ตอนที่แล้วตอนต่อไปในความมืดมิด เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ
แม้แต่แสงแดดก็ไม่อาจส่องผ่านก้อนเมฆและหมอกได้ ดังนั้นทุกคนที่เดินผ่านบริเวณนี้จะรู้สึกเย็นสบายผิวของพวกเขา
มีบ่อน้ำเล็กๆที่มีกลิ่มเหม็นคละคลุ้งทั่วทั้งบ่อ บ่อเหล่านี้เป็นที่อยู่ของสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดอยู่นับไม่ถ้วน เมื่อใดที่นักเดินทางเข้ามาถึง ดินแดนที่รกร้างและเงียบสงบนี้จะกลายเป็นสวรรค์ของสัตว์ประหลาดที่กินทั้งเนื้อสดๆและเลือด เช่น
เถาวัลย์ปีศาจ อีกากินศพ ผีพี่เลี้ยงเด็ก จระเข้ยักษ์ สิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวเหล่านี้ทำให้นักเดินทางต้องหลีกเลี่ยงสถานที่เหล่านี้
แต่ใจกลางของพื้นที่แออัดนี้ ไม่มีเหตุผลที่จะมีมนุษย์คนใดจะมีชีวิตอยู่กลับปรากฏหอคอยดำมืดขึ้นมาล้อมรอบพื้นที่เหล่านี้
เป็นหอคอยหินที่มีความสูงกว่าหนึ่งร้อยเมตร
ฐานของมันถูกสร้างมาจากแร่ออไจท์ เมื่อถึงเวลากลางคืนหอคอยทั้งหมดนี้จะเปล่งแสงออกมาเงียบๆ เป็นที่ดึงดูดของเหล่าวิญญาณร้ายและภูติผี
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าขาดการดูแล บริเวณชั้นล่างจึงเต็มไปด้วยเถาวัลย์ปีศาจและดูเหมือนว่ามันเป็นไม้แหลมที่ส่องแสงลงมาเหมือนโลหะ ถ้าคนธรรมดาเผลอไปโดนมันพันเข้าละก็เลือดของคนๆนั้นจะถูกดูดออกจากร่างกายจนหมด สุดท้ายซากศพของพวกเขาจะกองอยู่กับคนอื่นๆอยู่ที่บริเวณฐานของหอคอย
ท้องฟ้าที่มืดสนิทในยามค่ำคืน มีเทียนอยู่ภายในหอคอย
แสงเทียนสลัวผ่านทางช่องหน้าต่างบนหอคอย ไม่เพียงแต่จะไม่นำความอบอุ่นมาให้แล้วแต่ยังให้ความรู้สึกสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลังและหัวใจของพวกเขา
กริมซึ่งเพิ่งอายุได้ 15 ปี กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ที่ชำรุดโดยมีหนังสือเวทย์ย์มนตร์เล่มหนากางอยู่ตรงหน้าของเขา ซึ่งเขากำลังคัดลอกอยู่อย่างเงียบๆ แม้ว่าเขาจะมาถึงในโลกนี้ตั้งแต่ 2 ปี ที่แล้ว แต่ความไม่เข้ากับของจิตวิญญาณทำให้เขาปวดหัวอยู่บ่อยๆ
ความคิดของเขาฟุ้งซ่าน เหตุการณ์ที่เกิดบนโลกเก่าได้ฉายภาพอย่างต่อเนื่องในดวงตาของเขา ในความสับสนนี้ทำให้ปลายพู่กันหยุดไปชั่วขณะและจับตัวเป็นก้อนบนหนังแพะดิบ
“บ้าเอ้ย! ฉันพลาดอีกแล้ว!”
คิ้วของกริมขมวดเข้าหากัน เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และบีบกำปั้นไว้แน่น เขาอยากจะกรีดร้องออกไปด้วยความโกรธ แต่เขาหายใจเขาลึกๆและนิ่งไปสักพักนึง เป็นเวลานานกว่าเขาจะระงับความโกรธลงได้
โลกนี้ไม่เหมือนโลกเดิมอีกต่อไปและร่างกายที่เขาอาศัยอยู่ก็ไม่ใช่ร่างกายเดิมของเขา ร่างกายนี้เคยเป็นนักเวทย์ขั้นต้นชื่อของเขาคือกริม ใบช่วงเวลาสั้นที่เขาเป็นวิญญาณเร่ร่อน เขาได้เข้ามาอาศัยร่างนี้ในทันทีเมื่อกริมเสียชีวิตลง
เขาไม่อาจใช้ชีวิตแบบเดิมได้อีกต่อไป เขาเดินทางมาจากโลกที่ไม่มีเวทมนตร์และถูกส่งมายังโลกแห่งเวทมนตร์ชั้นสูงที่ซึ่งเหล่าปีศาจร้ายและสิ่งมีชีวิตมากมายอยู่อย่างอิสระ โลกแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เขาต้องปรับตัวและขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดให้ได้ ตอนนี้การบวนการในการครอบครองร่างของหลี่ซุนได้เสร็จสิ้นแล้ว แต่โชคยังดีที่ความทรงจำบางส่วนของร่างกายนี้ยังคงอยู่ หลี่ซุนได้รับพื้นฐานการใช้ภาษา ไม่อย่างนั้นแล้ว เขาคงต้องใช้ไวยากรณ์แปลกๆ การออกเสียงแปลกๆในโลกแห่งนี้พร้อมกับตัวอักษรที่แตกต่างกันอีก เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขาเหมือนกับลูกอ๊อดที่หัดว่ายน้ำ นั่นพอที่จะทำให้เขาทรมานจนตายแล้ว
ถึงอย่างนั้นอาการปวดหัวบ่อยๆยังทำให้เขาลำบากมากขึ้นไปอีก
ในที่แห่งนี้เขาไม่กล้าเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา เขาจึงใช้ชื่อกริมต่อไปและพยายามที่จะต่อสู้เพื่อความอยู่รอดในหอคอยสูงนี้
แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงนักเวทย์ขั้นต้นที่อยู่ในการดูแลของจอมเวทย์เอนเดอร์สัน ด้วยสถานะที่สูงส่งของเขาทำให้ทุกคนส่วนใหญ่อิจฉาเขา อย่างไรก็ตามมีเพียงคนที่อยู่ในหอคอยเท่านั้นที่รู้ว่าไม่ได้เป็นตำแหน่งที่น่าอิจฉา แต่ยังตามมาด้วยการลงโทษและทรมานเมื่อทำผิด
สิ่งที่ต้องทำสำหรับนักเวทย์ขั้นต้นคือการทำงานด้วยความขยันขันแข็งและค่อยดูแลเอาใจใส่การทำงานของจอมเวทย์ของพวกเขา ในกรณีนี้ก็คือจอมเวทย์เอนเดอร์สัน พวกเขารับผิดชอบในการทำความสะอาดอุปกรณ์ทดสอบเวทมนตร์ภายในหอคอยให้สะอาด จัดการปีศาจด้านนอกของหอคอยอีกด้วยและ….เป็นส่วนหนึ่งในการทดลองของจอมเวทย์เอนเดอร์สัน
แม้ว่างานสุดท้ายจะเป็นเรื่องยาก เมื่อรถที่บรรทุกเหล่าทาสหรือนักโทษมาช้า จอมเวทย์เอนเดอร์สันจะหงุดหงิดเมื่อการทดลองล่าช้าและจะสุ่มหนึ่งในพวกเขาไปเป็นหนูทดลอง
นั่นก็คือ แมรี่ซึ่งมาจากเมืองแอนเต้และอยู่ห้องถัดจากกริมซึ่งเป็น ‘โชคดี?’ ที่ได้เป็น ‘คู่ทดลอง’ ของจอมเวทย์เอนเดอร์สันเมื่อเดือนที่แล้ว เธอไม่ได้เสียชีวิตในการทดลองเวทมนตร์ แม้ว่าร่างกายของเธอจะได้รับ ‘การปนเปื้อน’ อย่างรุนแรงและตอนนี้เธอเริ่มได้กลายพันธุ์อย่างน่ากลัว ตั้งแต่ที่เธอออกมาจากห้องทดลอง เธอจะสวมเสื้อคลุมหนาคลุมร่างกายของเธอไว้ เธอจะซ่อนตัวอยู่ในห้องของเธอและไม่ออกไปไหน
เหล่านักเวทย์ขั้นต้นทั้งหมดคิดว่าแมรี่ตายในห้องของเธอแล้ว
แต่กริมรู้ความจริงว่า : แมรี่ยังมีชีวิตอยู่!
ทุกคืนด้วยความเงียบของหอคอย เขาจะได้ยินเสียงครวญครางและขูดขีดผนัง เพราเหตุนั้นในขณะที่ทุกคนหลับอยู่ เขาโยนอาหารในห้องของเขาไปในห้องของเธอทางหน้าต่างของหอคอย
แม้ว่ากริมมีปัญหาของตัวเองให้จัดการ แต่เขายังคงมีความเห็นอกเห็นใจอยู่ภายในตัวของเขาที่ติดมาจากโลกก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขารู้สึกว่าเขาควรช่วยแมรี่ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เขาทำได้
วันนี้ อาการปวดหัวมาผิดเวลา มันเป็นเวลาที่เขากำลังคัดลอกหนังสืออยู่ เขามีเงินน้อยและยังเสียกระดาษหยังแพะไปอีกแผ่น
แม้ว่ามันจะเป็นกระดาษหนังแพะหยาบๆ มันมีค่าถึงสองเหรียญเงิน ในโลกแห่งนี้ สกุลเงินที่ใช้กันมากที่สุดคือเหรียญทอง หนึ่งเหรียญทองแลกได้สิบเหรียญเงินและหนึ่งเหรียญเงินแลกได้สิบเหรียญทองแดง ห้าทองแดงเป็นค่าแรงที่พวกเขาทำได้ต่อวัน
ในโลกภายนอกการเจอกระดาษหนังแพะหนึ่งแผ่นจึงถือได้ว่าเป็นโชคดีอย่างมาก แต่ในที่แห่งนี้มันเป็นเหมือนขยะที่นักเวทย์ขั้นต้นสามารถโยนทิ้งได้ง่ายๆ
อย่างไรก็ตามภายในหอคอยแห่งนี้ ไม่มีอะไรแน่นอนอย่างแท้จริง
กริมที่ต้องจ่ายค่าห้อง ค่าอาหารและค่าใช้จ่ายในการเรียนรู้ วิธีเดียวที่จะได้รับเงินจำนวนมากๆก็คือการเดินทางออกจากหอคอยเพื่อไปดูแลสัตว์ประหลาดและพวกปีศาจที่ดุร้าย หรือการออกค้นหาวัตถุดิบเวทมนตร์ที่จอมเวทย์เอนเดอร์สันกล่าวไว้ นอกจากนี้ยังสามารถหารายได้จากการทำความสะอาดพื้นที่อันตรายภายในหอคอย
เมื่อต้องภารกิจเหล่านี้ พวกเขาต้องใส่เครื่องรางเวทมนตร์ที่ทำโดยจอมเวทย์ของพวกเขา ซึ่งช่วยให้สามารถเดินทางผ่านกำแพงเวทย์รอบๆหอคอยได้ แต่ในโลกที่ลึกลับและแปลกประหลาดนี้ เครื่องรางเวทย์ไม่ได้ทำให้พวกเขาปลอดภัย 100%
ดังนั้นทุกๆสองเดือนจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นซึ่งนั่นก็คือจะมีคนโชคร้ายถูกเหล่าปีศาจและพืชที่พวกเขาดูแลกลืนกิน บางครั้งก็มีคนถูกเวทย์มนต์สังหารขณะกำลังทำความสะอาดห้องทดลองของจอมเวทย์
ดังนั้นงานที่ปลอดภัยส่วนใหญ่จะถูกยึดโดยนักเวทย์ขั้นต้นที่เป็นรุ่นพี่และด้วยเหตุนี้ เหล่านักเวทย์ขั้นต้นที่อ่อนแอกว่าจะได้รับงานที่อันตรายเพื่อหาเงินและแต้มความรู้มาใช้ในการฝึกเวทมนตร์
แน่นอนเงินเป็นสิ่งของจำเป็นในแต่ละวัน ในขณะที่แต้มความรู้ถูกนำมาใช้ในการซื้อความรู้ เป็นระบบสกุลเงินที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยจอมเวทย์ ห้องสมุดภายในหอคอย หนังสือเวทย์แต่ละชนิดจะมีการใช้แต้มความรู้ไม่เท่ากัน การยืมหนังสือจะต้องใช้แต้มความรู้ ไม่ใช่เงิน
นักเวทย์ขั้นต้นต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งแต้มความรู้ แต่แต้มความรู้เหล่านั้นทำให้เขาสามารถยืมหนังสือได้เป็นเวลาสั้นมากๆ เวลาในการยืมนั้นสั้นถึงขนาดที่ว่าไม่มีเวลาเพียงพอที่จะอ่านให้เข้าใจทั้งหมด ดังนั้นส่วนใหญ่นักเวทย์ขั้นต้นจึงใช้วิธีการคัดลอกหนังมือพวกนั้นแทน
เมื่อใดก็ตามที่พวกเขายืมหนังสือเวทย์ นักเวทย์ขั้นต้นจะพยายามอย่างมากเพื่อคัดลอกความรู้ที่พวกเขาต้องใช้เรียนต่อไปในอนาคต การคัดลอกหนังสือโดยใช้หมึกและกระดาษหนังแพะ เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ง่ายเลยและดังนั้นนักเวทย์ขั้นต้นจำเป็นต้องใช้เงินมหาศาล
แน่นอนว่าหากนักเวทย์ขั้นต้นมาจากครอบครัวที่ร่ำรวย พวกเขาจะใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายในการแลกเปลี่ยนกับแต้มความรู้ อัตราการแลกเปลี่ยนระหว่างเงินกับแต้มความรู้คือหนึ่งแต้มเท่ากับหนึ่งร้อยเหรียญทอง
ยกตัวอย่างเช่น หนังสือ ‘คำศัพท์หมวดหมู่ปีศาจ’ ที่กริมยืมมาวันนี้ เขาได้ใช้แต้มความรู้ถึงสามแต้ม เขาสามารถยืมได้เพียงครึ่งวันเท่านั้น ด้วยความเร็วในการคัดลอกของกริม เขาประมาณไว้ว่าจะใช้เวลายืมอีกประมาณสามครั้งเพื่อที่จะคัดลอกให้จบเล่ม
เขาต้องใช้แต้มความรู้ทั้งหมดเก้าแต้ม กริมจะต้องออกจากหอคอยเป็นเวลาสองอาทิตย์เพื่อที่จะให้ได้แต้มความรู้อีกเก้าแต้ม
ดังนั้นเขาไม่ได้หัวเสียเพราะสูญเสียกระดาษหนังแพะ แต่เขาโกรธเพราะเขาเสียเวลาเพิ่มอีกสองชั่วโมงในการคัดลอกหนังสือ
กริมหายใจเข้าลึกๆและพยายามระงับความโกรธ การทำเช่นนั้นจะช่วยให้เขาคัดลอกหนังสือต่อไป อย่างไรก็ตามเวลาต่อมาเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาในหัวของเขา
*เตือน* พลังงานทางชีวภาพถึงจำนวนที่ต้องการแล้ว ชิพการช่วยเหลือทางชีวภาพหลายเลข ZXJ9521 เริ่มทำงาน….
กริมที่ร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ
“ชิพการช่วยเหลือทางชีวภาพ!”
ครั้งหนึ่งในช่วงเวลาที่ยากลำบากตอนที่เขามาถึงโลกใหม่นี้ กริมได้จินตนาการไว้ถึงการผจญภัยไปในโลกใหม่พร้อมกับอาวุธในตำนาน แต่จริงๆแล้วนอกจากอาการปวดหัวไมเกรนแล้ว ชิพบ้านี้ไม่เคยแสดงสัญญาณใดๆออกมาเลย
น่าแปลกใจ…ในที่สุดมันก็เริ่มทำงานแล้ว…..
หลังจากที่ชิพเสร็จสิ้นการปรับตัวให้เข้ากับร่างกายใหม่ เสียงผู้หญิงที่นุ่มนวลแต่ไร้อารมณ์ดังขึ้นมาในสมองของกริม
“ตรวจพบโฮสต์แล้ว กำลังตรวจสอบฐานข้อมูล…รอสักครู่….”
โลกทั้งหมดนี้เป็นโลกเวทมนตร์ชั้นสูงเป็นมิติที่เต็มไปด้วยพลังลึกลับที่เรียกว่า ‘พลังธาตุ’
ความแตกต่างกันของพื้นฐานในแต่ละ ‘ธาตุ’ คือธาตุต่างๆจะแบ่งออกเป็นหมวดหมู่เช่น ดิน ไฟ ลม แสง ความมืด และอื่นๆ
นักเวทย์แต่ละคนจะมีระดับการเชื่อมต่อกับแต่ละธาตุแตกต่างกันและดังนั้นจะมีนักเวทย์บางส่วนที่มีธาตุแตกต่างออกไปและด้วยระบบธาตุดิน กริมจึงมีปัญหาในการสร้างฐานข้อมูลในโลกแห่งนี้ ดังนั้นชิพต้องคำนวณหาข้อมูลมหาศาลและนำมาให้ไว้ในหัวของเขา
———————————————————
ถึงคนแปลนิยายคนเก่า 4Dreamcatcher
ติดต่อผมกลับมาด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะสร้างเพจไว้รอการติดต่อนะครับ
อยากคุยด้วยครับ
ใครที่อ่านอยู่ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ