ตอนที่แล้วตอนต่อไป“องค์ชายเพคะ รอหม่อมฉันด้วยเพคะ” สาวสวยผมบลอนด์ร้องขึ้นราวกับเด็กๆ รวบชายกระโปรงของเธอขึ้น เพียงแค่เสียงร้องของเธอก็ทำให้คนได้ยินแทบขนลุก เธอวิ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน วิ่งตามหลังร่างที่หายลับตาไปแล้วของอีกคนร่างที่ทั้งสูงและผอม เขาผู้มีผมยาว สีน้ำตาลอ่อนๆ เป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั่วอาณาจักร เขาผู้ที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือหันกลับมามองแม้แต่น้อย แน่นอนว่าการตัดสินใจของเขานั้นชัดเจนที่สุดแล้ว สาวน้อยข้างหลังเขายังคงวิ่งไล่ล่าเขาอย่างไม่ยอมลดละ
เห็นแบบนี้ เธอรีบสาวท้าวให้เร็วขึ้นอีกทันที ความกังวลได้เขียนเอาไว้บนหน้าผ้าของเธอ ตามหลังเธอมาก็คือผู้ชายหล่อเหลาในชุดสีดำอีกคน ลมหายใจของเขาถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดีและย่างก้าวที่มั่นคงยังคงดำเนินต่อไป ดาบยาวยังคงคาดติดอยู่กับเอวของเขาตลอดเวลา เขาเดินตามสาวน้อยตรงหน้าไปอย่างไร้อารมร์ใดๆ ทั้งสิ้น พร้อมกับเว้นระยะห่างไว้พอประมาณ
“จีน หยุดองค์ชายรองไว้ เร็วเข้าพระองค์กำลังจะไปแล้ว” สาวสวยหยุดเดิน ด้วยอาการโกรธฟึดฟัด ก่อนจะกระทืบเท้าของเธอให้กับคนที่อยู่ด้านหลัง
“เจ้าตาบอดหรือไง มองไม่เห็นหรือไงว่าองค์ชายกำลังจะออกไปพ้นแล้ว”
“คุณหนู หน้าที่ของข้ามีเพียงค่อยปกป้องท่านเท่านั้น” หนุ่มหล่อตอบอย่างเรียบเฉย ด้วยทัศนคติที่ไม่เคารพ หรือ พยายามจะเอาใจคนตรงหน้าแต่อย่างใด ในส่วนลึกของแววตากลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดูถูกเหยียดหยาม แต่แน่นอนว่าคุณหนูผู้นี้ย้อมไม่ได้เห็นมัน เขาแสดงมันออกมาอย่างชัดเจนว่างานของเขาคือปกป้องเธอ แต่ไม่ใช่มาช่วยเธอวิ่งไล่ลับผู้ชาย
“เจ้า” หญิงสาวผิวหน้ามืดคล่ำด้วยโมโห ก่อนจะกระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจต่อคนตรงหน้า
“เจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้าหรือ เจ้า รอกระทั่งข้าไปแจ้งเรื่องนี้ต่อท่านปู่ก่อนเถิด เจ้าที่เป็นองครักษ์ของข้า แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้ามันมีทัศนคติที่หยิ่งยโส” หลังจากทิ้งคำพูดเหล่านี้ไว้เอา หญิงสาวก็ยกขอบกระโปรงของเธอแล้วออกวิ่งตามองค์ชายรองอีกครั้ง
จีนได้แต่เดินตามไปอย่างไร้คำพูดใดๆ ออกมา ละครตลกประเภทนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ ทุกครั้งที่เด็กสาวโง่ๆ เจอผู้ชายหล่อๆ เธอจะฉวัดเฉวียนไปรอบๆ พวกเขาราวกับผึ้งที่เห็นดอกไม้สด บินหึ่งอยู่ตลอดเวลา และไม่เคยหยุด เมื่อมันสร้างความรำคาญให้ผู้ชายคนนั้นมากๆ มันก็จะกลายเป็นความเหลือทน องค์ชายรองก็ถูกก่อกวนหลายต่อหลายครั้ง และในครั้งนี้ เขาเพียงแค่ต้องการที่จะมาเยี่ยมชมดยุคอย่างสงบเงียบ แต่ก็น่าสลดใจ เขาได้พบกับหญิงสาวผู้นี้โดยบังเอิญ เห็นการหลบหนีอย่างเอาเป็นเอาตายขององค์ชายรอง จีนรู้สึกเห็นอกเห็นใจเขาขึ้นมาทันทีอย่างช่วยไม่ได้
เจ้าชายรองรีบวิ่งออกไปยังประตูทางเข้า กระโดดเข้าไปในรถม้าก่อนจะและบอกคนขับให้กลับไปที่วังทันที คนขับรถม้าสับสนในความเร่งรีบขององค์ชายลำดับที่สอง แต่แล้วเขาก็เห็นผู้หญิงผมบลอนด์วิ่งไล่ตามมาจากทางด้านหลัง และเขาก็เข้าใจได้ทันที ผู้ที่ไล่ล่ามานั้นคือคนของตระกูลฮิลล์ ทำตัวราวกับนายพรายไล่ล่าผู้ชาย ราวกับว่าความรักของพวกเขาสองคนนั้นไม่ได้รับการสนับสนุน เธอเป็นถึงหลานสาวของ ดยุคฮิลล์ คนขับรถม้าเข้าใจ ว่าเจ้าชายที่สองจะไม่เสียมารยาทกับสุภาพสตรี เพราะกลัวจะขัดใจกับ ดยุคฮิลล์ ดังนั้นเขาจึงรีบตีม้าเพื่อที่จะให้รถม้าเริ่มเคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็ว สาวสวยวิ่งไปที่ประตูทางเข้า เห็นเพียงแต่รถม้าที่วิ่งออกไปแล้ว ทำให้เธอโกรธมาก ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและร่างกายของเธอสั้นเทา ในเวลาเดียวกันผู้ดูแลม้าก็ได้นำม้าผ่านเข้ามาพอดี เธอคว้าแส้ออกมาจากมือของเขา คว้าไปที่ตัวม้า และออกวิ่งไล่ตามองค์ชายรองไปทันที
“คุณหนู”ใบหน้าไร้อารมณ์ของจีนนั้นสั่นไหวเล็กน้อย คนอะไรดื้อรั้นจริงๆ หญิงสาวผู้ไล่ล่าผู้ชาย เธอลืมไปหรืออย่างไรว่าเธอนั้นไม่ได้รู้วิธีการขี่ม้าเลยด้วยซ้ำ หรือการไล่ล่าผู้ชายจะสามารถปลดปล่อยความสามารถที่ซ่อนอยู่ของเธอได้ จีนส่งเสียง ฮึ ออกมาอย่างเย็นชา แม้ว่าเขาจะดูถูกเธอ แต่เขาจะต้องแน่ใจว่าเธอจะปลอดภัย และเขาก็เตรียมตัวที่จะตามเธอไป แต่เมื่อเขามองหาม้า มันกลับไม่มีม้าซักตัวที่ประตูทางเข้า ขณะเดียวกัน ร่างของหญิงสาวก็ค่อยๆ เล็กลงและเล็กลงอย่างต่อเนื่อง
คนรับใช้ที่ประตูต่างมองดูด้วยความตกตะลึง ใครจะคิดว่าคุณหนูนักล่าผู้ชายคนนี้ ผู้ไม่มีความสามารถพิเศษใดๆ จะสามารถปลดปล่อยศักยภาพนั้นเพียงเพื่อที่จะไล่ตามผู้ชาย ในฐานะสมาชิกของครอบครัว ฮิลล์ เธอได้นำความอับอายมาสู้ตระกูลฮิลล์อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว โดยที่ไม่มีความชำนาญในการขี่ม้า เกลียดการศึกษาทุกอย่าง มีความสนใจในระยะที่สั้นมาก เธอไม่รู้อะไรสักอย่างที่เธอควรจะทำ และนี้ก็เป็นอีกเหตุผลว่าทำไมดยุคฮิลล์ถึงได้ไม่ค่อยชอบเธอนัก
จีนถึงกับขมวดคิ้ว ก่อนจะใช้พลังลมปราณของเขาตามหญิงสาวนักล่าผู้ชายมาในที่สุด และทันได้เห็นหญิงสาวผู้เอาแต่ใจ ถูกโยนลงจากหลังม้า เธอร้องขึ้นเสียงดัง ก่อนที่ร่างเล็กกะทัดรัดของเธอตกลงไปที่พื้นอย่างแรง ในขณะนี้ รถม้าขององค์ชายรองก็ได้วิ่งไกลออกไปแล้ว
จีนขมวดคิ้วของเขาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะมองลงไปที่ร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่ที่พื้นตรงหน้า ที่ตอนนี้หมดสติไปแล้ว จีนถึงกับขมวดคิ้วของเขามากขึ้นไปอีก ครั้งนี้ถือว่าเป็นความผิดของเขา เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะตัดสินใจทำเรื่องไร้สติเช่นนี้ได้
หลังจากคุณหนูถูกนำตัวกลับไปที่ปราสาท ทุกอย่างดูจะวุ่นวายไปหมด ท่านปู่ของเธอ ดยุคกอร์ดั้น ฮิลล์ เองก็ไม่อยู่ที่ปราสาทอีกด้วย ท่านพ่อของเธอก็เช่นเดียวกัน มีเพียงท่านแม่ของเธอทำนั้นที่อยู่
ภายในห้องนอนที่งดงามหรูหรา ทุกอย่างถูกทำขึ้นด้วยทอง เตียงนุ่มขนาดใหญ่หรูหราน่านอน บนนั้นมีร่างของหญิงสาวผู้มีใบหน้าซีดเซียวนอนไม่ได้สติอยู่ มีผู้หญิงงดงามผมสีบลอนด์นั่งข้างๆ เตียง ความกังวลปรากฏออกผ่านใบหน้างามอย่างเห็นได้ชัด ด้วยคุณสมบัติที่คล้ายกันของทั้งสอง แสดงให้เห็นว่าผู้หญิงอีกคนนั้นคือท่านผู้หญิงแคทเธอรีน แม่ของเธอนั้นเอง แคทเธอรีน ฮิลล์ ตรงกันข้ามกับความโง่เง่าและหัวดื้อของลูกสาว ท่านผู้หญิงแคทเธอรีนถือว่าเป็นท่านผู้หญิงที่ใจดีและเป็นกุลสตรีอย่างมาก ความกังวลมากมายที่ได้ก่อตัวขึ้นต่อหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ เธอดูออกสำหรับลูกสาวคนนี้ของเธอ ไม่มีใครในครอบครัวฮิลล์ชื่นชอบในตัวลูกสาวเธอแม้แต่คนเดียว ไม่แม้แต่พ่อแท้ๆ ไหนจะท่านปู หรือพี่ชายของเธอเองก็เช่นเดียวกัน พวกเขาต่างไม่ชอบลูกสาวคนนี้ของเธอเป็นอย่างมาก มันเป็นเพราะนิสัยของเธอเอง ทุกคนต่างไม่รู้ว่าลูกสาวของเธอไปเอานิสัยแบบนี้มาจากที่ไหน
หมอถูกตามตัวมาอย่างเร่งเด่น และหลังจากการตรวจสอบอย่างระมัดระวังแล้ว สรุปได้ว่าคูณหนูไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่รอให้เธอเท่านั้น
“ท่านผู้หญิง มันเป็นความผิดกระผมเองที่ไม่ได้ปกป้องคุณหนู ทำให้คุณหนูต้องตกอยู่ในสถาณการณ์เช่นนั้น” จีนสารภาพออกมา พร้อมกับก้มหัวของเขาลง ในขณะที่เขายืนอยู่พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำสำหรับการของอภัยในครั้งนี้
“กระผมยอมรับการลงโทษขอรับ”
“ไม่เป็นไรหรอก จีน” แคทเทอรีนยิ้มและสั่นหัวของเธอ บอกออกไปอย่างเข้าใจ
“เรารู้จักลูกสาวคนนี้ของเราดีกว่าใคร มันไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอก เจ้าออกไปก่อนเถิด”
จินยันลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่แล้วก็เขาก็ก้มศีรษะลงและเดินออกไป เหลือแค่แคทเธอรีนที่ยังคงอยู่ในห้องเท่านั้น
ในตอนเย็น หญิงสาวบนเตียงค่อยๆขยับนิ้วของเธอ ดูเหมือนว่ากำลังจะตื่นขึ้นมาแล้ว
“แคลร์” แคทเธอรีนคนที่ได้อยู่ข้างๆเธอตลอดเวลาที่ผ่านมา เรียงชื่อของเธอออกมาด้วยความปราบปลื้ม ก่อนจะคว้ามือของหญิงสาวบนเตียงขึ้น
หญิงสาวบนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“แคลร์ รู้สึกยังไงบ้างลูก ให้แม่ดูหน่อย”แคทเธอรีนถามอย่างกระตือรือร้นขณะที่เธอรีบเข้าไปช่วยพยุงร่างบนเตียงขึ้น
แต่คนที่อยู่บนเตียงก็ยังคงไม่ได้พูดอะไรออกมาอยู่ดี แคทเธอรีน กอดคนบนเตียงพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นเบาๆ ไม่มีใครยินดีที่จะมาเยี่ยม แคลร์ ลูกสาวที่รักของเธอ ขนาดว่าเธอได้หมดสติไปในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น ไม่แม้กระทั่งปู พ่อ หรือพี่ชายหลังจากที่พวกเขาต่างกลับมาถึงปราสาทแล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่มีใครมาเลยแม้แต่คนเดียว การปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรมเช่นนี้สร้างความปวดราวสำหรับหัวอกคนที่เป็นแม่อย่างเธออย่างมาก
สาวสวยผมบลอนด์ที่อยู่บนเตียงลืมตาของเธอขึ้น มองอย่างเย็นชาไปรอบๆ เพียงชั่วครู่ ดวงตามีประกายของความสับสนแต่แล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยความเย็นชาและดูลึกลับอย่างที่ไม่เคยปรากฏ
“แคลร์ หนูรู้สึกยังไงบ้าง เวียนหัว หรือหิวไหมลูก” แคทเธอรีนถามขึ้นอีกครั้ง ความกังวลก่อตัวขึ้น ในขณะที่เธอพยายามสะกดน้ำตาเอาไว้
หญิงสาวมองเงาสะท้อนของเธอในดวงตาที่สวยงามของผู้หญิงตรงหน้า แล้วเธอก็เข้าใจได้ในทันที พร้อมกับตอบออกไปอย่างรวดเร็ว
“ใช่ ข้าหิวนิดหน่อย”
“ถ้างั้นแคลร์เจ้ารอเดี๋ยวนะลูก แม่จะสั่งให้คนนำอาหารขึ้นมา” แคทเธอรีดีใจอย่างมากรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แต่แล้วร่างกายก็มีอาการเซเล็กน้อยเพราะนั่งนานเกินไป แล้วในทันทีทันใด ก็มีแรงมาจับที่ข้อศอกของเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลงไป แคทเธอรีนหันกลับมามองที่แคลร์ แต่ก็เห็นแต่ใบหน้าที่นิ่งสงบของแคลร์เท่านั้น ไม่ใช่แคลร์หรอกหรือ ความคิดชั่วครู่วิ่งผ่านจิตใจของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอรีบเปิดประตูออกไปเพื่อตามหาแม่บ้านแทน
หญิงสาวบนเตียงมองไปรอบ ๆอย่างช้า ๆในสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย กระพริบตาอย่างสับสน สายตาที่เย็นชามองราวกับสามารถเจาะทะลุทุกอย่างไปได้ เธอแสยะยิ้มเล็กน้อย แทบจะมองไม่ออก แต่กลับดูเย็นชาอย่างมาก
มันดูเหมือนว่าเธอนั้นได้ตายอย่างแท้จริงแล้ว และวิญญาณของเธอก็ได้เดินทางไปมายังอีกโลก ดูจากการตกแต่งที่หรูหราเหล่านี้ ครอบครัวใหม่ของเธอคงจะร่ำรวยและมีอำนาจมากทีเดียว
แคลร์ ฮิลล์ คือชื่อของเจ้าของร่างกายนี้ คนที่อยู่บนเตียงผู้มีดวงตาที่เย็นชากำลังนวดขมับของเธอเบา ๆเธอรู้สึกปวดหัวมาก มันเหมือนกับว่ามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในขณะที่ความทรงจำที่ผ่านมาของร่างกายนี้ได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับจิตวิณญาณของเธอ
ความทรงจำที่มากมายโผล่ขึ้นมา คนแปลกหน้า การแสดงออก สีหน้าท่าทาง เพราะความทรงจำนี้มีข้อมูลที่จำกัด แต่ที่มากที่สุดคงจะเป็น ความทรงจำเกี่ยวกับพวกผู้ชายที่งดงามหล่อเหลาทั้งหลาย ความวุ่นวายที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมด ข้อมูลที่มีประโยชน์ก็มีเพียงครอบครัวของเธอ ดูเหมือนจะโดดเด่นมากในประเทศนี้
ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลง ขณะที่เธอเริ่มถอนหายใจออกมา
แคลร์ ฮิลล์ หญิงสาวก้มหน้าลงอย่างช้าๆ นี้จะเป็นชื่อของเธอตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป