ตอนที่แล้วตอนต่อไปฉันมองดูรอบๆก็เห็นว่าพระกับ’มู่เทียน’นั้นดรอปของ ‘มู่เทียน’ดรอปเกราะระดับเขียว ส่วนพระนั้นดรอปเกราะขา อืม ค่าสถานะไม่เลวเลย คงได้ใช้แทนเกราะขาที่ฉันดรอปไปตอนสู้กับพวกนายพลล่ะนะ
[Feral Bear’s Leg Guard] (ระดับทองแดง)
ประเภท : เกราะ
พลังป้องกัน : 65
STR : +15 อื่นๆ : เพิ่มพลังป้องกัน 20
เลเวลที่ต้องการ : 30
ตอนนี้ฉันก็เกือบครบชุดแล้วล่ะนะ พลังป้องกันของฉันก็มากกว่า 500 แล้ว ต่อให้ถ้าฉันต้องสู้กับพวกเขาอีกรอบ ก็คงไม่เสีย HP ถึง 200 กว่าเมื่อโดนขวานของเขาล่ะนะ หลังจากที่ตวรสอบของที่ดรอปเพิ่มเติมแล้วฉันก็กลับเข้าป่าไปหาสมุนไพรต่อ แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินอยู่ ‘หลินว่านเอ๋อ’ก็ส่งข้อความมาว่า
“ไปหาอะไรกินเล่นไหม? หิวมากเลย…”
“ได้ครับ ผมจะไปทันทีครับ!”
“อื้อ!”
ฉันออกจากเกม ถอดหมวกออกมา แล้วก็เจอกับเจ้าแว่นกำลังมองหน้าฉันอยู่
“มีอะไรหรอ?!”
ฉันขมวดคิ้วถาม เจ้าแว่นมองมาที่ฉันก่อนจะพูดว่า
“เซียวเหยา ฉันได้ยินว่านายสู้กับพวกของหลิวอิงแล้วก็จัดการกับพวกนั้นสบายๆเลยอย่างงั้นหรอ?”
ฉันยิ้ม
“ไปได้ยินมาจากไหนน่ะ? ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“ไม่ใช่นายหรอ? หลิวอิงมันไม่ยอมรับ แต่นักเรียนคนอื่นๆเขาเห็นเหตุการณ์น่ะ…”
“ขอตัวไปหาอะไรกินก่อนนะ นายจะคิดยังไงก็ตามสบาย”
เมื่อฉันเดินไปถึงที่หอพักหญิงพวกเขาก็มารออยู่ข้างหน้าแล้ว
“พวกเธอจะไปกินที่ไหนหรอ?”
ฉันถาม ‘ว่านเอ๋อ’ยิ้ม
“วันนี้นายเลี้ยงนี่ ดังนั้นนายเลือกเลย”
ฉันตบขา
“หวาย ผมลืมหยิบเงินมาน่ะครับ คุณหนูออกให้ก่อนได้ไหมครับ? เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมคืน”
“แย่จริงๆเลย…”
“คุณหนูน่ารักที่สุด…”
“……”
พวกเราหาอะไรกินโดยการสั่งข้าวกับซุปมากิน ระหว่างที่กินฉันก็เห็นพวกบอดี้การ์ดที่เฝ้าผู้หญิงสองคน(ไม่ใช่ว่านเอ๋อ)กำลังมองทั้งสองสาวกำลังกินข้าวกันอย่างมีความสุข ฉันก็นึกถึงเรื่องเก่าๆของฉันขึ้นมา
เมื่อก่อน ฉันเคยเป็นบอดี้การ์ดให้กับ ชาวต่างชาติ แล้วก็เป็นคนขับรถให้เขา หาสาวๆมาให้เขา ในขณะที่ฉันขับรถนั้นฉันก็ได้ยินเสียงครางด้านหลัง หลังจากนั้นฉันก็เลิกทำงานนี้เลย งานต่อมาของฉัน ฉันได้เป็นบอดี้การ์ดให้กับพวกค้ายา ได้รับเงิน 5000 หยวนต่อวัน
ซึ่งระหว่างที่พวกเขาค้ายานั้น พวกเขาก็ฆ่าคนบริสุทธ์ไปมาก ดังนั้นเมื่อพวกศัตรูส่งคนมาฆ่าเขา ฉันก็ไม่ทำอะไร ทำเพียงแค่ยืนมองนายจ้างของฉันตาย งานบอดี้การ์ดงานที่สามก็คือการปกป้องหลินว่านเอ๋อ แต่งานนี้เป็นงานแรกที่ฉันไม่อยากจะปล่อยคนๆนี้ตายไปล่ะนะ
“หลี่เซียวเหยา นายเหม่ออะไรอยู่น่ะ?”
‘หลินว่านเอ๋อ’มองมาที่ฉัน ฉันยิ้ม
“เปล่าครับ ก็แค่…”
“แค่อะไร?”
เธอถามต่อ ฉันเงียบไปก่อนจะตอบว่า
“ผมก็แค่เป็นห่วงนิดหน่อย เพราะว่าคนมาที่เมืองป้าฮวงเพื่อมาล่าผมมาก ดังนั้นทำให้ผมเก็บเลเวลลำบากมาก อีกอย่าง พวกนักล่าที่มาล่าผมมันก็โหดขึ้นเรื่อยๆ”
“อย่างงั้นหรอ?”
‘หลินว่าน’เอ๋อยิ้มก่อนจะพูดต่อว่า
“ฉันเพิ่งอ่านกระทูมา เห็นว่านายสู้ 1-7 แล้วชนะมาได้นี่ นายเก่งใช้ได้เลยนี่ ตอนนี้คนเขาเรียกนายว่า เทพแห่งความตายของเมืองป้าฮวงแล้วนะ”
ฉันหน้าแดง
“พูดเรื่องอะไรครับ? ผมก็แค่ดิ้นรนเอาตัวรอดเฉยๆนะ”
‘ว่านเอ๋อ’มองมาที่ฉัน
“ตอนนี้นายเองยังต้องระวังตัวอยู่นะ…”
“พูดถึงเจี้ยนเฟิงหานใช่ไหมครับ?”
“อืม”
‘ว่านเอ๋อ’พยักหน้าแล้วพูดต่อว่า
“เจี้ยนเฟิงหาน ฉันเคยดวลกับเขามาก่อนหน้านี้ เขาเป็นคนที่สู้เก่งมากเลยล่ะ เขาใช้สัตว์เลี้ยงได้เชี่ยวชาญมาก และเขาเองก็เป็นคนบ้าการต่อสู้ที่ไม่ยอมให้ใครเก่งกว่าเขาอีกด้วย และอีกอย่าง นายเองก็โดนตั้งค่าหัวอยู่ ดังนั้นแล้วเขาจะต้องมาท้านายสู้แน่นอน”
‘เฉิงย่วย’ที่จิบชาอยู่ก็ยิ้มแล้วพูดว่า
“ฉันรู้สึกว่าเขาจะมาสั่งสอนมากกว่าจะมาท้านายสู้ล่ะนะ”
เธอนั่งตัวตรงก่อนจะพูดต่อว่า
“เอางี้ไหมเซียวเหยา ให้ฉันกับว่านเอ๋อมาคอยคุ้มกันนายที่เมืองป้าฮวงซักพักก่อน เพราะฉันเองก็ยังไม่เคยเจอเจี้ยนเฟิงหานเลย อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาเก่งขนาดไหน เอาไหมๆ?”
ฉันส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ ฉันจะจัดการกับเรื่องทุกเรื่องที่เขามาหาฉันด้วยตัวฉันเอง แล้วฉันเองก็พอเตรียมตัวไว้บ้างแล้วแหละ ต่อให้เจี้ยนเฟิงหานมาก็ไม่มีปัญหา ต่อให้เขาฆ่าฉันได้ ยังไงเขาก็ต้องชดใช้ทีหลังอยู่ดี…”
“ก็ดีนะ จะได้กินข้าวฟรีต่อ…”
“……”
หลังจากทานข้าวเสร็จฉันก็กลับหอไปนอน แต่ก็นอนไม่หลับ ฉันจึงกลับเข้าไปในเกม อืม ยังไงตอนนี้ฉันก็จำเป็นที่จะต้องเก็บเลเวลให้ถึงเลเวล 40 ก่อนล่ะนะ เพื่อเอาสกิลใหม่ๆ ไม่งั้นแล้วถ้าต้องเจอกับคนที่เก่งจริงๆแล้วล่ะก็ แย่แน่ๆ
ฉันกลับเข้ามาในเกมแล้วก็เรียกโบโบ้มาพร้อมกับตรวจแผนที่ ดูเหมือนว่าแถวๆนี้จะไม่มีพวกผู้เล่นแล้ว อืม พวก’มู่เทียน’ก็น่าจะกลับไปแล้วล่ะนะ พวกนั้นคงคิดว่ามันไม่คุ้มที่จะมาฆ่าฉันล่ะนะ ตอนนี้ทุกคน คงจะคิดว่าเซียวเหยาจื้อไจ้น่าจะเก่งมากๆ
แต่จริงๆแล้วฉันก็ไม่เท่าไรหรอก เพราะตอนนี้ต่อให้ฉันสู้กับ’แหยนเจ่า’แล้ว ฉันก็น่าจะมีโอกาส 40% ที่จะชนะเขาเท่านั้นเอง เพราะว่าเขานั้นเก็บเลเวลแบบบ้าคลั่งมาก ซ้ำยังมีพวกคนในกิลด์คอยช่วยหาของดีๆมาให้อีก
แต่ช่างมัน ยังไงซะตอนนี้ก็พยายามเก็บเลเวลให้ถึง 40 ก่อน แล้วมาดูกันว่าต๋าหลินเขาจะทำยังไงกับฉันต่อ ฉันฆ่าพวก [Ice rat] พร้อมกับเก็บสมุนไพรมาจนถึงเที่ยงคืน เอาล่ะ ตอนนี้ก็กลับเมืองมาปรุงยาก่อนก็แล้วกัน แต่ก่อนที่ฉันจะไป ฉันก็รู้สึกถึงสัมผัสอันเยือกเย็นมาจากด้านหลัง
ฉันหันกลับไปก็พบกับผู้เล่นคนหนึ่งใส่เกราะสีดำกำลังยืนอยู่บนหิน สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยการยั่วยวน บนหัวของเขามีชื่อว่า
‘เจี้ยนเฟิงหาน’ Lv37 Swordsman’
ในที่สุด คนที่กล่าวกันถึงก็ปรากฏตัวขึ้นมาซักที หมอนี่น่าจะเก่งกว่า’แหยนเจ่า’อีกมั้ง เขายืนมองดูฉันเงียบๆ ก่อนจะตะโกนขึ้นมาว่า
“เฮ้ เซียวเหยาจื้อไจ้ นายน่าสนใจดีนะ ตัวคนเดียวแต่ก็เอาตัวรอดได้ขนาดนี้ แถมยังอยู่ในป่าที่มีมอนสเตอร์เลเวลสูงได้อีก ฉันจะจำชื่อนายไว้ให้แม่นเลยล่ะ!”
ฉันตอบกลับไป
“มีอะไรหรอครับ? คุณดูไม่คุ้นหน้าเลย?”
“โลกนี้นั้นมีผู้กล้ามากมาย ทำไมจำเป็นที่จะต้องจำทั้งหมดล่ะ? ถ้าฉันมาที่นี่ ก็หมายความว่าฉันต้องการอะไรบางอย่างจากนายยังไงล่ะ แล้วสิ่งๆนั้นก็คือ….”
สายตาของเขาเยือกเย็น เขาตะโกนขึ้นมาว่า
“เป้าหมายที่ฉันยอมมาถึงที่นี่ก็คือ มาโค่นนายยังไงล่ะ!!”
ฉันไม่พูดอะไรต่อ แต่ชักดาบขึ้นมา ‘เจี้ยนเฟิงหาน’ก็น่าจะเตรียมตัวแล้วเหมือนกัน เขาชักดาบออกมา แล้วก็อัญเชิญสัตว์เลี้ยงของเขาออกมา สัตว์เลี้ยงของเขาเป็น [Cerberus] มันมองมาที่ฉันแล้วก็หอน ‘เจี้ยนเฟิงหาน’ยิ้มแล้วพูดว่า
“ไม่ต้องตกใจไป เจ้านี่มันมีพลังโจมตี 4.5 แล้วก็ความเร็ว 4.5 ใกล้ๆกับเจ้าผึ้งของนายนั่นแหละ แต่นั่นมันไม่สำคัญ เพราะสัตว์เลี้ยงจะเก่งหรือไม่ มันอยู่ที่เจ้าของ เข้ามาเลยเซียวเหยาจื้อไจ้ ช่วยแสดงความแข็งแกร่งของผู้เล่นเมืองป้าฮวงให้ฉันดูหน่อย!!”
แคล้ง!!
ฉันยกดาบขึ้นมารับการโจมตีของเขา แต่ค่า STR ของเขาไม่ได้มากกว่าฉันเขาจึงกระเด็นไป เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยหลังจากที่กระเด็นไป แต่เขาก็ตั้งสติกลับมาได้ทันที เขาวิ่งเข้ามาและโจมตีฉันด้วยท่าทางประหลาด แต่ก่อนที่ฉันจะจับท่าทางของเขาได้ เขาก็เตรียมฟันฉันแล้ว ฉันตัดสินใจใช้สกิล [Combo Lv4] สวนใส่เขาไปทันที
แคล้ง!!
ดาบของพวกเราปะทะกันอีกแล้ว แต่ต่อให้ฉันมี STR มากกว่า’เจี้ยนเฟิงหาน’ แต่เขาเองก็ยังได้เปรียบ เพราะในระหว่างที่ฉันกำลังจะตั้งท่ากลับ เขาก็ตั้งหลักแล้วเตรียมโจมตีฉันต่อแล้ว ปัง!
“301!”
ฉันโดนโจมตีทำให้สกิลของฉันโดนขัดจังหวะ เป็นสัตว์เลี้ยงของเขานี่เองที่ตะปบฉันจากด้านหลัง โบโบ้นั้นรีบตามไปสู้กับเจ้าหมาทันที ก่อนที่เจี้ยนเฟิงหานแล้วก็ฉันจะหลบการโจมตีของแต่ละฝ่ายได้ ให้ตายสิ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังสู้ไม่ได้แน่ๆ ปัง! ฉันโดนโจมตีอีกเป็นชุด ฉันจึงรีบถอยออกมาทันที ปัง
“341!”
“297!”
“174!”
ฉันถอยมาอีกแล้วก็รีบพยุงตัว เข้าใจแล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นมาพึมพำว่า
“การโจมตีแบบนี้ นี่มันเป็นการต่อสู้ของมวยชัดๆเลยนี่นา”
‘เจี้ยนเฟิงหาน’นิ่งไป
“นี่นายรู้ด้วยหรือเนี่ย แต่ก็สายเกินไปแล้ว”
ฉันรีบฮีลตัวเองแล้วก็ดื่มยาเพื่อให้ HP กลับมาเต็ม ‘เจี้ยนเฟิงหาน’นั้นไวมากจริงๆ เขาตามฉันมาเหมือนเป็นเงาเลย เขาเตรียมเอาดาบมาแทงเข้าที่ฉันอีก
ฮึ่ม ฉันยืนนิ่งๆ ตั้งสมาธิ แล้วก็ฟาดดาบลงไปยังดาบของเขา แล้วก็วิ่งเข้าไปต่อยหน้าอกของ’เจี้ยนเฟิงหาน’ ปัง!!
“179!”
จากนั้นฉันก็ใช้สกิล [หนึ่งเดียวเทียบเท่าพัน]
“แย่แล้ว”
เขาดูจะเตรียมพร้อมก็จริง แต่เขาก็โดนการโจมตีสี่ชุดของฉัน แต่เมื่อการโจมตีครั้งที่ 4 ของฉันเข้าเป้า เขาก็ทิ้งตัวลงพื้น แล้วก็ตีหลังกาหลบถอยหลังไป ทำให้การโจมตีด้วย [Wind Blade] ของฉันพลาดเป้า
ที่มา: