ตอนที่แล้วตอนต่อไปสิบวันต่อมาเรือก็ได้หยุดลงที่ท่าเรืออีกครั้ง ยูริลงพร้อมกับเวลเว็ตและพ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆ เช่นเดียวกับครั้งที่ผ่านมาที่มีคนกำลังรอพวกเขาอยู่ที่ฝั่ง มีเพียงสี่คนที่เหลืออยู่บนเรือ แองเจเล่ พ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆและชายในชุดคลุมสีดำ หลังจากนั้นสองวันเรือก็แล่นมาถึงปลายทางสุดท้ายไอเคนเฮียน ชื่อไอเคนเฮียนหมายความว่า’ที่ที่ดวงอาทิตย์ขึ้น’
“นี่คือจุดสิ้นสุดของเส้นทาง ไปที่ฝั่งได้แล้ว” ชายในชุดคลุมดำกดปุ่มด้านข้างเรือและบันไดก็ค่อยๆลงต่ำลงไปที่ท่าเรือ
“มีองค์กรพ่อมดสององค์กรอยู่ที่นี่ วิทยาลัยแรมโซด้าและกระท่อมลิเลียโด้ เจ้าสามารถทำตามป้ายบอกทางสำหรับการหาเส้นทาง พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่และถนนก็ปลอดภัย” เขาพูดก่อนที่จะทิ้งคนทั้งสามไว้ที่ชายหาด จากนั้นเขาก็ออกเรืออีกครั้ง
ไม่มีใครอยู่บนชายหาดนอกเหนือจากคนทั้งสาม มันเป็นช่วงเช้าทรายดูเหมือนกำลังส่องแสงภายใต้แสงสีทองของดวงอาทิตย์ แองเจเล่มองไปที่ทั้งสองคน เขาไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไร เขาเห็นเส้นทางบนชายหาดซึ่งอาจสร้างขึ้นเพื่อให้ผู้คนเดินบนชายหาด มีป้ายถนนในป่าเขตร้อนที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา มีผู้ชายในชุดคลุมสีขาวกำลังยืนรอการมาถึงของพวกเขา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา….
แองเจเล่พร้อมกับพ่อมดฝึกหัดอีกสองคนกำลังตามผู้ชายในชายในชุดคลุมสีขาวไปยังปราสาทร้างขนาดมหึมา ผิวของกำแพงดูสภาพเลวร้าย มันเป็นสีเทาเข้มและมีเถาสีเขียวทั่วทั้งกำแพง รากต้นไม้สีดำที่มีขนาดใหญ่จำนวนมากปกคลุมทั่วถนน แองเจเล่ได้ยินเสียงแปลกๆจากท้องฟ้าดังก้องไปทั่ว
“นี่เป็นวิทยาลัยแรมโซด้าที่เจ้ากำลังมองหา เจ้าสองคนตามข้ามา” ผู้ชายพูดเสียงเบา แองเจเล่ยืนอยู่ที่นั่นเฝ้าดูคนอื่นๆออกไป เขายืนอยู่บนสะพานหินที่มีหินแตกอยู่ด้านนอกปราสาท แองเจเล่เดินไปข้างหน้าและหยิบแหวนเวทมนต์ของเขาออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็วางมันลงบนแท่นหินขนาดเล็กด้านซ้ายของประตู
ทันใดนั้นอีกาดำก็บินขึ้นมาและยืนอยู่บนแท่นและจ้องไปที่แหวน มันสัมผัสแหวนด้วยกรงเล็บของมัน
“ชายหนุ่มผู้มาใหม่ สมาชิกใหม่” อีกาเริ่มพูดด้วยเสียงลึกแต่คมราวกับว่ามีมืออยู่ในลำคอ
“ชื่อของข้าคือโมโรโค่ผู้เฝ้าดูที่นี่ ตามกฎเจ้าสามารถเข้าไปได้ถ้าเจ้ามีอุปกรณ์เวทมนต์ เจ้าเป็นคนแรกที่นี่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา” อีกาพูดขณะที่หันมาทางแองเจเล่ มันพูดในภาษาแอนแมค
“ยินดีที่ได้พบอาจารย์ผู้เฝ้าดูโมโรโค่” แองเจเล่โค้งให้อีกาและนำแหวนกลับไปห้อยที่สร้อยคอของเขา
“ตอนนี้ข้ากำลังจะเข้าไป” เขาพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างใน แองเจเล่ได้ยินเสียงของอีกาบินห่างออกไปจากข้างหลังเขา
ปราสาทโบราณดูราวกับว่ามันถูกจำลองด้วยทราย กำแพงและทางเดินของมันถูกกัดกร่อนด้วยลมตามกาลเวลา มีรูเล็กๆอยู่ทั่วตัวปราสาท แองเจเล่รู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าไปในเมืองโบราณในประเทศอียิปต์เนื่องจากสีเดียวในมุมมองของเขาก็คือสีเหลือง สายลมพัดฝุ่นบนพื้นดินขึ้นไปในอากาศและมีใบไม้แห้งหลายใบหมุนวนรอบๆแล้วก็มาติดอยู่ที่รองเท้าสีดำของแองเจเล่
“เจ้าเป็นสมาชิกใหม่ใช่หรือไม่” มีเสียงแปลกๆมาจากด้านซ้ายของแองเจเล่ เขามองไปและเห็นชายร่างสูงยืนอยู่ เขาเป็นผู้ชายที่ใส่ชุดคลุมสีเทาโบกมือให้แองเจเล่ ชายคนนี้มีไหล่กว้างและผมยุ่ง ใบหน้าของเขาดูเหมือนคนเถื่อนจากเรื่องเล่าทำให้แองเจเล่คิดว่าเขาไม่ใช่พ่อมด
“อาจารย์โมโรโค่บอกเราถึงการมาของเจ้า เขาบอกว่าเจ้ามีถ้วยรางวัลของโรงเรียนของเรา” ชายคนนั้นถาม แองเจเล่เดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วก่อนที่จะพยักหน้า เขายื่นแหวนไปหลังจากที่ดึงออกมาจากสร้อยคอ
“ตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น มีพ่อมดฝึกหัดมากมายในปีนี้มากกว่า 20 คนรวมทั้งเจ้าด้วย อย่างไรก็ตามเจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่มาจากโพ้นทะเล” เขาพูด
“งั้นหรือ ข้าคิดว่าที่นี่คือโรงเรียนซะอีก” แองเจเล่มองไปรอบๆและสังเกตเห็นว่าเขาเป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่
“โรงเรียนเราจะอยู่ที่ซากปรักหักพังแบบนี้ได้อย่างไร แม้ว่าตอนนี้เราจะอ่อนแอลงกว่าที่เคยเราก็ยังมีสถานที่ดีๆอยู่ ชื่อของข้าคืออลูต้าเจ้าเรียกข้าว่าอลูก็ได้ ข้าเป็นคนที่นำสมาชิกใหม่ไปโรงเรียน” อลูพูด
“ชื่อของข้าคือแองเจเล่” แองเจเล่ตอบอย่างสุภาพ
“ข้าเป็นแค่พ่อมดฝึกหัดเหมือนกับเจ้าและมีอายุเพียง 14 ปี” อลูพูด เขาไม่ชอบวิธีที่แองเจเล่พูดกับเขา
14 ปี…..
แองเจเล่มองไปที่อลูอย่างหมดคำพูด อลูไม่ได้ดูเป็นมิตร เขามีความสูงประมาณสองเมตรและมีไหล่กว้าง น้ำหนักประมาณ 150 กิโลกรัม อลูมีขนาดเป็นสองเท่าของแองเจเล่ เท้าของเขาค่อนข้างหนักทำให้แองเจเล่สามารถมองเห็นหลุมบนพื้นดินที่ถูกสร้างขึ้นโดยเท้าของเขา
“เอาล่ะ….อลูใช่ไหม ข้าสามารถเรียกเจ้าแบบนี้ได้ใช่ไหม” แองเจเล่ถาม
“ได้” อลูพูดด้วยเสียงเย็นชากับเขาเหมือนกำลังผิดหวังกับเหตุผลบางอย่าง
พวกเขาเลี้ยวไปหลายมุมในเมืองก่อนที่จะมาถึงบ้านเล็กๆ มีอุโมงค์ใต้ดินอยู่ตรงกลางของบ้าน ด้านหน้าของพวกเขาเป็นประตูที่ทำจากหินสีดำและมีอัญมณีรูปร่างเพชรสองเม็ดฝังอยู่ในนั้น แต่ละก้อนมีขนาดเท่ากำปั้น อลูเดินไปทางประตูและทำท่าทางแปลกๆ
“อโลด้า ซินบา” เขากระซิบ ประตูค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นบันไดชั้นใต้ดิน อุโมงค์ใต้ดินมีคบเพลิงอยู่ทั้งสองข้างของกำแพง อลูรีบเดินเข้าไปและแองเจเล่ก็เดินตามหลัง
ประตูปิดทันทีหลังจากที่พวกเขาเข้ามา ทั้งสองข้างสร้างขึ้นโดยใช้อิฐสีเทาที่ดูเก่า วัสดุชนิดเดียวกันถูกใช้สำหรับพื้นแต่อิฐบางส่วนของทางเดินได้แตกออกแล้ว พื้นดินถูกสร้างขึ้นในรูปแบบที่จัดระเบียบได้อย่างสมบูรณ์โดยไม่มีชิ้นส่วนที่ไม่เรียบ แสงจากคบเพลิงทำให้สถานที่นี้เป็นสีเหลืองทั้งหมด ขณะที่ทั้งสองคนเดินเข้าไปด้วยกันในอุโมงค์ใต้ดินก็มีกลิ่นแปลกๆจากด้านล่าง แต่แองเจเล่ไม่สามารถระบุแหล่งที่มาได้ มันมีกลิ่นเหมือนราและมะกอกผสมกัน
“เจ้าโชคดีที่ถูกมอบหมายให้มีอาจารย์คนเดียวกับข้า นั่นเป็นเหตุผลที่ข้ามาต้อนรับเจ้า พวกเราจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน” ในที่สุดอลูก็พูดหลังจากที่เดินไปสักระยะหนึ่ง
“ถูกมอบหมาย? พวกเขาทำแบบนั้นอย่างไร” แองเจเล่ถาม
“ใช่ พวกเขาให้รายชื่อกับอาจารย์และจัดเรียงชื่อตามลำดับเพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างยุติธรรม” อลูอธิบาย
“ตอนนี้เรากำลังจะไปกับอาจารย์ อาจารย์จะช่วยให้เจ้าสามารถเลือกหลักสูตรที่เจ้าสนใจได้ในตอนแรก มันไม่ฟรีเจ้าต้องจ่ายเงินสำหรับเรื่องนี้ คิดให้ดีๆก่อนที่จะตัดสินใจมันเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าเจ้าต้องการเลือกหลักสูตรอื่นด้วยตัวเจ้าเองเจ้าจะต้องใช้หินเวทมนต์หรือแลกคะแนนสะสมจากการจบภารกิจ” อลูพูดต่อ
“ขอบคุณ” แองเจเล่ค่อนข้างสับสนแต่เขารู้ว่าอลูพยายามให้คำแนะนำแก่เขาเพื่อให้เขาจำไว้ บทสนทนาถูกตัดออกก่อนที่จะเดินหน้าต่อไป พวกเขาเดินข้างทางเดินและเลี้ยวซ้ายแล้วมาถึงทางเดินที่มีห้องหลายห้องทั้งสองข้างหลังจากที่ผ่านทางเดินที่คดเคี้ยว มีประตูขนาดใหญ่ที่ปิดอยู่อยู่สุดทางเดิน
อลูพาแองเจเล่ไปที่ประตูบานใหญ่และเคาะเบาๆ
“อาจารย์มีคนใหม่หนึ่งคนสำหรับท่าน ข้าพาเขามาที่นี่แล้ว” เขาพูด
“เข้ามา” มีเสียงดังออกมาจากข้างในขณะที่ประตูเปิดขึ้นเองเล็กน้อย อลูเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างในพร้อมกับแองเจเล่ ห้องดูเหมือนห้องเรียนธรรมดา มีชายในชุดคลุมสีดำกำลังยืนอยู่ระหว่างชั้นหนังสือที่มีขนาดใหญ่สองตู้ที่เต็มไปด้วยหนังสือ มีผู้ชายกำลังอ่านหนังสือหนา
“สำหรับข้า? เจ้าหมายถึงถูกมอบหมายให้ข้า?” แองเจเล่ประหลาดใจกับเสียง เขาสังเกตเห็นว่า’ผู้ชาย’เหมือนเด็กผู้หญิง มันไม่คาดฝันว่าเขาจะเป็นผู้หญิง
“ครับ” อลูตอบ ทันใดนั้นตะเกียงเทียนบนโต๊ะก็มีเสียงดัง
“พาเขาไปหาเฟรย์โดนี่ข้าไม่มีเวลา” เธอพูด
“เข้าใจแล้วครับ” อลูพูด แองเจเล่รู้สึกสับสนขณะที่มองอลูกำลังเดินออกจากห้อง ถึงกระนั้นเขาก็เดินตามอลูจากด้านหลัง เขามองผู้หญิงในชุดคลุมสีดำเป็นครั้งสุดท้าย ผู้หญิงคนนั้นก็ได้หันมาทางพวกเขาและเงยหน้าขึ้นดังนั้นแองเจเล่จึงมองเห็นหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน
‘ผู้หญิง’คนนั้นจริงๆแล้วเป็นหญิงชราที่กำลังยิ้ม แองเจเล่รู้สึกตกใจและกลัวกับความจริงที่ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีลูกตาข้างซ้าย มันมีนาฬิกาพกสีทองแดงฝังอยู่ในเบ้าตาของเธอแทน นอกจากนี้ยังมีรอยแผลเป็นยาวบนใบหน้าของเธอและเธอก็เหมือนตุ๊กตาประดับ ถ้าไม่มีการเย็บเธออาจจะแตกสลาย
แองเจเล่พยายามทำให้เขาสงบใจลงและหันกลับไป
‘ข้าจะเรียนรู้จากพ่อมดที่น่าขนลุกนี้งั้นหรือ อย่างน้อยเธอก็ดูน่ากลัว’ แองเจเล่คิด เขาเคยเห็นการฆาตกรรมจำนวนมากเช่นเดียวกับที่เขาเคยฆ่าคนตายด้วยมือของตัวเองแต่เขายังกลัวเพียงแค่มองไปที่ใบหน้าของเธอ
“น่ากลัวใช่ไหม อาจารย์ลิเลียน่าได้รับบาดเจ็บสาหัสในระหว่างการทดลองใช้เวทมนต์ดังนั้นตอนนี้อาจารย์จึงมีรูปลักษณ์ที่น่ากลัว” อลูอธิบายหลังจากที่ได้เห็นการแสดงออกของแองเจเล่
“ที่จริงแล้วเธอเป็นคนที่ใจดีในหมู่คนอื่นๆ เธอเป็นอาจารย์ที่มีความอดทนมากที่สุด เธอพยายามอย่างดีที่สุดในการอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้ชัดเจนถึงแม้ว่าจะมีพ่อมดฝึกหัดที่เข้าเรียนชั้นเรียนของอาจารย์ไม่มากก็ตาม” อลูพูดต่อ เสียงของเขาดูเศร้าสร้อยเล็กน้อย
“มันเป็นเช่นนั้นหรือ” แองเจเล่พยายามยิ้ม
อาจารย์ดูเหมือนร่างที่ถูกปะขึ้นดังนั้นเขาจึงคิดว่าผู้คนพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ห่างจากเธอ