ตอนที่แล้วตอนต่อไปตู่กูเซี่ยวอี้เดินไปด้านหลังของจวินเซี่ย นางเพ่งมองอย่างสนอกสนใจไปกล่องที่ องครักษ์ส่งมาให้ จริงๆแล้ว นางคิดว่ากำไรที่นางได้ในวันนี้นั้นเพียงพอแล้ว แต่ทันทีที่จวินชนะจนได้สมบัติมากมายในเกมส์สุดท้ายนั้น และสมบัติหลายอย่างในนั้นก็ประเมินค่ามิได้เลย …
สิ่งเหล่านี้มันทำให้เกิดอะไรบางอย่างขึ้นภายในใจของนาง มันเป็นความรู้สึกที่อัดอั้น … เจ้าคนเสเพลนั่นทำยังไงถึงสามารถชนะสมบัติมูลค่าสูงเช่นนี้กัน ? แล้วทำไมข้าถึงมิได้อะไรเลย ?
ดวงตาของ ตู่กูเซี่ยวอี้เคลื่อนไหวไปมาไม่หยุด จะมีวิธีใหนที่ข้าจะสามารถเอาของจากมันมาได้บ้าง ? แต่หากข้าจะถามไปตรงๆ มันคงจะมิใช่สุภาพสตรีเป็นแน่ แม่งเอ้ย ! อีจวิน ! ทำไมเจ้าถึงไม่แบ่งมันให้ข้าบ้าง ?
ทางหยวนฉีกยิ้มกว้างราวกับมันจะไปถึงใบหู ดูราวกับพระพุทธเจ้า พระศรีอาริย์ เขาเดินไปข้างหน้าของกระฉันเฉง และคล่องแคล่ว ราวกับเสือ
“ นายน้อยสามการกระทำของเจ้าในวันนี้ทำให้ข้าชนะไปด้วย ! วะฮ่าฮ่าฮ่า การมองดูพวกห่าเหวนั่นสูญเสียทุกสิ่งไป มันช่างทำให้ข้ามีความสุขเสียจริง .. อืมมม ท่านพี่ นี่มิใช่เวลาที่ท่านจะคือกระบีและหยกเสียงคลอให้ข้าหรอกหรือ ? ”
“ ให้เจ้า ? ”
จวินเซี่ยหยุดและมองไปยังทางหยวนด้วยท่าที่ตกตะลึง
“ เจ้าพูดเรื่องอะไร ? ทำไมข้าต้องให้เจ้า ? ”
ทำไม ? ทางหยวนถึงกับสะดุ้ง เขาพูดตะกุกตะกัก
“ มันควรจะ … ท่านอาจจะตั้งใจไม่ … ให้มันกับข้าหรือ ? ”
“ ให้มันกับเจ้า ? ”
จวินเซี่ยแสดงสีหน้าที่ตกตะลึงมากกว่าเดิม
“ ข้าเป็นหนี้บุญคุณอะไรกับเจ้า ? ทำไมข้าต้องให้มันกับเจ้าละ ? เจ้าพูดเรื่องอะไร ? ”
“ นั้น .. ข้า … ข้า … ”
สีหน้าของทางหยวนนั้นดู ทุเรศมาก เขาเข้าใจแล้วว่าสิ่งของเหล่านั้นเป็นสิ่งที่จิวนเวี่ยชนะมา นั่นหมายถึงว่า มันได้กลายเป็นของจวินเซี่ยไปแล้ว เข้าจะถามถึงของมีค่านั้นได้อย่างไร ? แม้ว่า หากพ่อเขาถามถึงพวกมันเมื่อเขากลับถึงบ้านแล้ว แล้วไง ? หากเป็นเรื่องเงินคงมิใช่ปัญหา แต่ปัญหาคือ สิ่งของเหล่านั้นถูกครอบครองโดยจวินเซี่ย และไม่สามารถเอาคืนมาได้ !
นายน้อยทางเข้าใจแล้วว่ส แม้ว่าจวินเซี่ยจะกลับมาอย่างมีชัย แต่ปัญหาของเขาก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถที่จะจัดการได้ ! เมื่อคิดถึงสีหน้าอันน่ากลัวของพ่อเขาสิ เจ้าอ้วนทางถึงกับตัวสั่น !
“ จะให้มันกับเจ้า เห็นชัดเว่าเป็นไปไม่ได้ ”
จวินเซี่ยพยักหน้าอย่ารีบร้อน
“ ข้าไม่เคยมีส่วนร่วมในธุรจิกที่ไร้ประโยชน์ ไม่ใช้วันนี้ ไม่เคย ! ”
ในระหว่างที่เขาพูดอยู่นั้น ก็มองไปยังสีหน้าของทางหยวน และเปลี่ยนน้ำเสียง
“ เว้นเสียแต่ว่า จะขายมันให้กับเจ้าก็อีกเรื่องหนึ่ง ด้วยความนับถือ เจ้าจะซื้อคืนไปโดยใช้กำไรที่ได้จากเรื่องไหม ? ”
จวินเซี่ยยิ้มอย่างมีนัยยะ ในระหว่างที่เขาขูนิ้วขึ้นมา
“ วะฮ่า ! ท่านนี่ช่างเป็นพี่น้องที่ดีของข้าจริงๆ ! ”
ทางหยวนรู้สึกราวกับได้เกิดใหม่ เขาตื่นเต้นจนลืมตัว โดยไม่คิดว่าเขาเสียเปรียบอะไรจากเรื่องนี้ จากนั้นก็กระโดดเข้าใส่จวินเซี่ยและกอดเขา ….
เขามิได้จินตนาการว่าจวินเซี่ยจะรองรับน้ำหนังของเขาไหวไหม จึงทำให้ทั้งคู่นั้นล้มลงไปกอดอยู่กับพื้น ดังตุ๊บ โดยที่จวินเซี่ยโดนทับอยู่ข้างล่าง ด้วยน้ำหนังของนายน้อยทาง ร่างที่มีแต่ไขมันของเขาทับจวินเซี่ยจนไม่สามารถที่จะมองเห็นจวินเซี่ยได้เลยแม้แต่มุมเสื้อ
ตู่กูเซี่ยวอี้ระเบิดหัวเราะออกมาทันที เจ้าโง่พวกนี้ ! ช่างตลกเสียจริง !
ทุกคนต่างวิ่งตรงไปบังทางหยวนและดึงเขาขึ้น จวินเซี่ยที่นอนอยู่นั้นดูเหมือนจะสำลักจนเกือบตาย และชายอ้วนที่ยืนอยู่รอบๆตัวเขาทำให้อากาศไหลผ่านไปไม่ได้ … จนทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังอย่างหาที่เปรียบมิได้ ถ้าจะคิดว่าชายผู้ที่ล้มทับข้า อาจจะเรียกได้ว่านรกเลย …
“ ไออ้วนทาง นอนนี้ข้าโมโหแล้ว ! ค่าจะเพิ่มราคาของสิ่งนั้นขึ้นอีก ! กระบี่และหยกนั้นจะไม่ขายหากได้ราคาต่ำกว่า หนึ่งล้านเหลียงเงิน! และต้องภายในวันพรุ่งนี้เท่านั้น ! ในวันพรุ่งนี้ ราคาจะเป็น หนึ่งล้านหาแสนเหลียง ! ”
จวินเซี่ยพูดอย่างรวดเร็วในขณะที่เขายืดตัวขึ้น ในรู้จวมูกของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นขงไขมัน มันทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้
“ เอ๋ ? ”
ทางหยวนร้องออกมาอย่างทุกข์ใจ
คนกลุ่มนั้นเดินออกมาที่ถนนและหยุดลง
ทางตะวันตกคือที่พักของ ตระกูลจวินและตระกูลทาง ในขณะที่ทางตะวันตกคือที่พักของตระกูลตู่กู
ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันแลัว ทันใดนั้น ตู่กูเซี่ยวอี้ก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ขึ้นในหัวใจนาง เมื่อสังเกตุรอยยิ้มของจวินเซี่ย นางคิด ไอโง่จวินโม่เซี่ยนี่ไม่ได้มีเชื่อเสียงในด้านดีและช่างเสเพลจริงๆ แต่หลังจากที่ได้ยอกเล่นกับมันเพียงเล็กน้อย ข้ารู้สึกว่าเขาช่างน่าสนใจ
เมื่อคิดดังนั้น ตู่กูเซี่ยวอี้กก็ตะโกนออกไป
“ โม่เซี่ย เจ้าจะมางานวันเกิดปู่ของข้าไหม ? ”
จวินเซี่ยเพ่งมองไป
“ หากคนในตระกูลข้าต้องการให้ข้าไป ข้าก็จะไป ”
“แล้วถ้าพวกเขาไม่ต้องการให้เจ้าไปล่ะ ? ”
ตู่กูเซียวอี้ กัดปาก เบาๆ
“ โดยปกติแล้ว ข้าจะไม่ไป ”
จวินเซี่ยรู้สึกงุงงงในคำถามของนาง ถ้าพวกเขาไม่ต้องการให้ข้าไป แล้วเหตุใดข้าต้องไป ? ไปแล้วขายหน้างั้นหรือ ?
“ ไอบ้า ! ”
หลังจากที่ได้ยินคำตอบของจวินเซี่ย นางก็รู้สึกโมโหขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นนางก็พุ่งตรงไปหาจวินเซี่ยและเริ่มเตะเขาอย่างบ้าคลั่ง
“ หากเจ้ากล้าที่จะไม่มา ข้าจะเล่นงานเจ้าทุกครั้งที่เจอ ! เข้าใจ๋ ? ”
ทันใดนั้นจวินเซี่ยรู้สึกราวกับถูกโดยนไปในหุบเขาที่แสนลำบากยากเข็น เรื่องเศร้าอะไรกันเนี่ย ! ความสง่าของมือสังหารอันดับหนึ่งของโลกโดนเด็กสาวตัวน้อยๆบดขยี่เนี่ยน่ะ ! แล้วเมื่อใหร่ ร่านี้จะบรรลุไปถึงเป้าหมายที่ข้าตั้งไว้ล่ะ ? ในระหว่างที่กำลังพยายามปิดหน้าของเขา เขาตะโกนตอบออกมา
“ ข้าจะไป ! ข้าไปอย่างแน่นอน ! ข้าจะไปอย่างแน่นอน ! ”
“ มันต้องเป็นแบบนั้น อย่างน้อยเจ้าก็มีสมอง ! เมื่อถึงเวลา เจ้าต้องเตรียมตัวอมาให้ดีๆล่ะ ! การปรากฏตัวของเจ้าจะต้องไม่มั่งคั่งน้อยไปกว่าที่เจ้าได้ไปในวันนี้ล่ะ ! ”
ตู่กูเซี่ยวอี้เพ่งมองอย่างน่าหวาดกลัวไปที่เขา ดวงตาของนางมองไปรอบๆกล่องขนาดใหญ่อยู่สักพักก่อนที่จะเดินจากไป นางหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานแหว๋วในระหว่างที่ถูข้อมือ ให้ความรู้สึกมั่นคง ด้วยมือที่อยู่ด้านหลังและคางที่เชิดขึ้น นางเดินไปตามถนน ราวกับกวางที่หยิ่งทะนง
มันชัดเจนว่างน้องต้องการสมบัติที่จวินเซี่ยชนะมาเพิ่มอีก … แม้ว่าท่าทางของนางจะเปลี่ยนไปหลังจากนั้น ภายในใจของ ตู่กูเซี่ยวอี้นางยอมรับว่า จวินโม่เซี่ยยังคงดีกว่าพวกเสเพลที่ไม่มีอะไร …
ในขณะที่มองตู่กูเซี่ยวอี้เดินไป จวินเซี่ยวก็หันไปหาทางหยวน เขายิ้มน้อยๆ
“ นายน้อยทางช่างมีอำนาจจริงๆ ! เหอเหอ ! แม้ว่าท้ายที่สุดเจ้าไม่ได้เสียเมียไป ข้าไม่ได้ช่วยตัวเอง แต่ก็ขอนับถือเจ้ามาก ”
ทางหยวนถึงกับโกรธจักและใบหน้าของเขาแดงก่ำ !
เมื่องสังเกตุเห็นการตอบสนองของทางหยวน ดวงตาของจวินเซี่ยก็เย็นชาขึ้นช้าๆ
“ ทางหยวน ไม่ว่าเจ้าจะเล่นตลกอะไร แม้แต่เวลานี้ เจ้าเกือบจะทำให้ข้าถูกสังหาร! เจ้ารู้ไหมว่ามีอะไรผิดปกติในวันนี้ ? ”
“ เอ๋ ? เกือบทำให้เจ้าโดนสังหาร ? ”
ทางหยวนถึงกับตกตะลึง เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่าคำพูดนั้นจะหลุดลอยออกมาจากปากขอวจวินเซี่ย
“ เจ้าคิดจริงๆหรือว่าเจ้านั้นโชคร้าย ? นี่เจ้าเป็นคนโง่เง่าขนาดนั้นเชียวหรือ ? หลังจากที่สูนเสียเงินทั้งหมด ก็กระบี่ของเจ้า หลังจากที่สูนเสียกระบี่ก็สูนย์เสียหนกเสียงคลอ ? หลังจากที่สูนย์เสียหยกเสียงคลอเจ้ายังโง่พอที่จะเอาเมียของเจ้าไปจำนำ ? ทางหยวนเจ้าถามตัวเองเกิด เจ้าเป็นคนโง่เง่าประเภทใหนกัน ? แม้ว่าเจ้าจะเป็นคนปัญญาอ่อนมาก รู้ไหมเรื่องนี้จะมีผลกระทบที่รุนแรงขนาดใหน ? เกียรติยศของตระกูลใหญ่สองตระกูลจะเสื่อมเสีย! เจ้าจะแบกรับผลที่ตามมานั้นอย่างไร ? หรือเจ้าไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้เลย ! เจ้าไม่คิดเลยหรือว่าที่นี่มีบางอย่างผิดปกติ ? ”
Translate by iHaveNoName