I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

The Tutorial Is Too Hard ตอนที่ 4 – การฝึกชั้นแรก ห้องรอ(1)

| The Tutorial Is Too Hard | 903 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

 

[เริ่มจากไปที่ไหล่ หัวใจ และ ระหว่างดวงตาทั้งสองของคุณ.อีกครึ่งลมหายใจก็ผ่านไปทางข้อเท้า ง่ายใช่มั้ยล่ะ ? ]

[จะเป็นยังไงถ้าคุณหลบไม่ได้? อืม… ไม่เป็นไรหรอก ตอนแรกทุกคนก็เป็นแบบนั้น]

ผมสลับช่องรายการทีวีด้วยแววตาว่างเปล่า

รายการตลกก็น่าเบื่อ ละครก็เดาง่ายตลอด

รายการเพลงก็ขยะ

ผมหมดอาลัยตายอยากและอยากได้อะไรมาช่วยกระตุ้นสักหน่อย

วันธรรมดาๆ…ช่างน่าเบื่อและโง่เง่า

 

มันเป็นแบบนี้มา 2 ปีแล้ว

ผมลาออกจากงานเกมเมอร์อาชีพมา 2 ปี และเปิดร้านสะดวกซื้อด้วยเงินเก็บ

แรกๆมันก็ท้าทายดี มีหลายๆอย่างให้ทำ แต่ผมก็ชินกับมัน พอเริ่มชิน ผมก็เลยให้พวกเด็กพาร์ทไทม์แทนและฝังตัวเองอยู่กับบ้าน

ใครสนกันล่ะถ้าพวกพาร์ทไทม์จะโกงตังนิดๆหน่อยๆ

 

ชีวิตมันน่าเบื่อ

ผมไม่ควรออกจากงานเกมเมอร์เลย

ที่ผมทำได้ดีสุดก็เล่นเกมนี่แหละ

มันอาจจะมีข้อกังขาอยู่บ้าง แต่จากที่ผมเคยทำได้ ผู้คนก็ยกให้ผมเก่งสุดอะนะ

ไงก็เหอะ เวลาผ่านไปผมก็ไม่โดนเรียกแบบนั้นแล้ว ผมรับไม่ได้กับความสูญเสียนั่น เลยเลือกที่จะเลิกทำมันในไม่นาน

แทนที่จะอยู่แบบไอ้ขี้แพ้ สู้เลิกเล่นเกมไปเลยยังดีซะกว่า

 

ผมเคยชอบใช้ชีวิตอยู่กับการแข่งกันชิงชัย

ตั้งแต่เล่นซ่อนหา แข่งบอลชุมชน ถ้าเริ่มจะเล่นแล้วล่ะก็ ….ยังไงก็ชนะ

อยู่มาวันหนึ่ง ผมเล่นเกมต่อสู้เป็นครั้งแรกในเกมเซนเตอร์

ผมโกรธมาก ในการแพ้ให้กับเด็กป.6

นั่นเลยทำให้ผมเข้ามาเล่นเกม

ก่อนที่จะเลิกเล่นเกม 2 ปีนั่น เกมมันคือชีวิตของผม

 

มันจะเป็นยังไงถ้าผมอยู่เป็นอดีตเกมเมอร์ที่ดีที่สุด

ชีวิตผมมันคงไม่แย่แบบนี้

ชีวิตตอนนี้น่ะเหรอ ความว่างเปล่าที่น่าชิงชังและน่าเบื่อ

 

จะทำอะไรได้บ้าง อะไรที่ทำไปแล้วบ้าง

ยกแก้วโซจูขึ้นมา แต่ก็เป็นแก้วเปล่า

พยายามหาขวดใหม่ในถุงดำ พลางบ่นไร้สาระไปเรื่อย

อา ไม่มีให้ดื่มอีกแล้ว….

 

ตอนนั้นรายการฉุกเฉินก็ถูกถ่ายทอดสดขึ้นมาในทีวี

 

[…เมื่อ 30 นาทีที่ผ่านมา ได้เกิดหลุมแบบนี้หลายแห่งบนโลก รัฐบาลกำลังไปสำรวจสาเหตุการเกิดหลุม… แนะนำว่าอย่าเข้าไปใกล้หลุมพวกนี้ สำนักข่าว NBS รายงาน…]

 

มันเป็นข่าวที่แปลก แต่ผมเจอสิ่งที่หนักยิ่งกว่านั้น

มีคำพูดลอยขึ้นมาอยู่ตรงหน้า

[ยินดีด้วย คุณได้รับเชิญเข้าโลกการฝึก ลีโฮแจ]

การฝึก? การฝึกที่เขาจะสอนเบสิกในเกมน่ะเหรอ?

นี่ผมตกต่ำไปจนถึงขั้นประสาทหลอนแล้วเหรอ? หรือผมบ้าไปแล้ว?

[คุณจะเข้ามาในโลกการฝึกไหม?]

ผมรีบคิดว่านี่มันเป็นเรื่องดีสำหรับผมรึเปล่า

ผมไม่เสียใจกับชีวิต ถ้าใครจะให้ชีวิตใหม่กับผม ผมจะรับมันไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างเลยล่ะ

นี่มันสิ่งจะเกิดขึ้นในอนิเมหรือนิยาย แต่มันกำลังเกิดอยู่ตรงหน้าผม

ผมจะใช้ชีวิตที่ต้องการในโลกใหม่? ที่ๆจะได้เป็นคนสำคัญอีกครั้ง?

“…ตกลง”

คำตอบถูกเค้นออกมาจากคอที่แห้งเป็นผง นี่ผมตอบตกลงไปเหรอ?

ข้อความได้เปลี่ยนไปหลังจากที่ผมตอบ

[กรุณาเลือกระดับความยาก ความอันตรายของด่านจะเพิ่มขึ้นตามความยากและรางวัลกับการเติบโต]

มันมี 4 ตัวเลือก

ง่าย, ปานกลาง , ยาก , นรก

จะคิดไปทำไมให้เสียเวลา

ผม ลีโฮแจ

ไม่เคยพลาดในเกม ไม่เคยมีชื่อเสียงแย่ๆในวงการ

ผมมั่นใจว่าเหนือกว่าค่าเฉลี่ยได้ในเรื่องกีฬา และผมใช้ความสามารถนั่นกับเกม อัจฉริยะเลยล่ะ

 

และผมก็เลือกระดับนรก

และผมก็สูญเสียสติสัมปชัญญะไป

 

ผมโดนเขย่าให้ตื่น

‘เฮ้ นายตื่นรึยัง? นายหลับมานานพอแล้ว ลุกขึ้นมา’

ผู้ชายที่ดูน่ากลัวปลุกผมให้ตื่น

‘นายมีสติขึ้นมาบ้างรึยัง? โอเคมั้ย?’

ผมฝืนแหกตาล้าๆของผมมองไปรอบๆ เห็น 3 คนรวมคนที่ปลุกผม ผมไม่เคยเห็นใครมาก่อนเลย

 

‘เฮ้ย…พวกแกเป็นใครกันเนี่ย!’

ผมตะโกนพร้อมกับถอยไปข้างหลัง

นี่ไม่ใช่ห้องของผม

พื้นและบรรดากำแพงเรียงรายไปด้วยหินที่ตัดมาอย่างดีคล้ายหินอ่อน

มันเป็นห้องว่างๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์

‘ที่นี่…ที่นี่ที่ไหน!?’

ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมา ผมก็อยู่ในที้แปลกๆ กับคนที่ไม่คุ้นหน้า

‘นี่คือห้องรอของชั้นแรก’

‘ห้องรอของชั้นแรก? มันคือ…’

‘เฮ้ ใจเย็นๆหน่อย มาแชทกันดีกว่า นายเห็นข้อความพวกนั้นไหม’

คนที่เตือนสติผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ หน้าเขาเหมือนกันหมีที่แข็งแกร่ง แต่เสียงราวกับนักร้องบัลลาด

‘ข้อความ?’

‘ข้อความเกี่ยวกับการฝึกไงล่ะ’

 

ในตอนนั้นผมนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่ผมจะหลับไป

นี่เองเหรอ? มันเหมือนเทเลพอร์ท? นี่ผมมาอยู่ในโลกเกมรึ?

 

หัวผมเต็มไปด้วยคำถาม

 

‘เห็นละ มันมึน ทุกอย่างมันดูประหลาด พวกนายทุกคนเห็นข้อความแล้วมาทีนี่งั้นเหรอ?’

เสียงของผมกลับมาเป็นปกติและชัดเจนได้อย่างน่าประหลาดใจ ก่อนที่ผมจะหลับ สาบานเลยว่าผมเมาจนถึงขีดจำกัด

‘ใช่’

เขาตอบแบบไม่คิดอะไร ชายและหญิงข้างหลังเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

‘นายอาจจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะงี๊เลยปลุกนายขึ้นมา  นายอาจจะถูกลากมาที่นี่โดยไม่รู้อะไรเลยเหมือนกับพวกเรา ยังไงก็เหอะ ที่นี่มีแค่เรา ทำไมเราจะไม่ช่วยกันล่ะ’

 

อืม…

ไม่เลว มีเพื่อนมันดีกว่าอยู่คนเดียวอยู่แล้ว

แต่จะเชื่อใจคนพวกนี้ได้ไหมนะ

 

‘นายมีเบาะแสเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี่ไหม?’

‘ก่อนหน้าที่ข้อความจะลอยขึ้นมา มันมีการรายงานข่าวด่วน’

 

คนทั้งกลุ่มตั้งใจฟังที่ผมพูดเรื่องนี้

ไม่แม้แต่คนที่ผมพูดด้วย ชายหญิงข้างหลังเขาก็เดินมาใกล้ผม

‘ที่มันบอกว่าเกิดหลุมใหญ่ในทั่วโลกใช่ไหม?’

‘นายกำลังบอกว่าพวกเรามาอยู่ที่นี่เพราะหลุมนั่นเหรอ’

 

ชายน่าเกลียดข้างหลังพูดแทรกขึ้นมา

เขาดูเหมือนกับอันธพาล

‘เฮ้ย นายคิดว่ามันเป็นไปได้เหรอ บ้ารึไง?’

 

อืม..นักเลงนั่นอาจจะถูก อาจจะเพราะเขารู้สึกลนลานกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันค่อนข้างจะกระทบกับความรับรู้พอดู

 

‘ก็แค่บอกสิ่งที่จำได้น่ะ’

 

รอดไปที ดูเหมือนนักเลงนั่นจะไม่ได้เอาความอะไรผมต่อไป อย่างน้อยๆเขาก็มีสมองล่ะนะ

 

ผมส่ายหัวนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ…

‘อะไรน่ะ’

‘ไม่มีอะไรหรอก แค่ก่อนที่จะหลับไป ผมเมามากน่ะ  มันเมากว่าปกติ’

‘มันอาจจะเป็นเพราะสิ่งนั้น ถ้าเข้ามาที่นี่แล้วร่างกายจะได้รับการฟื้นฟู น่าจะเป็นไอ้นั้น’

‘อะไรน่ะ? ร่างกายรักษาตัวเองงั้นเหรอ?’

‘ใช่ ข้อความมันบอกก่อนที่นายจะตื่นน่ะ’

 

ข้อความอีกแล้ว

รู้สึกว่าจะพลาดอะไรที่มันสำคัญไปเยอะทีเดียว

 

‘ขอโทษที แต่ช่วยบอกรายละเอียดหน่อยได้ไหม’

‘โอเค’

‘จะบอกตั้งแต่ข้อความแรกที่โผล่มานะ’

‘ขอบคุณ’

คนที่เหมือนกับหมีนั้นนิสัยดีอย่างไม่น่าเชื่อ เขาอายุเท่าไหร่กัน?

เขาบอกเกี่ยวกับเรื่องอาวุธเริ่มต้น แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นข้อความเล็กๆ ที่ให้ผมเลือกอาวุธเริ่มต้นพอดี

 

ผมตั้งใจอ่านข้อความ ทุกอย่างมันมืดไปหมด

ตอนนั้นเอง ผมอยู่ในที่ๆมีอาวุธนับไม่ถ้วนอยู่รอบๆตัว

มันไม่ใช่ห้องหินอ่อนที่อยู่เมื่อกี๊นี่ พวกคนที่คุยกันก็หายไปแล้ว

 

มันอะไรกันนี่…

ใจเย็นก่อน ถ้าคิดว่ามันเป็นเกม มันก็ไม่แปลกอะไรหรอก

 

ผมทำใจตัวเองให้เย็นแล้วมองไปรอบๆ

มันมีอาวุธหลายแบบรอบตัวผมเต็มไปหมด

 

หอก ดาบ ธนู กระบองเหล็ก อืม…อาวุธที่ไม่เข้าใจว่าจะใช้มันยังไงให้ดี

นั่นมันเป็นอาวุธด้วยเหรอ มันเหมือนกับค้อนธรรมดาๆ

ธนูจะมากับที่ใส่ลูกธนูและลูกธนู มันคงให้มาเป็นเซ็ตไอเทม

 

พอคุณเล่นเกม มันจะมีเวลาที่คุณต้องตัดสินใจ

การตัดสินใจนี้จะส่งผลอย่างมากในอนาคต ผมต้องตั้งใจเลือกมันดีๆ

 

อืม…ต้องคิดหนักแล้วสิ

 

จะเอาอะไรดีล่ะ?

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments