I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Stunning Edge (绝色锋芒) ตอนที่ 23 ไปยังสภาแห่งเวทมนต์

| Stunning Edge (绝色锋芒) | 630 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

หลังจากที่แคลร์พูดจบ ใบหน้าของจีนก็ได้เปลี่ยนไปในทันที

แต่มันก็เพียงแค่ช่วงเวลาที่เล็กน้อยเท่านั้น จากนั้นใบหน้าของจีนก็เปลี่ยนไปเป็นปกติเช่นเดิม

“เมื่อคืนนี้ องค์ชายรองถูกลอบโจมตี เป็นเพราะผู้บัญชาการของนักรบพายุในปัจจุบัน การลอบสังหารถึงได้ล้มเหลว ผู้บัญชาการทหารได้ทำให้ผู้ลอบสังหารได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน”จีนพูดขึ้นอย่างจริงจังสายตาของเขาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของแคลร์เลยแม้แต่น้อย เขาพยายามที่จะอ่านมัน แต่การแสดงออกทางใบหน้าของแคลร์นั้นก็ทำให้เขาพบกับความผิดหวัง

“นี้เป็นความลับสุดยอดใช่หรือไม่”แคลร์ถามขึ้นอย่างไม่สนใจ

จีนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าของเขาเล็กน้อย

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้บอกกับข้า” มุมปากของแคลร์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แม้แต่กอร์ดอนก็ยังไม่ได้บอกเธอ เรื่องแรก เขาไม่ต้องการให้เรื่องที่องค์ชายรองถูกลอบโจมตีการแพร่กระจายออกไป เรื่องที่สอง เพราะเขาไม่ต้องการให้แคลร์เข้าไปมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ด้วย แต่ตอนนี้จีนได้บอกกับเธออย่างชัดเจน แล้วอย่างนี้มันหมายความว่าอย่างไร

“ท่านไม่ใช่แคลร์คนเก่า” น้ำเสียงของจีนนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ฮึ” แคลร์หัวเราะขึ้นอย่างเย็นชาและมองอย่างเหยียดหยันไปที่จีน

“จีน เรย์มอนด์ ข้าคือแคลร์ ฮิลล์ แคลร์คนที่ได้เกิดใหม่อีกครั้ง และคนที่เจ้าสาบานว่าจะปกป้องความปลอดภัยตลอดไป”

“ขอรับ” จีนลดหัวของเขาลง มือซ้ายของเขากำแน่นเป็นปั้น ก่อนจะวางมันลงที่หน้าอกของเขา เป็นการคำนับอย่างเป็นทางการของนักรบ ดวงตาของเขานั้นปราศจากความสับสนใดๆ

“ตอนนี้บอกข้ามา ถึงวัตถุประสงค์ที่เข้ายอมบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้” แม้ว่าแคลร์จะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม เธอยังคงถามอย่างไม่แยแสออกไป

“ข้าเพียงอยากจะเห็นปฏิกิริยาของคุณหนูก็เท่านั้นขอรับ” จีนไม่ได้พยายามที่จะปกปิดมันเอาไว้แต่อย่างใด

“เจ้าและท่านปู่ของข้าต่างก็สนับสนุนองค์ชายรองด้วยกันทั้งนั้น ถึงแม้ว่าท่านปู่ของข้าจะยังไม่สนับสนุนอย่างเป็นทางการ ท่านก็ได้ส่งเจ้าเพื่อไปช่วยองค์ชายรองอย่างลับๆ นอกเหนือจากการเป็นองครักษ์ให้กับข้า แล้วงานอีกอย่างของเจ้าคืออะไร” แคลร์มองอย่างเย้ยหยันไปที่การแสดงออกทางสีหน้าที่เปลี่ยนไปของจีน แม้ว่าบุคคลที่จะต้องสืบทอดพระราชวงศ์ควรจะเป็นองค์รัชทายา แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไป

“คุณหนู การอ่านคนและการรับรู้ของท่านสามารถที่จะมองทะลุผ่านท่านดยุค ฮิลล์ ได้แล้วนะขอรับ” ใบหน้าและน้ำเสียงของจีนนั้นจริงจังและเคร่มขรึมผิดปกติ

“ข้าไม่ต้องการคำประจบจากเจ้า”แคลร์ตอบเย็นชา แม้ว่าคำพูดของจีนนั้นแน่นอนว่าไม่ได้ประจบเธอ

มันมีประกายของความอึดอัดอยู่ในสายตาของจีน แน่นอนว่าเขารู้ในสิ่งที่แคลร์อยากจะรู้จากเขา แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา

“คุณหนู ข้าไม่สามารถที่จะบอกถึงหน้าที่อีกอย่างที่ข้าทำได้ในตอนนี้ ข้าหวังว่าคุณหนูจะเข้าใจ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะบอกท่านทุกอย่าง อย่างแน่นอน เพียงแต่ในตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา”จีนสัญญาอย่างเคร่งขรึม

“ดี เช่นนั้นก็บอกข้ามา ว่าเมื่อไหร่มันคือเวลาที่เหมาะสม”แคลร์ไม่ได้เอ้อระเหยอยู่กับคำถามของเธอ เธอรู้ว่าจีนนั้นแน่นอนว่าไม่ได้ดูธรรมดาอย่างที่เขาแสดงออกให้เห็น

จีนเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนอย่างเหลือเชื่อ ในขณะที่เขามองไปในดวงตาที่ชัดเจนของเด็กสาวตรงหน้า เด็กสาวคนนี้คือคนที่เขาได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะปกป้องคุ้มครองสำหรับชีวิตที่เหลืออยู่ของเขา เธอทำให้เขาประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า ภายในร่างกายเล็ก ๆ ของเธอ ดูเหมือนว่าเธอมีอำนาจที่ไร้ขีดจำกัด เธอสามารถอ่านผู้คนได้อย่างไม่น่าเชื่อ มีความกล้าหาญอย่างเห็นได้ชัด อัตราการเติบโตที่น่าทึ่งและมีพื้นหลังที่มีประสิทธิภาพ เขาคิดไม่ออกเลยว่าเธอจะโตเติบไปยังจุดที่สูงแค่ไหน ถ้าเธอเป็นศัตรูของพวกเขา …มันเป็นเรื่องดีที่เธอไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน นอกจากหลานสาวที่มีค่าของดยุคฮิลล์

“เจ้ากำลังมองอะไรอยู่ ไปเตรียมม้าสำหรับตอนบ่าย ข้าจะไปร้านขายเครื่องประดับ ข้าจะใช้ช่วงพักของตอนบ่ายในตอนนี้เลย”น้ำเสียงที่เย็นชาของแคลร์ทำให้จีนกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

จีนพยักหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับ เขารู้ว่าแคลร์ต้องการที่จะทำแหวนจากแกนเวทย์ที่เธอได้มาให้แม่ของเธอ มองเห็นเงาของแคลร์ที่หายไปจากหน้าประตู ความรู้สึกของจีนนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อนอย่างมากมาย เขาเสียใจ ใช่เขารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง เขารู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญในคืนนั้น เพื่อที่จะปกป้องแคลร์ ตอนนี้เขาได้สูญเสียความไว้วางใจของเธอไปแล้ว

หลังจากปิดประตูลง แคลร์ขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้าง ทันใดนั่นเอง เสียงที่น่ารำคาญก็ดังขึ้นในหัวของเธอ

“เจ้าไม่คิดว่า เจ้าจะทำเย็นชาต่อองครักษ์ของเจ้ามากไปหน่อยหรือ ข้ารู้สึกได้ถึงความซื่อสัตย์ที่เขามีต่อเจ้า”

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าสมควรจะต้องพูดว่าอย่างไร เผชิญหน้ากับเขาด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า องครักษ์ที่รักของข้า อย่าลืมไปเตรียมรถม้าให้ข้าสำหรับตอนบ่ายนี้นะ ข้าจะออกไปข้างนอก”แคลร์ตอบในลักษณะยั่วเย้า การปล่อยให้จีนมายืนอยู่เคียงข้างเธอก็เป็นการทำลายหลักการของเธอมากพอแล้ว ทุจริตเพียงหนึ่งครั้งก็ไร้ประโยชน์ไปตลอด แต่ในโลกนี้ เธอนั้นยังถือว่าไม่ได้เรื่องเกินไป

วอลเตอร์ถึงกับสั่นเทา เขาสามารถจินตนาการได้เลยว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าปีศาจน้อยคนนี้สะอึ้นไห้ แม้ว่าน้ำตกจะไหลย้อนกลับ ท้องฟ้าจะลดต่ำลงมา ปีศาจน้อยผู้นี้ก็จะไม่ยอมทำตัวน่ารักเพื่อหลอกผู้อื่นอย่างแน่นอน ถ้าปีศาจน้อยผู้นี้จะสะอื้นไห้จากใครสักคน คนผู้นั้นคงจะต้องได้รับความทรมานเป็นร้อยเป็นพันเท่า ยิ่งกว่าตกอยู่ในนรกขุมที่ลึกที่สุดเสียอีก

วอลเตอร์เงียบลงทันที ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างองครักษ์คนนั้นและแคลร์ แต่เขาก็สามารถบอกได้ว่าแคลร์ไม่ชอบองครักษ์ของเธออย่างแน่นอนที่สุด

“ไปนอนได้แล้ว พูดมาอีกคำเดียวข้าจะโยนเจ้าลงไปในหม้อให้เจ้าได้อาบน้ำร้อนให้ชื่นใจ”ช่างเป็นคำขู่ที่ฟังดูสบายจริงๆ ทำให้วอลเตอร์นั้นกำจัดความคิดที่จะพูดออกไป ให้หมดไปในทันที

ในตอนบ่าย แคลร์และจีนได้เดินทางออกไปด้วยรถม้าเพื่อไปยังร้านเครื่องประดับ

ป้ายร้านที่ดูเรียบง่าย เรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ ภาพประกอบบอกให้รู้ถึงลักษณะของร้านนี้ ความเก่าแก่ของสัญลักษณ์บอกให้รู้ว่าร้านนี้ถูกสร้างขึ้นมานานแค่ไหนแล้ว

เมื่อรถม้าหยุดลง พนักงานได้ออกมาจากในร้านเพื่อตอนรับพวกเขา ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็รู้ว่า รถม้าที่มีสัญลักษณ์รูปดอกกุหลาบหมายถึงสิ่งใด

“คุณหนูแคลร์ ท่านไม่ได้แวะมาที่ร้านเสียนาน” พนักงานที่ออกมาต้อนรับพวกเขามีรอยยิ้มบนใบหน้า ร้านค้าคงจะต้องสกปรกอย่างแน่นอนจากน้ำมือของนักไล่ล่าผู้ชาย แคลร์ ฮิลล์ เธอถือว่าเป็นลูกค้าประจำของพวกเขา แต่เธอก็ไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลานานแล้ว

แคลร์แค่พยักหน้าของเธอแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป นี้ยิ่งทำให้พนักงานไม่สบายใจเข้าไปอีก ถ้ามันเป็นเมื่อก่อน แคลร์จะต้องรีบถามเกี่ยวกับคอลเล็คชั่นใหม่ๆ อย่างแน่นอน ปฏิกิริยาของเธอในวันนี้มันเป็นลาง แต่มันไม่สำคัญอะไร พนักงานคิดในขณะที่เขากระวนกระวายนำแคลร์เข้าไปในร้าน หลังจากที่แคลร์ได้อธิบายถึงสาเหตุที่เธอมาที่นี่ พนักงานได้นำเธอไปสู่ห้องวีไอพีที่อยู่บนชั้นสอง เพื่อที่เขาจะได้จัดให้มีเพชรพลอยเพื่อที่หารือรายละเอียดต่างๆ กับแคลร์ แต่เพียงแค่ขึ้นมาถึงชั้นบนสุดของบันได พวกเขาได้พบกับบุคคลที่ทำให้จีนต้องประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“ฝ่าบาท….”จีนพูดขึ้นในน้ำเสียงที่ต่ำและกำลังจะทักทายขึ้น

“ไม่จำเป็น สำหรับมารยาทเหล่านั้น ข้าก็เป็นลูกค้าของที่นี่เหมือนกัน”องค์ชายทักทายจีนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม สายตาของเขามองลงไปที่แคลร์ด้วยความประหลาดใจ

“ฝ่าบาท”แคลร์ทักทายขึ้นเบาๆ โดยไม่มีคำใดต่อท้ายอีก ในความทรงจำที่พร่ามัวของเธอ ทั้งหมดเกี่ยวกับองค์ชายผู้นี้ที่แคลร์จำได้ก็คือเขาหล่อ และแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง ผู้ชายที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าของเธอในตอนนี้เป็นเหมือนกับองค์ชายรอง ลักษณะที่ปรากฏออกมาของพวกเขาทั้งคู่นั้นคือความหล่อเหลา แต่ผู้ชายคนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า ประกายตาที่เฉียดคมในสายตาของเขามีความแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง จากความดื้อด้านในสายตาขององค์ชายรอง เพียงแค่มองครั้งเดียวก็รู้แล้วว่าเขานั้นเป็นคนที่สงบและใจเย็น

องค์รัชทายาท ออยเลอร์ มองมาที่แคลร์ด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อย นั้นคือแคลร์ คนที่ทำให้เขาประทับใจในการเป็นคนงี่เง่านักไล่ล่าผู้ชายจริงๆ หรือ มันเป็นเวลาที่นานจากครั้งล่าสุดที่เขาได้พบกับเธอ และตอนนี้เธอก็ทำให้เขามีความประทับใจที่แตกต่างกันออกไปโดยสิ้นเชิง ลักษณะที่เย็นชาในดวงตาของเธอทำให้ผู้คนที่ต้องการจะพูดคุยกับเธอนั้นหมดกำลังใจไป เธอทำให้ทุกคนรับรู้ได้ถึงความบริสุทธิ์ที่ไม่สามารถลบหลู่ได้

“โอ้ คุณหนูแคลร์ เห็นทีข้าจะต้องไปแล้ว”ออยเลอร์ยิ้มและเดินหลีกทางให้กับเธอ

แคลร์ถอนสายบัวได้อย่างสง่างาม แต่อย่างปราศจากความรู้สึกใดๆ ก่อนจะเดินจากไป จีนเดินตามอยู่ทางด้านหลัง

ในขณะที่ออยเลอร์ได้เฝ้ามองจนกระทั่งแคลร์ได้หายไปแล้ว เขาถึงกับขมวดคิ้วขึ้น งงงวย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก่อนจะเดินออกไป

แคลร์นั่งเงียบ ๆ อยู่ในห้องวีไอพี ชาหอมบนโต๊ะกระจายคลื่นของกลิ่นหอมหวานออกมา จีนยืนอยู่ข้างหลังของเธอ ขบคิดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง

“สัปดาห์ถัดไปก็จะเป็นวันเกิดขององค์หญิงมอริซ และองค์รัชทายาทมาที่นี่ก็เพื่อที่จะสั่งทำของขวัญให้กับน้องสาวก็เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น” แคลร์พูดขึ้นอย่างไม่แยแส ชี้ให้เห็นในสิ่งที่จีนกำลังครุ่นคิดอยู่ และในขณะเดียวกัน แคลร์ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เธอจะมอบอะไรให้เป็นของขวัญวันเกิดแก่องค์หญิงมอริซดี

หลังจากเลือกแบบของเครื่องประดับได้แล้ว แคลร์จ่ายเงินไปครึ่งหนึ่งก่อน และทางร้านก็บอกให้เธอกลับมารับของอีกสามวันให้หลัง แคลร์และจีนจึงได้จากไป

ตรงประตู แคลร์ก็นึกขึ้นมาได้ เธอเกือบจะลืมอาจารย์ที่สองไปซะแล้ว คลิฟปราชญ์พ่อมด มันเป็นเวลาที่จะต้องไปพบเขาแล้ว

“ไปสภาแห่งเวทมนต์”แคลร์พูดขึ้นเบาๆ กับคนขับรถม้า

ทางเข้าของสภาแห่งเวทมนต์มีคนเฝ้ายามอยู่สองคน ซึ้งดูจะเป็นนักเวทย์ฝึกงาน

แม้ว่าการแสดงออกของทั้งสองคนจะไม่สามารถพูดได้ว่ามีความเคารพ แต่เมื่อพวกเขาเห็นการแต่งตัวของแคลร์ พวกเขาก็ไม่ได้ไม่สุภาพแต่อย่างใด เพราะพวกเขาเป็นเพียงนักเวทย์ฝึกงานเท่านั้น และพวกเขาก็ยังไม่ใช่นักเวทย์ที่แท้จริงโดยสมบูรณ์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถที่จะโอ้อวดได้มากจนเกินไป

“เจ้ามีธุระอะไรกับที่นี่ คุณหนู” หนึ่งในนักเวทย์ฝึกงานถามขึ้นอย่างสุภาพ

“ข้ามาหาคลิฟ” แคลร์ตอบอย่างไร้อารมณ์

นี้ถึงกับทำให้คิ้วของนักเวทย์ฝึกหัดขมวดขึ้น ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาพบคลิฟได้ตามใจชอบ ปราชญ์พ่อมด ไม่ใช่ผู้ที่จะสามารถพบได้เมื่อไหร่ก็ได้ ดูเหมือนว่าเด็กสาวที่อยู่ต่อหน้าพวกนั้น จะเป็นเพียงลูกสาวของตระกูลขุนนางบางตระกูลเท่านั้น หรือบางทีก็อาจจะมาเพียงเพื่อตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของเธอ และจ้องมองไปที่คลิฟผู้มีบารีอย่างเคารพก็เท่านั้น แต่สิ่งที่พวกเขาไม่ได้สังเกตก็คือเด็กสาวตรงหน้าพวกเขานั้น เรียกชื่อของคลิฟโดยตรง และไม่มีร่องรอยของความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

ความคิดทุกอย่างได้ผ่านเข้ามา สองนักเวทย์ฝึกงานแสดงออกอย่างร้อนรนก่อนจะตัดสินใจด้วยตัวของพวกเขาเอง

“ท่านคลิฟไม่อยู่ที่นี่ ท่านได้ออกเดินทางไปแล้ว”

ทำไมแคลร์จะไม่เข้าใจในสิ่งที่คนทั้งสองคิดและพูด

“เช่นนั้นก็ตามใจ แต่ถ้าเขารู้ว่าข้าถูกพวกท่านได้ปิดกั้นไม่ให้ข้าเข้าไป เตรียมตัวรับผลกระทบเอาเองแล้วกัน”

นักเวทย์ฝึกงานหยุดคิดชั่วคราว ก่อนจะเหลือบมองกันและกัน พวกเขารู้สึกว่าคำพูดของเด็กสาวตรงหน้าพวกเขานั้นมันแปลกๆ แต่ถ้าเธอเป็นแขกที่มีความสำคัญต่อคลิฟจริงๆ และพวกเขาก็ปิดกั้นไม่ให้เธอเข้าไป เช่นนั้นพวกเขาก็จบเห่ ไม่มีใครสามารถทนความพิโรธของคลิฟได้

“รอก่อน ให้ข้าเข้าไปรายงานก่อน” ในที่สุด นักเวทย์ฝึกงานที่ดูมีความฉลาดอยู่บางจากหนึ่งในสองคนนั้น ก็รีบวิ่งเข้าไปหลังจากจบประโยคนั้นในทันที

แคลร์ไม่ได้พูดอะไรขึ้นนอกจากยืนอย่างเงียบๆ อยู่ตรงนั้น

ทางด้านหลังของเธอก็มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้น ดูเหมือนว่าจะมีคนมา

“ทำไมเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังมาก จู่ ๆ ก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

เสียงนั้นเป็นน้ำเสียงของลาเชียร์นั้นเอง

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments