Chapter 29: Being Upset Anfey took out a three-meter-long, white wax stick from behind the tree
บทที่ 29: อารมณ์เสีย Anfey หยิบไม้ขี้ผึ้งสีขาวยาวสามเมตรมาจากด้านหลังต้นไม้
 He stepped forward and thrust at Ernest without any hesitation
เขาก้าวไปข้างหน้าและผลักดันที่เออร์เนสโดยไม่ลังเลเลย
 That thrust was called Golden Rooster’s Three Nods
การแทงนั้นเรียกว่า Three Nods ของ Golden Rooster
 The white stick was shaking so hard and so fast that it created three imaginary shadows
ไม้สีขาวสั่นสะเทือนอย่างหนักและรวดเร็วจนทำให้เกิดเงาจินตนาการสามภาพ
Anfey’s ancestors used to practice the spear
บรรพบุรุษของ Anfey เคยฝึกหอก
 Later, in modern times, spears were replaced by knives and short swords, with which Anfey’s great-grandpa had developed a new set of thrusting techniques
ต่อมาในสมัยใหม่หอกถูกแทนที่ด้วยมีดและดาบสั้นซึ่ง Anfey ได้พัฒนาชุดเทคนิคใหม่ ๆ ในการปั้น
 They did not totally ditch spear techniques that were the origin of his family’s martial arts skills
พวกเขาไม่ได้ทิ้งเทคนิคหอกทั้งหมดที่เป็นจุดเริ่มต้นของทักษะศิลปะการต่อสู้ของครอบครัวของเขา
 Instead, they first learned the spear techniques, which made learning other skills much easier
แต่แรกพวกเขาเรียนรู้เทคนิคหอกซึ่งทำให้การเรียนรู้ทักษะอื่น ๆ ได้ง่ายขึ้น
 Ernest had never seen any martial art like this
Ernest ไม่เคยเห็นศิลปะการป้องกันตัวแบบนี้เลย
 He stepped back fast enough to be out of Anfey’s attack range
เขาก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วพอที่จะออกจากช่วงโจมตีของ Anfey
When the momentum of Anfey’s last move stopped, he lifted his left hand and pressed against the white wax stick with his right hand
เมื่อโมเมนตัมของการเคลื่อนไหวล่าสุดของ Anfey หยุดเขายกมือซ้ายของเขาและกดกับขี้ผึ้งสีขาวติดด้วยมือขวาของเขา
 The pointy stick thrust towards Ernest’s right foot
เข็มขัดหย่อนพาไปทางขวาของเออร์เนสต์
 The stick moved so quickly that it looked like a serpent’s tongue
ไม้เรียวขยับตัวเร็วมากจนดูเหมือนลิ้นของงู
Ernest finally took out his sword and parried the stick with the edge of his sword
เออร์เนสเอาดาบออกและจับไม้ด้วยดาบของเขา
 Then he immediately stepped forward
จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า
 Anfey pushed the stick down with his left hand and lifted the front of the stick with his right hand, thrusting towards Ernest’s cheek with lightning speed
Anfey ผลักคันบังคับด้วยมือข้างซ้ายของเขาและยกหน้าก้านด้วยมือขวาของเขาและเหยียบย่ำแก้มของเออร์เนสด้วยความเร็วสายฟ้า
Ernest moved backwards, barely dodging away from Anfey’s strike
เออร์เนสเดินถอยหลังแทบไม่หลบหนีจากการประท้วงของ Anfey
 He could feel the stick swiping against his cheek
เขารู้สึกว่าก้านติดกับแก้มของเขา
 Ernest was astonished
เออร์เนสรู้สึกทึ่ง
Anfey took the upper hand first in the battle
Anfey เอามือข้างบนเป็นครั้งแรกในการรบ
 Of course, he would continue to have the upper hand as he attacked more
แน่นอนเขาจะยังคงมีอำนาจเหนือกว่าในขณะที่เขาทำร้ายมากขึ้น
 He moved the stick a little to point at Ernest’s chest and thrust it forward
เขาขยับแท่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปชี้ไปที่หน้าอกของเออร์เนสและดันมันไปข้างหน้า
If a sword was considered a gentleman, then a knife would be a knight, and a spear would be the king amongst all weapons
ถ้าดาบถือได้ว่าเป็นสุภาพบุรุษแล้วมีดจะเป็นอัศวินและหอกจะเป็นกษัตริย์ท่ามกลางอาวุธทั้งหมด
 Anfey moved his stick like a "dragon" in an agile and accurate way
Anfey ย้ายติดของเขาอย่าง "มังกร" ด้วยวิธีที่คล่องตัวและแม่นยำ
 His attacks were so intense that it looked like a storm and strong wind were centered on Ernest
การโจมตีของเขารุนแรงมากจนดูเหมือนว่าพายุและลมแรงเข้ากลาง Ernest
 Anfey did not use one hundred percent of his power to attack Ernest, but Ernest already felt the threat and was forced to step back continuously
Anfey ไม่ได้ใช้อำนาจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ในการโจมตีเออร์เนส แต่เออร์เนสรู้สึกว่าเป็นภัยคุกคามและถูกบังคับให้ต้องถอยหลังอย่างต่อเนื่อง
The longer they fought, the more shocked Ernest felt
พวกเออร์เนสรู้สึกตกใจมากยิ่งขึ้น
 The agile movements, abnormally angled and dangerous moves, and the agreement they made that Ernest was not allowed to use any combat power to block Anfey’s weapon forced Ernest to continuously move backwards
การเคลื่อนไหวที่คล่องตัวผิดปกติและอันตรายการเคลื่อนไหวและข้อตกลงที่พวกเขาทำว่าเออร์เนสไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้อำนาจการต่อสู้เพื่อป้องกันไม่ให้อาวุธ Anfey บังคับ Ernest อย่างต่อเนื่องย้ายไปข้างหลัง
 Anfey was greatly shocked as well
Anfey ตกใจมากเช่นกัน
 He had tried to constrain Ernest’s power with an agreement
เขาได้พยายาม จำกัด อำนาจของเออร์เนสด้วยข้อตกลง
 He thought he would win without a doubt, but he could not hit Ernest with the stick even though he tried his best
เขาคิดว่าเขาจะชนะโดยไม่ต้องสงสัย แต่เขาไม่สามารถตีเออร์เนสกับไม้แม้ว่าเขาพยายามของเขาที่ดีที่สุด
 At each critical point, Ernest was able to dodge away from his seemingly dangerous strikes or move backwards out of his attacking area
ในจุดสำคัญแต่ละแห่งเออร์เนสสามารถหลบออกจากการนัดหยุดงานที่ดูเหมือนจะเป็นอันตรายได้หรือถอยกลับออกจากพื้นที่โจมตีของเขา
 These failures at the verge of success made Anfey frustrated and upset
ความล้มเหลวเหล่านี้ล้มเหลวที่จะทำให้ Anfey ผิดหวังและไม่สบายใจ
When Anfey thrust from the left towards the area below Ernest’s ribs, Ernest did not move to the right to dodge but took the risk of "losing the battle" and moved diagonally to the left
เมื่อ Anfey ดันจากด้านซ้ายไปยังพื้นที่ใต้ซี่โครงของเออร์เนสเออร์เนสไม่ได้ย้ายไปทางขวาเพื่อหลบ แต่เสี่ยงต่อการสูญเสียการสู้รบและย้ายไปทางซ้ายตามแนวทแยงมุม
 Anfey did not have time to think about the reason for Ernest’s move, instead he quickly thrust again towards Ernest’s chest
Anfey ไม่ได้มีเวลาที่จะคิดเกี่ยวกับเหตุผลสำหรับการเคลื่อนไหวของเออร์เนสแทนเขาอย่างรวดเร็วผลักดันอีกครั้งที่หน้าอกของเออร์เนส
Ernest crouched down, causing the stick to pass over his head and fall into the bushes behind him
เออร์เนสก็คุมตัวลงทำให้ก้านทะลุศีรษะของเขาและตกลงไปในพุ่มไม้เบื้องหลังเขา
 Anfey was shocked for a second
Anfey ตกใจเป็นครั้งที่สอง
 The key to striking with a spear was to "thrust
กุญแจสำคัญในการตีด้วยหอกก็คือ "ดัน"
" When one strike did not work, the spear should be pulled back or swept sideways
"เมื่อหนึ่งนัดหยุดงานไม่ได้หอกควรถูกดึงกลับหรือกวาดไปทางด้านข้าง
 It was a strategy of defense by forcing the opponent to move backwards to defend
มันเป็นกลยุทธ์ของการป้องกันโดยการบังคับให้ฝ่ายตรงข้ามที่จะย้ายไปข้างหน้าเพื่อปกป้อง
 Anfey seemed to have lost the ability to continue the fight, since his stick fell into the bushes
Anfey ดูเหมือนจะสูญเสียความสามารถในการสู้ต่อไปเรื่อย ๆ เนื่องจากไม้เท้าของเขาตกลงไปในพุ่มไม้
 He immediately realized that he had fallen into Ernest’s trap and quickly moved backwards
ทันทีที่เขาตระหนักว่าเขาตกไปอยู่กับกับดักของเออร์เนสและรีบถอยหลังไป
Ernest was so experienced in all kinds of battles that he definitely would not let this opportunity go
เออร์เนสมีประสบการณ์ในการต่อสู้ทุกประเภทที่เขาไม่ยอมให้โอกาสนี้ไป
 He ran towards Anfey and thrust his sword towards Anfey’s shoulder
เขาวิ่งไปหา Anfey และเอาดาบเข้าหาไหล่ของ Anfey
Anfey slid to the side, away from Ernest’s sword
Anfey เลื่อนไปด้านข้างห่างจากดาบของ Ernest
 He shook both his hands and picked the stick up from the bushes
เขาส่ายมือทั้งสองข้างและหยิบไม้ขึ้นมาจากพุ่มไม้
 Before Anfey could get into position to resume fighting, Ernest flicked Anfey’s head with his left hand with just the right amount of force
ก่อนที่แอนฟอยจะเข้าสู่ตำแหน่งเพื่อต่อสู้ต่อไปเออร์เนสตวัดหัว Anfey ด้วยมือซ้ายของเขาด้วยแรงที่ถูกต้อง
 "Alas…" Anfey was upset and tossed away his stick
"อนิจจา ... " Anfey อารมณ์เสียและโยนไม้เท้าออก
"Anfey, what weapon was that? Did the old man teach you that?" "Yes
"Anfey อาวุธคืออะไร? ชายชราคนนั้นสอนคุณได้หรือไม่?" 
" Anfey nodded
"Anfey พยักหน้า
 "This is a spear, Uncle Ernest
"นี่เป็นหอกลุงเออร์เนสต์
 How was it?""Very nice!" Ernest said seriously, "Someday, when you have the same level of combat power as me, I bet very few people will be able to beat you
เป็นอย่างไรบ้าง? "" ดีมาก! "เออร์เนสพูดอย่างจริงจัง" สักวันหนึ่งเมื่อคุณมีพลังต่อสู้ในระดับเดียวกับฉันฉันพนันได้ว่ามีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเอาชนะคุณได้
"Anfey smiled grimly
"Anfey ยิ้มเกรี้ยวกราด
 Practicing and actually fighting were quite different
การฝึกซ้อมและการต่อสู้จริงๆแตกต่างออกไป
 He saw what Ernest could do with his combat power in the Rose House Hotel
เขาเห็นว่าเออร์เนสจะทำอย่างไรกับพลังการต่อสู้ของเขาในโรงแรมโรสเฮาส์
 Ernest didn’t even use his sword to fight
เออร์เนสไม่ได้ใช้ดาบต่อสู้กับเขา
 He had rushed into the battle with mere combat power
เขารีบวิ่งเข้าไปในสนามรบด้วยพลังแห่งการต่อสู้เพียงอย่างเดียว
 He had fought in such an uncontrolled manner that stones, walls, and trees were crushed into powder beneath his combat power
เขาต่อสู้ในลักษณะที่ไม่สามารถควบคุมได้ว่าหินผนังและต้นไม้ถูกบดขยี้เป็นผงภายใต้อำนาจการต่อสู้ของเขา
Anfey knew himself
Anfey รู้จักตัวเอง
 If he could not beat Ernest with a white wax stick, he would not even be able to cause damage to Ernest with a long steel spear
ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะเออร์เนสต์ด้วยไม้ไผ่ที่ติดอยู่เขาจะไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับเออร์เนสได้ด้วยหอกเหล็กยาว
 Ernest could have easily broken his long spear in half with his combat power
เออร์เนสสามารถหักหอกยาวได้ครึ่งหนึ่งด้วยพลังแห่งการสู้รบ
Anfey had been deep in thought until breakfast
Anfey ได้รับการคิดลึกจนกว่าอาหารเช้า
 He figured that he could easily kill entry-level mages, and maybe some powerful ones with surprise attacks
เขาคิดว่าเขาสามารถฆ่านักมายากลระดับเริ่มต้นและอาจจะมีบางคนที่มีพลังด้วยการโจมตีที่น่าประหลาดใจ
 He would not have any chance to fight back if he met a really powerful mage
เขาไม่มีโอกาสที่จะสู้ถ้าเขาได้พบนักเวทที่ทรงพลังมาก
Ernest signaled everyone not to bother Anfey
Ernest ส่งสัญญาณให้ทุกคนไม่ต้องกังวล Anfey
 Anfey walked out of Saul’s house without any breakfast
Anfey เดินออกจากบ้านของซาอูลโดยไม่มีอาหารเช้า
 He had gained a lot of confidence by posing a threat to Ernest when he got the chance to fight with Ernest for the first time
เขาได้รับความมั่นใจมากขึ้นโดยการวางตัวเป็นภัยคุกคามต่อเออร์เนสเมื่อเขามีโอกาสได้ต่อสู้กับเออร์เนสเป็นครั้งแรก
 He thought he could defend himself with his attacking techniques
เขาคิดว่าเขาสามารถป้องกันตัวเองด้วยเทคนิคการโจมตีของเขา
 Even if his opponents had strong combat power, he still would be able to fight against them with his dodging skills
แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามของเขาจะมีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ยังคงสามารถสู้กับพวกเขาได้ด้วยทักษะการหลบหลีกของเขา
 As long as he was able to consistently leave some wounds on his enemies and defend himself well, victory would eventually be his
ตราบเท่าที่เขายังคงสามารถทิ้งบาดแผลบางอย่างไว้กับศัตรูของเขาและปกป้องตัวเองได้ดีชัยชนะก็จะเป็นของเขา
But today’s battle was mind-blowing for Anfey
แต่การต่อสู้ในวันนี้เป็นเรื่องที่น่าสนใจสำหรับแอนฟอย
 He realized there was a huge difference between being a threat and attacking his enemies
เขาตระหนักว่ามีความแตกต่างกันมากระหว่างการเป็นภัยคุกคามและการโจมตีศัตรูของเขา
 Besides holding back a little on the speed and power, Anfey had put a hundred percent into that fight but wasn’t even able to touch Ernest at all
นอกเหนือจากการจับกุมตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับความเร็วและพลังแล้ว Anfey ได้เข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้เป็นร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ยังไม่สามารถสัมผัส Ernest ได้ทั้งหมด
 With a huge difference in power, techniques became something ridiculous
มีความแตกต่างกันอย่างมากในด้านพลังงานเทคนิคกลายเป็นเรื่องไร้สาระ
 The reason Ernest focused on techniques was that they were the deciding factors in battle when his rivals had the same level of power
เหตุผลที่ Ernest มุ่งเน้นไปที่เทคนิคคือการตัดสินใจในการต่อสู้เมื่อคู่แข่งของเขามีอำนาจในระดับเดียวกัน
 After turning into another alley, Anfey saw more people on the street
หลังจากเลี้ยวเข้าซอยอื่น Anfey ได้เห็นผู้คนบนถนนมากขึ้น
 Saul’s house was located on a street where reclusiveness was not allowed
บ้านของซาอูลตั้งอยู่บนถนนที่ไม่อนุญาตให้มีการสมรส
 The street across from the Mage Academy was a public street, open to civilians
ถนนด้านข้างจาก Mage Academy เป็นถนนสาธารณะเปิดให้พลเรือน
Sacred City, as the capital, was very prosperous
เมืองศักดิ์สิทธิ์เป็นเมืองหลวงมีความมั่งคั่งมาก
 The stores on both sides of the street were mainly selling magic tools, since the Mage Academy was not far away
ร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนส่วนใหญ่ขายอุปกรณ์มายากลเนื่องจาก Mage Academy อยู่ไม่ไกล
 Besides the magic stores, there were also some hotels, jewelry stores, entertainment facilities, and luxury stores
นอกจากร้านค้าวิเศษแล้วยังมีโรงแรมร้านเครื่องประดับร้านบันเทิงและร้านค้าสุดหรู
Anfey felt unexpectedly nervous as he was walking
Anfey รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างไม่คาดฝันขณะที่เขากำลังเดินอยู่
 He stopped for a second, suddenly becoming alert
เขาหยุดชั่ววินาทีหนึ่งจู่ ๆ ก็ตื่นตัว
 He unintentionally bumped into a little kid, knocking the kid down by accident
เขาบังเอิญพบเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งทำให้เด็กล้มลงโดยบังเอิญ
Anfey hurriedly bent down, smiling and comforting the kid
Anfey รีบก้มลงยิ้มและปลอบโยนเด็ก
 He took out a silver coin from his pocket and put it in the kid’s palm
เขาหยิบเหรียญเงินออกจากกระเป๋าและวางไว้ในฝ่ามือของเด็ก
The power of money couldn’t be ignored
พลังแห่งเงินไม่สามารถละเลยได้
 That kid may not understand the importance of money, but he knew this silver coin could be exchanged for a lot of good food
เด็กคนนี้อาจไม่เข้าใจถึงความสำคัญของเงิน แต่เขารู้ว่าเหรียญเงินตัวนี้สามารถแลกกับอาหารที่ดีได้
 He stopped crying, then smiled and stood up
เขาหยุดร้องไห้แล้วยิ้มและลุกขึ้นยืน
Anfey was like a nice older brother, watching the kid walking away with a grin
Anfey เป็นเหมือนพี่ชายที่ดีดูเด็กเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม
 Glancing quickly at the people behind him, Anfey turned around and walked rapidly and nimbly towards the Mage Academy
มองไปที่คนที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างรวดเร็ว Anfey หันไปรอบ ๆ และเดินอย่างรวดเร็วและไต่ไปทาง Mage Academy
"Hey, Anfey, how come are you so lazy today?" A girl’s voice arose from behind him
"เฮ้ Anfey วันนี้คุณขี้เกียจมากแค่ไหน?" 
"What do you mean by that?" In fact, Anfey had already seen Doris, but he pretended not to and walked by her
"คุณหมายถึงอะไร?" 
 He turned around as she called him
เขาหันกลับไปขณะที่เธอเรียกเขา
 "I can usually see you in the woods by the time I get to the Mage Academy, but you came at the same time as me today
"ฉันมักจะเห็นคุณอยู่ในป่าตามเวลาที่ฉันไป Mage Academy แต่คุณมาในเวลาเดียวกันกับฉันในวันนี้
""Wow… The woods!" the girl next to Doris screamed
"" ว้าว ... ป่า! "หญิงสาวข้าง Doris กรีดร้อง
 "Doris, tell me, tell me, which woods was it?"Doris will never tell you! That’s her secret!" Another girl burst into laughter
"Doris บอกฉันบอกฉันป่าที่มันคืออะไร?" Doris จะไม่บอกคุณ! 
"Stop it
"หยุดนะ
" Doris blushed
"Doris อาย
 "This is my friend, Anfey
"นี่เป็นเพื่อนของฉัน Anfey
 This is Rhone
นี่คือ Rhone
 This is Jenova
นี่คือ Jenova
 They are my good friends
พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน
""Hi, Hi
"สวัสดีครับ
" Anfey smiled and nodded at them
"Anfey ยิ้มและพยักหน้าบอกพวกเขา
 His attention was drawn by the crowd behind them
ความสนใจของเขาถูกดึงโดยฝูงชนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา
"Anfey? You are Anfey?" Rhone screamed in surprise
"Anfey คุณเป็น Anfey?" 
"Is there any other Anfey?" Anfey asked, confused
"มี Anfey อื่นไหม?" 
"The apprentice of Archmage Saul, who came to our academy to be a servant
"เด็กฝึกงานของซามูเอลผู้ซึ่งเข้ามาในสถาบันการศึกษาของเราเพื่อเป็นคนรับใช้
 Is that you?""Probably… Yes
คุณเป็นยังไง? "" อาจจะใช่ ...
""We were talking about you a few days ago
"" เรากำลังพูดถึงคุณไม่กี่วันก่อน
 Oh, right, Doris
โอ้ใช่ Doris
 How could you keep this a secret for so long!" Rhone said loudly
คุณจะรักษาความลับไว้ได้นานแค่ไหน! "โรนีพูดอย่างดัง
"You never know, Rhone!" Jenova posed like she knew everything
"คุณไม่เคยรู้ Rhone!" 
 "Good stuff is always kept to oneself!""You
"สิ่งที่ดีจะถูกเก็บไว้เสมอเพื่อตัวเอง!" "คุณ
 The two of you…" Doris could not take it anymore and she threw herself at them
คุณสองคน ... "ดอริสไม่สามารถเอามันไปได้อีกแล้วเธอก็โยนตัวเองที่พวกเขา
Unfortunately, Rhone and Jenova were well prepared for her reaction
แต่น่าเสียดายที่เรเน่และเจนน่าเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับปฏิกิริยาของเธอ
 They ran away immediately
พวกเขาวิ่งหนีทันที
 Rhone even turned around, screaming as she ran, "Doris, you do not need go to school today
Rhone หันกลับมากรีดร้องขณะที่เธอวิ่ง "Doris คุณไม่จำเป็นต้องไปโรงเรียนในวันนี้
 I will ask the professor for a day off for you
ฉันจะถามอาจารย์วันหนึ่งสำหรับคุณ
 You guys hurry up, otherwise the woods will be taken!""They… They were just joking… Please don’t mind them," Doris said with a red face
พวกคุณรีบขึ้นมิฉะนั้นป่าจะถูกนำมา! "" พวกเขา ... พวกเขาแค่ล้อเล่น ... โปรดอย่าสนใจพวกเขา "Doris กล่าวด้วยใบหน้าสีแดง
They felt awkward to be called a couple since they were just friends
พวกเขารู้สึกอึดอัดใจที่จะถูกเรียกว่าเป็นคู่เพราะเป็นเพื่อนกัน
 Anfey didn’t know what to say
Anfey ไม่ทราบว่าจะพูดอะไร
 "It’s fine
"ทุกอย่างปกติดี
""Then… I am going to class now," Doris said
"" แล้วฉันจะไปเรียนตอนนี้ "ดอริสกล่าว
 If they hadn’t been made fun of, she might have gone to the woods with Anfey
ถ้าพวกเขาไม่ได้รับความสนุกสนานจากเธออาจจะได้ไปที่ป่ากับ Anfey
 She had learned everything in the Academy, but to be an advanced-level mage she needed to rely on her own understanding
เธอได้เรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างใน Academy แต่ต้องเป็นนักมายากลขั้นสูงที่เธอต้องพึ่งพาความเข้าใจของตนเอง
 However, she didn’t dare to miss school today; she didn’t want to risk being made fun of by Rhone and Jenova
อย่างไรก็ตามวันนี้เธอไม่กล้าที่จะพลาดโรงเรียน 
"Hold on," Anfey yelled
Anfey ตะโกนว่า
"What’s up?""Doris, can we find a quiet place? I need to ask you about something
"มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง?" "Doris, เราหาที่เงียบ ๆ ได้ไหมฉันต้องถามคุณเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง
" Anfey thought about levitation magic
"Anfey คิดเกี่ยวกับเวทมนตร์ลอย
"Uh…" Doris hesitated for a second and then nodded
"อืม ... " Doris ลังเลเป็นเวลาที่สองแล้วพยักหน้า
 "Alright
"เอาล่ะ
"
"