ตอนที่แล้ว[คุณได้เคลียร์ด่าน 1 แล้ว]
[หน้าต่างประมูลและหน้าต่างร้านค้าได้ถูกปลดล็อค]
ผมยืนอยู่บนทุ่งหญ้าเขียวขจีแผ่ขยายไปยังเส้นขอบฟ้า
ข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้นมา
ร้านค้าและหน้าต่างประมูล
มันมีข้อมูลเกี่ยวกับหน้าต่างนี้ในคอมมูนิตี้
ผมจะดูรายละเอียดทีหลังตอนนี้ผมต้องแก้ปัญหาที่ยังตอบไม่ได้
ผมเก็บความสงสัยในเด็กสาวที่กำลังหมอบอยู่ในชุดวันพีซสีขาวนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว
เธอมีหูกระต่ายบนหัวเล็กๆของเธอ“กระต่าย?”
กระต่าย….เด็กสาวกระตุกใบหูตอนที่ผมพูด
และกระโดดมาหาผมเหมือนกระต่าย
ผมงงกับการเคลื่อนไหวเหมือนกับกระต่ายของเธอและก่อนจะรู้ตัว
เธอก็มาถึงตรงหน้าผมพร้อมกับยืดอกแล้วตะโกน“ใช่แล้ว กระต่าย!!”
ผมเห็นความภูมิใจอยู่ในยิ้มกว้างๆของเธอ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคำว่ากระต่ายจะเป็นคำชมผมคิดว่ามันจะเป็นการดูถูกกับมนุษย์ซะอีก
“นี่เธอเป็นกระต่าย? หรือว่ามนุษย์?”
“กระต่าย!”
โอเค เข้าใจแล้ว
ถ้าจะตัดสินว่าเธอเป็นอะไร….เธอเป็นกระต่ายที่เหมือนมนุษย์
ไม่ใช่มนุษย์ที่มีหูกระต่าย
แต่ร่างกายเธอก็เหมือนมนุษย์อยู่ดีเอาเถอะ มันไม่สำคัญว่าเธอเป็นอะไร แต่สำคัญที่เธอเป็นใคร
เจ้าของพื้นที่ที่ปรากฏหลังจากห้องบอส
ตามที่คอมมูนิตี้บอก มันจะมีเหมือนกับ NPCขายของเขาจะให้ข้อมูล และขายไอเทมโดยใช้คะแนนที่ได้จากการเคลียร์ด่าน
ในระดับง่าย จะเป็นนักเวทย์แก่ๆ
ในระดับปกติ จะเป็นชายผิวซีดที่ดูเหมือนกับแวมไพร์
ในระดับยาก จะเป็นยักษ์ที่สูงมากกว่า 3 เมตรพวกนี้เป็นข้อมูลที่ถูกโพสลงบนคอมมูนิตี้
แต่ในระดับนรกนั้นเป็นเด็กสาวหูกระต่าย
ตอนที่คิดว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดี เด็กสาวก็ถาม“คุณเป็นใคร?”
“ผมลีโฮแจ เป็นมนุษย์”
ผมไม่แน่ใจว่าการบอกเผ่าพันธุ์จะเป็นเรื่องที่ดี แต่ผมก็บอกไปแล้ว
“ลีโฮแจ? ลี—— โฮแจ? ฮูแจ? นั่นมันชื่อเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
เด็กสาวเอามือจับท้องและเริ่มหัวเราะ
เธอทำกระทั่งล้มลงบนพื้นกลิ่งไปมาบ้าจริง อยากจะตีเธอซะตอนนี้เลย
มองเธอหัวเราะทำให้นึกถึงหลานของผมเอง“โฮแจ? โฮแจจจ!! ฮยัก ฮ่าๆๆๆๆๆ นั่นคือชื่อนายเหรอ?”
เด็กสาวยังคงหัวเราะต่อไปเป็นเวลานาน
ผมแค่นั่งและมองเธอกลิ้งไปมาบนพื้นเธออาจจะดูหยาบคายและมีหูกระต่าย แต่เธอก็หน้าตาน่ารัก
และขาขาวกระโปรงสั้นของชุดวันพีซก็…..อืม….ช่างเหอะ
ผมไม่ใส่ใจกับการหัวเราะของเธอต่อไปแล้ว บางทีอาจจะเพราะสิ่งที่ผมเห็น
นั่นแหละ ดีมาก ทำไมไม่ยกขามากกว่านี้ล่ะ
หลังจากการหัวเราะที่ยาวนาน เธอก็หยุดด้วยใบหน้าเคร่ง
แล้วก็หมอบเหมือนกับตอนที่ผมเห็นครั้งแรก
วิธิที่เธอนั่งมันเหมือนกับท่าที่กระต่ายนั่งแล้ว….
ฮอบ! ฮอบ!
ด้วยหน้าที่แข็งราวกับหิน เธอเริ่มกระโดดเหมือนกับกระต่าย
ในใจผมว่างเปล่าเมื่อเธอเริ่มเคลื่อนไหวในทุ่งหญ้า
เหมือนกับว่าเธอไม่สนใจผม และเธอก็ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว
ผมไม่มีอะไรจะพูดเลยอ๊า ใช่ มันเหมือนพฤติกรรมของลูกสุนัขที่ผมเลี้ยงตอนเด็กๆ
มันเหมือนกับที่เธอพูด เธอเป็นกระต่ายมากกว่ามนุษย์
โดยเฉพาะที่หัว…“เฮ้ ! เธอชื่ออะไร?”
ผมตะโกนไปยังเด็กสาวที่เริ่มไปไกลแล้ว
เหมือนเธอได้ยินผม และเริ่มโดดมาหาผมผมรู้สึกยังกับเดจาวู
“ชั้น คิริคิริ”
“คิริคิริ ชื่อเธอเหรอ”
“ใช่!”
ยังจะกล้ามาขำชื่อผมอีกนะ ทั้งๆที่ตัวเองชื่อคิริคิริ
นั่นคือที่ผมอยากจะพูด แต่เห็นเธอภูมิใจและยิ้มด้วยหน้าเหมือนเด็ก
ทำให้ผมพูดไม่ออก“คืองี๊นะ คิริคิริ เธอไม่มีอะไรที่ต้องบอกผมเหรอ”
“มีสิ!”
“งั้นบอกมาเลย”
“โอเค!”
ระดับความฉลาดของเธอนั้นพอๆกับลูกหมา ลูกหมาที่พูดได้น่ะ
“ยินดีด้วย นายใช้ร้านค้ากับหน้าต่างประมูลได้แล้ว”
“ร้านค้าและหน้าต่างประมูล?”
“ใช่!”
[คุณไม่สามารถใช้หน้าต่างประมูล กรุณาลองอีกครั้งในห้องรอหรือเขตที่อยู่อาศัย]
[หน้าต่างร้านค้า]
ร้านค้าเปิดและข้อความหลายอันก็เด้งขึ้นมา
ดูเหมือนผมจะใช้คะแนนที่ได้จากการเคลียร์ชั้น 1 ซื้อได้อุปกรณ์สวมใส่ หนังสือ อาหาร เตียง แม้กระทั่งของเล่น
ของหลายประเภทมีขายในร้านค้าคิริคิริเริ่มดึงแขนเสื้อผมตอนที่ผมมองสินค้าในร้านค้า
“ถ้านายจะซื้ออะไรล่ะก็ นายต้องซื้อตอนนี้เลย!”
“ทำไมล่ะ?”
“สินค้าที่ขายในห้องรอนั้นไร้ค่าในการต่อสู้!”
ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่ปรากฏหลังจากห้องบอสนั้นเรียกว่า NPCขายของ
แม้ว่าร้านค้าจะใช้ได้ในห้องรอไอเทมสำหรับต่อสู้นั้นซื้อได้จากที่นี่เท่านั้น
อาวุธผมยังคงใช้การได้
โล่นั้นกลายเป็นเศษผ้าหลังจากกันธนูมามากมาย แต่มันก็ยังใช้ได้
ของมันซ่อมได้หลังจากเข้าห้องรอ ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนตอนนี้
ดาบผมมัน…เอาเถอะ ยังไงคงไม่มีโอกาสได้ใช้อีกนานยังไงก็ตามผมก็ใช้เวลาอีกพักหนึ่ง
มันมีไอเทมมากมายอยู่ในร้านค้า ผมต้องใช้เวลาทั้งวันถ้าจะดูมันทั้งหมด“เฮ้ คิริคิริ ผมมีคำถาม”
“อะไรล่ะ?”
“จะเป็นยังไงถ้าเคลียร์ชั้นแรกไม่ได้ใน 30 วัน?”
“นายจะกลับไปยังห้องรอ”
หน้าผมเย็นเยือกตอนที่ได้นยินเธอพูด
ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้“จากนั้นก็จะอยู่อย่างปลอดภัยถ้าไม่ผ่านชั้น 1 งั้นเหรอ?”
“อื้ม…ใช่”
“อย่าบอกปัดๆสิ ขอรายละเอียดหน่อย”
“หลังจากรอบแรกจบลง เนื้อและน้ำทั้งหมดในช่องเก็บของจะหายไป
จากนั้น จากเดียวที่จะได้อาหารคือการใช้คะแนนในการซื้อจากร้านค้า
แม้ว่าจะไม่ได้เคลียร์ชั้น นายก็จะได้คะแนนบ้าง ในตอนที่จบรอบ
แต่คะแนนที่จะได้ขึ้นอยู่กับระยะทางที่ไปได้ ท้ายสุดก็ต้องเข้าไปฝึกอยู่ดี”ผมเข้าใจแล้วหลังจากฟังคำอธิบาย
“แน่นอน นายจะไม่หิวเวลาอยู่ในห้องรอ แต่อย่างที่รู้”
“ผมจะถูกเตะออกจากห้องรอหลังจาก 24 ชั่วโมง”
“ใช่ ถูกเผง!”
“แล้ว…”
“ไม่”
คิริคิริหลับตาและพับหูลง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“ชั้นบอกนายไม่ได้”
“ทำไมล่ะ?”
เธอทำอะไรไม่ได้และเธอพูดอะรไม่ได้กัน?
“งานของฉันคือให้คำแนะนำผู้เล่นที่มายังที่นี่ได้”
โอ้ จริงเหรอ บอกไม่ได้เลย? หรือมันยากไปสำหรับเธอ?
“แต่มันก็มีข้อจำกัด ฉันบอกได้แค่ว่าใครมีคุณสมบัติ คนที่ได้บางสิ่งที่ยิงใหญ่”
“แต่เธอก็บอกผมมาเยอะแล้วนี่”
“ใช่ เหลืออีก 1 คำถามที่เหลือ แต่อย่าถามมากกว่านี้ ฉันมีอะไรจะบอกนาย”
บ้าจริง มันมีจำนวนคำถามที่จำกัดด้วยเหรอ? มันมีหลายอย่างเลยที่จะถาม
อะไรคือเป้าหมายของการฝึกนี่
ทำไมผมถึงถูกเชิญเข้ามา
การกลับไปในโลกความเป็นจริง ยังไงและมีโอกาสไหม
ตัวตนของคิริคิริ
มีคำถามมากมายนับไม่ถ้วน
ขอบคุณที่ผมถามไปไม่หมด ผมยังถามได้อีกเยอะ
ผมต้องรอโอกาสครั้งถัดไปเพื่อถามคำถามพวกนี้“ใครรร…. เอ่อ งั้น ขอบคุณ แล้วมีอะไรที่เธออยากจะบอกเหรอ”
เดี๋ยว ผมไม่ได้เสียโอกาสถามคำถามไปหรอกนะ
ผมคิดว่าถ้าผมถามไป ผมจะเสียโอกาสสุดท้าย ผมเลยปิดปากตัวเองซะ“ซื้อยาสเตตัสซะ!”
“ยาสเตตัส?”
สถานะที่เกิดกับเงื่อนไขที่ไม่ปกติกับร่างกายหรือจิตใจเช่นการสับสน
สตั๊น กลัว เผา ความเย็นกัด พิษ ติดเชื้อ พวกนี้
มันเป็นสถานะปกติที่จะเกิดขึ้นในเกม“ผมต้องการมันมากแค่ไหน?”
“เยอะเลยล่ะ มากเท่าที่จะมากได้”
หลังจากคิริคิริบอกผมก็นึกถึงสิ่งที่จะต้องเจอในชั้นสอง ว่ามันเป็นธีมแบบไหน
มันคงเป็นเทศกาลติดสถานะล่ะมั้ง
สกิลป้องกันสถานะที่ผมมีคงจะเพิ่มเลเวลอีกเยอะสินะ ฮ่าๆๆหลังจากคิริคิริแนะนำ ผมก็ซื้อยาทั้งหมดและของบางอย่าง
ตอนที่ซื้อของ คิริคิริก็คอยอธิบายและให้ความเห็นของไอเทม มันช่วยได้มากเลย
ผมถามคิริคิริว่าเธอตอบได้เหรอ เธอบอกว่า
ถ้าเป็นการอธิบายปกติเกี่ยวกับไอเทมนั้นสามารถทำได้
ตาของคิริคิริสว่างสดใสตอนที่เธออธิบายไอเทม
เธอต้องชอบการช่วยหรือสอนคนอื่นมากแน่ๆ
หรือไม่ก็ เธอคงชอบแสดงความรู้ที่มีล่ะนะ“อืมม.. ผมมีคำถามสุดท้าย คิริคิริ”
“ไม่!”
อีกครั้ง คิริคิริปิดหูและหลับตา
เธอจะไม่ได้ยินอะไรถ้าทำอย่างนั้นสินะ?“จะเป็นยังไงถ้ามีคนตายในการฝึก”
เธอลืมตาช้าๆ
คิริคิริไม่พูดอะไรแต่ …เธอไม่ต้องทำ
แทนที่จะเห็นแสงสดใสในแววตา ก็กลายเป็นความเศร้าและความว่างเปล่าผมเปิดปากพยายามจะพูด แต่ไม่มีคำใดใดออกมา
หลังจากหายใจเข้าลึกๆ ผมก็พูดชื่อเธอได้ซักที“คิริคิริ”
“คะ…”
“ขอบคุณที่ช่วยตอนที่ซื้อของนะ ผมจะไปแล้ว”
“โอ้ โอเค”
ทันทีที่ตอบข้อความที่ให้กลับไปยังห้องรอ ก็มีแสงรอบตัวผมและรู้สึกว่ากำลังลอย
สายตาผมเห็นเป็นหมอกขาว ผมคิดว่าเห็นคิริคิริกระโดดและโบกมือลา
“ลาก่อน! กลับมาที่นี่เร็วๆล่ะ! อย่าตายนะ!!”