Chapter 23 CHAPTER 23: MY TERRITORY Depressed Zhang Yang suddenly jumped from the bed
บทที่ 23 CHAPTER 23: เขตแดนของฉันหดหู่ Zhang Yang ก็พุ่งขึ้นจากเตียง
 If he really wanted to mix together all the memories then he wouldn’t have time to do other things in his life
ถ้าเขาอยากจะผสมผสานความทรงจำทั้งหมดนี้ไปเขาก็จะไม่มีเวลาทำอะไรอื่นในชีวิตของเขา
 To digest the glory of knowledge inside his head was enough to make him buy
การแยกแยะความรุ่งโรจน์ของความรู้ภายในหัวของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้เขาซื้อ
 The lazy character of Zhang Yang was no different from this agony and torment because he possessed quite troublesome knowledge inside, to say the least, he didn’t like singing …
ตัวขี้เกียจของ Zhang Yang ไม่ต่างจากความทุกข์ทรมานและความทุกข์ทรมานนี้เพราะเขามีความรู้ที่ค่อนข้างลำบากอยู่ข้างในอย่างน้อยที่สุดเขาไม่ชอบร้องเพลง ...
 However, Zhang Yang decided that he had to sort out the memory of the knowledge of fighting, otherwise, he would feel like killing every time, and that’s awful
อย่างไรก็ตาม Zhang Yang ตัดสินใจว่าเขาต้องจัดเรียงความทรงจำของความรู้ในการต่อสู้มิฉะนั้นเขาจะรู้สึกเหมือนฆ่าทุกครั้งและที่แย่มาก
 Thinking about that, suddenly Zhang Yang felt a kind of impulse, an impulse to learn the knowledge of fighting
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จางยางรู้สึกเป็นแรงกระตุ้นแรงกระตุ้นในการเรียนรู้ความรู้เกี่ยวกับการสู้รบ
 That thought made Zhang Yang immediately get out of the bed and cry out loud
ความคิดดังกล่าวทำให้ Zhang Yang รีบลุกขึ้นจากเตียงและร้องไห้ออกมาดัง ๆ
“F*******k, How am I supposed to learn to fight with a body too weak to even withstand a gust of wind
"F ******* k, ฉันควรจะเรียนรู้ที่จะต่อสู้กับร่างกายอ่อนแอเกินกว่าที่จะทนต่อลมกระโชกแรงได้
…?” Zhang Yang put on a long face looking at his own weak, sunken arm with no muscle
... ? "Zhang Yang ใส่หน้ายาวมองไปที่แขนของเขาที่อ่อนแออ่อนแอและไม่มีกล้ามเนื้อ
 Simultaneously, Zhang Yang was yet unable to recall the memory regarding the knowledge of fighting
ในเวลาเดียวกัน Zhang Yang ยังไม่สามารถระลึกถึงความทรงจำเกี่ยวกับความรู้เกี่ยวกับการต่อสู้
 A lot of mere unclear concepts such as, start being ruthless, no mercy, and the real martial arts don’t need to be artistic, it the result that counts …
หลายแนวคิดที่ไม่ชัดเจนเพียงอย่างเดียวคือการเริ่มต้นไร้ความปราณีความเมตตาและศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องเป็นศิลปะมันเป็นผลที่นับได้ ...
 And so on… In fact, Zhang Yang himself had not found the real reason
และอื่น ๆ ... ในความเป็นจริง Zhang Yang เองไม่ได้พบเหตุผลที่แท้จริง
 Now, Zhang Yang’s brain was on a computer’s level, but, although there are many contents in a computer, you must search for the essential points and only then they will appear in a page, just like you need books to guide you to learn mathematical knowledge
ตอนนี้สมองของ Zhang Yang อยู่ในระดับของคอมพิวเตอร์ แต่ถึงแม้จะมีเนื้อหามากมายในเครื่องคอมพิวเตอร์ แต่คุณต้องค้นหาจุดสำคัญและเฉพาะเมื่อพวกเขาปรากฏในหน้าเหมือนคุณต้องการหนังสือเพื่อแนะนำให้คุณเรียนรู้ทางคณิตศาสตร์ 
 After all, those memories weren’t Zhang Yang own
อย่างไรก็ตามความทรงจำเหล่านั้นไม่ใช่ของ Zhang Yang เอง
 “Zhang Yang, what are you doing?’ Liu Biao pushed the door in, and looked surprised to see the bulge of biceps, simply Zhang Yang’s empty show of strength
"Zhang Yang คุณกำลังทำอะไรอยู่?" Liu Biao ผลักประตูเข้าไปและมองไปที่หน้าอกของลูกหนู
 “Ah … cough … nothing … its nothing, just eating, exercising …
"อา ... ไอ ... ไม่มีอะไร ... ไม่มีอะไรมันแค่กินออกกำลังกาย ...
 By the way what have you been up to?  Long time no see
โดยสิ่งที่คุณได้รับถึง? 
” “He he, Zhang Yang, I’ve got good news!” Liu Biao with a mysterious face
"เขาเขา, Zhang Yang, ฉันมีข่าวดี!" Liu Biao กับใบหน้าลึกลับ
 “Tell me”
"บอกฉัน"
 Zhang Yang had long been accustomed to Liu Biao’s nonsense expression
Zhang Yang มานานแล้วที่คุ้นเคยกับการแสดงออกไร้สาระของ Liu Biao
 “I’m a boss now, I’ve got my own territory … hahahaha …” Liu Biao hadn’t finished whispering when he already started laughing hysterically, pleased with himself
"ตอนนี้ฉันเป็นเจ้านายฉันมีดินแดนของตัวเองอยู่แล้ว ... ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ " หลิวบัวรีไม่กระซิบเมื่อเขาเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วพอใจกับตัวเอง
 “Wow … Congratulations, finally, ding dong, should I call you brother Biao now? “It depends … Let’s go out and see
"ว้าว ... ขอแสดงความยินดีในที่สุดดิงโกนฉันควรจะเรียกพี่พี่ตอนนี้หรือ? 
” Liu Biao did not give Zhang Yang any opportunity to resist, he just pulled out the door, to ride on his motorcycle and leaving behind a pile of smoke in the air
"Liu Biao ไม่ได้ให้ Zhang Yang โอกาสที่จะต่อต้านใด ๆ เขาเพียงแค่ดึงออกประตูที่จะนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ของเขาและทิ้งไว้เบื้องหลังกองควันในอากาศ
 When uncle Wang came out grumbling and swearing from the guard room, they had already dissappeared  without a trace
เมื่อลุงวังออกมาบ่นและสาบานว่ามาจากห้องยามพวกเขาก็หายตัวไปแล้วโดยไม่มีร่องรอย
 Recently uncle Wang was very depressed that Liu Biao always seemed to be running around the school gate in a group of three to four and uncle Wang didn’t know what he was up to
เมื่อเร็ว ๆ นี้ลุงวังรู้สึกหดหู่ใจมากที่หลิวบัวรีดูเหมือนจะวิ่งไปรอบ ๆ ประตูโรงเรียนในกลุ่มสามถึงสี่คนลุงวังไม่ทราบว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
 Naturally uncle Wand didn’t know that Liu Biao was now a boss and since he is the boss he certainly has several underlings who listen to his command as well as he loved to fool around with the students inside the school which had been his optimum goal
ลุงอย่างไม่เป็นธรรมชาติไม่รู้ว่าตอนนี้ Liu Biao เป็นเจ้านายและตั้งแต่เขาเป็นเจ้านายเขามีลูกน้องหลายคนที่ฟังคำสั่งของเขาเช่นเดียวกับที่เขารักที่จะหลอกกับนักเรียนภายในโรงเรียนซึ่งเป็นเป้าหมายที่ดีที่สุดของเขา
 ……………
...............