ตอนที่แล้วตอนต่อไปทุกคนมองไปที่จาเร็ดด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป แองเจเล่ก็ยังตกใจด้วยเช่นกัน จาเร็ดอ่อนกว่าเขาปีกว่าแต่จาเร็ดก็ไปถึงขั้นที่สาม แองเจเล่ตระหนักว่าเขาไม่รู้ว่าโลกลึกลับนี้กว้างใหญ่แค่ไหน
“ไม่ น่าประทับใจจริงๆ จาเร็ดใช่ไหม เรามาคุยกันได้ไหมหลังจากที่ทดสอบแล้ว” ชายคนนี้ถามด้วยท่าทางตื่นเต้น
“ได้ครับ” จาเร็ดพยักหน้า เขายังคงมีท่าทีสงบ
“พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สองที่อายุต่ำกว่า 18 ปีมายืนทางด้านซ้ายของข้า” ชายชุดคลุมดำพยักหน้าก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองคนอื่นๆ มีคนเจ็ดคนก้าวไปข้างหน้าขณะที่เหลืออีกสี่คนที่ยังไม่ถูกเรียกรวมทั้งแองเจเล่
“ดี พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามไม่ต้องรับการทดสอบ ส่วนที่เหลือตามข้ามา”
“เข้ามาที่นี่ทีละคน พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สองก่อน” เขาเดินผ่านประตูไม้ที่ปลายห้องโถง แองเจเล่พยายามมองแต่เขาก็ไม่สามารถเห็นอะไรนอกจากความมืดที่อยู่ข้างใน พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สองได้เข้าไปก่อน ภายใน 20 วินาทีพวกเขาก็ออกมาพร้อมกับการแสดงออกที่แตกต่างกันบนใบหน้า บางคนดูมีความสุขขณะที่บางคนดูเศร้าหมอง
แองเจเล่ไม่ต้องรอนานก่อนที่จะถึงรอบของพวกเขา เขายังไม่ถึงขั้นที่หนึ่งแต่ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่สนใจ มีพ่อมดฝึกหัดสี่คนที่อยู่ขั้นที่หนึ่ง คนแรกที่เข้าไปเป็นผู้หญิงผมหางม้าสีดำ เธอเข้าไปและไม่กี่วินาทีเธอก็ออกมาด้วยสีหน้าผิดหวังและมีน้ำตาที่ไหล มีเพียงไม่กี่คนที่ออกมาด้วยความสุขขณะที่คนที่เหลือดูผิดหวัง ขณะที่พวกเขารู้เรื่องนี้แองเจเล่และอีกสองคนก็กังวลใจ พวกเขาทำได้แค่มองกันโดยไม่ได้ทำอะไร เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยากไปก่อน
“เร็วเข้า! ต่อไป!” ชายชุดคลุมดำตะโกน เขาพูดในภาษารูดินแต่เขาก็มีสำเนียงแปลกๆเมื่อใดก็ตามที่เขาหงุดหงิด แองเจเล่มองไปที่อีกสองคนก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปก่อน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเขามาหน้าประตูไม้และจากนั้นเขาก็เข้าไปในความมืด เขาหายใจเข้าลึกๆและมีกลิ่นบางอย่างที่ทำให้เขาตกตะลึง มันเป็นหญ้าภูเขาไฟสิ่งที่แองเจเล่ได้ระหว่างทางไปมารัว
“เจ้ารู้ตำแหน่งของข้าหรือไม่” เสียงของชายชุดคลุมดำมาจากทุกทิศทุกทาง แองเจเล่ฟังอย่างระมัดระวังและใช้ชิปเพื่อเพิ่มความรู้สึกของเขา
[กำลังวิเคราะห์….คลื่นเสียงได้มาจากทุกทิศทุกทาง จำนวนแหล่งที่มา 4 แหล่ง ไม่พบตำแหน่งที่แท้จริง….] ซีโร่รายงาน แองเจเล่ขมวดคิ้วเนื่องจากไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้
“ใช่ เจ้าไม่สามารถทำได้” ชายคนนี้หยุดพูดก่อนที่จะเขียนอะไรบางอย่าง
“เสียงของข้ามาจากทิศทางไหน” เขาถาม
“ทุกทิศทุกทาง” แองเจเล่ตอบ
“แล้วข้างบนและข้างล่างล่ะ” เขาถาม
“ไม่มี” แองเจเล่พูด
“ดี เจ้ากำลังพูดความจริง เจ้าชื่ออะไร” เขาถามอีกครั้ง
“แองเจเล่ ริโอ” แองเจเล่ตอบ
“มีพรสวรรค์ที่แตกต่างกันห้าระดับ เจ้าอยู่ระดับที่สอง ดีกว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับระดับที่หนึ่ง ตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว” ชายคนนี้พูด
แองเจเล่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ก่อนที่จะออกจากห้องเขาโค้งไปทางความมืด
ทั้งสองคนนอกห้องเห็นสีหน้าของแองเจเล่ทำให้ความวิตกกังวลของเขาเพิ่มขึ้น อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังเดินเข้าไปข้างในและทดสอบ แต่พวกเขาก็หลั่งน้ำตา หลังจากที่ทดสอบเสร็จชายชุดคลุมดำก็เดินออกมาจากห้องและล็อคประตู จากนั้นเขาก็หันกลับไปมองที่พ่อมดฝึกหัดทั้งหมด
“พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามห้องของพวกเจ้าอยู่ที่ชั้นหนึ่ง พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สองห้องของพวกเจ้าอยู่ที่ชั้นสอง ส่วนที่เหลือไปที่ชั้นห้าและเลือกห้องที่เจ้าต้องการ ห้องรับประทานอาหารและห้องน้ำจะอยู่ที่ชั้นนี้ ห้องที่เหนือดาดฟ้าเต็มหมดแล้วและมีคนมาจากอาณาจักรอื่นๆ อย่าขึ้นไปบนชั้นหกหากเจ้าไม่มีเหตุผลอะไร เจ้าคนไม่ต้องการไปยุ่งกับคนเลวร้ายบางคน ตราบเท่าที่เจ้าไม่ได้ขึ้นไปที่นั่นพวกเขาก็จะไม่ลงมาที่นี่ ข้าจะดูแลดาดฟ้าและถ้าเจ้ามีคำถามอะไรเจ้าสามารถไปพูดกับข้าได้ที่นั่น ตอนนี้เจ้าออกไปได้แล้ว ข้าจะปิดประกาศรายชื่อทีหลัง เจ้าสามารถมาตรวจสอบได้ถ้าเจ้าต้องการ” ชายในชุดคลุมสีดำพูดก่อนที่จะออกจากห้องโถง
“ดี เราควรจะไปหาห้องพักของพวกเราด้วย” คนอื่นๆเห็นด้วยเมื่อมีคนพูดเช่นนี้ พ่อมดฝึกหัดของท่าเรือมารัวถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สาม พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สองและพ่อมดฝึกหัดขั้นที่หนึ่ง พวกเขาไม่ได้อยู่บนชั้นเดียวกันและแองเจเล่จำเป็นต้องไปชั้นล่างสุด พวกเขาลากันก่อนที่จะไปชั้นของพวกเขา
ทางเดินแคบๆและเปียกชื้น แองเจเล่ยังคงได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านบนแต่เขาไม่ได้เห็นใครนอกจากเพื่อนพ่อมดฝึกหัด แองเจเล่อยู่เบื้องหลังของกลุ่ม คนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นผู้ชายหล่อเหลาผมสีแดงและคนที่สองในแถวเป็นผู้ชายผมบลอนด์ ทั้งสองคนเป็นคนที่อยู่ข้างๆแองเจเล่บนท่าเรือ คนที่นำกลุ่มของพวกเขาเป็นผู้หญิงผมหางม้าสีดำและสวมเกราะนักดาบ เธอไม่ได้แสดงอารมณ์ของเธอบนใบหน้าแต่เธอดูเยือกเย็นและสวย เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงภายใต้ชุดเกราะมันทำให้แองเจเล่คิดว่าเธอดูเหมือนผู้ฝึกดาบของยุโรป
เสื้อผ้าที่เธอใส่มันแน่นทำให้ดูเซ็กซี่มากโดยเฉพาะกางเกงที่แน่น เธอมีรูปแบบความสวยที่แตกต่างจากแนนซี่ ถ้าแองเจเล่ได้เห็นเธอจากระยะไกลเขาจะคิดว่าเธอสวมชุดนักดาบตามปกติ อย่างไรก็ตามร่างกายของผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนชุดปกติไปเป็นสิ่งที่มีเสน่ห์ซึ่งช่วยไม่ได้ที่ทำให้ผู้ชายที่เดินตามเธอจากด้านหลังมองไปที่สะโพกของเธอ ทั้งสี่คนเดินอยู่ในความเงียบแต่แล้วในที่สุดผู้ชายผมบลอนด์ก็ตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง
“เอาล่ะ ตั้งแต่ที่พวกเราทั้งหมดเป็นพ่อมดฝึกหัดขั้นที่หนึ่งแล้วตอนนี้พวกเราทั้งหมดอยู่บนเรือลำเดียวกัน มาแนะนำตัวเองกันหน่อยไหม” เขายิ้ม
“ชื่อของข้าคือแลนโด้ ลุค อายุ 15 ปี อย่าพูดถึงเรื่องตระกูลของข้าพวกเขาไม่สนใจว่าเบื้องหลังของเจ้ายิ่งใหญ่แค่ไหน” เขาพูดต่อ
“ข้ายูริ อายุ 15 ปี พรสวรรค์ระดับสอง ข้าคิดว่าเราเป็นกลุ่มคนที่อ่อนแอที่สุดในเรือลำนี้” ผู้ชายผมแดงพูดหลังเพื่อนสนิทของเขา เมื่อเขาพูดเขาก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า
“แองเจเล่ อายุ 14 ปี พรสวรรค์ระดับสอง ข้าไม่คิดว่าพรสวรรค์เหล่านี้สำคัญมากนัก เรายังเด็กอยู่ดังนั้นพวกเรายังมีโอกาส” แองเจเล่ยิ้มขณะที่พยายามผ่อนคลายบรรยากาศที่อึดอัด
“อย่าพูดถ้าเจ้าไม่มีความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้ากำลังพูด!” หญิงสาวหันมามองรอบๆและพูดอย่างเย็นชา
“เจ้ารู้ไหมว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนสำหรับพ่อมดฝึกหัดขั้นที่หนึ่งไปขั้นที่สอง เราต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองปีเพราะเราไม่มีพรสวรรค์! เมื่อเทียบกับผู้ที่อยู่ในขั้นที่สองและสามแล้วพวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้าพวกเรา เวลาสองปีสามารถช่วยให้พวกเขากลายเป็นพ่อมดที่แท้จริงได้ โรงเรียนและองค์กรจะจัดสรรทรัพยากรให้กับพวกเขามากขึ้น จริงๆแล้วพวกเราไม่สามารถทำอะไรได้!” หญิงสาวเกือบจะตะโกน
“เจ้ารู้วิธีที่จะกลายเป็นพ่อมดที่แท้จริงงั้นหรือ” แองเจเล่ขมวดคิ้วขณะที่หงุดหงิดเล็กน้อย
“อย่างน้อยพวกเขาก็มีพรสวรรค์มากกว่าและพวกเขาจะไปถึงระดับนั้นเร็วกว่าพวกเรา” หญิงสาวสงบลง
“ข้าขอโทษสำหรับท่าทางของข้า ข้ารู้สึกเศร้ามาก” เธอพูด
“ไม่ต้องห่วง ณ ตอนนี้พวกเราอยู่บนเรือลำเดียวกันและเราอาจจะจำเป็นต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันในอนาคต อย่าหัวเสียไป” แองเจเล่พยักหน้า
“พวกเจ้าใจเย็นๆ เจ้าช่วยแนะนำตัวเองแก่พวกเราหน่อยได้ไหม เรายังไม่รู้ชื่อของเจ้า” ยูริพูดด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวหันไปรอบๆและหยุดมองพวกเขา
“เวลเว็ต อายุ 16 ปี พรสวรรค์ระดับ…..หนึ่ง” หญิงสาวลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด ยูริและแลนโด้ ลุคหยุดพูด ตอนนี้พวกเขารู้สึกสงสารหญิงสาวคนนี้
“พรสวรรค์ระดับหนึ่ง…..ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงอารมณ์เสีย” แลนโด้หันหน้ามาทางแองเจเล่และพูดเสียงเบา
“เจ้าสามารถบอกข้าได้ไหมว่าความแตกต่างระหว่างพรสวรรค์แต่ละระดับเป็นอย่างไร ข้าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย” แองเจเล่ถาม
“ตามหนังสือพ่อมด ระดับจะตัดสินอัตราความคืบหน้าในการฝึกฝนของเจ้า ระดับที่ดีที่สุดคือพรสวรรค์ระดับห้าและพวกเขาสามารถกลายเป็นพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามภายในหนึ่งปี พวกเขาแทบจะกลายเป็นพ่อมดที่แท้จริงแทบจะไม่ล้มเหลวในการทดสอบ เพียงครึ่งหนึ่งของพ่อมดฝึกหัดที่มีพรสวรรค์ระดับสี่สามารถกลายเป็นพ่อมดที่แท้จริง สิ่งที่ต่ำกว่าระดับสี่เป็นเรื่องน่าเศร้า มีโอกาส 4% สำหรับพรสวรรค์ระดับสาม และมีโอกาส 1% สำหรับพรสวรรค์ระดับสอง สำหรับพรสวรรค์ระดับหนึ่ง…..อาจจะเป็นหนึ่งในพันหรือหมื่นที่มีโอกาสและการฝึกฝนของพวกเขาช้ามาก เวลาหนึ่งเดือนสำหรับบางคนที่มีพรสวรรค์ระดับหนึ่งเท่ากับหนึ่งวันสำหรับคนที่มีพรสวรรค์ระดับสองและสาม นั่นคือความแตกต่างอย่างมาก” แลนโด้ยิ้มขณะที่เขาอธิบาย
แองเจเล่พยักหน้า เขารู้สึกเศร้ามาก
“ที่จริงแล้วพ่อมดไม่ได้สนใจเกี่ยวกับคนที่มีพรสวรรค์ระดับหนึ่งดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยวางกับคนที่มีพรสวรรค์น้อยเกินไป มันไม่น่าแปลกใจเลย” แลนโด้พูดต่อ
“ดังนั้นตอนนี้เวลเว็ตก็สิ้นหวังงั้นหรือ” ยูริเข้าร่วมการสนทนา
“ค่อนข้างมาก” แลนโด้พูด แองเจเล่หยุดพูด เขามองไปที่หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าของเขาและเห็นไหล่ของเธอสั่นสะท้าน เธอต้องได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังพูด
“เธอคงจะใช้เวลาฝึกฝนห้าปีในการไปถึงขั้นที่หนึ่ง มันน่าสงสารมาก” แลนโด้พูดขณะที่เขามองไปที่หญิงสาว มันไม่ใช่ว่าเขากำลังดูถูกเธอ มันเป็นเพราะเขารู้สึกเสียใจกับเธอจริงๆ