ตอนที่แล้วตอนต่อไปรูปแบบจิตใจคือเครื่องจักร พลังงานธาตุคือน้ำมัน เมื่อทั้งสองอย่างรวมกันมันจะผลิตพลังงานอื่นๆ มันเป็นพื้นฐานที่สุดของคาถาและมีการวิจัยมากมายเกี่ยวกับผลกระทบที่แตกต่างกันจากรูปแบบที่แตกต่างกัน จิตใจที่แข็งแกร่งเป็นสิ่งจำเป็นในการสร้างรูปแบบ เป็นปัจจัยที่กำหนดระดับพ่อมดฝึกหัดหรือพ่อมดในการใช้คาถา ความสามารถในการใช้คาถาไม่ได้หมายความว่าใครก็สามารถควบคุมมันได้ดีเช่นเดียวกับคาถาที่มีอยู่ที่ถูกปรับปรุงโดยพ่อมดหลายคนจากแต่ละรุ่นอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ในอดีตที่ผ่านมา
นอกจากการเข้าร่วมชั้นเรียนแองเจเล่ก็ช่วยอาจารย์ของเขาในการจัดระเบียบห้องทดลอง คาถาทำความสะอาดห้องและช่วยเธอในการปรุงยา นอกจากนี้เขายังช่วยดูแลพืชหายากในสวน อย่างไรก็ตามแองเจเล่กำลังดำเนินการไปอย่างช้าๆและมีสิ่งที่เขาสามารถเรียนรู้ได้ทุกวันกับอาจารย์ของเขาที่บอกเนื้อหาในแต่ละวัน แม้ว่าเขาจะสามารถทำงานอื่นๆได้อย่างถูกต้อง มันก็ทำให้แองเจเล่ใช้เวลามากกว่า 4 เดือนเพื่อให้สามารถนำพลังงานเข้าสู่ร่างกายได้โดยระหว่างการฝึกฝน ซีโร่ทำให้ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
********************
“วิชาแรกของวันนี้เป็น’ทฤษฎีของทุกสิ่งทุกอย่าง’อาจารย์แองเจลิน่าเป็นคนสอน” มีผู้หญิงคนหนึ่งพูด เธอมีผมสีน้ำตาลยาวกำลังนั่งข้างแองเจเล่
“ทฤษฎีของทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ ข้ารู้สึกเหมือนว่าข้าไม่รู้ว่าอาจารย์พูดอะไร” ผู้ชายผมดำพูด เขาสวมแว่นตาและนั่งข้างหญิงสาว ทั้งสามคนนั่งอยู่ด้วยกันที่มุม เป็นกลุ่มเล็กๆเหมือนพ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆในโรงเรียน
“แอนเซ็ต ทำไมอาจารย์แองเจลิน่าสวมชุดคลุมสีขาวขณะที่อาจารย์คนอื่นๆสวมชุดคลุมสีดำ” แองเจเล่ถาม
“มันขึ้นอยู่กับความเชี่ยวชาญของพวกเขาไม่ว่าจะเป็นพลังงานเชิงบวกหรือพลังงานเชิงลบ” แอนเซ็ตตอบ เธอเป็นผู้หญิงที่ดูธรรมดา แต่ด้วยผมสีน้ำตาลยาวของเธอรวมกับร่างกายที่ดูดีมันทำให้เธอน่าดึงดูดมาก
“อาจารย์ที่เชี่ยวชาญในพลังงานเชิงบวกจะสวมชุดสีขาวและอาจารย์ที่เชี่ยวชาญในพลังงานเชิงลบจะสวมชุดสีดำ นี่คือกฎ เจ้ามาจากโพ้นทะเลและเจ้าไม่เคยได้ยินเลยงั้นหรือ” ผู้ชายที่มีแว่นพูด
“เราแทบจะไม่มีพ่อมดที่นั่น ข้าจะได้รับข้อมูลแบบนี้ได้อย่างไร” แองเจเล่รู้สึกคล้ายกับการเรียนที่มหาวิทยาลัยบนโลก อย่างไรก็ตามนักเรียนที่นี่อย่างน้อยมีหินเวทมนต์หนึ่งก้อนขณะที่แองเจเล่ไม่มีเลย เขาไม่ได้ลงทะเบียนเรียนในหลักสูตรอื่นยกเว้นหลักสูตรฟรีที่เขาได้รับตั้งแต่แรก
หินเวทมนต์เป็นสกุลเงินหลักที่นี่ มันเป็นแร่สีดำที่มีลักษณะคล้ายคริสตัลซึ่งมีพลังงานพิเศษที่สามารถช่วยเพิ่มความสามารถทางจิต พ่อมดฝึกหัดมากมายลงทะเบียนในหลักสูตรดังนั้นจึงได้รับความรู้จำนวนมาก แองเจเล่กังวลเพราะเขารู้ว่าพ่อมดฝึกหัดที่มีความรู้มากขึ้นน่าจะสามารถใช้เวทมนต์ได้และแม้กระทั่งการก้าวไปสู่การเป็นพ่อมดที่แท้จริง ความรู้ยังช่วยพวกเขาในการสร้างรูปแบบคาถา พ่อมดฝึกหัดที่มีความรู้มากขึ้นจะช่วยให้มีคาถามากขึ้นในหัวของพวกเขา
สิ่งที่ดีคือการลงทะเบียนเรียนในหลักสูตรไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่จำเป็นต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง แน่นอนว่าอัตราการเข้าใจความรู้ของพวกเขาจะมีความเร็วใกล้เคียงกับการอ่านหนังสือ ด้วยการใช้ประโยชน์จากชิปแองเจเล่สามารถเพิ่มความเร็วได้ถึงสองเท่า ปัญหาคือแองเจเล่ไม่มีหินเวทมนต์
“แองเจเล่ เจ้าบอกว่าเจ้าใกล้จะไปถึงขั้นที่สองแล้ว นั่นเป็นความจริงไหม” แอนเซ็ตถาม
“ใช่ ใกล้แล้ว” แองเจเล่พยักหน้า ไม่จำเป็นต้องปกปิดมัน อาจารย์คนใดก็ตามจะสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างขั้นของพ่อมดฝึกหัดเพียงดูพวกเขา เฉพาะพ่อมดเท่านั้นที่สามารถปิดกั้นโดยการบังคับพลังงานของพวกเขา
“มันเร็วมาก….และเจ้ายังเพิ่ง 14 เท่านั้น” แอนเซ็ตพูดแสดงความยินดีกับเขา
“ข้าได้ใช้เวลานานมากในการพยายามไปให้ถึงขั้นที่สอง ตอนนี้ข้าใกล้มันมาก” แองเจเล่พูด เขาจะไม่บอกพวกเขาว่าเขาได้เริ่มการฝึกฝนเพียงปีเดียว
“ข้าก็เกือบไปถึงแล้วเช่นกัน” ผู้ชายที่สวมแว่นพูดอย่างใจเย็น
“แองเจเล่ ข้าจำได้ว่าเจ้าต้องการหินเวทมนต์ใช่ไหม ข้ามีเพิ่มขึ้นเมื่อตระกูลของข้าส่งมาให้ข้า เอาแบบนี้เป็นอย่างไรข้าจะให้มันกับเจ้าและเจ้าจะต้องช่วยข้าในการเรียน” เขาพูดต่อ
“มีหินเวทมนต์เพิ่มขึ้น? มาเนสเจ้าแน่ใจนะ” แองเจเล่ถาม
“แน่นอน ทฤษฎีของทุกสิ่งทุกอย่างของเจ้าดีกว่าข้ามาก ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าและข้ามีปัญหาสำคัญเกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานหลายอย่าง” มาเนสพูดอย่างสงบ
“ข้าไม่ค่อยมีพรสวรรค์เท่ากับพวกเจ้าดังนั้นข้าต้องเรียนให้หนักขึ้น” เขาพูดต่อ
“ไม่มีปัญหา ข้าต้องการหินเวทมนต์อยู่แล้ว” แองเจเล่พูด การแลกเปลี่ยนเป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่ พ่อมดปกติไม่ได้ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับคนอื่นแม้ว่าพวกเขาจะชอบการแลกเปลี่ยนกันก็ตาม พ่อมดฝึกหัดก็เช่นกัน แม้ว่าหินเวทมนต์จะเป็นของที่หายากมากสำหรับคนธรรมดา มาเนสที่มาจากตระกูลท้องถิ่นขนาดใหญ่ก็สามารถได้รับพวกมันอย่างง่ายดายด้วยภูมิหลังของเขา
“ข้าจะให้หินเวทมนต์เจ้าด้วยเช่นกัน ข้าจะฟังคำอธิบายของเจ้าพร้อมกับมาเนส ข้าไม่ต้องการถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง” แอนเซ็ตพูดหลังจากที่ได้ยินคำพูดของมาเนส เธอต้องการที่จะเรียนให้ทัน แองเจเล่ยิ้มขณะที่เขารู้ว่าพวกเขาไม่จดจำสิ่งที่อาจารย์สอนไว้ได้ หากพวกเขาพลาดข้อมูลเล็กน้อยมันก็จะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะเข้าใจเนื้อหา อาจารย์ไม่สนใจว่าพ่อมดฝึกหัดจะเข้าใจชั้นเรียนหรือไม่เพราะพวกเขายุ่งมากกับงานวิจัยของตนเอง พวกเขาสอนเฉพาะเงินที่โรงเรียนจ่ายให้พวกเขาและพวกเขาก็จะออกจากชั้นเรียนทันทีหลังจากที่พวกเขาสอนเสร็จ
แองเจเล่คิดว่าการแลกเปลี่ยนความรู้ของเขากับหินเวทมนต์มันเป็นความคิดที่ดี
“มาเนส เจ้ารู้วิธีที่จะได้รับหินเวทมนต์เร็วๆไหม” เขาถาม
“เจ้าสามารถรับภารกิจจากโรงเรียนและได้รับคะแนนสะสมหลังจากที่เสร็จสิ้น คะแนนสะสมสามารถใช้แลกเปลี่ยนหินเวทมนต์และอุปกรณ์อื่นๆได้ เจ้าจะได้รับหินเวทมนต์หนึ่งก้อนสำหรับหนึ่งคะแนน” มาเนสพูด
“อย่างไรก็ตาม ภารกิจเป็นเรื่องที่ยากดังนั้นเจ้าจะต้องคิดให้ดีก่อนที่จะรับมัน เราจำเป็นต้องไปถึงขั้นที่สองเพื่อให้สามารถใช้อุปกรณ์เวทมนต์ได้” เขาพูดเสริม พวกเขาทั้งสามคนรวมกลุ่มกันไม่ได้เป็นเพราะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน แต่เนื่องจากพวกเขาเป็นพ่อมดฝึกหัดที่อ่อนแอที่สุดในชั้นเรียน มาเนสใจดีมากพอที่จะบอกแองเจเล่เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ แองเจเล่สามารถนำพลังงานเข้าไปในร่างกายของเขาได้แต่เขาต้องการสมุนไพรบางตัวเพื่อสร้างยาเพิ่มประสาทเพื่อช่วยในการเข้าถึงขั้นที่สอง นอกจากนี้เขายังสามารถซื้อจากโรงเรียนได้แต่ปัญหาคือจำนวนหินเวทมนต์ที่จำเป็นสำหรับการซื้อ
“อาจารย์แองเจลิน่ามาแล้ว” แอนเซ็ตพูดเสียงต่ำขณะที่เขากำลังนั่งให้ดีๆ พ่อมดฝึกหัดหยุดพูดและทุกคนก็จ้องไปทางเข้าห้องเรียน มีผู้หญิงผมบลอนด์สวมชุดคลุมสีขาวปรากฏตัวพร้อมกับคทาไม้สีเทาในมือ เธอเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างรวดเร็ว พ่อมดฝึกหัดสามารถมองเห็นดวงตาสีฟ้า ผมที่ยาวและรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
“ข้าแองเจลิน่า มันเป็นความสุขของข้าในการสอนเจ้าพ่อมดในอนาคต ข้าจะไม่พูดอะไรให้เสียเวลา ข้าจะสอนเจ้าการแบ่งแยกพืชของทฤษฎีของทุกสิ่งทุกอย่าง มันไม่สำคัญว่าคาถาประเภทไหนที่เจ้าใช้ในอนาคต เจ้าจะต้องเข้าใจคาถาประเภทที่แตกต่างกันมิฉะนั้นเจ้าจะไม่ได้เรียนรู้ทักษะการวิเคราะห์คาถา” เธอพูด
“อาจารย์ เราได้เรียนรู้พื้นฐานเกี่ยวกับคาถาพฤกษศาสตร์บางอย่าง ปัญหาคือการถ่ายโอนพลังงานบริสุทธิ์สู่โลก ข้าสงสัยว่าท่านแสดงให้เห็นถึงกระบวนการนี้ได้หรือไม่” บางคนพูดขึ้นมา
“อาจารย์แองเจลิน่าท่านเป็นผู้ใช้คาถาทางพฤกษศาสตร์ที่ดีที่สุดในโรงเรียนของเรา” เขาพูดต่อ
“เวเดอร์ เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้ารู้วิธีการประจบคน….” เธอส่ายหัวขณะที่เธอมองไปที่พ่อมดฝึกหัด แองเจเล่คิดว่ามันเป็นไปได้มากที่เธอรู้ว่าใครที่กำลังพูดอยู่จากวิธีที่เธอกำลังมองไปที่เขา
“มันเป็นเวเดอร์น้องชายของเธอ อาจารย์แองเจลิน่าเลี้ยงดูเขาตั้งแต่เด็กดังนั้นพวกเขาจึงเหมือนแม่และลูก” แอนเซ็ตอธิบายด้วยเสียงเบา
“อืม” แองเจเล่พยักหน้า
“ตั้งแต่ที่เวเดอร์ถามข้าก็จะแสดงคาถาหนึ่งให้พวกเจ้าดูวันนี้” แองเจลิน่าพูด
เธอยิ้มและยกมือซ้ายขึ้น แองเจเล่สามารถมองเห็นเมล็ดสีดำที่อยู่ตรงกลางฝ่ามือของเธอ แองเจลิน่าปล่อยเมล็ดลงบนพื้นและสวดคาถา
“ข้าควบคุมเจ้า รูปแบบของชีวิต”
ด้วยคำไม่กี่คำเมล็ดก็เริ่มแตกใบอย่างรวดเร็วกลายเป็นต้นอ่อน มันไม่ได้หยุดยังคงเติบโตไปเรื่อยๆ รากเถาวัลย์ที่บิดเบี้ยวยังคงโตขึ้น ที่ด้านบนสุดของมันเป็นดอกไม้สีขาว
“บาน” แองเจลิน่าชี้คทาไปที่ดอกไม้และจากนั้นมันก็เริ่มบานอย่างช้าๆ ตรงกลางของดอกไม้ส่องแสงสีขาวแวววาว แสงสีขาวที่ออกมามันดูอ่อนโยนและอบอุ่น
“แสงแห่งชีวิต สิ่งที่ทำให้ความปรารถนาของเจ้าเป็นจริง” แองเจลิน่ายิ้ม
“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องตลก ข้าเพียงทำให้มันส่องแสงโดยใช้คาถาแสงพฤกษศาสตร์ ข้าพยายามทำให้ดีที่สุดในการทำให้กระบวนการของมันช้าลง” เธอพูดต่อ
แองเจเล่นั่งอยู่บนเก้าอี้เฝ้าดูการทดลองและจ้องมองไปที่ดอกไม้ที่กำลังส่องแสง
“คาถาที่ยอดเยี่ยม…” เขาชมเชย