บทที่ 843 – ข่าวดี
 
 
 
“อาวุโส ท่านหญิงเพียวเมี้ยวมีเรื่องด่วนจะพบข้าอย่างนั้นหรือ”ชูเฟิงถามขึ้น “ข้าไม่ทราบ ท่านหญิงเพียงแค่บอกว่าให้พาเจ้าไปหานางที่ยอดเขาหมอกมายาเมื่อเจ้ากลับมา.””และสาวงามสี่ฤดูล่ะ ไม่อยู่หรือ” ชูเฟิง ถามขึ้น “แม่นางทั้ง 4 ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก”
 
 
 
ยามส่ายหัวกับคำถามของชูเฟิง “ผู้อาวุโส ท่านรู้หรือไม่ว่าพวกนางไปไหน”
 
 
 
ชูเฟิงถามขึ้นอย่างรวดเร็ว “ท่าน ชูเฟิง ข้าไม่รู้จริงๆ ขออภัยด้วย” ยาม พูดขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จริงๆว่านางไปไหน 
 
 
 
ชูเฟิงไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะดูเหมือนว่าท่านหญิงเพียวเมี้ยวนั้นต้องการพบเขาอย่างเร่งด่วน และดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น มิเช่นนั้นนางคงไม่ทำเช่นนี้ 
 
 
 
หลังจากมาถึงยอดเขาหมอกมายา ชูเฟิงก็ได้พบกับทิวทัศน์ที่งดงาม บนยอดเขานี้มีหอคอยเท่านั้นที่ตั้งอยู่ มันเป็นหอคอยรูปร่างธรรมดาๆ ที่มีหลากหลายสีที่ผสมกันได้งดงามมาก “ท่านชูเฟิง ท่านหญิงเพียวเมี้ยวคอยท่านด้านใน”
 
 
 
ยามไม่ได้เข้าไป เขาหยุดอยู่หน้าหอคอยแล้วบอกกับชูเฟิง “อืม!”
 
 
 
ชูเฟิง พยักหน้าแล้วเดินเข้าหอคอยไป เขาพบว่าหอคอยนี้นั้นช่างน่าประทับใจนัก ไม่เพียงสร้างจากวัสดุพิเศษแต่มันยังเสริมด้วยรูปแบบวิญญาณที่ทรงพลังมาก ถ้ามันลงผนึกเอาไว้เขาก็ไม่สามารถเปิดประตูนี่ได้ แต่นี่มันไม่ได้ผนึกเขาจึงสามารถเปิดได้ 
 
 
 
เมื่อเขาเข้ามายังหอคอยนั่น เขาก็เห็นท่านหญิงเพียวเมี้ยว ในตอนนั้นนางกำลังนั่งขัดสมาธิแล้วก็หลับตา เห็นได้ชัดว่านางกำลังส่งพลังเข้าไปยังรูปแบบวิญญาณอยู่ 
 
 
 
มันคือรูปแบบการกลั่นในตอนนั้นท่านหญิงเพียวเมี้ยวกำลังดำเนินการกลั่นยาอยู่ เห็นได้ชัดว่ายาที่กลั่นนั้นช่างน่าประทับใจอย่างมาก “เจ้ามาแล้ว จัดการเรียบร้อยแล้วสินะ”
 
 
 
ท่านหญิงเพียวเมี้ยวลืมตาแล้วก็เห็นว่าชูเฟิงมา “ท่านหญิง เพียวเมี้ยว ขอบคุณอย่างยิ่งที่เป็นห่วง ข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว”
 
 
 
ชูเฟิงตอบ “อืมไม่ต้องกังวล ข้าเรียกเจ้ามาเพราะมีข่าวดี ข้าสามารถหาวิธีทำลายฤทธิ์ของยาผนึกสวรรค์ได้แล้ว”
 
 
 
ท่านหญิง เพียวเมี้ยวพูด 
 
 
 
เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น ชูเฟิงก็รู้สึกดีใจมาก เขารีบพูดออกไปว่า”ขอบพระคุณจริงๆ ท่านผู้อาวุโส””อย่างไรก็ตาม อย่าพึ่งรีบดีใจไปนัก ไม่ว่าวืธีนี้จำสำเร็จหรือไม่ข้าก็ไม่กล้ายืนยัน มันมีความเสี่ยงอย่างมาก และจื่อหลิง ต้องรับความเสี่ยงเพื่อรับยานี้ไปด้วย ในฐานะที่เป็นคนสนิทของนางข้าอยากทราบว่าเจ้าคิดอย่างไร”
 
 
 
ท่านหญิงเพียวเมี้ยวพูดขึ้น “เมื่อเทียบกับการที่จื่อหลิง ต้องเป็นคนพิการแล้ว ทางนี้น่าจะดีกว่า ข้าเคารพในทางเลือกของ จื่อหลิง.”
 
 
 
ชูเฟิง พูดขึ้นเขารู้ไม่ว่ามันจะเสี่ยงแค่ไหนจื่อหลิงก็ยอมรับมัน เพราะนางไม่อยากกลายเป็นคนไร้ประโยชน์. “อืม.”
 
 
 
หลังจากได้ยินคำพูดของชูเฟิง ท่านหญิงเพียวเมี้ยวก็พยักหน้า จากนั้นนางก็พูดว่า”
 
 
 
อย่างไรก็ตาม มันต้องใช้หลายอย่างในการรักษาซึ่งหาไม่ได้ในหุบเขาสายหมอก ในตอนนี้ ชุน หวู, เซี่ยะ หยู, ฉิว ชือ, ตง เซวีย และ หยวน รู่ว กำลังไปหามาให้อยู่”
 
 
 
“แต่ส่วนสำคัญของยานี้ ข้าได้วานให้ ฉิวชุ่ย กลับไปเอามาให้ ด้วยความสามารถของนางนั้น ต้องได้กลับมาอย่างแน่นอน แต่นางนั้นยังไม่กลับมา ข้าจึงกังวลเรื่องนี้นิดหน่อย”
 
 
 
“อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ข้าได้แต่พุ่งเป้าไปขั้นตอนการปรุงยา และ ข้าไม่สามารถละมันได้ ดังนั้นข้าจึงขอวานให้เจ้าไปช่วยดูหน่อยได้หรือไม่ว่าทำไมนางถึงยังไม่กลับมา.””แล้ว ท่านหญิง ฉิวชุ่ย นั้นไปหาอะไรหรือ และไปหาที่ไหนกัน” ชูเฟิงถามขึ้นเขาเป็นกังวลเช่นกันเมื่อได้ยินเรื่องที่ท่านหญิงเพียวเมี้ยวพูด “มันคือ ยาศักดิ์สิทธิ์แห่งมังกรและวิหคเพลิง และมันอยู่ที่ ที่ตั้งเก่าของวิหารเพลิงผลาญสวรรค์ อย่างไรก็ตามม ตรงทางเข้านั้นมีรูปแบบต่อต้านผู้บุกรุกที่ลึกซึ้งมากอยู่ มันไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะเข้าไปได้ ดังนั้นข้าจึงอยากให้เจ้าไปดู ด้วยความสามารถของเจ้าข้าคิดว่าเจ้าอาจจะทำอะไรสักอย่างกับมันได้”
 
 
 
ท่านหญิง เพียวเมี้ยวพูดขึ้น “ตกลงข้าจะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ชูเฟิงพยักหน้าแล้วตอบตกลงทันที 
 
 
 
เมื่อได้ยินว่า ฉิวชุ่ย ฟู่หยานนั้นยังไม่กลับมาจากการไปหาส่วนผสมของยาให้กับจื่อหลิง มันจึงดูแปลกๆมาก เพราะด้วยระดับพลังและความสามารถของนางนั้น นางสมควรที่จะกลับมาแล้ว ในตอนนี้ไม่เพียงท่านหญิงเพียวเมี้ยวเท่านั้น แต่ชูเฟิงก็กังวลอย่างมาก “อืม ทางเข้าวิหารเพลิงผลาญสวรรค์นั้น เป็นพื้นที่เขตหนาว รีบไปหาจื่อหลิง ให้นางได้รู้ว่าเจ้ากลับมาแล้ว และจากนั้นก็รีบไปซะ จำไว้ว่าถ้าเจ้าไม่สามารถผ่านรูปแบบนั้นไปได้ก็อย่าฝืน เจ้าควรรู้ขีดจำกัดพลังของเจ้า.”
 
 
 
ท่านหญิง เพียวเมี้ยวพูด แล้วก็วาดแผนที่ขึ้นบนท้องฟ้า มันเป็นแผนที่ของพื้นที่เขตหนาว และมันเป็นที่ตั้งของทางเข้าวิหารเพลิงผลาญสวรรค์ 
 
 
 
อย่างไรก็ตามนางได้ระบุไว้ว่าทางเข้าอยู่ที่ไหนแต่ว่าไม่ได้ระบุวิธีแก้รูปแบบหน้าประตูมา “ถ้าอย่างนั้น ข้าขอตัวก่อน”
 
 
 
หลังจากจำแผนที่มาชูเฟิง ก็ออกมา เขาพบว่ายามก็ยังรอเขาอยู่ “ท่านผู้อาวุโส ท่านรู้หรือไม่ว่าจื่อหลิง อยู่ที่ใด”
 
 
 
ชูเฟิงถามขึ้น “ท่านหญิง เพียวเมี้ยวได้บอกข้าไว้แล้ว เชิญตามข้ามา”
 
 
 
เมื่อพูดจบเขาก็นำชูเฟิงไปยังยอดเขาอื่น 
 
 
 
ยอดเขานั้นงดงามมาก มันอาจจะมากกว่ายอดเขาหมอกมายาเสียอีก อาจพูดได้ว่ามันคือ1 ในยอดเขาที่งดงามที่สุดในหุบเขาสายหมอก มันมีกลิ่นอายที่แสดงถึงความเก่าแก่ว่ามันอยู่มาตั้งแต่โบราณ และตอนนั้นเขาก็พบว่า ท่านหญิงเพียวเมี้ยวได้สร้างที่พักให้กับจื่อหลิงด้วย 
 
 
 
ภายนอกที่พักนั้น มีสาวงามเงยหน้าขึ้นมอง และหลังจากเห็นชูเฟิง นางก็บินขึ้นมา สาวงามคนนั้น คือจื่อหลิงนั่นเอง “ท่านชูเฟิง ข้าน้อยต้องขอตัว”
 
 
 
หลังจากนำทางมาถึง ยามก็ปลีกตัวจากไป “ชูเฟิง ในที่สุดก็กลับมา ทำไมเจ้าไปนานเช่นนี้ล่ะ ข้ากังวลมากเลย แล้ว พี่ซู รู่ว กับน้องซู เหม่ย เป็นอย่างไรบ้าง ทำไมข้าไม่เห็นพวกเขาล่ะ”
 
 
 
ใบหน้าของจื่อหลิงนั้นเปี่ยมไปด้วยความสุขเมื่อมองมาที่ชูเฟิง เห็นได้ชัดว่านางคิดถึงเขาตลอดเวลา 
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : แหม๋ ถ้าพิษถูกถอนไปแล้ว มีแนวโน้มสูงว่าจื่อหลิง จะโดนจัด . . . . 
 
 
 
B : จื่อหลิ นางเป็นเหมือนธิดาศักดิ์สิทธิ์ ผู้ถือครองพรหมจรรย์ . . . .จะให้โดนได้ไง 
 
 
 
C : กูว่าถ้าไม่ติดว่าโดนพิษเผลอๆจื่อหลิงเองอ่ะ ที่จะเป็นฝ่ายลุก ! 
 
 
 
B : สารเลว จือหลิง นางไม่ทำแบบนั้นหรอก!!!