ตอนที่แล้วตอนต่อไป“เควสอะไรงั้นเหรอ?”
ผมถาม’ซงฮาน’ยิ้ม
“คืนก่อน Old K และ Fox ฆ่ามอนสเตอร์ระดับสูงเลเวล 41 และมันตกหนังสือแห่งความมืดมา มันเป็ดตัวเปิดเควสระดับ A พวกเรายังไม่ได้เริ่มมัน และมันแชร์ได้แค่ห้าคนเท่านั้น บังเอิญจริงๆ ที่รวมพี่กับเป็ดที่รักแล้วกลุ่มเราก็เป็นห้าคนพอดี พวกเราไปทำให้เสร็จวันนี้มั้ย? ว่าไง?”
ผมพยักหน้า
“แน่นอน เป็ดที่รักว่าไง?”
‘เป็ดที่รัก’ยกไม้เท้าเธอขึ้นพลางยิ้มเบาๆ
“กำลังต้องการเลย ระดับฉันต่ำเกินไป ถ้ามันให้ค่าประสพการณสูงฉันจะมีความสุขมากเลยหละ”
“โอเค งั้นไปกันเถอะ เราต้องนำหนังสือแห่งความมืด ไปมอบให้กับนักบวชชราในเมืองป้าฮวงเพื่อจะเปิดการทำงานของเควส”
“โอเค งั้นกลับเมืองกันเถอะ พักซักหน่อย แล้วมาเจอกันที่ประตูทิศเหนือ”
“เข้าใจแล้ว”
…..แสงห้าสายปรากฏขึ้น พาพวกเรากลับไปยังเมือง ผมรีบพาโบโบ้ไปยังโรงตีเหล็กเพื่อซ่อมอุปกรณ์ หลังจากนั้นผมก็ไปถอนยากิเลนพฤกษามา 100 ขวด และยาทะเลสีครามมา 200 ขวด สำหรับการฆ่าม่อนระดับต่ำๆ แค่ยาระดับ 5 ก็พอแล้ว แต่ว่ายาระดับ 6 เอาไว้เพื่อสู้กับบอส
ความแตกต่างในการฟื้นมานาก็ห่างกันพอตัวถึง 500 กับ 700 หลังจากที่ผมระดับ 50 มานาของผมก็ขึ้นไปถึง 746 มันทำให้ผมใช้ยากิเลนพฤกษาได้โดยไม่เสียเปล่าหลังจากนั้นผมก็ซื้อยาเพิ่มเลือดระดับ 6 ห้าสิบขวดจากผู้เล่น มันเป็นยาที่สร้างจากผู้เล่น ราคาขวดละ 1 ทอง แต่มันก็คุ้มค่าอยู่ เพราะสามารถฟื้นเลือดได้ 1000 และผมยังซื้อยาเพิ่มเลือดระดับ 5 อีก 100 ขวด มันเพิ่มเลือดได้ 700 หน่วย
มันเพิ่มเลือดได้ไม่ค่อยมากเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นการฆ่าม่อนระดับต่ำ มีมันไว้ก็ดีกว่าละนะหลังจากที่ผมเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว ผมก็กลับไปยังประตูทิศเหนือทันที แล้วพบว่าทุกคนเตรียมพร้อมกันหมดแล้ว
“บอส ไปกันเถอะ”
‘เป็ดที่รัก’ตื่นเต้นมากผมพยักหน้าพร้อมกับมอไปที่เธอและถาม
“เป็ดที่รัก เธอมีมานาเท่าไหร่เหรอ?”
“มากกว่า 2200 ถามทำไมเหรอค่ะบอส?”
“โอ้….”
ผมเดินไปหาเธอพร้อมกับเปิดหน้าต่างแลกเปลี่ยน และนำยาฟื้นมานาให้เธอทั้งหมด ‘เป็ดที่รัก’ ป้องปากด้วยความตกใจ
“บอส…..ทำไมคุณมียากิเลนพฤกษาได้หละ เห็นเขาว่ามีแค่สมาชิกของ [Prague] เท่านั้นที่มีใช้ มันราคาถึง 3 ทอง คุณให้ฉันถึง 50 อัน มันเหมือนกับคุณให้ฉัน 150 ทองเลยนะ และยังให้ยาทะเลสีครามอีกด้วย โอ้….”
ผมมองไปยังเธอที่กำลังตื่นเต้น ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้เสียตังหรอกนะ ผมเป็นคนทำมันเอง ตอนที่ได้หญ้ากิเลนพฤกษามาจากที่ลับแห่งหนึ่ง ผมเป็นคนสนับสนุน [Prague] เองและเก็บมันไว้ให้ตัวเองเล็กน้อย ใช้เฉพาะตอนที่สู้กับม่อนนะ อีกอย่างถ้าเราไม่ได้สู้กับบอส ให้ใช้แค่ยาทะเลสีครามเท่านั้น เข้าใจมั้ย?”
‘เป็ดที่รัก’พยักหน้า พร้อมกับยิ้ม
“อิอิ เป็น บอสที่ใจดีจัง”
ผมหันกลับไปมองรอบนอกเมือง และยิ้ม
“ตอนนี้เธอเป็นพวกเราแล้ว ผมก็ต้องใจดีบ้าง อีกอย่างมันก็จำเป็นต้องใช้ แต่ก็อย่าใช้มันเร็วเกินไปละ ไม่งั้นผมจะหามาให้อีกไม่ได้”
“โอเค เข้าใจแล้ว”
“ไปกันเถอะ Old K จะเป็นคนนำทาง เราไปหานักบวชชรา หลิวฟู่ กันเถอะ”
‘Old K’ พยักหน้า
“ไปกันเถอะ ขวานของชั้นมันโหยหาเลือดแล้ว”
ผมอดที่จะแซวไม่ได้
“อย่าทำให้พวกเรารังเกียจ เพราะวลีนารังเกียจแบบนั้น”
‘Old K ‘
“…..”
…..พวกเราเดินตาม ‘Old K’ ไป พวกเราทั้ง 5 ออกจากตลาดและเข้าไปยังตรอกซอกซอยของเมือง จนมาถึงยังด้านในของเมือง กลุ่มของ NPC ทหารม้านับร้อยผ่าพวกเราไป เมืองป้าฮวงเป็นเหมือนดั่งทุกวัน กองทัพคอยออกตรวจตราทุกวัน ถ้ามีการต่อสู้เกิดขึ้น บรรยากาศต้องไม่ดีแน่ๆ
อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเราอยู่ใกล้ชายแดนของเมือง เทียนหลิง มันเป็นเขตที่มอนสเตอร์ดุร้ายมากๆ และนอกจากนี้ยังมีปีศาจที่จ้องมองมาในความมืดอีก นั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมืองป้าฮวง มีการตรวจตราที่เข้มงวดสิบนาที
ต่อมาพวกเราก็มาถึงยังซอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่ใกล้กับบ่อน้ำของเมือง’Old K’ ถือหนังสือ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง
“อะไรวะ เควสมันเริ่มที่นี่นิ นักบวชชราควรจะอยู่ที่นี่นะ แต่นี่ไม่เห็นแม้แต่เงา”
ผมชี้ไปยังชายคนหนึ่งในชุดผ้าขี้ริ้วและกล่าวว่า
“ใช่เขามั้ย?”
‘ซงฮาน’หัวเราะเบาๆ
“พี่เซียวเหยา ชายคนนั้นใส่เศษผ้า และยังดูเหมือนนักกวี เขาจะเป็นนักบวชชราไปได้ไง”
“นายไม่รู้หรอกนะ”
ผมเดินไปยังเขาพร้อมกับนั่งข้างๆ พร้อมกับเหล่มองไปยังเขา เขาเหมือนกับโครงกระดูก ที่ด้านหลังของเขานั้นมันคือจระเข้ เขามองมายังผมด้วยดวงตามืดมิดและยื่นมือออกมา
“ผู้ใจบุญ โปรดให้อาหารกับฉันสักหน่อยเถอะ”
ผมถามด้วยเสียงแผ่วเบา
“พี่ชาย ไม่ทราบว่าคุณรู้จักนักบวชชรา หลิวฟู่รึเปล่า?”
เหมือนกวีผู้นั้นร่างกายเหี่ยวแห้งมาก
“เจ้าหนู ถ้าเจ้าหาเป็ดย่างกรอบๆ มาให้ข้า ข้าจอบอกที่อยู่ของหลิวฟู่ให้ ตาเฒ่าประหลาดนั้น มีแค่ข้าเท่านั้นที่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”
ผมหลี่ตาชองผม
“เป็ดย่างกรอบๆ?”
“ใช่ โรงแรมที่ทิศตะวันออกของถนนมีมัน ถ้าเป็นไปได้ก็ขออีกซักจานก็ดี……”
“โอเค”
ผมยืนขึ้นและมองไปยังกลุ่มของผมด้วยร้อยยิ้ม
“ชั้นจัดการเอง”
‘เป็ดที่รัก’ตาเบิกกว้าง
“ฉันรู้จักนะ ได้ยินมาว่ามันจานละ 10 ทองเลย เหมือนกับเราโดนหลอกยังไงไม่รู้แหะ”
“ไม่มีทาง เขาเป็นคนใสซื่อ”
‘Fox ‘พูดประชด
“ห๊ะ ด้วยสายตาของนาบนี่นะ ที่ดูออกว่าหมอนั่นใสซื่อนะ”
“เอาน่า พวกนายรอชั้นอยู่ที่นี่ เดี๋ยวชั้นไปซื้อเอง”
“โอเค”
……ผมพุ่งไปยังจุดหมายที่ทิศตะวันออกของถนนทันที โรงแรมหรูก็ปรากฏตรงหน้าผมในเวลาไม่นาน ภายในมีนักผจญภัยเล็กน้อย ที่กำลังดื่มและเล่นกันอยู่ ขนะเดียวกันบริกรก็เดินเข้ามากล่าวต้อนรับผม
“ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีอะไรรึเปล่าครับ จะเป็นห้องพัก หรือว่า อาหารดีครับ?”
ผมไม่อยากเสียเวลา
“ไม่ใช่หรอก ผมอยากจะซื้อเป็ดย่างกรอบ”
“โอ้ 10 ทองครับ”
หลังจากที่จ่ายเงินไป 10 ทอง ผมก็รีบกลับทันทีหลังจากที่ผมกลับมาถึง คนอื่นๆ กำลังมองทิวทัศอยู่ ‘เป็ดที่รัก’เดินมารับผม
“บอส ซื้อเป็ดย่างกรอบมาแล้วงั้นเหรอ? เป็นไงมันสิบทองมั้ย หรือว่ามันราคาขึ้นแล้ว”
“ไม่หรอก ยังสิบทองอยู่ เดี๋ยวชั้นไปถามเขาก่อนนะ”
“โอเค”
ทุกคนเดินตามผมมาทันที ผมถือเป็ดย่างกรอบไว้ตรงหน้าของเขา
“เป็ดย่างกรอบที่คุณขอมาถึงแล้ว ตอนนี้คุณบอกได้รึยังว่านักบวชชราหลิวฟู่อยู่ที่ไหน?”
ใครจะไปคาดคิด นักกวีคนนั้นฉกเอาเป็ดย่างไปพร้อมกับกินมันจนหมดด้วยการกินเพียง 2-3 คำ แม้แต่เนื้อนกกระจอกภูเขา ที่ถูกยัดใส่ท้องของเป็ดยังไม่เหลือ มือของเขาเต็มไปด้วยน้ำมัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยพลัง เขามองมาที่ผมพร้อมกับยิ้มแล้วพูด
“เจ้าหนุ่ม ฉันกินหมดแล้ว ตาเฒ่านั้นกลับบ้านไปนอน เดี๋ยวหลังจากที่ชั้นงีบสักพักชั้นจะบอกเองว่าเขาอยู่ไหน”
“บัดซบ”
ผมรู้สึกเหมือนถูกหลอก ผมคว้าคอเสื้อของเขาทันที
“ถ้านายไม่บอกว่า หลิวฟู่อยู่ที่ไหนตอนนี้ ชั้นจะฆ่านายซะ”
ฟุบบบ
ทันใดนั้นเขาก็จากหายไป เหลือเพียงกิ่งไม้เท่านั้น อะไรวะเนี้ย มันเป็นภาพลวงตางั้นเหรอ?ห่างออกไปไม่กี่เมตร นักกวีคนนั้นก็ปรากฏอีกครั้ง เขาปัดฝุ่นบนตัวของเขา และถือจระเข้ออกมา ใบหน้าของเขาดูขี้เล่น
“เจ้าหนู ตอนยังยังหนุ่มชั้นถูกเรียกว่านักบวชหลิวฟู่ ฉันลืมมันไปแหะ ว่าแต่นายต้องการอะไรจากชั้นงั้นเหรอ?”
‘Old K’ โบกหนังสือแห่งความมืดไปมา
“คุณรู้จักสิ่งนี้มั้ย?”
ใบหน้าของเขาซีดทันที
“นี่มัน….มันมาจากไหนนี้ บ้าจริง เข้าพวกชั่วช้านั่นยังไม่ตาย มันคือการทำลาย”
หัวใจของผมพองโต เยี่ยม เป็ดย่างกรอบไม่เสียเปล่า เควสมีความก้าวหน้าแล้วผมหยิบหนังสือมาจาก ‘Old K’ และถาม
“งั้น หนังสือเล่มนี้จะพาเราไปที่ไหน?”
ใบหน้าของเขาน่าเกลียดน่ากลัวจริงๆ และเขาตอบกลับมาเสียงสั่น
“เจ้าของหนังสือเล่มนี้คือ….นักเวทอันเดตผู้ชั่วร้ายมากๆ นานมาแล้วชั้นกับเขาเคยเรียนด้วยกัน นักเวทผู้ชั่วร้าย หลี่เวิ่น อย่างไรก็ตาม ในความคิดของเขามีแต่สิ่งชั่วร้าย และวันหนึ่งเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าสู่หนทางแห่งปีศาจ เขาฆ่าอาจารย์ของพวกเรา และเขาก็ขโมยหนังสือเล่มนี้ไปและหลบออกจากเมืองป้าฮวง ไม่น่าเลย….”
เขาหยิบจระเข้ขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
“พวกเราต้องกำจัดเขา ด้วยการใช้หนังสือนี่เป็นตราผนึก มีเพียงทางนี้ทางเดียวเท่านั้นที่จะดึงเอาปีศาจออกมาจากรากเง้า ไม่เช่นนั้นทั้งทวีปจะเข้าสู่วิกฤต”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็มองมายังพวกเรา ประกายแห่งความหวังปรากฏบนดวงตาของเขา
“นักรบหนุ่ม คุณยินดีที่จะรับภารกิจที่ยากลำบากรึเปล่า?”
ผมพยักหน้า
“พวกเรายินดี”
ตริงงงงง
ข้อความของระบบ : ขอแสดงความยินดี เควส [หนังสือแห่งความมืด] พัฒนาขึ้นกลายเป็นเควสระดับ S
รายละเอียด : ไปที่ตะวันออกเฉียงใต้ของทะเล และค้นหา “ถ้ำแห่งความสิ้นหวัง”
และหลังจากที่เดินทางเข้าไปยังถ้ำแล้วที่ส่วนลึกคุณจะได้พบกับ “เทวะสถานแห่งความสิ้นหวัง”
ที่ส่วนด้านในสุดของเทวะสถาน คุณจะได้พบกับนักเวทแห่งความชั่วร้าย ลูคัส ใช้หนังสื่อแห่งความมืดเพื่อผนึกเขาและจะได้รับ “แหวนของลูคัส” มีเพียงคนที่มี “แหวนของลูคัส” เท่านั้นที่สามารถเข้าสู่ห้องลับในเทวะสถานได้
ในห้องลับแห่งนั้นคุณจะได้เรียนรู้ทักษะระดับ A [สะท้อน]!!
ผมยกมือขึ้น ปากของผมเผยอขึ้นเล็กน้อย
“เยี่ยม เควสเปลี่ยนเป็นระดับ S แล้วและสุดท้ายยังมีโอกาสได้รับ ทักษะระดับ A อีก นี่มันคุ้มมากๆ”
‘เป็ดที่รัก’กระพริบตา
“แต่ว่า นี่มันเป็นเควสระดับ S เลยนะ เราจะทำมันได้เหรอ?”
“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่เรามีทีมเวิคที่ดี พวกเราก็ยังมีความหวัง”
“โอเค”
“นอกจากนี้…”
ผมเน้นย้ำ
“พวกนายมีเงินพอมั้ย? ค่าเรียนทักษะระดับ A มันไม่ถูกหรอกนะ ชั้นไม่รู้ว่ามันจะพอให้ทุกคนรึเปล่า”
‘Old K’
“20 ทอง”
‘ซงฮาน’
“57 ทอง”
‘เป็ดที่รัก’
“14 ทอง….”
ผมมองไปยังกระเป๋าเงียบๆ
“โอเค ชั้นยังมี 527 ทอง ถ้ามันราคา 100 ทองก็พอสำหรับทุกคน งั้นเดินทางกันก่อนเถอะ พวกเราจะไปยังทะเลทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเมืองป้าฮวงก่อน ค่อยคุยกันอีกครั้งตอนที่พวกเราหาถ้ำแห่งความสิ้นหวังเจอแล้ว”
หลังจากที่เดินทางไปมากกว่าหนึ่งชั่วโมง พวกเราก็เดินมาสุดป่าแล้ว ตรงหน้าของพวกเราคือทะเลอันกว้างสุดลูกหูลูกตา และมีเทือกเขายื่นออกมา ตามที่เควสบอก ถ้ำมันต้องอยู่แถวนี้แหละ
ตริงงงงง
ข้อความจาก’หลินว่านเอ๋อ’
“หลี่เซียวเหยา นายอยากจะออฟไลน์ไปทานข้าวเที่ยงกันมั้ย?”
“ผมยังอยู่ระหว่างทำเควสระดับ S…..”
“โอเค ตงเฉงเย่วและฉันจะสั่งอาหารมาทาน พวกเราจะไม่ออกจากหอ”
“คุณหนูช่างเป็นคนมีจิตใจอ่อนโยน และเอาใจใส่ผู้อื่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้”
“ไปให้พ้น…”
ปล.ตอนแรกไม่ได้คิดไรมาก พอมาคิดดูอีกทีใช้คำว่า คัมภีร์ มันจะดูดีกว่า แต่ก็ขี้เกียจแก้ เอาหนังสือละกัน 5555
ที่มา: