บอกนายตามตรงฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก และฉันยังเกลียดเขาอีกด้วย เช่นนั้นฉันจึงเลือกนายเพราะอย่างน้อยนายก็ได้ครั้งแรงของฉันไป”
‘หยางเฉิน’ลังเลอยู่ชั่วครู่ กากนั้นที่มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยัน
“คุณหลิน ผมเข้าใจที่คุณพูด การแต่งงานที่คุณพูดถึงนั้น เป็นแค่ฉากหน้า คุณต้องการใครก็ได้ที่คล้อยตาม และเชื่อฟัง ในบรรดาคนทั้งหมด ที่คุณเลือกผมเป็นเพราะผมนั้นง่ายต่อการควบคุมที่สุดใช่หรือเปล่า”
‘หลินรั้วซี’รู้สึกจุกที่อก จากคำพูดจี้จุดเหล่านี้ เธอไม่อาจหลบหลีกได้อีกต่อไป
“หยางเฉิน ฉันยืนยันได้ว่า หากคุณตกลงให้ความร่วมมือล่ะก็ภายในสามปีนี้ เมื่อบริษัทของฉันทรงตัว นายจะไม่ต้องแบกรับความรับผิดชอบใดๆ อีก นอกจากนี้นายจะได้รางวัลก้อนโต มากกว่าทั้งหมดที่นายหาได้จากการขายแพะทอดทั้งชีวิต”
“คุณหลิน……”
สายตา’หยางเฉิน’สาดประกายเย็นเหยียบ
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เข้าใจบางอย่าง ถึงแม้ว่าผมจะจน เป็นแค่คนขายแพะทอด ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมเป็นสามีของใครเพียงเพราะเงิน หรือแม้กระทั่งสามีหลอกๆ คุณจะบอกว่าผมเสแสร้งก็ได้ โง่ หลงตัวเอง หรืออะไรก็ตาม แต่ผมเป็นคนหัวรั้นคนหนึ่ง ผมมีหลักการของผม และในพจณาณุกรมของผมนั้นไม่มีคำว่า แต่งงานหลอกๆ”
“นี่นาย……..”
‘หลินรั่วซี’ไม่อาจยอมรับได้จริงๆ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนี้จะปฏิเสธเธอได้
ยิ่งไปกว่านั้นเพียงเพราะคำว่า ‘แต่งงานหลอกๆ’
เขาจะรู้หรือไม่ว่ามีชายมากเท่าไหร่อยากที่จะได้โอกาศนี้ ‘หยางเฉิน’ยังพูดไม่จบ เขายังคงพูดต่อไป
“ถ้าหากว่าคุณเป็นผู้หญิงหัวโบราณที่จะต้องแต่งงานกับชายที่ได้ครั้งแรกของคุณไปล่ะก็ ผมเสียใจกับคุณด้วย ถ้าหากคุณต้องการล่ะก็ผมจะชดใช้ให้คุณ หรือแม้กระทั่งตกลงยอมแต่งให้คุณ ในแท้จริงแล้วผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่อาจต้านทานสเน่ห์ของคุณ แต่ถ้าหากคุณจะใช้ผมเป็นโล่กำบังให้บริษัทคุณล่ะก็ ยังไงผมก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด”
“ฮะ? ชดใช้ให้ฉันงั้นเหรอ นายคิดว่านายจะชดใช้ให้ฉันได้อย่างงั้นเหรอ ด้วยการขายแพะทอดนั่นน่ะนะ”
‘หลินรั่วซี’รู้สึกโกรธเป็นอันมาก นับตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครกล้าปฏิเสธคำขอของเธอมาก่อน แต่ตอนนี้มีมดตัวหนึ่งกล้าปฏิเสธเธอได้ลง ‘หยางเฉิน’กลับไปเป็นหนุ่มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง เขาหัวเราะพลางกล่าวว่า
“คุณอาจไม่รู้ว่า ผมน่ะหล่อมากและยังเป็นสุภาพบุรุษอีก เนื้อแพะทอดของผมก็อร่อยมาก ผมใช้ชีวิตธรรมดาสามัญ และที่สำคัญผมดีต่อผู้หญิงมาก ๆ ด้วย โดยเฉพาะคนที่จะมาเป็นภรรยาผม”
“พอที!”
‘หลินรั่วซี’กลัวว่าถ้าเธอยังฟังต่อไปเธอจะต้องโกระจนบ้าแน่ๆ
“100 ล้าน สามปี”
“มันไม่เกี่ยวกับเงิน”
“2 ปี 100 ล้าน”
‘หลินรั้วซี’เพิ่มข้อเสนออีกด้วยความเดือดดาล ‘หยางเฉิน’ส่ายหัว
“หมื่นล้านก็ไม่เอา มันเป็นหลักการของผม”
“นายรู้หรือเปล่าว่าฉันสามารถเอานายเข้าตารางได้! ฉันสามารถเอานายไปอยู่ในคุกตลอดชีวิต!”
‘หลินรั้วซี’พูดด้วยสีหน้าหดหู่ ‘หยางเฉิน’หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ด้วยข้อหาอะไร? คุณจะไปบอกตำรวจหรือว่า เมื่อคืนผมไปขมขืนคุณ ผมยังจำได้ว่าคุณขอผมหลายครั้งทีเดียว”
“นาย……..ไอ้…….”
‘หลินรั่วซี’กัดริมฝีปากแน่น น้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายไหลเป็นสาย
“หยางเฉิน! นายมันหน้าไม่อาย!”
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป