ตอนที่แล้วตอนต่อไป“โอ้ เจ้าพูดถึงชื่อสกุลของพวกเขา เฟิ่งและเหลิ่ง ชื่อของพวกเขานั้นแตกต่างจากบุคคลทั่วไป ชนิดของชื่อสกุลนี้เป็นชื่อสุดท้ายที่เก่าแก่ที่สุดในทวีปนี้แล้ว ถือว่าเป็นชื่อที่เป็นเกียรติอย่างมาก ทำไมเจ้าถึงไม่รู้” วอลเตอร์ตอบขึ้นอย่างใจลอยก่อนจะเปลี่ยนเป็นสงสัย ในฐานะที่เธอเป็นถึงท่านหญิงคนแรกของตระกูลฮิลล์มันดูแปลกๆ ที่เธอจะไม่รู้
แคลร์ไม่ได้พูดอะไรออกมา แคลร์คนเก่าจำได้แต่คนหล่อ อัญมณีและเสื้อผ้าที่สวยงาม มีแต่สิ่งเหล่านี้เท่านั้นที่เธอจำได้ ชื่อเก่าแก่สุดท้ายอย่างนั้นหรือ ทำไมมันถึงได้ฟังคลายกับชาวตะวันออก มันมีการเชื่อมต่อระหว่างทวีปนี้และสถานที่ที่เธอจากมาหรือเปล่า
ระเบิดของเสียงปรบมือดังขึ้น ได้หยุดรถไฟของความคิดของแคลร์ลง การแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
รอบแรกจะเป็นการแข่งขันระหว่างนักเวทย์กับนักเวทย์ รอบที่สองจะเป็นนักรบกับนักรบ และรอบสุดท้ายคือลาเชียร์กับชายผมแดงกงหยู๋ เฟิ่ง
การต่อสู้ระหว่างนักเวทย์นั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อนและความเสียหายมากมาย แต่ก็เป็นไปอย่างเชื่องช้า เพราะพวกเขาต้องใช้เวลาในการสวดคาถาที่ยืดยาวของพวกเขา ยิ่งสวดคาถายืดยาวเท่าไหร่ ความแข็งแกร่งและมีประสิทธิภาพในบทเวทย์นั้นก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นจึงเป็นธรรมชาติที่การสวดบทเวทย์ต้องใช้เวลานาน ส่วนรอบๆ ของอัฒจันร์มีการลงเวทมนต์ป้องกันเอาไว้ เมื่อไม่ให้คนที่อยู่รอบๆ ได้รับอันตราย บนตัวนักเรียนแต่ละกันนั้นจะมีโล่สามเหลี่ยมเวทมนตร์เล็ก ๆ เอาไว้คอยปกป้องชีวิตของพวกเขา สิ่งเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของคลิฟ ด้วยทั้งสองประเทศต่างไม่ต้องการให้ความหวังรุ่นเยาว์ของพวกเขาต้องมาตายอยู่ที่นี่
บนเวทีมีนักเวทย์สองคน หนึ่งคือผู้ใช้ธาตุไฟ และอีกคนคือผู้ใช้ธาตุน้ำ ทั้งสองคนต่างสามารถต่อต้านซึ้งกันและกันได้ ดังนั้นมันจึงขึ้นอยู่กับความคล่องตัว ทักษะและปฏิกิริยาความเร็วของพวกเขาเท่านั้นที่จะเป็นตัวตัดสิน รักเรียนของอัมพารค์แลนด์คือคนธาตุน้ำ แคลร์เห็นคนธาตุน้ำสร้างโล่ขึ้นมาสูงเท่าคนสองคนต่อตัวกัน ป้องกันการโจมตีของคนธาตุไฟ ฝ่ายตรงข้ามเพียงแค่ขมวดคิ้ว โล่ก็เริ่มสั่นไหว แล้วทันใดนั้นเองก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวขึ้น แล้วโล่น้ำก็สาดกระจายลงไปที่พื้น หยดน้ำกระจายตัวไปทั่วทุกทิศทาง โล่น้ำในที่สุดก็ไม่สามารถที่จะป้องกันการโจมตีที่แข็งแกร่งจากธาตุไฟได้ มันมีแม้กระทั่งภาพสะท้อนของสีแดงเจิดจ้า อยู่บนใบหน้าของนักเวทย์ธาตุน้ำ เปลวไฟได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วในตอนนี้
ตรงที่นั่งพิเศษด้านบนสุด สมเด็จพระราชาถึงกับหรี่ตาลง พวกเขาเคยได้รับชนะ
สมเด็จพระราชายังคงมีการแสดงออกที่ปกติ การแสดงออกทางสีหน้าของพระองค์ยังเหมือนก่อนหน้า ในขณะที่ทรงเฝ้ามองการแข่งขัน นี้คือการกระทำของพระราชา ไม่มีความกลัว ไม่มีการเคลื่อนไหวหรืแสดงออก
“เจ้าคนโง่ผู้นั้น”วอลเตอร์พึมพำอยู่ในหัวของแคลร์
“คิดว่าการทำลายโล่เท่ากับชนะอย่างนั้นหรือ”วอลเตอร์ล้อเลียน พร้อมกับกำลังมองไปที่การแสดงออกที่ตื่นเต้นของนักเวทย์ธาตุไฟผู้นั้น ในระหว่างการต่อสู้ การประเมินคู่ศัตรูต่ำไปมักจะนำไปสู่ความพ่ายแพ้เสมอ
ในช่วงเวลาต่อมา น้ำที่สาดกระจายไปทั่วเวทีนั้นเริ่มที่จะเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ตรงไปยังอีกด้านของนักเวทย์ธาตุไฟ และในทันทีมันได้เปลี่ยนเป็นลูกศรที่เฉียดคมมุ่งตรงไปโจมตีทางด้านหลังของนักเวทย์ธาตุไฟอย่างรวดเร็วและมากมาย
ผลที่ออกมาก็แน่นอน
นักเวทย์ธาตุน้ำเพียงบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น มีเพียงผมและเสื้อผ้าของเขาที่ถูกเผาเล็กน้อยเท่านั้น แต่นักเวทย์ธาตุไฟนั้นได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส เพราะร่างกายของเขาถูกปกป้องด้วยโล่ป้องกัน การที่เขาได้รับขาดเจ็บจึงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต
ในรอบแรกนั้นแน่นอนว่าอัมพารค์แลนด์ชนะไปอย่างเห็นๆ
เสียงร้องเชียร์ตะโกนไปถึงขอบฟ้า
แคลร์เหลือบมองไปที่มุมหางตาของเอกอัครราชทูต เห็นเขาหรี่ดวงตาของเขาลงแต่ก็ยังคงสงบนิ่ง บนที่นั่งพิเศษนั้น มีเพียงสมเด็จพระราชินีเท่านั้นที่ดูมีความสุข คนอื่นๆยังคงประดับไปด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์เช่มเดิม
“แคลร์ ข้ามีความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล เจ้าไม่คิดว่าเขาชนะง่ายเกินไปหน่อยหรือ”วอลเตอร์ถามขึ้นอย่างงงงวย
แคลร์ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับเห็นด้วยกับวอลเตอร์อย่างเงียบๆ รอบนี้มันดูง่ายเกินไป คู่ต่อสู้ของพวกเขาควรจะเป็นผู้ที่มีความสามารถมากที่สุดในประเทศนั้นๆ และไม่อาจทำเรื่องผิดพลาดโง่เงาอย่างการประเมินฝ่ายตรงข้ามต่ำไปได้ แต่ในความเป็นจริง ฝ่ายตรงข้ามของพวกเขาได้ประเมินฝ่ายตรงข้ามต่ำไปและก็พายแพ้ให้กับลูกศรน้ำอย่างที่เห็น
นักเรียนของสถาบันซันไรส์ต่างแสดงความยินดีกับนักเวทย์ธาตุน้ำราวกับว่าเขาเป็นวีรบุรุษ เมื่อเขาลงมาจากเทวีการประลอง ผู้คนรอบๆตัวเขาและเด็กผู้หญิงบางคนเริ่มที่จะจัดเก็บทรงผมของเขาให้เรียบร้อย และยังมีการส่งผ้าเช็ดหน้าให้เขาเอาไว้เช็ดหน้าตัวเองอีกด้วย
อีกทางด้านหนึ่ง แม้ว่าคนของสถาบันทางฝ่ายตรงข้ามนั้นจะเงียบสงบ แต่ก็ไม่ได้มีความเศร้าสลดหรือวิจารณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น แคลร์หรี่ตาของเธอลงเล็กน้อย ทำไมมันถึงทำให้เธอเกิดภาพลวงตาว่าพวกเขาคาดหวังให้มันเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง มันคงจะเป็นอันตรายอย่างมากทีเดียว
แน่นอนว่าสัญชาตญาณของแคลร์ได้รับการพิสูจน์อีกครั้งว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง
รอบต่อไปเป็นนักรบกับนักรบ นักรบที่มีพลังที่แข็งแกรงของสถาบันซันไรส์เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดจากฝ่ายตรงข้าม ถ้าไม่ได้โล่สามเหลี่ยมขนาดเล็กของคลิฟแล้วล่ะก็ อัมพารค์แลนด์คงจะต้องสูญเสียเป็นนักรบที่กล้าหาญไปอย่างแน่นอนที่สุด สงครามการต่อสู้ในครั้งนี้เป็นการจู่โจมประชิดจากด้านหลัง ทุกคนต่างอยู่ในอาการตกตะลึงเมื่อฝ่ายตรงข้างได้ปล่อยพลังลมปราณสีม่วงของเขาออกมา เป็นไปได้อย่างไรที่นักเรียนอายุน้อยเพียงนี้ได้กลายเป็นนักกระบี่ชั้นหนึ่งไปแล้ว
เมื่อนักเรียนของสถาบันซันไรส์ ปกคลุมไปด้วยเลือด และก็ถูกยกลงไปจากเทวีประลอง นักเรียนทุกคนของสถาบันซันไรส์จ้องมองไปที่ฝ่ายตรงข้ามคนที่ยืนสูงตระหง่านอยู่บนเวทีอย่างเกลียดชัง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงของความกระหายเลือดและรอยยิ้มเยือกเย็นถูกฉาบไว้บนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ทำอะไรบางอย่างที่ทำให้คนอื่น ๆโกรธแค้นเขามากขึ้นไปอีก เขาเก็บดาบของเขาลงไป ก่อนที่เขาจะลูบผมที่ไม่ยุ่งเหยิงเลยแม้แต่น้อยในการต่อสู้ของเขาเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทางสบายๆ
แน่นอนว่าการกระทำนี้ ทำให้นักเรียนของสถาบันซันไรส์เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
“เหวินโม่สุ่ย เจ้ายังทำตัวเจ้าชูอยู่เหมือนเดิม ทำตัวให้มันเป็นผู้ใหญ่หน่อยไม่ได้หรืออย่างไร”ทันทีที่นักรบผู้มีประสิทธิภาพที่ล้ำเลิศเดินมาถึงที่นั่งพักผ่อนของพวกเขา กงหยู๋ เฟิ่ง ก็พูดขึ้นอย่างเหยียดหยัน
“ผมที่สมบูรณ์แบบของข้า ลิขิตชะตาให้ข้าเป็นคนเจ้าชู้ตลอดชีวิตของข้า” นักรบที่ชื่อเหวินโม่สุ่ยยื่นมือของเขาขึ้น เพื่อที่จะจัดทรงผมของเขาให้สมบูรณแบบอีกครั้ง
คนที่อยู่ใกล้เคียงมองไปที่บุคคลทั้งสองด้วยความเคารพบูชา บุคคลทั้งสองเป็นผู้ที่มีชื่อสกุลที่เก่าแก่และยังมีความสามารถอย่างมากถึงขนาดแซงคนส่วนใหญ่ไปแล้ว พวกเขาเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ นักเวทย์ที่มีประสิทธิภาพและเป็นนักรบที่กล้าหาญ เป็นการประสมประสานกันอย่างลงตัวและสวยงามเสมอ แม้แต่ยามที่พวกเขาทะเลาะวิวาทกันเช่นนี้
“ปวดหัวจริงๆ เจ้าสร้างปัญหามากมายจริงๆ ตอนนี้ผู้คนเหล่านั้นคงต้องการที่จะกลืนกินเจ้าลงไปทั้งตัวแล้ว และในเวลาต่อมา พวกเขาก็จะเอาความโกธรแค้นมาลงที่ข้า”กงหยู๋ เฟิ่งพูดขึ้น แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่การแสดงออกของเขาก็ไม่ได้แยแสสิ่งใดอย่างสิ้นเชิง
“พอได้แล้ว ครั้งที่แล้ว เจ้าทำเสียหน้าจริงๆ ในช่วงเวลาที่สำคัญในขณะที่กำลังจะจัดการกับผู้หญิงหยิ่งสโยผู้นั้น กระเพาะอาหารของเจ้าก็เริ่มเจ็ดปวด แล้วก็วิ่งไปที่ห้องน้ำและกลับท้องเสียขึ้นมา เจ้านี่มันตัวตลกจริงๆ ปีนี้เจ้าคงจะต้องอ้อนวอนขออย่าให้เสียหน้าอีกก็แล้วกัน”เหวินโม่พูดขึ้น มองอย่างดูถูกและบ่นขึ้น แต่กงหยู๋ เฟิ่ง กลับไม่ได้มีท่าทางแยแสแม้แต่น้อย
“กงหยู๋ เฟิ่ง ครั้งนี้เจ้าไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม”อาจารย์ที่ปรึกษายังคงมีความกังวลอยู่เล็กน้อย
“เช่นนั้นก็ขึ้นไปได้แล้ว” กงหยู๋ เฟิ่งถ่มน้ำลายออกมาเอาอย่างไม่สนใจก่อนจะยกคิ้วให้กับอาจารย์ที่กำลังเป็นกังวลอยู่ อาจารย์ที่ปรึกษาหุบปากของเขาลงในทันที นี้ไม่ได้เป็นนักเรียนที่เขาสามารถจะจัดการได้ เขาไม่สนใจเกี่ยวกับผลของการแข่งขันนี้ในครั้งนี้ เขาและเหวินโม่สุ่ย จะทำอะไรก็ตามที่พวกเขาพอใจ และพวกเขาก็มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้น เพราะการสนับสนุนและความแข็งแรงที่พิเศษของพวกเขา
กงหยู๋ เฟิ่งยืนขึ้น หาวออกมาครั้งหนึ่ง ยืดเส้นยืดสายคอของเขา ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างช้าๆ
เหวินโม่สุ่ยเดินไปยังที่นั่งของเขา พวกเขาสองคนกำลังเดินสวนกัน แล้วเสียงที่ต่ำของเหวินโม่สุ่ยก็ดังขึ้นเพียงแค่พวกเขาเท่านั้นที่สามารถจะได้ยิน
“เจ้าจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม”
“แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร”กงหยู๋ เฟิ่งมองด้วยหางตาของเขาไปที่เวทีการแข่งขันด้านบน แสงจ้าเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งส่งประกายออกมาจากดวงตาที่เชือดเฉือนของเขา
“ฮ่า ฮ่า”เหวินโม่สุ่ยเดินกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม เขาก็พร้อมที่จะดูมันแล้ว “การต่อสู้ที่สวยงาม” เขารู้จักกงหยู๋ เฟิ่ง ดีกว่าผู้ใด ครั้งนี้หญิงสาวผมบลอนด์คนนั้นคงจะต้องกล่าวคำอำลากับโลกใบนี้เสียแล้ว
แคลร์ยกคิ้วของเธอขึ้นเล็กน้อย ยามที่มองไปที่ชายหนุ่มผมแดงที่กำลังเดินขึ้นไปบนเวที เขามีกลิ่นอายของไอสังหาร แม้ว่ามันจะถูกซ่อนเอาไว้อย่างเชี่ยวชาญ แต่ก็ไม่สามารถลอดผ่านสายตาของแคลร์ไปได้ เพราะไอสังหารมันเป็นสิ่งที่คุ้นเคยสำหรับแคลร์เป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มผู้นี้ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะแข่งขันจริงๆ
แต่เขาต้องการที่จะสังหารลาเชียร์