ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ส่งมอบสมุนไพร! ส่งมอบสมุนไพร!”
เมื่อความมืดเริ่มเข้ามา เจาเทจูเริ่มตะโกนที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน
สมาชิกค่ายฝึกยุทธทั้งห้าคน ตั้งโต๊ะยาวบนโต๊ะมีถาดแบนกลมอยู่ห้าใบ ถาดเหล่านี้สานจากไม้ไผ่ ใช้สำหรับตากสมุนไพรสามในห้าใบ เต็มแล้วผู้คนเข้าแถวส่งมอบสมุนไพรที่เก็บได้
ผู้อาวุโสเครายาวคนหนึ่งคอยระบุอายุและความหายากของสมุนไพรแต่ละชนิด เขาใช้ตาชั่งเล็กๆ ชั่งน้ำหนัก ก่อนจะบันทึกรายการ
เมื่ออี้หวินกับเจียงเซียวโยรวกลับมา อี้หวินส่งมอบสมุนไพรที่เก็บได้อย่างเชื่องช้า ผู้อาวุโสเครายาว ดวงตาเปล่งประกายเมื่อได้เห็น
“ตังกวอ!,เห็ดดำ!,รากชะเอม!,โสมป่า! นี่มันสมุนไพรชั้นดี!”
เขามองสมุนไพรมีค่าเหล่านั้น ราวกับเป็นทารก และเริ่มลูบไล้พวกมัน ขณะหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ
อี้หวินที่ยืนอยู่ด้านข้าง ถอนหายใจอย่างโล่งอก อาวุโสผู้นี้อาจเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพร แต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่า แก่นพลังของสมุนไพรถูกผลึกม่วงดูดซับจนเหือดแห้งไปหมดแล้ว นี่เป็นที่เข้าใจได้ สมุนไพรที่โดนผลึกม่วงดูดซับจนเหือดแห้ง ไม่ได้มีลักษณะแตกต่างใดๆ กับสมุนไพรที่เพิ่งเก็บได้เลย
“ฮี่ ฮี่ เด็กน้อยเจ้าช่างมีโชคนัก ที่สามารถรักษาของปันส่วนไว้ได้ในวันนี้!”
เจาเทจูยินดียิ่งที่เห็นสมุนไพรเหล่านั้น พวกเขาดูแลการเก็บรวบรวมสมุนไพร และจะได้รับผลตอบแทนจากเหลียนเชิงอวี๋ หากได้สมุนไพรคุณภาพสูง!
เมื่อเหลียนเชิงอวี๋พลังยุทธเพิ่มพูนขึ้นในอนาคต ลูกสมุนอย่างเขา ต้องได้อะไรเป็นการตอบแทนอย่างแน่นอน เขาอาจจะเข้าสู่เมืองใหญ่และยังอาจได้ทำงานในเมือง!
“ข้าจำได้ว่าเจ้าเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ในการเก็บสมุนไพรด้วยสายตาอันยาวไกลของข้าจึงส่งเจ้าไปเก็บสมุนไพร ซึ่งตรงกับความสามารถที่ดีที่สุดของเจ้า!”
“ครั้งก่อนเจ้าไม่ได้ตายและทักษะการเก็บสมุนไพรก็ได้รับการพัฒนา ตามมาตรฐานในวันนี้พรุ่งนี้ก็ต้องได้เช่นนี้อีก!”
เจาเทจูพูดแล้วก็ฉีกยิ้ม
“ว่าไงนะ!?”
เจียงเซียวโยรว พูดด้วยอารมณ์โกรธแค้น เก็บสมุนไพรจำนวนสิบหกออนซ์เป็นงานที่ยากมากอยู่แล้วแต่เจาเทจูกลับเพิ่มความยากให้อีก
เจียงเซียวโยรวรู้ความเร็วในการเก็บสมุนไพรของอี้หวินดี และเรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหากับเขา แต่ก็รู้ว่าเจาเทจู “ได้คืบจะเอาศอก” อุบัติเหตุจะเกิดขึ้นในที่สุด!
“นายท่านเจา ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ สมุนไพรเหล่านี้เก็บด้วยการทำงานหนักอย่างยากลำบากตลอดวันของข้า เป็นความพยายามทั้งหมดของข้า”
อี้หวินพูดด้วยน้ำเสียงอันเชื่องช้า ขณะที่เขาขยับริมฝีปาก ดวงตาก็เบนไปทางถาดสามใบที่เต็มไปด้วยสมุนไพร ชั้นของจุดแสงเริ่มลอยอยู่บนพื้นผิวของถาดทั้งสาม
เห็นได้ชัดว่าผลึกม่วงดึงจุดแสงเหล่านี้ออกมา พวกมันเหมือนหิ่งห้อยยามค่ำคืน ลอยช้าๆมาหาอี้หวิน รอยยิ้มที่ไม่สะดุดตากระจายบนใบหน้าของเขา ผลึกม่วงต้องใช้เวลาสักพักในการดูดซับแก่นพลังสมุนไพร
เจาเทจูบ่นไป ส่วนอี้หวินมีความสุข
“ไอ้เด็กบ้าเจ้าคิดว่าข้าต่อรองกับเจ้าอยู่รึ!?”
เจาเทจูกระแทกโต๊ะ ทำให้อาวุโสเครายาวถึงกับสะดุ้งตกใจ
“เจ้าเด็กชั้นต่ำรู้จักแต่กิน”
“พวกมันอาจหายาก แต่ก็เป็นถังขยะสำหรับให้เจ้าคุ้ยหาอาหารและที่นี่ไม่ต้องการข้อแก้ตัวใดๆ เผ่าเหลียนไม่เลี้ยงพวกไร้ประโยชน์ ผู้คนเป็นได้เพียงผู้ฝึกยุทธ หรือไม่ก็แรงงานอันซื่อสัตย์! ส่งมอบสมุนไพรเช่นนี้อีกในวันพรุ่งนี้..เฮอะ!”
ใบหน้าของเจาเทจูแสดงการตำหนิอย่างรุนแรง ใบหน้าของอี้หวินตึงเรียบขึ้นและร่างกายของเขาเย็นราวแช่แข็ง
ผู้คนรอบๆต่างเข้าใจว่า เด็กอายุสิบสองปีที่โดนตำหนิอย่างรุนแรง ในที่สาธารณะ ต้องระเบิดออกมาเป็นแน่
เจาเทจู เห็นใบหน้าของอี้หวินเปลี่ยนเป็นสีขาว เขายังต้องการกวนประสาทต่อไป
เจียงเซียวโยรวไม่สามารถทนรับได้อีก จึงดึงอี้หวินออกไป แต่ทว่าเท้าของเขาราวกับถูกฝังในพื้นดินและไม่ยอมเคลื่อนไหว ราวกับเขาแข็งเป็นหิน จากคำพูดที่รุนแรงของเจาเทจู
“การดูดซับใกล้เสร็จสิ้นแล้ว….หากจะทำต่อไป เหลียนเชิงอวี๋อาจสงสัยได้”
อี้หวินไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรกับคำพูดของเจาเทจู เขาถือมันเป็นแค่เสียงสุนัขบ้าเห่าหอน เขาเพียงแค่มุ่งไปที่การดูดซับแก่นพลังสมุนไพร
“จะทำการดูดซับประมาณ 80% ข้าต้องเหลือน้ำแกงให้ เหลียนเชิงอวี๋ สักหน่อย”
ถึงจะโง่แค่ไหนก็ต้องเห็นสิ่งผิดปกติ ถ้าสมุนไพรจำนวนมาก ขาดคุณประโยชน์ใดๆ อี้หวินไม่อาจก้าวไปสู่ความขัดแย้งกับเหล่าผู้อาวุโสในเผ่าเหลียน เขาอาจกำจัดเจาเทจูได้ แต่ยังไม่อาจเทียบ กับคนเช่นผู้ดูแลเผ่าหรือเหลียนเชิงอวี๋ได้
ผลึกม่วงดูดซับแก่นพลังสมุนไพรอย่างรวดเร็ว ป้อนเข้าสู่กระแสเลือดไหลเวียนไปทั่วร่างของอี้หวิน มันทำให้รู้สึกอบอุ่นไปทั่วร่าง ร่างกายของเขาร้อนขึ้น ใบหน้าเริ่มกลายเป็นสีชมพู อี้หวินรู้สึกเป็นสุขอย่างมากกับแสงในร่างกาย
ลักษณะของอี้หวินมองดูน่าสงสารในสายตาของฝูงชน ใบหน้าของเขาแดงและแขนขาอ่อนปวกเปียก ต้องเป็นผลจากการถูกตำหนิ
“เด็กน่าสงสาร เขายังเด็กมาก เขาโดนเล่นงาน คงเพราะขัดแย้งกับเจาเทจู เมื่อวันรับของปันส่วน”
“เด็กที่มีชีวิตที่ขมขื่น มารดาก็เสียชีวิตไม่นานหลังจากมาอยู่ที่เผ่าเหลียน เป็นเด็กอ่อนแอขี้โรค เขาไม่สามารถที่จะต้านทาน เจาเทจูได้”
“แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้คนของค่ายฝึกยุทธ พวกเจ้าคิดว่านายน้อยเหลียนเชิงอวี๋ จะนำพวกเราเข้าเมืองจริงๆ?”
“ชู่ว….. อย่าได้พูดเรื่องไร้สาระ หากคนจากค่ายฝึกยุทธได้ยิน เจ้าโชคร้ายแน่!”
“ข้าคิดว่าไอ้หนูนี่คงใกล้ตายแล้ว ไม่เร็วก็ช้า…..”
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้คนตกเขาเสียชีวิตจากการเก็บสมุนไพร ยิ่งเป็นสมุนไพรหายากราคาแพงมันก็ยิ่งอยู่สูง อี้หวินต้องปีนสูงขึ้นไปเสี่ยงชีวิตเพื่อส่งมอบสมุนไพรดังกล่าว ความตายได้เคลื่อนเข้ามาเขาอีกก้าว แต่จะนับเป็นอะไรได้ หากใครบางคนในเผ่าเหลียนต้องตาย? ชีวิตของคนที่นี่ก็ไร้ค่า…
ตกดึกดวงจันทร์ลอยอยู่บนฟ้าราวตะขอเงิน ในห้องปรุงยาของผู้ดูแลเผ่า คนไม่กี่คนกำลังพัดเปลวไฟที่เกิดจากฟืนกองใหญ่ ภายใต้หม้อน้ำใบใหญ่ผู้อาวุโสไม่กี่คนจากห้องปรุงยากำลังจัดการปรุงสมุนไพรอย่างรอบคอบ
พวกเขาเริ่มต้มยาสมุนไพรหลายชนิดและตัวยาเสริมประสิทธิภาพ ตัวยาเสริมประสิทธิภาพและการใช้ปริมาณความร้อนเป็นความลับในตระกูลของเผ่าเหลียน ไม่อนุญาตให้คนสามัญได้ล่วงรู้ เพราะหากรู้พวกมันจะแอบไปเก็บสมุนไพรต้มใช้เอง
ชนชั้นสูงในเผ่ารู้สึกว่า ให้คนสามัญใช้สมุนไพรไม่ต่างอะไรกับ การนำไปเลี้ยงหมู มันไร้ประโยชน์ แม้แต่สมาชิกในค่ายฝึกยุทธก็ไม่มีโอกาสได้แช่สมุนไพร สมุนไพรถูกต้มเคี่ยวอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ สำหรับเหลียนเชิงอวี๋
“ดี! ดี! ทำดีมาก”
มีสมุนไพรอย่างดีหลายประการที่เก็บรวบรวมมาได้! ผู้ดูแลเผ่าแสดงความพอใจอย่างมาก หลังจากเห็นบัญชีรายชื่อสมุนไพร
“เป็นสิ่งที่คาดเอาไว้ ของผู้น้อย” เจาเทจู พยักหน้าด้วยรอยยิ้มประจบประแจง
“ได้รับคำสั่งจากท่านผู้ดูแล กับความกังวลในอนาคตของนายน้อยเหลียน ผู้น้อยไม่กล้าไม่ปฏิบัติตาม ตอนที่ออกจากลานฝึกยุทธ ผู้น้อยวิ่งไปที่ภูเขาสมุนไพรทำการกำกับดูแลการเก็บสมุนไพร แม้คนขี้ขลาดก็ต้องปีนหน้าผา เช่นนี้เราจึงโชคดีหาเห็ดดำกับตังกวอได้”
เจาเทจูพูดเอาความดีความชอบทั้งหมด
“ไม่เลว! เจ้าทำงานอย่างหนัก ไปที่คลังเบิกเนื้อ 1 ปอนด์”
ผู้ดูแลเผ่าตบไหล่ เจาเทจู
“ขอบคุณ ท่านผู้ดูแล” เจาเทจู พูดอย่างมีความสุข
“ดีแล้วเมื่อเชิงอวี๋กลายเป็นผู้ฝึกยุทธของอาณาจักร เขาคงต้องการคนวิ่งทำธุระให้ หากเจ้าฉลาดเจ้า จะได้รับความชี่นชมจากเชิงอวี๋ได้อยู่ข้างกาย ตอนที่เชิงอวี๋ประสบความสำเร็จเจ้าจะได้รับประโยชน์แน่”
“ขอบคุณท่านผู้ดูแลสำหรับถ้อยคำเหล่านี้”
เจาเทจูคุกเข่าลงเอาหน้าผากโขกพื้น เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
เจ้าเด็กอี้หวินนั่นเป็นดาวนำโชคของเขาไม่ได้คาดหวังว่า ลูกสมุนตัวน้อยจะมีดีในการเก็บสมุนไพร
ในอนาคตเขาจะให้ผลประโยชน์ เช่น กากสมุนไพรหรือของปันส่วนเล็กน้อยแก่เจ้าหนูนั่น
เด็กยากไร้นั่นต้องซาบซึ้งบุญคุณที่ได้รับ และทำทุกอย่างไม่ต่างจากสุนัขรับใช้ของเขา!
เจาเทจูเดินออกไป ในขณะที่ฝันถึงอนาคตอันสดใสของเขาผู้บังคับบัญชามวลชนในเมืองใหญ่