ความกระหายเลือดของ’ชูเฟิง’ได้ตื่นขึ้น ความหนาวเย็นที่เกิดขึ้น เสียดแทงลงลึกไปถึงกระดูก จนแทบสามารถจะสะกดวิญญาณของคนๆหนึ่งได้เลยทีเดียว ผู้ที่อยู่ในพื้นที่จากข้างนอกถึงข้างใน รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นเสียดแทงเข้ามาในหัวใจ ความหวั่นไหวและความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจ แต่พวกเขาก็พยายามที่ควบคุมตัวเองไม่ให้ถอยหลังออกไป แต่ก็มีหลายคนที่ถึงกับคุกเข่าลงไปบนพื้นดิน หลังจากเห็นจิตสังหารของ ‘ชูเฟิง ‘
 

 
“มันเกิดอะไรขึ้น? แล้วสัมผัสที่น่ากลัวนี้มันคืออะไรกัน”
 
 
“หรือว่ามันมาจากเด็กหนุ่มคนนั้นงั้นหรอ?”
 
บางคนเกิดอาการสั่นในขณะที่พวกเขาพูดคำเหล่านั้น ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงความหวาดกลัว ทันใดนั้น พวกเขารู้สึกถึงอาการเสียวไส้เป็นผลเนื่องจาก จิตสังหารที่’ชูเฟิง’ได้ปล่อยออกมานั่นเอง จึงเห็นได้ว่าพวกเขาหวาดกลัวอย่างแท้จริง ซึ่งเป็นความกลัวที่ฝังลึกอยู่ข้างในจิตใจ
 

 
“มีอะไรที่จะต้องกลัว? มันเป็นแค่ขยะจากสำนักอันดับ 2 แค่ดีดครั้งเดียวก็คงไปเฝ้ายมบาลแล้ว “
 
ในเวลานั้น ชายเคราแพะตะโกนขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
 
โดยแท้จริงแล้ว คำพูดของชายเคราแพะนั้น ก็เพื่อตระตุ้นความเชื่อมั่นใจของพวกเขาทุกคน เพราะว่าคนอื่นๆตระหนักถึงความกระหายเลือดที่อยู่รอบๆตัว’ชูเฟิง’
 
พวกเขาที่ไร้แรงกระตุ้น จึงไม่สามารถที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับความสามารถของ’ชูเฟิง’ อย่างไรก็ตามพวกเขาก็รู้สึกว่าการพัฒนาของ’ชูเฟิง’นั้นสูงเกินกว่าจิตใต้สำนึกของคนทั่วไป อย่างน้อยก็คงไม่ต่ำกว่า ระดับ กำเนิดวิญญาณ
 
ดังนั้น กลุ่มคนของชายเคราแพะก็ยังคงไม่มั่นใจนักและความกลัวก็ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของพวกเขา ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่หันหลังกลับยิ่งไปกว่านั้นพวกเขากลับเดินเข้าไปหา’ชูเฟิง’ซึ่งมีเจตนาที่จะสังหาร พวกเขาต้องการจัดการกับ’ชูเฟิง’ผู้ที่ทำให้พวกเขาเกิดความกลัว
 

 
” น้องพี่ ข้ารู้ว่าเจ้าเอาตัวรอดได้ ดังนั้นเจ้าควร หนีไป ไม่ต้องห่วงข้า ยังไงชีวิตเจ้าก็สำคัญกว่า เพราะเจ้านั้นเป็นความหวังของตระกูลชู อย่าให้พี่ต้องเห็นเจ้าตายต่อหน้าเลย!!! “
 
‘ชู กูยู่’ทนต่อความเจ็บปวดในร่างกายแล้วแผดเสียงไปที่’ชูเฟิง’
 
สาเหตุที่ ‘ชู กูยู่’ อดทนต่อการข่มเหงตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เพราะว่าเขานั้นไม่ต้องการให้น้องชายของเขาเกิดปัญหาหรือว่าถูกใครทำร้าย อย่างไรก็ตามในขณะนี้ ‘ชูเฟิง’กลับมาหาเขาเองที่นี่ นั่นทำให้เขาเกิดความหวั่นวิตกอย่างมาก เนื่องจากในเวลานี้พลังวิญญาณของเขาถูกทำลายโดยไม่สามารถทำอะไรได้ ตอนนี้ที่ทำได้คือการให้น้องชายหนีไปเท่านั้น
 

 
” หนี ? คิดว่าแกจะไม่มีโอกาสได้หนีงั้นหรอ!”
 
ทันใดนั้น ชายเคราแพะได้โจมตีอย่างทันท่วงที กำปั้นที่แข็งแกร่งและทรงพลังของระดับกำเนิดวิญญาณ ตรงเข้ามาหา’ชูเฟิง’
 
เมื่อกำปั้นเข้ามาใกล้ ความหวังของ’ชู กูยู่’ก็ กลายเป็นผุยผง เพราะน้องชายของเขากำลังจะตาย และอีกอย่างเขารู้สึกว่า’ชูเฟิง’คือญาติคนสุดที่เขามี อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา เขาก็ต้องช๊อคจนอ้าปากค้าง
 
‘ชูเฟิง’เพียงแค่ยกมือก็มีแผ่นบางใสปรากฏขึ้นต่อหน้า เขาสามารถหยุดกำปั้นของชายเคราแพะได้ ทันใดนั้น มือของชายเคราแพะก็โดนบดละเอียดเป็นชิ้นๆ ถัดมานั้น ‘ชูเฟิง’เพียงแค่โบกมือใส่แขนของชายเคราแพะ จนเกิดเสียงฉีกขาดดังขึ้นมา แขนของชายเคราแพะทั้งยวงถูกขยี้จนไม่เหลือ
 

 
“อ๊ากก……………”
 
เลือดเนื้อได้กระจัดกระจายไปทุกๆที่และมันยังพุ่งขึ้นไปสู่อากาศราวกับน้ำพุ ฉากเหล่านี้นั้นทำให้บางคนถึงกับอาเจียนออกมา อย่างไรก็ตาม ผู้ที่พวกเขากลัวมากที่สุดไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นชายเคราแพะ ในตอนนี้เขานั้นรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เสียงร้องของเขาคล้ายสุนัขที่เห่าหอน ดั่งวิญญาณที่เจ็บปวด และที่เหมือนที่สุดน่าจะเป็นหมูถูกเชือด
 

 
“แก…แก…แก”
 
ในตอนนั้น การแสดงออกของทุกๆคนนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างตกตะลึง ถึงแม้ว่าชายเคราแพะไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่เขาก็อยู่ในระดับกำเนิดวิญญาณ ซึ่งแขนของเขาไม่น่าจะถูกทำลายได้ง่ายๆ โดยเด็กหนุ่มที่มากจาก สำนัก # 2
 
แต่เมื่อท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นวิธีการของ’ชูเฟิง’กับตา มันไม่ใช่ความแข็งแกร่งของเขาที่ใช้เอาชนะคู่ต่อสู้ แต่เป็นแค่วิธีการทรมานชายเคราแพะอย่างสมบูรณ์ ซึ่งนับว่าเป็นวีธีการที่โหดร้ายอย่างแท้จริง
 
‘ชูเฟิง’ได้หยิบกริชขึ้นมา และจับชายเคราแพะกดลงบนพื้น พร้อมกับเริ่มที่จะตัดเนื้อออกจากร่างกายของเขา โดยหั่นออกทีละชิ้น ทีละชิ้น เขายังคงไม่คิดที่จะหยุดมือแม้แต่น้อย เมื่อกระดูกที่น่าขนลุกปรากฏมาให้เห็น หลังจากที่เขานั้นตัดร่างกายทั้งหมดออกเป็นชิ้นๆ ตามกระดูกของเขาก็ไม่เหลือเนื้อหนังห่อหุ่มแม่แต่น้อย
 
ณ ขณะนั้น ความรู้สึกของชายเคราแพ้เหมือนกับ ปอดถูกฉีก หัวใจถูกแทงจนแทบอยากจะตาย ความทุกข์ ความเจ็บปวด ที่ราวกับฝันร้ายได้ถาโถมอยู่ภายใน โรงเตี๊ยม โดยที่ชายเคราแพะได้แต่ร้องไห้เจ็บปวดคร่ำครวญ
 
ขณะที่วิธีการทรมานของ’ชูเฟิง’นั้นโหดร้ายจนน่ากลัวเกินจะหยั่งถึง วิธีการที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่การฆ่าให้ตายในทันที แต่มันคือความเจ็บปวดที่ถูกทรมานให้ตายขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ มันราวกับว่าได้ตายทั้งเป็น ซึ่งวิธีที่ว่ามาได้ปรากฏต่อหน้าพวกเขา โดยฝ่ายที่ลงมือเป็นแค่ เด็กหนุ่ม
 
ในขณะพวกเขามองไปที่ชายเคราแพะ ที่ร่างกายเต็มไปด้วยสีแดงจากเลือด ที่อาบลงทั่วร่างกาย ยกเว้นส่วนหัว แต่เกือบทุกส่วนบนร่างกายของเขานั้น ถูกตัดเนื้อจนเห็นโครงกระดูกโผล่ออกมา เมื่อเห็นแบบนั้น ใบหน้าสาวกจากสำนัก หลิง-หยุนนั้นกลายเป็นเขียวคล้ำ เนื่องจากพวกเขาเห็นปีศาจที่แท้จริง
 

 
“อ๊ากกกกกกกกก”
 
มีบางคนที่ไม่สามารถรับสภาพตรงหน้าได้ ก็เรื่มสติแตก และเริ่มมุ่งหน้าไปทางใดทางนึง พวกเขาได้เตรียมวิ่งออกไปแล้วอย่างไรก็ตาม พวกมันไม่สามารถที่จะวิ่งออกไปจากโรงเตี๊ยมได้ ถ้าจะพูดให้ถูก ไม่ใช่ว่ามันไม่สามารถวิ่งออกไปได้ แต่ผู้ที่วิ่งไปใกล้ทางเข้าของโรงเตี๊ยมจะกลายเป็นกองเนื้อทันที
 

 
“ทะ…ทะ..ท่านจอมยุทธ”
 
 
“ดะ…ได้…ได้โปรด ไว้ชีวิตพวกเราด้วย พวกเราถูกบังคับ! ได้โปรดไว้ชีวิตเราด้วย!”
 
ขณะนั้น เมื่อผู้คนยังอยู่ในโรงเตี๊ยม พวกมันไม่กล้าที่จะเคลื่อนที่ไปข้างหน้า และไม่กล้าที่ถอยหลัง พวกมันทั้งหมด ได้คุกเข่าลงกับพื้นและพวกเขาเกือบจะหมดแรงล้มลง อย่างไรก็ตาม ‘ชูเฟิง’ไม่สนใจพวกเขาทั้งหมดและยังคงทรมานชายเคราแพะต่อไป
 
ในเวลาเดียวกัน ขณะที่ ‘ชู กูยู่’ มองไปที่ศัตรูผู้ที่ทำให้เขาหวาดกลัวอย่างที่สุด ตัวของเขาเองก็หวาดกลัวไม่ใช่น้อย ที่เห็นความเหี้ยมโหด โดยน้องชายของเขา และขณะที่ เขามองไปที่คนอื่นๆ ที่เคยรังแกเขาหลายต่อหลายครั้งกำลังคุกเข่าต่อหน้าน้องชายของเขา แม้ว่า เขาจะซ็อคอยู่บ้างแต่เขาก็ประทับใจ
 
‘ชู กูยู่’เข้าใจในทันทีว่าทำไมน้องชายของเขาจึงไม่มีความตั้งใจที่จะถอยหนี มันเป็นเพราะว่าน้องชายของเขาได้เติบโตขึ้นแล้ว ‘ชูเฟิง’นั้นสามารถฆ่าใครก็ได้ที่อยู่ในดับกำเนิดวิญญาณและเขานั้นแข็งแกร่งจนสามารถปกป้องเขาและคนอื่นๆได้
 
ในขณะนั้น น้ำตาของ’ชู กูยู่’พลันไหลรินลงจากใบหน้า เขาไม่ได้ร้องให้เพราะความเจ็บปวด หรือเพราะความคับข้องใจ แต่เขาร้องไห้เพราะรู้สึกตื้นตัน ตระกูลชูของเขานั้นเริ่มจะมีความหวังสุดท้าย ความหวังที่เขานั้นรอมาตลอด
 

 
” น้องชาย พอแล้วหล่ะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”
 
‘ชู กูยู่’ พูดขึ้นพร้อมกับมองมาที่น้องชาย ผู้ที่ทำให้ศัตรูของเขามีสภาพไม่ต่างจากศพ ความโกรธและความเกลียดชังเริ่มจะจางหายไปในหัวใจของเขา
 
เป็นเพราะว่าความอ่อนโยนของ’ชู กูยู่’ ไม่สามารถที่จะทนเห็นชายเคราแพะทรมานแบบนี้ต่อได้ ถึงแม้ว่าสภาพของเขาเองก็บาดเจ็บไม่น้อย ยิ่งกว่านั้นเขารู้สึกว่าการกระทำของน้องชายเขานั้นได้คืนให้ชายเคราแพะเป็นร้อยเท่าพันทวี
 

 
” พี่ชาย!!! “
 
หลังจากที่’ชูเฟิง’ได้ยินสิ่งที่ชู กูยู่พูด นัยน์ตาสีเลือดของชูเฟิงพลันหายไปทันที ‘ชูเฟิง’ซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธแค้นนั้นพลันกลับมาเป็นปกติ
 
เมื่อเขามองไปยังพี่ชาย ซึ่งยังคงได้รับบาดเจ็บและต้องทนกับความเจ็บปวด ‘ชูเฟิง’จึงไม่สนใจชายเคราแพะต่อไป เขานั้นหายไปปรากฏอยู่ด้านหน้าพี่ชาย และคนอื่นๆอย่างว่องไวและนำโอสถเใส่ปากของ ‘ชู กู่หยู’ และ คนอื่นๆ
 

 
“ขอบ….ขอบคุณน้องชาย ขอบคุณพี่ ชู กูยู๋”
 
เห็นดังนั้นแล้ว ผู้ที่มีความสุขมากที่สุดไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคนที่ยังคุกเข่าอยู่ในโรงเตี๊ยม ลำดับแรกพวกมันนั้นได้คุกเข่าให้ ‘ชู กูยู่’ แม้ว่าพวกมันจะลุกขึ้นโซเซก็ตาม เมื่อตั้งหลักได้พวกมันเริ่มที่จะวิ่งออกจากโรงเตี๊ยมอย่างว่องไว
 
พวกมันนั้นรีบวิ่งออกอย่างเร่งด่วนจากโรงเตี๊ยมเล็กๆ โรงเตี๊ยมที่พวกเขาโขกศีรษะกับพื้นหลายต่อหลายครั้ง เปรียบได้ดั่งพื้นที่ของความเหี้ยมโหด มันน่ากลัวมากจนเกือบที่จะถูกฆ่า
 
ดังนั้น เมื่อพวกมันวิ่งออกมาจากโรงเตี๊ยมแล้ว ราวกับพวกมันได้กลับสู่โลกมนุษย์ ราวกับมันได้รู้สึกว่าความสงบสุขนั้นเป็นเช่นไร
 
“ปัง ปัง ปัง ปัง”
 
ในตอนที่พวกมันคิดว่าจะสามารถหลบหนีจาก’ชูเฟิง’ได้ พวกมันก็ระเบิดเหมือนดอกไม้ไฟสีเลือดจนตาย ภายในพริบตาบริเวณรอบๆก็กลายเป็นแอ่งเลือดกระจายเป็นวงกว้าง
 
 
 
ผู้แปลโดยคุณ#
 
โดนไปขนาดนั้นมันยังทนได้หรอคับ . . . . .
 
ด้วยวิธีการบางอย่างของ อำนาจพลังวิญญาณ มันจึงสามารถถ่วงเวลา หรือ ยื้อชีวิตคนเอาไว้ได้ . . . . .
 
มีวิธีแบบนั้นด้วยหรอ
 
ก็ที่ 5 เสือ โจรพวกนั้นโดนยังไงล่ะ . . . . .
 
ถ้ากูโดนขนาดนี้ กูกัดลิ้นตายไปและ . . . . .
 
ที่มา: