ตอนที่แล้วตอนต่อไปสุดป่ามีป้อมสีดำยาวอยู่สองป้อมข้างถนนสายหลักและมีกำแพงเมืองสีดำที่เชื่อมต่อกับพวกมัน มีประตูไม้ขนาดใหญ่อยู่ระหว่างสองป้อม มีทหารยามในชุดหนังสีขาวหลายคนกำลังลาดตระเวนอยู่รอบๆ บางคนกำลังถามคนขับรถม้าบนรถม้าที่พยายามเข้าไปในประตู หมวกเหล็กของทหารยามดูเหมือนหมวกธรรมดา พวกเขาส่วนใหญ่ดูอ้วนเล็กน้อยและพวกเขาทั้งหมดมีเคราแพะที่คางของพวกเขา มีเครื่องหมายสีแดงรูปตัววีตรงอกของพวกเขาและไม่มีใครที่ดูเหมือนนักสู้ที่มีประสบการณ์
รถม้าขนาดใหญ่สองคันกำลังรอเข้าประตูด้วยการเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หญิงสาวน่ารักผมบลอนด์ยื่นหัวออกมาจากหน้าต่างของรถม้าคันแรกแล้วมองไปรอบๆ ในคันที่สองแองเจเล่แอบมองผ่านหน้าต่างโดยไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ
เขาฟื้นตัวได้ดีหลังจากที่พักผ่อนเป็นเวลาหลายวัน สภาพของเขากำลังกลับมาเป็นปกติและเขารู้สึกดีขึ้นมาก ในที่สุดแองเจเล่ก็สามารถหยิบอาวุธและสามารถป้องกันตัวเองได้ ตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ที่เบาใจขึ้นแต่เขาก็ยังต้องการเวลาจนเขาสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ
นักดาบหลายคนกำลังตามรถม้าอยู่ด้านข้างและดันเลวี่ก็เป็นหนึ่งในพวกเขา ทหารยามเห็นสัญลักษณ์ขุนนางบนรถม้าดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยให้ผ่านไปโดยไม่ตรวจสอบกับคนขับรถม้า
รถม้าได้เข้าไปเขตนอกของเมืองเลนน่อนโดยไม่มีปัญหา มีเส้นทางหลายเส้นระหว่างต้นไม้ แองเจเล่มองเห็นคนเดินเท้าและรถม้าคันอื่นๆบนทาง พวกเขายังคงไปต่อและแองเจเล่เริ่มเห็นบ้านและคฤหาสน์
เขาเห็นแม่น้ำสายเล็กๆด้านข้างถนนและกังหันน้ำที่เป็นไม้ขยับอย่างช้าๆด้านข้าง มีคนกำลังแบกถังน้ำกลับและมีผู้หญิงกำลังซักเสื้อผ้าข้างแม่น้ำ เกษตรกรจำนวนมากกำลังทำงานอย่างหนักในพื้นที่เพาะปลูก มันเป็นเวลาตอนเที่ยงและแสงแดดก็แรงพอที่จะทำให้ทุกคนดูเป็นสีทอง
แองเจเล่นั่งบนเก้าอี้และมองไปนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกพอใจกับฉากนี้
“เงียบสงบใช่ไหม” ดันเลวี่ถามขณะที่เดินมาข้างรถม้าคันที่สองพร้อมกับดาบใหญ่บนไหล่ของเขา
“ใช่ มันเป็นโลกที่แตกต่างออกไป” แองเจเล่พยักหน้า
“มันเยี่ยมมาก” เขาพูดต่อ
“เมืองเลนน่อนเป็นเมืองที่ปลอดภัยที่สุดในดินแดนนี้และลอร์ดเมลอสเป็นคนใจดีมาก ข้าต้องการที่จะปักหลักอยู่ที่นี่” ดันเลวี่พูด
แองเจเล่พยักหน้าและมองไปข้างหน้า มีเด็กหลายคนเล่นน้ำอยู่ข้างแม่น้ำและเขาสามารถได้ยินเสียงพวกเขาหัวเราะ
“มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบ ข้าคิดว่าข้าจะอยู่ที่นี่” แองเจเล่ยิ้ม
“จริงหรือ” ดันเลวี่มองไปที่เขาด้วยท่าทางสับสน
“มันค่อนข้างยากที่จะได้รับใบอนุญาตที่จะอาศัยอยู่ที่นี่” เขาพูด ดันเลวี่ไม่แน่ใจว่าชายหนุ่มคนนี้ตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่นแค่ไหน
“มันไม่เป็นไร มันยากไม่ได้หมายความว่ามันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม” แองเจเล่ส่ายหัวก่อนที่จะพูด มีเมือง 20 เมืองในจักรวรรดิแรมโซด้า แองเจเล่คิดว่าเมืองเลนน่อนนั้นเยี่ยมมาก นี่เป็นเมืองแรกที่เขาเยี่ยมในอาณาจักรนี้และเขาชอบมันมากจึงตัดสินใจทันที ในที่นี้ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครและใช้เวลาเพียงครึ่งเดือนเท่านั้นที่จะไปถึงท่าเรือ พ่อมดจะไม่ทุ่มเทให้กับการทำร้ายพลเรือนดังนั้นพวกเขาจะไม่สู้ในเมืองที่เงียบสงบเช่นนี้
หลังจากที่แองเจเล่บอกดันเลวี่เรื่องแผนของเขา ดันเลวี่ก็ไปรถม้าคันแรกและบอกเจ้าของ ทันใดนั้นรถม้าก็หยุดและตระกูลของแอวริลก็รีบออกจากรถม้า แองเจเล่ก็เช่นกัน
“แองเจเล่ใช่มั้ย” ขุนนางชายยิ้มให้
“เจ้าตัดสินใจที่จะปักหลักอยู่ที่นี่งั้นหรือ” เขาถาม
“ใช่ครับ สภาพแวดล้อมที่นี่เยี่ยมยอดมากและข้าชอบมันมาก” แองเจเล่โค้งให้ขณะตอบ พวกเขาช่วยเขาไว้ดังนั้นเขาจึงต้องการแสดงให้พวกเขาเห็นถึงความขอบคุณของเขา
“ข้าคิดว่าเจ้ารู้ว่าจะปกป้องตัวเองได้อย่างไร แผนของเจ้าคืออะไร” ขุนนางชายถาม
“ใช่ ข้าสามารถป้องกันตัวเองได้ ข้ากำลังเดินทางไปรอบๆและข้าถูกโจมตีโดยโจรระหว่างทาง มันเป็นครั้งแรกที่ข้ามาเมืองเลนน่อนแต่ข้าคิดว่ามันเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมสำหรับข้าที่จะปักหลักอยู่ที่นี่” แองเจเล่ตอบ
“ตั้งแต่ที่เจ้าตัดสินใจเช่นนี้ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่คิดว่าถูกทิ้งที่นี่” เขาพยักหน้าก่อนที่จะพูด
“ขอบคุณสำหรับการช่วยข้า ถ้ามีอะไรที่ข้าสามารถทำได้…” แองเจเล่กำลังวางแผนที่จะได้รับความโปรดปรานแต่เขาไม่ปล่อยให้แองเจเล่พูดจบ
“ไม่เป็นไร เราไม่ต้องการอะไรจากเจ้า” เขาพูดก่อนที่จะกลับไปที่รถม้าของตัวเอง แอวริลเดินตามเขาด้วยสีหน้าผิดหวัง
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าทำให้ข้า” แองเจเล่โค้งอีกครั้ง เขารู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะแอวริลขุนนางชายก็จะไม่หยุดช่วยเขา เขาอยากจะทำอะไรบางอย่างให้พวกเขาจริงๆแต่มันดูเหมือนพวกเขาไม่สนใจ แองเจเล่รออยู่ข้างๆและส่ายหน้า ทหารยามนำม้าสีดำของเขามาและแองเจเล่ก็จับบังเหียนไว้
เขาเข้าใจว่าทำไมขุนนางชายถึงต้องการที่จะอยู่ห่างจากเขา เขาเป็นคนแปลกหน้าและขุนนางชายอาจจะรู้ว่าเขากำลังโกหกเกี่ยวกับโจร ขุนนางชายไม่ต้องการเป็นเป้าหมายของอะไรก็ตามที่ติดตามแองเจเล่ แอวริลมีสีหน้าผิดหวัง แองเจเล่เดาว่าเธอพยายามโน้มน้าวพ่อแม่ของเธอให้แองเจเล่อยู่กับพวกเขาแต่เธอก็ล้มเหลว
ขุนนางชายช่วยแองเจเล่แต่เขาไม่ได้ต้องการอะไรกลับเพราะเขาไม่สนใจ เขาคิดว่าความสัมพันธ์ที่เขามีกับแองเจเล่แค่น้อยคิดจะทำให้ตระกูลของเขาปลอดภัยขึ้น แองเจเล่เฝ้ามองรถม้าจากไปแล้วหยุดมองหลังจากที่กลุ่มพ่อค้าเดินผ่านเขา
เขาได้เตรียมสิ่งของมีค่าซึ่งเขากำลังจะมอบให้กับแอวริลแต่พวกเขาก็รีบจากไปอย่างรวดเร็วจนทำให้เขาไม่มีโอกาสให้ แองเจเล่ยืนอยู่บนหญ้าข้างทาง เขาได้ยินเสียงม้าร้อง ล้อที่กำลังหมุนและผู้คนสนทนากัน เขารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นจริง เขาหายใจเข้าลึกๆเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์
มีดอกไม้สีขาวหลายดอกผสมอยู่กับต้นหญ้าและมีแมลงหลายตัวกำลังบินไปรอบๆ แองเจเล่เงยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้า ถนนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด มีพื้นที่เพาะปลูกหลายแห่งและทุ่งเลี้ยงสัตว์รอบๆ มีสายลมเบาๆพัดผ่านทำให้เขารู้สึกสดชื่น
‘ซีโร่ตรวจสอบสภาพร่างกายของข้า’ แองเจเล่ถาม
[กำลังวิเคราะห์…..แองเจเล่ ริโอ:ความแข็งแกร่ง 2.9 ความว่องไว 4.1 ความอึด 3.9 ความสามารถทางจิต 3.8 มานา 3 สุขภาพดี] ซีโร่รายงาน
‘ดี ข้าฟื้นฟูขึ้นมามาก…..’ แองเจเล่คิด
‘เยี่ยมมากที่ความสามารถทางจิตของข้ายังเพิ่มขึ้น ข้าไม่ได้ตรวจสอบมาสักระยะแล้ว’ เขาพอใจกับผลลัพธ์ ก่อนหน้านี้ความสามารถทางจิตของแองเจเล่อยู่ที่ 3.5
และเขาใช้เวลาประมาณสิบวันเพื่อเพิ่มไปถึง 3.8 พ่อมดฝึกหัดทั่วไปจะต้องใช้เวลา 20 วันในการบรรลุถึงเป้าหมายนี้ ถ้าแองเจเล่เพิ่มความสามารถทางจิตแบบนี้ต่อไปเขาก็จะไปถึงขั้นที่สามในหนึ่งปี เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นโดยการเพิ่มขึ้นของความสามารถทางจิต เขาสามารถรู้สึกได้ถึงสิ่งต่างๆดีกว่าก่อนหน้านี้‘ข้าต้องค้นหาที่อยู่ แม้ว่าทรัพยากรพ่อมดจะหายากชิปก็ช่วยข้าสร้างข้อมูลใหม่ได้ ข้าสามารถทำยาพื้นฐานบางอย่างเพื่ออาศัยที่นี่ นอกจากนี้ข้ายังสามารถหาวัสดุใหม่ๆเพื่อทดแทนทำให้เขาสามารถไปถึงขั้นที่สามได้เร็วขึ้น’ แองเจเล่วางแผนขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าตามถนน
มีบ้านมากขึ้นปรากฏขึ้นข้างถนนขณะที่แองเจเล่ก้าวเข้าไปในเมือง นอกจากนี้ยังมีคนเดินเท้ามากขึ้นและถนนก็ดีกว่าเขตนอกของเมืองซึ่งส่วนใหญ่เป็นโคลน แองเจเล่เดินเข้าไปในเขตเมืองพร้อมกับม้าของเขา
ถนนอยู่ในสภาพยุ่งวุ่นวายและคนส่วนใหญ่สวมเสื้อผ้าสีเทาขาว ผู้หญิงบางคนกำลังเดินรอบๆร้านค้าพร้อมกับถังที่มีขนาดใหญ่ห้อยที่แขนของพวกเธอ อาหารทุกหลังเป็นแบบยุคกลางซึ่งมีสีขาวหรือสีเทา
ชายเมาสองคนกำลังดื่มเหล้าที่ทางเข้าผับซึ่งแองเจเล่กำลังเดินผ่านไป เขาแทบจะไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังพูดอะไร แองเจเล่เดินไปตามถนนอย่างช้าๆ ผู้คนรอบๆเขาพยายามอยู่ห่างจากเขาหลังจากที่ได้เห็นว่าเขากำลังถืออะไร
ถนนกว้างและแองเจเล่ยังคงตรวจสอบร้านต่างๆ เขาเห็นร้านขนมปัง ผับ ร้านเสื้อผ้า ร้านขายเครื่องเทศ ร้านขายยา ร้านขายของชำและร้านขายเครป มันเป็นเมืองที่ก้าวหน้าที่สุดที่แองเจเล่เคยไป มันดีกว่าท่าเรือมารัวเพราะทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกจัดการเป็นอย่างดีที่นี่ สถานที่นี้วุ่นวายแต่ผู้คนก็ทำตามกฎ
แองเจเล่พบสิ่งที่เขากำลังมองหาอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็เดินเข้าซอย มันมืดและเงียบแต่อากาศมีกลิ่นเปรี้ยว แองเจเล่เห็นหญิงวัยกลางคนกำลังขอให้ชายหนุ่มสองคนแบกถังไม้ออกจากร้านของเธอ มีกระดาษแปะอยู่บนกระดานของร้านค้าที่อ่านว่า’ขาย’
“ขอโทษครับ คุณเป็นเจ้าของร้านที่จะขายใช่ไหม” แองเจเล่ถาม ผู้หญิงคนนั้นได้ยินเสียงของแองเจเล่ถามและเดินมาหาเขา
“ข้าเอง เจ้าสนใจงั้นหรือ” เธอยิ้มขณะที่เธอถาม
“ข้าทำความสะอาดเกือบเสร็จแล้ว เจ้าเพียงแค่จ่ายเงินให้ข้าแล้วแสดงบัตรประจำตัวของเจ้าและลงนามในสัญญา หลังจากที่เซ็นสัญญาร้านก็จะเป็นของเจ้า” เธอพูดต่อ
“บัตรประจำตัวงั้นหรือ” แองเจเล่ขมวดคิ้ว
“ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่จะไปหาจากไหน” แองเจเล่ถาม เขามีเงินมากพอ เขาได้เรียนรู้ว่าหินเวทมนต์เป็นสินค้าที่สามารถใช้ได้ทุกที่ เขาได้รับข้อมูลนี้ระหว่างทางมาที่นี่ ตอนแรกเขาคิดว่าเขาจะไม่ได้ใช้หินเวทมนต์หลังจากที่เขาออกจากโรงเรียน แองเจเล่ยังได้เรียนรู้ว่าหินเวทมนต์หนึ่งก้อนสามารถแลกเงินได้เป็นจำนวนมาก แอวริลบอกเขาเกี่ยวกับอัตราการแลกเปลี่ยนหินเวทมนต์ มันมีมูลค่าสูงมาก
“นั่นอาจจะเป็นปัญหา…..” เจ้าของร้านพูด ทันใดนั้นเธอก็เห็นหินเวทมนต์สีดำในมือของแองเจเล่และหยุดพูด
“แต่สำหรับคนที่ร่ำรวยเช่นเจ้ามันก็ไม่มีปัญหามากนัก” เธอพูดต่อ
“ดี” แองเจเล่ยิ้ม มันดูเหมือนว่าแผนของเขาจะได้ผล