สองปีก่อนเขาใช้ลูกน้องในสาขาญี่ปุ่นตามหาสาวน้อยคนนี้ ในสองปีที่ผ่านมาไม่ข่าวใดที่เกี่ยวกับเธอเลย แต่ตอนนี้สาวน้อยคนนี้ปรากฏตัวขึ้นที่บริษัทของเขา โชคชะตาได้นำพามาจริงๆ
สองปีก่อนเธอหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาไปได้ ผ่านมาสองปีแล้วเขาจะไม่ปล่อยให้แกะน้อยตัวนี้ หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาเด็ดขาด เขาจะกินเธอจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก
“หมายความว่ายังไงทำงานวันแรก? อย่าบอกนะว่ามาทำงานวันแรกแล้วมีเหตุผลที่จะทำงานผิดพลาด? บอกฉันมาใครเป็นผู้จัดการของเธอ ฉันจะ…”
“ฉันจะช่วยส่งเสริมเธอกับผู้จัดการเอง”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหยู่โอวเทียน หลงฉีหยุดพูดออกมาทันที ใบหน้าของเขาทำท่าหวาดกลัวอยู่สักพักหนึ่ง เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับหยู่โอวเทียน? เขาไม่ต้องการคนที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้มาทำงานที่บริษัทโบเซน แต่ทำไมวันนี้ท่าทางที่เขาแสดงออกมามันช่างต่างกันออกไป?
“ท่านหมายความว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิดไปเหรอคะ?” เหยาเหยาเงยหน้ามองไปที่หยู่โอวเทียนแบบชัดๆ สายตาของเธอมีแต่ความซาบซึ้งใจ
สายตาของเขายิ้มออกมาอย่างอบอุ่น ” อือ ไม่ผิดเธอทำงานของเธอได้ดีมาก” เขายื่นมือไปข้างหน้าแล้วจับไหล่ของเธอไว้ เขาหันหน้ามาพูดกับฮันหลี่ซางและคนอื่นๆ “พวกเราออกไปจากลิฟท์กันเถอะ”
“ใช่”
หลังจากที่พวกเขาออกไปจากลิฟท์ หลงฉีก็มองดูที่ชั้นที่สี่สิบเอ็ด ตามตัวเลขในลิฟท์ “ทำไมยัยนมแบนนั้นถึงพาพวกเรามาชั้นที่สี่สิบเอ็ด นี่มันแผนกอะไรกัน?”
หลงฉีถามด้วยความแปลกใจ คนอื่นๆก็อยากรู้เหมือนกัน ตอนนี้ฮั้นหลี่ซางก็เปิดปากพูดออกมาว่า “ฝ่ายประชามสัมพันธุ์”
“ฮะฮ่า?” หลงยี่ที่เงียบอยู่ตอนนี้ก็หัวเราะออกมาทันที
“หลงยี่นายหัวเราะอะไรกัน?”
“ไอหยา ไอหยา พวกนายไม่รู้รึไงผู้หญิงคนที่เปิดลิฟท์นั้นเป็นสาวโง่ที่โอวเทียนเจอที่โฮสต์เมื่อสองปีก่อน ตอนนี้เธอเป็น…หากฉันคิดไม่ผิดนะโอวเทียนเธอคิดนายเป็นพนักงานประชาสัมพันธุ์ ฮาฮ่า”
ตอนนี้หลงฉีถึงเข้าใจว่าทำไมหยู่โอวเทียนถึงเปลี่ยนท่าทางที่แสดงออกกับสาวน้อยกดลิฟท์คนนั้น “ดูเหมือนภาพลักษณ์ชายหนุ่มที่น่าเชิญชวนของโอวเทียนจะยังไม่หายไปจากใจของสาวน้อยคนนั้น”
“ฮ่าฮา ..”ภายในทางเดินที่เงียบสงบนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นไปเรื่อยๆ
ใบหน้าของหยู่โอวเทียนสงบนิ่งแม้จะถูกใส่ร้ายอยู่ “หลงฉีก่อนที่จะหมดเวลาทำงาน นายประกาศออกไปตั้งแต่วันนี้เป็นต้นมาไม่มีใครอนุญาตให้ใช้ลิฟท์นี้”
“ได้”
“แล้วอย่างอื่น..”ริมฝีปากมันวาวของเขาเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและหนาวเหน็บออกมา “เมื่อนายเห็นฉันเข้าลิฟท์ปิดกล้องให้หมดซะ”
หว๊าดูเหมือนกับว่าจะมี “โชว์ดี” รออยู่หลงฉียิ้มกว้างออกมารีบชูมือส่งเสียง “ได้”
*
นี่ถึงเวลาเลิกงานแล้วลิฟท์ก็ยังคงอยู่ที่ชั้นแรกไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เหยาเหยาเหลือบมองนาฬิกา “ไม่ใช่ว่าบริษัทโบเซนจเลิกงานตอนห้าโมงเย็นไม่ใช่เหรอ? พวกเขาคงเหนื่อย…” ร่างของเอพิงผนังลิฟท์อย่างน่าเบื่อและมองมาอย่างไม่เต็มใจ
“
“ติ้ง” ลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวเหยาเหยามองลิฟท์ที่กำลังเคลื่อนตัวไป “ชั้นที่สี่สิบเอ็ดเหรอ?”
ภาพที่เธอนึกในหัว
“ฉันจะช่วยส่งเสริมเธอกับผู้จัดการเอง”
“ทำงานดีๆละ”
ตอนนี้ความคิดของเต็มไปด้วยชายท่าทางสง่างามและน่าหลงใหล่คนนั้นอยู่ เธอนึกถึงเหตุการณืที่เกิดขึ้นในตอนเช้า เธอหัวเราะแล้วใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นสีแดงด้วยความอาย
เธอไม่คิดเลยว่าพนักงานประชาสัมพันธุ์ของบริษัทโบเซนจะหน้าตาดีมาก ไม่รู้ว่าจะเข้ามาในลิฟท์จะใช้เขาคนนั้นไหม?
ลิฟท์กำลังเคลื่อนตัวไปชั้นที่สี่สิบเอ็ดประตูลิฟท์กำลังจะเปิดออก
ตาของเหยาเหยานึกถึงภาพหยู่โอวเทียนและมันก็เป็นเขาจริงๆ
คห.คนแปล แม่เสียวหมินที่เป็นเพื่อนเหยาเหยาเป็นลูกค้าประจำที่จริงถามโฮสต์ก็ได้ความละ ลูกน้องนายมันโง่จริงๆหยู่โอวเทียน)