I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Zhan Long ตอนที่ 150 การต่อสู้ที่หุบเขาน้ำแข็ง

| Zhan Long | 2536 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
                

(แปลโดยคุณ JewJew Thanawat)

********************************************

เมื่อเข้าสู่เขตป่าที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’หยุดบินแล้วหันมาเดินกอดเสื้อคลุมยาวอยู่ข้างๆ ฟันสีขาวของเธอเตะตาผมในขณะที่เธอชวนคุย

“หัวหน้าไม่หนาวบ้างเหรอคะ?”

ผมเหลือบมองไปดูรอยเท้าเป็นแนวยาวประมาณ 90 เมตรด้านหลัง ผมหัวเราะแล้วตอบเธอ

“มีแต่คนที่ไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งใดเท่านั้นที่จะทำการใหญ่สำเร็จ”

“พวกเขาส่งนักฆ่าไล่ตามเรามาแล้วค่ะ!”

“อืม อีกสักพักค่อยจัดการ”

“ค่ะ!”

……

พวกเรามุ่งหน้าต่อไปอีกประมาณ 10 นาที ราวกับว่าพวกเราหลุดเข้ามายุคน้ำแข็ง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวต่างกลายเป็นน้ำแข็ง เมื่อผมเงยหน้าขึ้น หน้าผาสูงตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าพวกเรา และเมื่อผมมองใต้หน้าผานั้น กลุ่มน้ำแข็งย้อยห้อยอยู่เหนือศีรษะ สายลมกรรโชกผ่านน้ำแข็งย้อยแหลมๆเหล่านั้น และพวกมันก็เริ่มแกว่งไปมาตามแรงลม

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’หยุดชะงัก ดวงตาคู่งามมองมายังผมซึ่งผมก็ส่งสายตากลับไป พวกเราทั้งคู่ต่างฉีกยิ้มเพราะนึกถึงแผนการเดียวกัน

“ยืมมีดฆ่าคน..”

ผมกระซิบอย่างเหี้ยมเกรียม

“หัวหน้าหมายความว่า…”

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’หัวเราะพลางเอามือป้องปาก

ผมพูดอย่างเฉยเมย

“เธอไม่อยากใช้แผนนี้หรือไง? ไปกันเถอะ อย่าให้พวกมันไหวตัวทัน ผมจะให้โบโบ้น้อยจัดการเอง”

“ค่ะ….”

ผมโบกมืออย่างไร้สุ้มเสียง เจ้าโบโบ้น้อยคลานไปกับพื้นออกนอกขอบเขตการมองเห็นของผมก่อนที่จะบินขึ้นไปในอากาศ มันปักหลักคอยอยู่ใต้หน้าผาน้ำแข็งรอที่จะลั่นไกกับดัก

ผมเดินหน้าต่อไปพร้อมกับเปิดดูมุมมองแบบ 360 องศาเพื่อคอยดูตำแหน่งที่นักฆ่าคนนั้นซุ่มอยู่ ใกล้ได้เวลาแล้ว! ผมส่งสัญญาณให้โบโบ้น้อยเริ่มทำการจู่โจม!

“ฟิ้ว!”

โบโบน้อยพุ่งไปข้างหน้า เหล็กในของมันส่องแสงสีทอง คอมโบระดับ 6 ปะทะเข้ากับน้ำแข็งย้อยใต้หน้าผา

“ปุ ปุ ปุ ปุ!”

เสียงปะทะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง 4 ครั้งพร้อมกับน้ำแข็งย้อยที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางไม่ต่ำกว่า 5 เมตรสั่นและร่วงลงไป! ห่างออกไปในพื้นที่โล่ง รอยเท้าของนักฆ่าสะดุดลง เขาอุทานเสียงดังเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“บ้าเอ๊ย!”

“ปัง!”

แท่งน้ำแข็งย้อยแตกหักทำให้เกิดละอองหิมะและฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วพร้อมกับละอองเลือด ศพนักฆ่าระดับ 48 ที่ตายเพราะถูกแทงด้วยน้ำแข็งย้อยปรากฏขึ้น

“ฮิฮิ แผนการสำเร็จ!”

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’ร้องออกมาพร้อมกับคว้ามือผมไว้ด้วยความตื่นเต้นในความสำเร็จ

ในระหว่างที่ก้าวเดิน ผมชักดาบออกมาและเตะเศษน้ำแข็งที่เกะกะเพื่อที่จะเข้าไปดูที่ศพของนักฆ่าคนนั้น ในใจผมหวังว่าจะได้ไอเทมบ้าง และนั่นเอง ผมพบกริชสีขาวเรืองแสง เป็นอาวุธระดับทองระดับ 41 และมีพลังโจมตีพอสมควร น่าจะขายได้ในราคาไม่น้อย หลังจากเก็บไอเทมลงกระเป๋า ผมหันกายหนีจากไปทันที ผมไม่อยากเจอศัตรูหน้าไหนมาไล่ตามเราเพิ่มอีก!

……

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’ยิ้มในขณะที่เดินตามผม เธอพูดอย่างร่าเริง

“หัวหน้าคะ ฉันว่าฉันรู้แล้วว่าทำไมหัวหน้าถึงมุ่งมั่นที่จะสู้กับ Wrath of the Heroes….”

“เพราะอะไรล่ะ?”

ผมถามกลับไป

เธอหัวเราะ

“เพราะคนพวกนี้ไม่ฉลาดเลยค่ะ พวกเขาบื้อจนเกือบจะเรียกได้ว่าน่ารัก การมีศัตรูแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกสนุกค่ะ”

ผมพยักหน้าอย่างรัวๆ

“นั่นแหละ! นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมยินดีที่จะเป็นศัตรูกับ Wrath of the Heroes แต่ไม่ใช่กับ Vanguard เจี้ยนเฟิงหานเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบมาก วันไหนที่เขาอยากจะฆ่าผมวันนั้นจะเป็นวันที่ผมระดับลดแน่นอน”

“ค่ะ ฉันก็เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าเจี้ยนเฟิงหานมีนิสัยรอบคอบมาก เมื่อใดที่เขาลงมือ เขาจะลงมือเพื่อสังหาร ดังนั้นเขาจะไม่ส่งหน่วยไล่ล่ามาเป็นกลุ่มเล็กๆ แต่จะส่งมานับสิบกลุ่ม กลุ่มละ 50 คนกระจายไปทั่วพื้นที่และปิดกั้นทางเข้าออกทุกทาง นั่นหมายความว่าเราไม่มีทางหนีรอดไปได้เลย!”

คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจ

“สตรอว์เบอร์รีมัตชะ เธอรู้เรื่องของเขามาเยอะแยะขนาดนี้ได้ยังไงกัน”

“หัวหน้าไม่ได้อ่านกระทู้หรือคะ?”

สตรอว์เบอร์รีมัตชะชูนิ้วขึ้น

“ถ้าจะพูดถึงประเด็นร้อนในตอนนี้ ก็ต้องเป็น Vanguard จากการสู้รบกับอีกหนึ่งกิลด์ใหญ่ที่มีชื่อว่า “Hui Huang” ใน.. หุบเขามังกร อ่าใช่ หุบเขามังกร เจี้ยนเฟิงหานได้มาบัญชาการด้วยตัวเอง เขาแบ่งสมาชิก 30,000 คนออกเป็น 6 หน่วย หน่วยละ 5,000 คน สองหน่วยบุกทะลวงตรงๆ อีกสองหน่วยโจมตีขนาบข้างเพื่อก่อกวน และสองหน่วยสุดท้ายซุ่มโจมตีจากทางด้านหลัง และพวกเขาก็สามารถทำลายกิลด์ใหญ่ที่มีจำนวน 70,000 คนลงได้ในการรบเพียงครั้งเดียว หัวหน้ากิลด์ Hui Huang อับอายมากจนถึงกับยุบกิลด์และลบตัวละครทิ้ง ดังนั้นลบกิลด์นี้ออกจากรายชื่อกิลด์ใหญ่ไปได้เลย!”

ผมสะดุ้งด้วยความประหลาดใจ

“หา เจี้ยนเฟิงหานคนนั้นอะนะ?”

“ใช่ค่ะ!”

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’พยักหน้าอีกครั้ง

“หัวหน้าคะ Zhan Long จะเดินหน้าต่อไปไม่ได้ถ้ายังมีคนอยู่แค่นี้นะคะ ตอนนี้พวกเราไม่มีทางสู้กับ Vanguard ได้เลย ดังนั้น ตอนนี้จัดการกับ Wrath of the Heroes ให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ พวกเราต้องสร้างกิลด์แล้วหาสมาชิกระดับสูงอย่างน้อย 5,000 คนก่อนที่จะเปิดศึกกับ Vanguard อีก”

ผมถอนหายใจ

“เฮ้อ ก็ถูกของเธอล่ะนะ”

ผมมอง’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’อย่างใคร่ครวญในขณะที่เอามือจับหัวไหล่ของเธอ

“สตรอว์เบอร์รีมัตชะ เธอฉลาดกว่าที่ผมคิดไว้มาก การที่ Zhan Long มีคนอย่างคุณนี่มันของขวัญจากสวรรค์ชัดๆ ฮะๆ ไว้ Zhan Long ได้เป็นกิลด์จริงๆเมื่อไหร่ เธอจะได้เป็นอย่างน้อยก็รองหัวหน้ากิลด์และเป็นมือขวาของผม!”

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’ยิ้มแล้วโค้งให้ผมเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะสำหรับคำชม ฉันรู้สึกเป็นเกียรติที่หัวหน้ามองเห็นคุณค่าในตัวฉัน หวังว่าคงจะมีโบนัสพิเศษ…”

ผมชะงักเล็กน้อย

“ไปกันต่อเถอะ อีกสักพักพวก Wrath of the Heroes คงเจอที่นี่”

“ค่ะ!”

พวกเรามุ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ แต่ว่าในทางข้างหน้านั้น ผมพบกับเหวลึกไร้ก้นขวางอยู่ห่างออกไปกิโลเมตรเศษถัดจากเขตภูเขาน้ำแข็ง และเป็นจุดสิ้นสุดของเทือกเขานี้ ผมรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาทันใด ไม่มีทางไปต่อแล้ว นั่นแปลว่าพวกเราจะต้องเจอกับพวก Wrath of the Heroes เป็นร้อยๆที่กำลังไล่ตามมา

“บ้าชะมัด…”

ผมชักดาบออกมาทั้งที่รู้สึกสิ้นหวัง

“หรือว่านี่จะเป็นคราวตายของพวกเรากัน?”

ผมยังไม่ทันพูดจบประโยคดี ทันใดนั้นพื้นใต้เท้าผมก็ถล่มลงไป!

“หัวหน้า ระวัง!”

มีหลุมใต้พื้นน้ำแข็ง?!

สมองผมว่างเปล่าไปชั่วครู่ แต่ผมก็เรียกสติคืนกลับมาอย่างรวดเร็วและเหวี่ยงดาบประกายวสันต์ออกไป!

“เคร้ง!”

ดาบของผมติดคาอยู่ในชั้นหินทำให้ชะตาผมยังไม่ขาด สตรอว์เบอร์รีมัตชะบินลงมา เธอกระพือปีกอย่างหนักในขณะที่ดึงผมขึ้นไป เธอยังดูตกใจไม่หายตอนที่ถามผม

“หัวหน้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

ผมหยุดมองดูรอบๆก่อนที่จะตอบ พื้นรอบๆตัวพวกเราเต็มไปด้วยน้ำแข็งและหิมะราวกับว่าที่เพิ่งจะโดนหิมะถล่มมา  แต่หิมะทำให้พื้นมันดูราบเรียบไปหมด

“ผมไม่เป็นไร อย่าห่วงไปเลยสตรอว์เบอร์รีมัตชะ…”

ผมตบไหล่เธอแล้วยิ้ม

“เมื่อกี้เพิ่งคิดอะไรดีๆออกล่ะ…”

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’หน้าแดง

“หัวหน้าชั่วร้ายเกินไปแล้ว…”

ผมกะแล้วว่าสตรอว์เบอร์รีมัตชะฉลาดพอที่จะมองแผนการของผมออกในทันที

ผมปีนขึ้นมาจากกองหิมะอีกครั้ง ผมใช้ดาบยันตัวไว้เพื่อพักหายใจ จากนั้นเปิดระบบร่างแผนที่ส่งให้’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’

“จำไว้ว่าอยู่อยู่ให้ห่างจากกับดักอย่างน้อย 40 หลาถึงจะปลอดภัย จากนั้นก็แค่พาพวกมันลงไปตาย หึหึ นี่เป็นสมนาคุณพิเศษสำหรับ Wrath of the Heroes…”

สตรอว์เบอร์รีมัตชะประสานมืออยู่ตรงหน้าเธอ

“นี่มันน่าตื่นเต้นมากเลยค่ะหัวหน้า!”

“ก็นะ แต่อย่าลืมว่าเธอก็ต้องระวังให้ดี ผมจะไปหาที่ซ่อนละ!”

“ค่ะ ไว้ใจได้เลย…”

ผมเก็บดาบประกายวสันต์คืนฝัก เดินไปยังกองหิมะด้านหลังแล้วเข้าไปซ่อนในนั้น หิมะราว 40 เซนติเมตรอยู่เหนือหัวผม และโชคดีที่มันจะซ่อนผมอย่างมิดชิด ที่ดียิ่งกว่าคือผมสามารถมองผ่านรูในกองหิมะ ซึ่งทำให้ผมมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัว’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’ได้

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’กระซิบมาในช่องสนทนาของปาร์ตี้

“มาแล้วค่ะหัวหน้า พวกเขามากันเยอะมาก! ฉันนับได้อย่างต่ำก็สองร้อย!”

“อืม เดี๋ยวฆ่าสักโหลนึง แล้วพวกเราค่อยหาจังหวะเผ่น!”

“ค่ะ!”

ครู่ต่อมา ผมได้ยินเสียงคำรามมาแต่ไกล ไม่ผิดแน่ นั่นคือ’ซีฉู่ป้าหวาง’ ‘หลิวอิง’

“ผู้หญิงคนนั้นคือสตรอว์เบอร์รีมัตชะ! พวกเรา ไปฆ่าเธอซะ!”

‘พิกกี้’รู้สึกสงสัย

“แล้วเซียวเหยาอยู่ไหน?”

“แล้วไง? ฆ่าสตรอว์เบอร์รีมัตชะก่อนแล้วเฝ้าศพไว้! เซียวเหยาจื้อไจ้ต้องอยู่แถวนี้แน่นอน!”

“ครับ!”

ผมได้ยินน้ำเสียงรีบร้อนของ’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’ผ่านปาร์ตี้อีกครั้ง

“หัวหน้าคะ พวกเขากำลังมาทางนี้ ฉันว่าหวังว่าหัวหน้าจะซ่อนตัวเก่งนะ!”

“สตรอว์เบอร์รีมัตชะ ไหนขอดูหน่อยว่าฝีมือไปถึงไหนแล้ว ระวังพวกการโจมตีระยะไกลให้ดี ถ้าพลาดเธอจะโดนพวกมันรุมจนขยับไม่ได้แน่!”

“ค่ะ!”

เท่าที่ผมมองเห็น รองเท้าระดับเงินของ’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’เคลื่อนที่ไปบนหิมะพร้อมกับเศษหิมะที่ติดตามขายาวๆของเธอ ที่ด้านหลัง กลุ่มเบอร์เซิร์กเกอร์ นักดาบ นักบวช และอัศวินกำลังไล่ตามมาโดยมี’หลิวอิง’เป็นคนนำพร้อมกับส่งเสียง

“อย่าประมาทเด็ดขาด ข้าไม่คิดว่าเซียวเหยามันจะทิ้งเธอไว้คนเดียว”

หัวใจของผมแทบจะกระโดดออกจากลำคอในขณะที่มือแตะไปที่ดาบประกายวสันต์ ‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’จะต้องรอด!

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’หัวไวพอที่จะเรียกใช้โหมดบิน ปีกโปร่งใสคู่หนึ่งขยายออกจากหลังของเธอ ตอนนี้เธออยู่ในโหมดกึ่งบินแต่ยังคงล่อให้สมาชิกของ Wrath of the Heroes ตามมา เกราะขาของเธอทิ้งรอยยาวไว้บนหิมะจากการที่บินเรียดไปกับพื้น

“ฆ่าเธอซะ!”

‘หลิวอิง’คำราม เขาพุ่งล้ำหน้าคนอื่นไปอย่างบ้าคลั่ง และเหล่าเมื่อสมาชิกได้รับการกระตุ้นจากหัวหน้ากิลด์ พวกเขาก็พุ่งเข้าไปเช่นกัน เหมือนกับที่สตรอว์เบอร์รีมัตชะเคยบอกไว้ว่าพวก Wrath of the Heroes นั้นถูกหลอกได้ง่ายมากจริงๆ

ผมชะเง้อมองจากขอบของกองหิมะที่ผมซ่อนอยู่ ผมกำหมัดแน่น ภาวนาขอให้’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’เอาตัวรอดได้

‘ซีฉู่ป้าหวาง’พุ่งมาข้างหน้าพร้อมกับดาบของเขา ไม่ถึงสามวินาทีเขาก็ตกลงไปในกับดักเป็นคนแรก หวังว่าคงจะตายนะ ผู้เล่นอีกสองคนใกล้ๆตกลงไปด้วย และคนอื่นๆค่อยๆตกตามกันไป ในสภาพที่หิมะตกหนัก เลยไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น และจะเห็นแต่เงาหลังของ’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’ที่กำลังวิ่งหนี

“แย่แล้ว แย่แล้ว!”

หลังจากผู้เล่นตกเหวไปแล้วมากกว่า 40 คน ‘พิกกี้’เบิกตากว้างเมื่อรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“หยุดก่อน! เอลฟ์สายลมออกมาข้างหน้าแล้วยิงสตรอว์เบอร์รีมัตชะซะ! บ้าฉิบ หัวหน้าติดกับดักตกลงไปในเหว!”

“ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ…”

เอลฟ์สายลมมากกว่าหนึ่งโหลทะยานขึ้นมาในอากาศ  ส่วนใหญ่เป็นนักธนู ที่เหลือเป็นนักเวท คนพวกนี้เป็นผู้เล่นระดับสูงของ Wrath of the Heroes!

หัวใจผมหล่นวูบเมื่อได้เห็นพวกเขาเหล่านั้น มือเปิดหน้าต่างสนทนาขึ้นมาทันที ผมตะโกนหา’สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’

“บินมาทางนี้ เดี๋ยวผมจัดการเอง! อย่าพยายามบินไปทางเหวอีก ไม่งั้นเธอจะโดนยิงร่วงลงเหว!”

“ค่ะ เข้าใจแล้ว…”

‘สตรอว์เบอร์รีมัตชะ’พยายามเปลี่ยนทิศทางไปมั่วๆ ทัศนวิสัยของเธอลดลงจากลมและหิมะ ทำให้เธอร้องออกมา

“ฉันมองไม่เห็นว่าฉันกำลังไปทางไหน…”

“เวรเอ๊ย!”

ผมทำลายกองหิมะแล้ววิ่งออกมาจากที่ซ่อนอย่างไม่ลังเล

ที่มา:

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
comments