I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Martial God Asura ตอนที่ 1070 – แรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัว

| Martial God Asura | 2540 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
                

บทที่ 1070 – แรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัว

 

“ดูนั่น !! นั่นมันเด็กเหลือขอจากหุบเขาไม้ครามใต้นี่ !! นั่นมันคิดจะท้าทายพลังของส่วนลึกจากสระนิรันดร์บรรพกาลเช่นนั้นรึ !!”

 

ในเวลานั้น มีคนจำนวนมากได้ขึ้นมาจากสระนิรันดร์บรรพกาล มันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นว่าใครยังคงอยู่ที่นั่น และเมื่อคนของวิหารกลุ่มดาวนักล่าเห็น ชูเฟิง พวกเขาก็เริ่มเยาะเย้ย ชูเฟิง ออกมา

 

ไม่ว่าเหล่าผู้อาวุโสจากหุบเขาไม้ครามใต้จะแข็งแกร่งเท่าไหร่นั้น ศิษย์ของวิหารกลุ่มดาวนักล่าก็ไม่สนใจพวกเขา ดังนั้น เมื่อเป็น ชูเฟิง ย่อมไม่อยู่ในสายตาของพวกเขา พวกเขาจึงไม่อยากพลาดโอกาสในการเย้ยหยัน ชูเฟิง “ใช่จริงๆ เขาเป็นศิษย์ของหุบเขาไม้ครามใต้ และดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่กล้าประณามประมุขปราการอสรพิษดำ !!””นี่ก็หลายปีแล้วคนของหุบเขาไม้ครามใต้จะไม่กล้าท้าทายพลังนี้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่พิเศษ !!”

 

เมื่อคนของวิหารกลุ่มดาวนึกล่าพบ ชูเฟิง นั้น พวกเขาก็ตะโกนออกมาเสียงดัง มันทำให้หลายๆ คนพบ ชูเฟิง เช่นกัน แต่พวกเขาไม่ได้เยาะเย้ย ชูเฟิง ออกมา แต่กลับมองไปที่เขาด้วยความชื่นชม

 

นั่นเป็นเพราะตั้งแต่ที่ ชูเฟิง กล้าท้าทายประมุขปราการอสรพิษดำนั้น มันก็ทำให้ทุกคนต่างมองมาที่ ชูเฟิง ด้วยความเคารพ และยิ่งในตอนนี้เขายังกล้าท้าทายพลังของส่วนลึกของสระนิรันดร์บรรพกาลเช่นนี้ มันยิ่งทำให้พวกเขาชื่นชม ชูเฟิง มากยิ่งขึ้น ไม่มีแม้แต่นิดเดียวที่พวกเขาจะเยาะเย้ย และรังเกียจ ชูเฟิง

 

***** วูบบบ *****

 

ในขณะนั้น ภูติโบราณที่ยืนอยู่ข้างๆ ภูติโบราณชราที่กล่าวออกมาในก่อนหน้านี้ได้กระโดดลงจากเรือรบทรงดอกบัว เข้าสู่สระนิรันดร์บรรพกาล

 

***** วูบบบบ วูบบบบ วูบบบบบ *****

 

ในเวลาต่อมานั้น ภูติโบราณที่อยู่บนเรือรบกว่าหกร้อยตนก็กระโดดลงมาในสระนิรันดร์บรรพกาลอย่างต่อเนื่อง

 

พวกเขาต่างกระโดดลงมาด้วยความรวดเร็ว แต่ไม่มีหยดน้ำกระเด็นออกมาแม้แต่หยดเดียวในขณะที่พวกเขาลงมายังผิวน้ำ ราวกับว่าพวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกับสระนิรันดร์บรรพกาล มันทำให้ทุกคนต่างอุทานออกมาด้วยความชื่นชม

 

ในเวลานี้ บนเรือรบเหลือเพียงภูติโบราณที่กล่าวออกมาในก่อนหน้านี้เพียงตนเดียวเท่านั้น เขาไม่ได้กระโดดลงมา เพียงแค่มองมายังผู้คน และกล่าวออกมาว่า “ข้ารู้ว่าเข็มนิรันดร์บรรพกาลเป็นที่รู้จักทั้งในหมู่ของมนุษย์ และสัตว์ยักษ์ และข้าก็รู้ว่าพวกเจ้าล้วนไม่เชื่อเรื่องนี้ พวกเจ้าเพียงคิดว่ามันถูกสร้างขึ้นมาจากพวกเราชาวภูติโบราณ !!””แต่ข้าอยากจะบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เข็มนิรันดร์บรรพกาลสามารถปลดปล่อยสายฟ้าออกมาครอบคลุมสระนิรันดร์บรรพกาลได้ และสีของมันก็ขึ้นอยู่กับเผ่าพันธ์ที่สามารถเรียกมันออกมาได้ !!””นี่เป็นเรื่องจริงหรือเนี่ย !?”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหล่าฝูงชนต่างตกอยู่ในความโกลาหลในทันที เพราะพวกเขาต่างคิดว่าตำนานนี้เป็นเพียงเรื่องหลอกเด็กเท่านั้น

 

แต่ในวันนี้ ภูติโบราณได้กล่าวออกมาอย่างชัดเจนว่าเรื่องนี้เป็นความจริง มันจึงทำให้ทุกคนต่างเชื่ออย่างสนิทใจอย่างมาก แม้แต่คนที่ไม่เชื่อตั้งแต่แรก ยังเปลี่ยนแปลงความคิดของพวกเขา

 

ในขณะนั้น มีหลายคนที่บินกลับมายังกลางสระนิรันดร์อีกครั้ง โดยเฉพาะ หยวน ชิง , ฉิน กวง และคนอื่นๆ พวกเขาต่างมีความมุ่งมั่น และความมั่นใจบนใบหน้าของพวกเขา พวกเขาไม่ได้ท้าทายเพื่อเกียรติของมนุษย์ หรือสัตว์ยักษ์ แต่ทำเพื่อชื่อเสียงของพวกเขาเองเท่านั้น “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทั้งหมด ทั้งมนุษย์ และสัตว์ยักษ์ต่างต้องการที่จะท้าทายมัน แต่อย่าเพิ่งใจร้อนไป ข้าจะบอกเทคนิคให้ ไม่ว่าใครก็ตามที่สามารถลงไปยังส่วนลึกของสระนิรันดร์บรรพกาลได้ ก็สามารถเรียกสายฟ้าของเข็มนิรันดร์บรรพกาลออกมาได้ !!””แต่หากว่าพวกเจ้าเข้าไปพร้อมกัน มันก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้ใดสามารถลงไปได้ลึกมากที่สุด และสามารถอยู่ในนั้นได้นานที่สุด ก็จะสามารถเรียกสายฟ้าออกมาได้ !!””ข้าได้บอกทุกอย่างแก่พวกเจ้าแล้ว ส่วนพวกเจ้าจะสามารถเรียกสายฟ้าของเข็มนิรันดร์บรรพกาลออกมาได้หรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเจ้า แต่จ้าจะขอเตือนสักหน่อย ที่ส่วนลึกนั้นไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถจะไปได้ มีสิ่งมีชีวิตมากมายนับไม่ถ้วนตายลงที่นั่น !!””อีกไม่นานพลังงานจากส่วนลึกจะขึ้นมายังผิวน้ำ พวกเจ้าควรลองรับพลังเหล่านั้นสักชั่วโมงก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะลงไปยังส่วนลึกหรือไม่ เพราะส่วนลึกนั้นพลังจะเข้มข้นอย่างมาก หากเกิดสิ่งใดขึ้น ทางภูติโบราณจะไม่รับผิดชอบใดๆ ท้งสิ้น !!”

 

ภูติโบราณชรากล่าว

 

***** ปุด ปุด ปุด …… *****

 

หลังจากที่ภูติโบราณกล่าวจบนั้น เสียงแปลกๆ ก็ดังขึ้นมากจาด้านล่างของ ชูเฟิง และคนอื่นๆ มันคือฟองอากาศที่กำลังลอยขึ้นไม่ยังผิวน้ำ

 

สุดท้ายนั้น หลังจากที่ฟองอากาศเหล่านี้ขึ้นมายังผิวน้ำ มันก็ทำให้น้ำก็กลายเป็นน้ำเดือด

 

ในเวลานั้น หลายๆ คนแสดงความเจ็บปวดออกมาทางสีหน้า และมีอีกหลายคนที่บินขึ้นมาจากน้ำ และออกไปจากบริเวณนี้อย่างเร็วที่สุด

 

นั่นเป็นเพราะแรงกดดันมหาศาลกำลังไหลออกมาจากส่วนลึกของสระนิรันดร์บรรพกาล และมันก็เป็นไปตามที่ภูติโบราณชราได้กล่าวเอาไว้ ว่ามันแข็งแกร่งอย่างมาก

 

ในเวลานั้น นอกจากคนส่วนน้อย และ ชูเฟิง ที่ยังคงอยู่ในบริเวณนั้น ทุกคนต่างจับจ้องมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว พวกต่งมองหาวิธีที่ทุกคนใช้ในการทนรับแรงกดดันเหล่านั้น

 

เวลาได้ผ่านไปอย่างช้าๆ ยิ่งสำหรับคนที่อยู่ตรงกึ่งกลางของสระนั้น พวกเขายิ่งรู้สึกยาวนานมากกว่าคนอื่นๆ ด้วยความทรมานที่พวกเขาแบกรับ

 

ภายในช่วงเวลานั้น มีหลายคนที่พยายามว่ายหนีออกมา แม้กระทั่งบางคนก็บินขึ้นมาจากผิวน้ำ และมีอีกหลายคนที่ทนไม่ได้ แต่พยายามฝืน จนอ้วกออกมา และจบลงด้วยความช่วยเหลือของคนอื่นๆ

 

ในที่สุดนั้น เวลาหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป คนกว่สห้าร้อยคนในก่อนหน้านี้ เหลืออยู่เพียงยี่สิบห้าคนเท่านั้นที่ยังคงอยู่

 

ห้าในยี่สิบคนนี้เป็นสัตว์ยักษ์ ในเวลานี้พวกเขาได้กลับมาอยู่ในรูปลักษณ์ของสัตว์ยักษ์ของพวกเขา แม้ว่ามันจะน่าเกลียด แต่นี่คือรูปลักษณ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขา

 

อีกยี่สิบคนที่เหลือนั้น ส่วนใหญ่เป็นคนของวิหารกลุ่มดาวนักล่า พวกเขาต้องแบกรับชื่อเสียงของวิหารกลุ่มดาวนักล่า ที่เป็นขุมพลังที่สุดของตอนใต้เอาไว้

 

ส่วนที่เหลือนั้นมาจากขุมพลังต่างๆ มีทั้งชาย หญิง และคนชรา พวกเขามาจากหลายตระกูลที่มีชื่อเสียง ส่วนคนชรานั้น คือคนที่มีชื่อเสียงกันทุกคน ยกเว้นเพียงคนเดียว นั่นคือ ชูเฟิง “ศิษย์ของหุบเขาไม้ครามใต้สามารถทนได้ !!””ไม่แปลกใจเลยที่ท่าน ฉีคง ออกตัวปกป้องเขา เพราะเขาเป็นคนที่เศษอย่างมาก !!”

 

ทั้งยี่สิบห้าคนที่สามารถทนได้ถึงหนึ่งชั่วโมงนั้น ได้กลายเป็นจุดสนใจของทุกๆ คน และคนที่พวกเขาให้ความสนใจมากที่สุดนั้นก็คือ ชูเฟิง เพราะด้วยสถานะศิษย์ของหุบเขาไม้ครามใต้ของเขา มันจึงทำให้ทุกๆ คนต้องตกตะลึง

 

อย่างน้อยที่สุดนั้น การพูดคคุยถึง ชูเฟิง ก็มากกว่าศิษย์ของวิหารกลุ่มดาวนักล่า มันทำให้ หยวน ชิง และ ฉิน กวง ไม่พอใจอย่างมาก แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา และความเย็นชาอย่างชัดเจน

 

ReaDMGA ////////////////////////////////////////

 

A : ลุ้นเว้ย พี่เฟิงเราจะได้อะไรเจ๋งๆ ติดไม้ติดมือมาบ้าง ต้องมารอลุ้น

 

C : แค่ไม่ค้างก็บุญล่ะ

 

ตอนที่แล้ว ตอนต่อไป
comments