กษัตริย์มืด
 
บทที่16
 
คำถามโง่ๆ
 
“ตอนนี้ฉันจะสอนพวกแกให้มีชีวิตรอด ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้าย” โทบุ กล่าวอย่างไม่แยแส วันนี้เป็นวันแรกของแก ฉันจะให้รางวัลถ้าแกสามารถตอบคำถามง่ายๆได้ “
 
ตาของเด็ก ๆ จดจ่ออยู่กับเขา
 
“คำถามแรก”โทบุ ใจเย็นถาม: “เราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”
 
พวกเขาทุกคนแปลกใจ
 
วิธีการมีชีวิตอยู่?
 
พวกเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากวัยเด็กพวกเขาได้รับความคุ้มครองจากพ่อแม่ หลังจากนั้นทุกคนวางแผนที่จะเลือกวิทยาลัยที่พวกเขาต้องการ ต่อมาพวกเขาก็จะทำงานเพื่อหารายได้และดำเนินชีวิตต่อไป
 
“ด้วยการหาเงิน!” เด็กสาวคนหนึ่งรีบยกมือขึ้นเพื่อตอบ
 
เด็กคนอื่นๆ อ่าใช่! แน่นอนคุณต้องเรียนรู้ที่จะทำเงินถ้าคุณต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ นี่เป็นคำตอบง่ายๆและเด็กผู้หญิงควรได้รับประโยชน์จากการที่เธอตอบก่อน!
 
โทบุ ยังคงมองอย่างไม่แยแส เขาถ่มน้ำลายลงพื้น “ผิด!”
 
“ทำงาน?” เด็กอีกคนหนึ่งลังเลก่อนจะพูดออกมา
 
โทบุ เหลือบมองเขาว่า “ผิด! ในตอนนี้พวกคุณทุกคนเหลือโอกาสเพียงครั้งเดียว “
 
เด็กๆมองไปที่คนอื่น ๆ
 
เงินก็ไม่ใช่ การทำงานก็ไม่ถูก? “ครูฝึกคุณเพิ่งพูดว่า ‘เราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร’ แล้วต้องทำยังไงถึงจะมีชีวิตอยู่? “สาวผิวขาวผิวขาวเริ่มหงุดหงิด
 
โทบุ มองเธอ: “มันไม่ใช่สิ่งทีทำให้มีชีวิตอยู่”
 
ได้ยินเช่นั้นเด็กทุกคนได้ แต่มองไปที่คนอื่น ๆ
 
ตูเตียน ขมวดคิ้วเล็กน้อย สมองของเขาวิเคาะหลังจากการสังเกต คำตอบไม่ควรยุ่งยาก ในความเป็นจริงคำตอบควรเป็นเรื่องง่าย เขายกมือขึ้น “กิน!”
 
ทันทีที่คำพูดออกจากปากตูเตียน เด็กๆหันไปทางเขาด้วยการแสดงออกตะลึง มันไม่ได้ใช้เวลานานก่อนที่ ‘เสียงหัวเราะจะดัง’ ทุกคนหัวเราะออกมาดังๆ
 
กิน?
 
มีคำตอบงี่เง่ามากกว่านี้หรือไม่?
 
“ถูกต้อง!” โทบุตอบอย่างไม่สนใจ
 
เด็กรู้สึกอึ่งและสงสัย: “… “
 
มองไปที่เด็กทุกคนที่มีอาการตะลึง โทบียิ้มอย่างเย็นชา: “คำตอบที่ง่ายที่สุด ฉันคิดว่าจะไม่มีใครตอบคำถามอย่างถูกต้อง แต่ฉันจะให้รางวัล.. ถ้าพวกแกขาดน้ำพวกแกจะไม่ตาย?
 
เด็กทุกคนดูน่าเกลียด แต่หลังจากที่พวกเขาได้รับการทารุณจากโทบุ ก่อนหน้านี้ไม่มีใครกล้าถาม
 
ตูเตียนรู้สึกโล่งใจ เช่นเดียวกับเด็กคนอื่นๆ เขาคิดว่าคำตอบนั้นไม่ง่ายนัก แต่การเดิมพันของเขาทำให้เขาได้รับรางวัล
 
“คำถามที่สอง” โทบุถามต่อ: “เราจะกินอาหารได้อย่างไร?”
 
เด็กทุกคนสับสนอีกครั้ง คำถามโง่ ๆ แบบนี้คืออะไร?
 
“การหาเงิน!” เสียงดังขึ้นอย่างรวดเร็ว มันเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เป็นคนแรกที่ตอบในคำถามแรก ครั้งนี้เธอเลือกตอบด้วยคำตอบเดียวกัน เด็กคนอื่นๆ ก็อยากจะยกมือจากที่พวกเขาพลาดครั้งแรก และครั้งนี้อีกครั้งโอกาสถูกปล้นโดยสาวคนเดิม
 
“ผิด!” โทบุตอบ
 
เด็กผู้หญิงคนนั้นรู้สึกประหลาดใจสักครู่ ทุกคนจึงกินอาหารด้วยการซื้อมันไม่ใช่หรอ? 
 เด็กคนอื่นๆ ก็ตกใจ แต่เร็วๆ นี้พวกเขารีบยกมือขึ้นเพื่อพยายามตอบเพื่อไม่ให้สูญเสียโอกาสที่จะได้รับรางวัล
 
“ฉันรู้ว่าฉันรู้ว่า. มันคือการทำงาน! “
 
“ฉันรู้ว่า. แม่บอกฉัน!”
 
“ใช้ฟันบนและฟันล่างเคี้ยว!”
 
เด็กผู้ชายคนล่าสุดคิดว่าคำตอบง่ายๆเหมือนที่ตูเตียนใช้ และตอบทันทีย่างไม่ลังเลเป็นเช่นนั้น
 
โทบุ  ได้แต่มองไปที่เขาใบหน้าของเขาแสดงร่องรอยของการเยาะเย้ย “มีใครใช้ตูดเคี้ยวอาหาร?
 
เด็กผู้ชายรู้สึกอายใบหน้าของเขาแดงเผือก
 
“คำตอบทั้งหมดไม่ถูก” โทบุกล่าว
 
ตูเตียน ไม่คาดหวังว่าเขาจะเป็นคนสุดท้ายอีกครั้ง เพื่อตอบคำถามขณะที่ทุกคนตอบไม่ถูก เขาขบคิดตามตรรกะดังกล่าวขั้นตอนแรกในการมีชีวิตอยู่คือการกิน ดังนั้นขั้นตอนแรกก่อนที่จะสามารถกินนั้นคือ …
 
“หาอาหาร!” ตูเตียนยกมือขึ้นอีกครั้ง
 
โทบุ มองเขาด้วยสายตาแปลกๆและพูดว่า “ถูกต้อง!”
 
เด็ก ๆ ทุกคนก็ตะลึง
 
มันง่าย?
 
มันถูกจิงหรอ?
 
“นี่เป็นคำถามสุดท้าย” โทบุถามอย่างไม่แยแส “คนเราหาอาหารได้อย่างไร?
 
เด็กทุกคนมอง ตูเตียน
 
ตูเตียน ได้เห็นสายตาคาดหวังจากสายตาของเด็กๆ ที่มองมาที่เขา แต่คราวนี้เขาไม่ทราบคำตอบ
 
ขณะที่พวกเขาเห็นตูเตียนเงียบเด็กอื่นๆ เริ่มที่จะใช้สมองของพวกเขาเพื่อหาคำตอบ หลังจากที่พวกเขายกมือขึ้นเพื่อตอบ คำตอบคล้ายกับคำตอบก่อนหน้านี้
 
โดยเฉพาะผู้หญิงที่ยังคงตอบซ้ำ “ใช้เงิน” คำตอบที่สามก็ยังเป็นเงินอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เปลี่ยนจากสไตล์การคิดของเธอ ท้ายที่สุดคำตอบทั้งหมดก็ถูก 
 
โทบุ มองไปรอบๆ และกล่าวว่า: “ไม่มีใครรู้คำตอบของคำถามนี้?”
 
เด็กหลายคนที่ยืนอยู่ใกล้ตูเตียน ได้แต่มองไปที่เขาในขณะที่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ตอบ
 
ตูเตียน รู้ถึงการจ้องมองของพวกเขาและแม้แต่รู้สึกว่าโทบุจ้องมองเขา ดูเหมือนว่าโทบุ ตั้งใจรอให้เขาตอบ แต่คราวนี้เขาไม่ได้รู้คำตอบจริงๆ และเขาก็ไม่คิดว่าคำตอบนั้นจะต่างกับเด็กคนอื่นๆ ทั้งหมดนั้นคือคำตอบที่เป็นไปได้ที่เขาสามารถคิดได้
 
“ดูเหมือนว่าไม่มีใครที่นี่มีคำตอบที่ถูกต้อง” โทบุเห็นว่า ตูเตียนไม่ได้เลือกที่จะตอบดังนั้นเขา ไม่รออีกต่อไปแล้วอธิบายว่า “ขั้นตอนแรกในการหาอาหารคือการรู้จักอาหาร บทเรียนแรกของวันนี้คือการสอนให้แกรู้จักอาหารที่กินได้ “
 
ตอนนี้ ตูเตียนเข้าใจวัตถุประสงค์ของคำถามสามข้อ จากการคุยกับเมสัน เมื่อวานนี้เขาได้ยืนยันการคาดเดาของเขา ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับการฝึกพิเศษ “คนเก็บขยะ” เพราะพวกเขาทั้งหมดคิดว่ามันเป็นแค่ค่ายฝึกยามเท่านั้น อย่างไรก็ตามตูเตียน รู้จากการสนทนาก่อนหน้านี้กับเฟอร์นันโด ว่า “คนเก็บขยะ” ต้องออกไปนอกกำแพงยักษ์พื่อหาแหล่งข้อมูล ทรัพยากรของพวกเขาเอง  การกินและดื่มจะถูกจำกัด ในขณะที่ออกไปดังนั้นพวกเขาจึงต้องเรียนรู้วิธีที่จะอยู่รอดในถิ่นทุรกันดารนอกกำแพงยักษ์
 
การทำความเข้าใจเรื่องอาหารเป็นเรื่องแรก!
 
“ครูอะไรเป็นรางวัลของฉัน?” ตูเตียนเห็นโทบุ ไม่ได้ประกาศรางวัลดังนั้นเขาจึงยกมือขึ้นเพื่อถาม
 
โทบุเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “สำหรับคำตอบที่ถูกต้องจะได้รับรางวัลอาหารเช้ามื้อเดียว ขอแสดงความยินดีแกจะได้รับรางวัลอาหารเช้า 2 รางวัล แต่วันนี้เราได้ผ่านช่วงเวลาอาหารเช้าดังนั้นแกจึงต้องรอจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้เพื่อใช้มัน “
 
อาหารเช้า?
 
ตูเตียนตะลึงเขายังไม่เข้าใจ แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ ครึ่งเดือนหลังจากการฝึกพิเศษเขารู้ว่าอาหารเช้าสองมื้อมีคุณค่าแค่ไหน!
 
“ตอนนี้หมดเวลาพัก วิ่งสิบรอบสนาม!” โทบุตะโกนอย่างฉับพลัน
 
เด็กทุกคนแปลกใจบทเรียนของพวกเขาได้สิ้นสุดลง แต่ตอนนี้พวกเขาต้องฝึกอีกครั้ง?
 
“เวลาที่กำหมดคือครึ่งชั่วโมง ทุกๆห้านาทีที่ช้าจะถูกเพิ่ม1รอบ! “โทบุ ประกาศกฎอย่างไม่แยแส
 
“ครูไม่ อ่า … … “
 
บางคนทำได้เพียง แค่ร้องไห้ แต่เร็วๆ นี้พวกเขาเริ่มฝึกอย่างรวดเร็ว
 
เพราะดูเหมือนโทบุจะไม่ล้อเล่นเกี่ยวกับรอบพิเศษ
 
ปากของตูเตียนสั่นเล็กน้อย กฎนี้เป็นเรื่องที่โหดร้ายเกินไปสำหรับเขา อย่างไรก็ตามเขาคาดเดาได้ว่า โทบุกำลังฝึกนี้เพื่อเพิ่มความอดทนของพวกเขา ตามเหตุผลและผลของโทบุ เพื่อให้เด็กๆเรียนรู้ว่าจะเอาตัวรอดได้อย่างไร พวกเขาไม่ควรใช้เพียงพลังและความแรง แต่ควรมีความเร็วและความอดทน!