ตอนที่แล้วตอนต่อไปผมมีชื่อว่า ‘มิซุมิ มาโกโตะ’
เป็นนักเรียนมัธยมปลายชั้นปีที่สอง เรียนอยู่ที่โรงเรียนท้องถิ่นชื่อว่า โรงเรียนมัธยมนากาซึฮาระ
ชมรมของผมคือชมรมยิงธนู ความสามารถพิเศษของผมคือ การยิงธนู
ผลการเรียนก็ งั้น-งั้น พละกำลังก็ระดับปานกลาง รูปร่างหน้าตา ไม่ถือว่าดีมาก แล้วก็ไม่ถือว่าแย่มากเช่นกัน
งานอดิเรกค่อนข้างจะเป็นโอตาคุ แต่ว่าขอบเขตในความเป็นโอตาคุของผมนั้นกว้างมาก เพราะผมแถบจะลองเป็นโอตาคุในทุกๆ รูปแบบสิ่งที่ผมสนใจ และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง คือ ธนู และ ละครย้อนยุค
สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตสำหรับผม คือการได้มองเห็นตัวเองยิงธนู
แต่ยังไงก็ตาม ผมก็ยังคิดว่าผมยังไม่ได้โดดเด่นอะไรมากและการที่คนที่ไม่มีอะไรเด่นมาอยู่ท่ามกลางสถานที่แบบนี้ มันช่างไม่เหมาะกับผมเอาซะเลยสิ่งที่ผมมองเห็นคือ ดินแดนรกแล้งสีแดงอมน้ำตาลมันดูเหมือนสถานที่ที่ผมเคยเรียนในชั้นเรียนเลยนะเนี่ยสถานที่ซึ่ง กลางวันนั้นจะร้อนมาก และจะเย็นลงมากเมื่อถึงตอนกลางคืน
หลังจากที่ผมถูกเตะส่งมาอยู่ที่นี่ ผมก็อยู่มาได้สองคืนแล้วผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแม้แต่อย่างเดียว แต่ก็น่าประหลาด ที่ผมไม่รู้สึกหิวเลยมีคนบอกผมว่า เมื่อผมอยู่ในโลกใบใหม่นี่ ผมมีความสามารถในการใช้พละกำลังได้เหนือกว่ามนุษย์ปกติ นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมยังไม่หิวก็เป็นได้
อ่า…. ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่อย่างงั้นเหรอ?
คำตอบก็คือ ผมถูกเทพกลั่นแกล้ง เข้าใจแล้ว ผมเข้าใจแล้วน่าผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าผมถามแล้วก็ตอบคำถามเดิมนี้ ซ้ำไปซ้ำมากี่รอบแล้วจริงๆแล้วมันควรจะเป็นวันธรรมดาที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแท้ๆถูกเรียกตัวด้วยหนึ่งในเทพ ‘มิโกซึ’ นามว่า ‘สึคุโยมิ มิโคโตะ’
หลังจากนั้นก็ถูกลักพาตัวด้วยเทพธิดาพิลึก แล้วสุดท้ายก็มาโผล่ที่นี่เทพตนแรกแสดงตัวตนของเทพผู้แสนใจดีและสง่างามให้ผมได้เห็น เทพตนต่อมา ผมไม่อยากจะเรียกว่าเทพเลยด้วยซ้ำสรุปก็คือ เทพตนหลังหรือก็คือเทพธิดา
ไม่ใช่สิ นั่นหน่ะคือสิ่งมีชีวิตที่ต่ำยิ่งกว่าแมลง โยนผมออกมายังดินแดนรกแล้งแห่งนี้ ที่ซึ่งอย่าว่าแต่ผู้คนเลย แม้แต่สัตว์สักตัวผมยังไม่เจอเลยผมพูดจากใจจริง ตอนนี้ผมไม่เข้าใจเลยในสถานการณ์แบบนี้ ที่ไม่มีของติดตัวสักอย่าง
ผมเดินผ่านทุ่งรกแล้งอยู่ทั้งวันซึ่งไม่ว่าจะเดินผ่านเท่าไหร่ สิ่งต่างๆรอบตัวก็ยังคงเป็นภาพเดิมๆ นี่มันไม่ใช่แค่การลักพาตัวแล้ว นี่มันใกล้เคียงกับการฆาตกรรมเลยชัดๆไม่ดีแล้ว ผมคิดถึงยัยบ้านั้นเท่าไหร่ ผมยิ่งหดหู่มากเท่านั้นทัศนวิสัยรอบๆ ตัวผม มืดลงแล้วมันยังคงมีแสงจากดวงดาว
แต่ยังไงมันก็ไม่เพียงพอต่อการเดินทางอยู่ดีเพราะว่าร่างกายของผมมันเคยชินกับแสงจากหลอดไฟมาเยอะแล้ว ความมืดก็เลยเป็นสิ่งที่น่ากลัวแต่ถึงอย่างนั้นแล้ว จะให้หลับก็ไม่ได้ซะด้วยผมรู้สึกมึนหัวมานานมากแล้ว แต่ถ้าผมหลับไปลึกละก็ ภัยอันตรายอะไรบางอย่างอาจจะคืบคลานมาหาผมก็เป็นได้
ถึงแม้ว่าผมจะมองไม่เห็นอะไรเลย มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีอะไรอยู่ใกล้ๆ ตัวผมผมเริ่มที่จะรู้สึกอยากจะทำตามคำพูดของเทพธิดาแล้ว ว่ามันอาจจะไม่เลวนักก็ได้ที่จะได้เจอออร์ค หรือไม่ก็ก๊อปลินสถานที่ที่ทำให้ผมสามารถหลับได้อย่างสบาย
ไม่เคยคิดเลยว่าสถานที่แบบนั้นจะสำคัญต่อผมถึงเพียงนี้พรุ่งนี้พรุ่งนี้อย่างแน่นอนผมภาวนาเพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นถ้าหากเป็นไปได้
ได้โปรดให้ผมได้มีบทสนทนาร่วมกับใครสักคนด้วยเถอะผมไม่สนหรอกว่าคนที่ผมพูดด้วย จะมีหน้าตาเป็นแบบไหน ผมเองก็ต้องการอาหารเช่นกัน
ฮ่า….. ผมหวังว่าจะถึงตอนเช้าเร็วๆค่ำคืนที่สุดแสนจะยาวนาน ซึ่งเทียบไม่ได้กับตอนที่ผมนั่งดูอนิเมะ หรือท่องโลกอินเทอร์เน็ตในห้องของผม เพื่อฆ่าเวลา
วันที่สองของการอาศัยอยู่ในโลกใบใหม่ ไม่ต่างจากวันแรกเท่าไหร่ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยใต้เงาของก้อนหิน ผมนั่งกอดหัวเข่าแล้วรอให้ยามเช้ามาถึง
ที่มา: