บทที่ 1034 – สถานการณ์ที่พลิกกลับ
 
 
 
“สวรรค์ เจ้าหนุ่มคนนั้นสามารถทำลายรูปแบบฯผนึกของอาวุโสได้งั้นหรอ””พลังก่อนหน้านี้สุดยอดมากๆ นี้มันต้องไม่ใช่ทักษะต้องห้ามหรือทักษะธรรมดาๆอย่างแน่นอน มันคือทักษะอะไรกัน ?! ถึงได้ทรงอนุภาพขนาดนั้น” 
 
 
 
การกระทำของ ชูเฟิง ได้ทำให้ผู้คนตกอยู่ในความวุ่นวาย พวกเขาสับสนกันอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นบรรดาศิษย์หรืออาวุโส พวกเขาก็ไม่เคยคิดว่ารูปแบบฯอำนาจพลังที่แข็งแกร่งของอาวุโสระดับสูงจะถูกทำลายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวของ ชูเฟิง 
 
 
 
อย่างน้อยใน พฤกษาครามตอนใต้ ก็ไม่มีศิษย์คนไหนที่ทำแบบนี้ได้ แม้ต่อให้เป็นศิษย์ที่แกร่งที่สุดก็ตาม แต่นี้ ชูเฟิง เป็นศิษย์ที่ไร้หัวนอนปลายเท้า กับสามารถทำได้ขนาดนี้ แล้วจะไม่ให้พวกเขาตกใจกันได้ยังไง “พลังร้ายกาจแบบนั้น จะต้องเป็นทักษะเร้นลับแน่ๆ!”
 
 
 
ในความเป็นจริงไม่ใช่แค่ ฝูงชนเท่านั้นที่ตกใจ แม้แต่ผู้จัดการอาวุโสผมเทาก็เริ่มขมวดคิ้ว ด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ “มังกรฟ้า ทะยาน~~~~ “
 
 
 
ในขณะที่ ฝูงชนกำลังยืนอึ้ง ด้วยพลังของพยัคฆ์ขาวสังหาร ในตอนนั้นก็มีแสงสีฟ้าปรากฏขึ้นใต้ฝ่าเท้าของ ชูเฟิง ท้ายที่สุด มันก็กลายเป็นมังกรฟ้าที่มีชีวิตขนาดใหญ่ “โฮ่กกกกกก ~~~~~”
 
 
 
1 
 
 
 
เมื่อทักษะ มังกรฟ้าทะยานปรากฏ เสียงของมังกรก็คำรามสะเทือนเลื่อนลั่น ร่างของมันเริ่มเหินไปมา สิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ ประกายแสงสีฟ้า ขณะที่ ชูเฟิง ได้หายไกลออกไปเป็นเส้นแสง ด้วยความรวดเร็วของทักษะเร้นลับ “ความรู้และพลังแบบนี้ มันจะต้องเป็นทักษะเร้นลับ เจ้าหนูคนนั้น ครอบครองถึงสองทักษะเร้นลับในตำนาน!”
 
 
 
อาวุโสผมเทารู้ในทันที เมื่อได้เห็นทักษะพยัคฆ์ขาวสังหารและทักษะมังกรฟ้าทะยาน 
 
 
 
ตอนนี้เขาตกใจอย่างมาก จนเขาลืมไปว่า ชูเฟิง ได้สังหารอาวุโสและศิษย์ในพรรค ในขณะเขาพยายามใช้ทักษะที่ทรงพลังทะยานไล่ตาม ชูเฟิง ไปและตะโกนไล่หลังว่า”
 
 
 
เจ้าหนู ข้าอยากทราบชื่อของเจ้า”
 
 
 
หลังจากที่ถูกซักถามโดยอาวุโสผมเทา ชูเฟิง ก็ไม่คิดจะหยุด เขาเพียงแต่หันศีรษะของเขาไปมองและกล่าวตะโกนเสียงดัง”
 
 
 
ฟังไว้ให้ดี นามของข้า คือ ชูเฟิง” 
 
 
 
หลังจากที่พูดจบประโยคนั้น ชูเฟิง ก็หันหน้ากลับไป พร้อมกับเร่งความเร็วให้กับทักษะมังกรฟ้าทะยาน ด้วยพลังทั้งหมดของเขา เขามุ่งตรงไปยังทางเข้าของพฤกษาครามตอนใต้ เนื่องจากเป้าหมายของเขาคือต้องการไปจากทีนี่พร้อมกับ หลี่ เล่ย ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “อาจจะเป็นเขาก็ได้!”
 
 
 
ใครจะคิดว่า เมื่ออาวุโสผมเทา เห็นท่าทางของชูเฟิง ใบหน้าและสีหน้าของเขานั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก จนยากที่จะบรรยายความรู้สึก สุขล้นที่เต็มบนใบหน้า สายตาของเขาเหมือนกับได้พบสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดหาสิ่งใดเทียบ มันคือความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ 
 
 
 
อารมณ์ของเขาเพิ่มพุ่งพล่าน ถาโถมเข้ามาภายในจิตใจ เขารีบไล่ตาม ชูเฟิง ไปอีกครั้งและตะโกนสุดเสียง”
 
 
 
สหายน้อย ชูเฟิง ได้โปรดช้าก่อน เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ อาจเป็นความเข้าใจผิด โปรดหยุดฟังพฤกษาครามตอนใต้เราอธิบายก่อน “”นี่ สหายน้อย! สหายน้อย! อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งไป กูไหว้แล้ว~~~~~~~~~”
 
 
 
เห็นว่า ชูเฟิง หนีโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด อาวุโสผมเทาก็เริ่มกระวนกระวาย เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง น้ำเสียงของเขาจึงเปลี่ยนไป ฟังดูคล้ายๆกับการขอร้อง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตาแก่นี่ น่าสนใจไม่เลว ไม่ต้องการให้เจ้าหยุด จนต้องใช้ไม้นี้ เขาคงคิดว่าเจ้าเป็นควายกระมั้ง ?!”
 
 
 
เห็นการเปลี่ยนแปลงไปของอาวุโสผมเทา ต้านต้าน ก็หัวเราะเยาะออกมาด้วยเสียงที่ดังลั่น นางรู้สึกว่า ชายแก่ผู้นี้ ช่างเลือกใช้วิธีที่ไร้เดียงสา “ใครจะรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่ท่าทางของอาวุโสคนนั้น ข้ารู้สึกว่าเขาดูแปลกๆตลอดเวลา โดยเฉพาะตอนที่เขามองหน้าข้า เหมือนเขากำลังตกใจ ในตอนที่ข้าจะไป ไม่แน่ เขาอาจจะเข้าใจข้า”
 
 
 
ในทางตรงกันข้ามกับต้านต้าน ชูเฟิงนั้นเริ่มครุ่นคิด เขารู้สึกว่ามันน่าจะเป็นเรื่องดี เมื่อเขาเห็นท่าทาง สีหน้าของอาวุโสผมเทา เขาไม่ได้กลัวเพราะว่า ชูเฟิง จะหนีรอด แต่เป็นเพราะว่า เขากลัวชูเฟิงจะหายจากไปไม่กลับมา เขาดูไม่เหมือนกับคนที่กำลังเล่นละคร แต่ดูเหมือนกับเขาพูดความจริง “นี่!~~~ สหายน้อย ชูเฟิง ข้ารู้เจ้ามาจากทางเข้าทะเลใต้ และเจ้าก็ได้ฝ่าด่านรูปแบบฯที่ถูกวางโดยพฤกษาครามตอนใต้ของเรา ท่านปรมาจารย์ของเรารู้ว่าสหายน้อยชูเฟิงมีความสามารถพิเศษ แต่เป็นเพราะความสะเพร่าของพวกเรา จึงพลาดโอกาสที่จะได้พบกับสหายน้อย””ด้วยเหตุนี้ มันจึงทำให้ท่านปรมาจารย์โกรธอย่างมาก เขาให้เวลาพวกเราสิบวันในการตามหาสหายน้อย ชูเฟิง หากเราไม่ได้ตัวสหายน้อยชูเฟิงภายในสิบวัน พวกเราจะต้องพบกับหายนะ!””พวกเราออกตามหาสหายน้อย มาหลายวันอย่างยากลำบาก แต่ไม่นึกเลยว่าสหายน้อย ชูเฟิง จะมาอยู่ที่ พฤกษาครามตอนใต้ โดยบังเอิญ แต่พวกเราก็ได้ละเลยหน้าที่ ไม่ได้ใส่ใจ””หากสหายน้อย ชูเฟิง จากไปในวันนี้ และท่านปรมาจารย์มาทราบทีหลัง พวกเราจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก ดีไม่ดี ข้าอาจเกรงว่า พวกเราอาจจะต้องถูกประหาร””สหายน้อย ชูเฟิง ข้าขอร้องเจ้า คิดซะว่าเมตตาคนแก่ๆอย่างพวกเราสักครั้ง โดยที่เจ้ายอมกลับไปกับเรา”
 
 
 
เห็นว่า ชูเฟิง เมินเฉย อาวุโสผมเทาก็พูดอย่างเปิดอกและอ้อนวอนเขาอย่างจริงใจ “โอ้ว! โหตาแก่นี้พยายามสุดยอดเลย อย่างกับว่าเขากำลังพูดเรื่องจริง ชูเฟิง เจ้าคิดว่าไง ?!”
 
 
 
ต้านต้านถามด้วยความตะลึง “ผู้จัดการอาวุโส ของพฤกษาครามตอนใต้ เขาต่างก็เป็นที่เคารพนับถือของคนมากมาย นอกจากนี้เขายังไม่ใช่คนของตระกูลฮั้น ถ้ามันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายต่อชีวิตเขา เขาคงไม่มีเหตุผลที่จะตามเรามาไกลขนาดนี้ ไม่ว่าจะฟังน้ำเสียงและท่าทางตลอดเวลาที่เขาไล่ตามข้ามา ข้าคิดว่าคำพูดของเขาเชื่อถือได้”
 
 
 
ชูเฟิง วิเคราะห์ “หากเป็นแบบนี้ ก็หมายว่า หากเจ้าอยู่ที่นั้นต่อ เจ้าก็สามารถที่จะบรรลุเป้าหมายของเจ้าได้ในทันที ด้วยความช่วยเหลือจากปรมาจารย์ จะถูกส่งไปยัง หุบเขาไม้คราม ?!”
 
 
 
เมื่อได้ยินชูเฟิงวิเคราะห์ ต้านต้าน ก็กล่าวออกมาอย่างดีอกดีใจ ซึ่งดูเหมือนข้อสรุปของนางจะเป็นไปในทางด้านดี “หากว่าที่เขาพูดมาคือความจริงอ่ะนะ ข้ากลัวว่าการตัดสินใจของข้า จะสร้างหายนะให้กับตัวเอง ข้าต้องลองตรวจสอบเรื่องนี้ดูก่อน”อย่างไรก็ตาม ชูเฟิง เพียงชะลอความเร็วและถามด้วยเสียงที่ดังกังวาล “เหตุผลที่ข้าเข้ามาที่พฤกษาครามตอนใต้ เพราะข้าเคยได้ยินว่าที่พฤกษาครามเป็นสถานที่ที่ดี มีคุณธรรมและต่อต้านอธรรม แต่เมื่อข้าได้ประจักษ์มันกับไม่เป็นเช่นนั้น””ผู้ชายของตระกูลฮั้นกล้าทำร้ายผู้หญิง จากทะเลใต้ที่ข้ามา อาจกล่าวได้ว่าเขานั้นได้เพิกเฉยต่อกฏและระเบียบ อย่างไรก็ตามสิ่งที่ข้ายอมรับไม่ได้มากที่สุด ก็คือ การที่อาวุโสของพฤกษาครามได้ทราบเรื่องนี้ แต่ก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แทนที่พวกเขาจะตำหนิคนของตระกูลฮั้น “จนข้านั้นไม่อาจนั่งดูเฉยๆได้ ดังนั้นข้าจึงให้บทเรียนกับมัน แต่ใครจะไปนึกว่าหลังจากที่ข้าลงมือ พวกอาวุโสตระกูลฮั้นจะมาละลาน พวกเขานั้นพากันเข้ามาโจมตีข้า พวกเขาคิดที่จะสังหารข้า หากข้าไม่มีฝีมือติดตัว ข้าเกรงว่าป่านนี้ข้าคงได้ตายอย่างอนาถ””และในตอนนี้ แม้แต่ท่าน ผู้จัดการอาวุโส ก็ยังไล่ตามจับข้า แล้วแบบนี้ข้าจะเชื่อมั่น และทนอยู่ต่อได้ยังไง”
 
 
 
ชูเฟิงพูดอย่างขุ่นเคือง พร้อมกับตำหนิ มันเป็นอย่างที่เขาว่ามา เพราะเขานั้นได้หมดความเชื่อมั่นที่มีต่อ พฤกษาครามตอนใต้ 
 
 
 
นั่นถึงกับทำให้ผิวของอาวุโสผมเทาเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะมาอ้างใดๆ นั่นเป็นเพราะเขารู้ดีถึงพฤติกรรมคนของตระกูลฮั้น ที่วางอำนาจบาตรใหญ่ในพฤกษาครามตอนใต้ นี้จึงเป็นจริงอย่างที่ชูเฟิงว่ามา 
 
 
 
แต่ในท้ายที่สุดพวกเขาก็พูดขึ้น”
 
 
 
นี่ สหาย ชูเฟิง ท่านปรมาจารย์ของพฤกษาครามตอนใต้ขึ้นชื่อเรื่องให้ความยุติธรรมความเป็นธรรม ข้ารู้สึกว่า สิ่งที่เจ้าพบเจอในวันนี้ อาจเป็นความเข้าใจผิด เราจะรายงานเรื่องนี้กับท่านปรมาจารย์ ข้าเชื่อว่าท่านจะต้องให้ความเป็นธรรมกับสหาย””หึ คำพูดพวกนั้นของท่านนั้นล้วนเป็นแต่คำหวาน เพราะไม่ว่าจะยังไง สุดท้ายก็เปลี่ยนความจริง ที่ว่า ข้าได้ฆ่าอาวุโสและศิษย์ของพฤกษาครามตอนใต้ไปไม่ได้ ข้าจะเชื่อได้ยังไงว่าพวกท่านจะยอมปล่อยข้า”
 
 
 
ชูเฟิงแสยะยิ้ม ด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือ ขณะที่เขาพูดประโยคเหล่านั้น เขาก็เริ่มเพิ่มความเร็ว ในการทิ้งระยะออกไป “หาเป็นดั่งที่ สหาย ชูเฟิง ว่ามา งั้นพวกคนตระกูลฮั้นก็มีความผิด แล้วการที่สหาย ชูเฟิง จะสังหารพวกเขา ก็สมเหตุสมผล สิ่งที่เกิดขึ้นถือว่าสหายนั้นได้ช่วยกำจัดความชั่ว ทำไมปรมาจารย์ถึงจะต้องลงโทษ”อาวุโสผมเทากล่าวอย่างรีบร้อน “คำพูดลอยๆ ไร้หลักฐาน แล้วใครจะรู้หลังจากที่ข้ากลับไปจะเกิดอะไรขึ้น แล้วจะให้ข้าเชื่อท่านได้ยังไง ?!”
 
 
 
ชูเฟิง แสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง และมังกรฟ้าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าก็ร้องคำรามราวกับเยาะเย้ยคำพูดของอาวุโสผมเทา”สหาย ชูเฟิง หากเจ้าไม่เชื่อในคำพูดของตาแก่คนนี้ ข้าเองก็ไม่มีอะไรที่ข้าสามารถทำได้อีก แต่ข้ายังหวังว่าจะตามกลับมา เพราะท่านปรมาจารย์กล่าวไว้ว่า เจ้าคือความหวังของพฤกษาครามตอนใต้ของเรา”
 
 
 
เห็น ชูเฟิง ใกล้จะออกจากเขตของพฤกษาครามตอนใต้ อาวุโสที่อยู่ด้านหลังก็รู้แล้ว ว่าเขาไม่สามารถหยุด ชูเฟิงเอาไว้ได้ ในตอนนั้นสีหน้าของอาวุโสผมเทาก็ตกใจอย่างมาก เขาหยุดไล่ตาม ชูเฟิง และจู่ๆ เขาก็คุกเข่ากลางอากาศดัง”
 
 
 
ปึ้งงง”
 
 
 
จนอากาศนี้แหวกกระจาย 
 
 
 
จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยเสียงที่ดังสนั่นว่า”
 
 
 
สหายน้อย ชูเฟิง ถือว่าตาแก่คนนี้ขอร้อง!!!”
 
 
 
ReaDMGA ////////////////////////////////////////
 
 
 
A : นิยายเริ่มยาว เวลาแปลก็เพิ่มขึ้น ไม่ทันจริงๆ พวกเรา A – B – C จึงขอหยุดปากหมา 1 วัน