ตอนที่แล้วตอนต่อไปChapter 4 The First Exam (Part 2)
“โอววว ฮุคกวย.”
มันไม่ใช่ฝัน.แทนที่จะเป็นห้องที่อยู่ในชั้นใต้ดินที่ๆผมควรจะหลับอยู่แต่กลับเป็นป่าที่เขียวชอุ่มเข้ามาต้อนรับผมแทนซะงั้น.
ราวกับว่ามันล้อมรอบผมทุกทางจนทำให้คุณรู้สึกไม่ชอบป่าได้เลยแหละ
ต้นไม้ที่ใหญ่โตจนไม่สามารถเห็นท้องฟ้าได้.เถาวัลย์ที่ใหญ่กว่าแขนของผมพันรอบๆต้นไม้นั่น.และด้วยทุกย่างก้าวของผมที่กำลังเดินอยู่มันปกคลุมไปด้วยวัชพืชที่อยู่ด้านล่างเท้าของผม.
มันเป็นเวลานานตั้งแต่ที่ผมเดินเท้าเปล่า
“…หืม?”
เท้าเปล่า?
“อะไร? นี่มันเหี้ยอะไรเนี่ย?!”
ในที่สุดผมก็สังเกตเห็นรูปร่างของผมว่ามันเป็นอย่างไร
ร่างกายของผมเปลือยเปล่า ไม่มีแม้แต่กางเกงในสีดำ
ผมถูกพาที่นี่เมื่อตอนที่ผมหลับ.
ในป่าที่กว้างใหญ่ไพศาลนี่ไม่มีอะไรเลยแม้กระทั้งกางเกงใน.ผมกำลังเป็นทาร์ซาน? พวกเขาควรจะให้รองเท้าและเสื้อผ้ามาบ้าง!
“เห้อ…”
อะไรคือความยุติธรรมนี้? สิ่งสำคัญคือการผ่านข้อสอบนี้ให้ได้ก่อน.
มันราวกับป่าที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา.เพื่อที่จะตรวจสอบสภาพแวดล้อมของผม ผมจะมุ่งหน้าไปยังที่สูง.
ภายใน5นาทีผมก็มายืนอยู่ที่หน้าผาเล็กๆและมองลงไปข้างล่าง.
“มันคืออะไร?!”
ผมกลายเป็นคนโง่ ป่ามันใหญ่มากจนมองไม่เห็นอะไร
“เรียกกระดาน!”
ชื่อ: ฮยอนโฮคิม
คราส: 1
คาม่า: 0
ภายรกิจ: กำจัดลิงแดง
เวลาที่กำหนด: 24 นาที 43 วินาที
เวลาในการกำจัดในภารกิจแรกคือ30นาทีและตอนนี้มันเหลือเพียง24นาทีเท่านั้น.ผมคิดว่าผมจะสามารถหาลิงแดงได้ในป่านี้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันจะไม่เกิดขึ้น.
ป่ามันใหญ่มากจนอยากจะหัวเราะ.ผมควรจะหาข้อมูลทั้งหมดก่อนที่จะหมดเวลา30นาที? โดยไม่รู้ว่าลิงแดงนี่มันอยู่ไหน?
“มันเป็นไปไม่ได้!ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่เริ่ม!”
ลิงแดง.อาจจะเป็นสัตว์หรือพืช.มันอาจจะเป็นคนหรือสัตว์ประหลาดที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน.ชื่อของนกที่บินอยู่นั่นอาจจะเป็นลิงแดงด้วย. ผมไม่รู้.
(TN: นี่คุณมึงเป็นจอน สโนว์?)<<อิ้งแซว
ไอ้หนอนเลวร้ายนั่น เพิ่งจะจับผมโยนเข้ามาในอารีน่านี้.และมันจะปิดใน30นาทีเท่านั้น? คนพวกนี้มันบ้า? ผมเต็มไปด้วยความโกรธ.
พวกเขากำลังล้อเล่นกับชายที่มีความหวังในการมีชีวิตหรอ? พวกเขาหัวเราะผมอยู่ใช่มั๊ย?
จากนั้นผมก็จำเสียงของเทวดาตัวน้อยนั่นได้.
“คุณต้องคิดให้ออกด้วยตัวคุณเอง.”
นั่นคือสิ่งที่เขาบอกเมื่อผมถามว่าลิงแดงคืออะไรและไม่มีคำใบ้ใดๆ.
เขาคิดว่าผมจะคิดออกว่าลิงแดงคืออะไรที่อยู่ในป่านี้ที่เต็มไปด้วยสัตว์และพืช.
‘OK งั้นเรามาใจเย็นและคิดเกียวกับเรื่องนี้’
ผมจัดระเบียบความคิดของผม
ประการแรก: จำกัดเวลาเพียง 30 นาทีเท่านั้น
ประการที่สอง: เขาไม่ได้บอกผมว่าลิงแดงคืออะไร
ประการที่สาม: พวกเขาจะไม่ยอมให้ภารกิจที่เป็นไปไม่ได้
เมื่อรู้ทั้งสามอย่างนี้ผมเริ่มวางแผนความคิดของผมใหม่
มันก็คือการที่ผมต้องคิดว่าลิงแดงคืออะไร?
มันต้องมี!
เมื่อคำนวนในใจ.วิธีการหาลิงแดง.วิธีหาก็ต้องไม่เกิน30นาที.
หากลิงแดงโจมตีผม!
ถ้าผมถูกโจมตีแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรผมจะต้องไม่คลายการระมัดระวังของผม.
ชึ่งสามารถอธิบายได้ว่าทำไมมันให้เวลาจำกัด30นาที ถ้าลิงแดงไม่ได้อยู่ใกล้ๆในตอนแรกไม่จำเป็นต้องให้เวลามากขนาดนี้.
‘มันเป็นแบบนี้เอง.’
ผมเต็มไปด้วยความมั่นใจจากการวิเคราะห์อันหลักแหลมเหมือนกับแก้ปัญหาเชาว์ได้
ถึงแม้ว่าจะดูน่ากลัว แต่ตอนนี้ผมก็ย้อนกลับไปยังคำแนะนำก็เพียงพอแล้ว.
ถูกต้อง ลองคิดดูอีกครั้ง.
ครั้งแรก: ลิงแดงอยู่ใกล้ตั้งแต่เริ่มแรก
ประการที่สอง: แผนโจมตีคือการที่จะมีการโจมตีของลิงแดงมาที่ผม.
ประการที่สาม: ผมเดินมาประมาณ 5 นาทีและยังไม่ได้พบลิงแดง.
คำตอบคือ 1. ลิงแดงได้พบผมและกำลังคอยติดตามผมรอโอกาสที่จะถูกโจมตี.
‘ถ้าเขาติดตามมาจากข้างหลังก็ไม่มีทางที่ผมจะไม่สังเกตเห็น แม้ว่าตอนนี้เขาอาจจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อเฝ้ามองผม.’
ชิว.
ตอนนี้ความคิดได้เข้ามาในหัวใจของผม ผมลุกขึ้นยืนด้วยความกลัว
ตอนนี้ผมกำลังมองหาสิ่งที่จะสามารถโจมตีผม เพื่อที่จะฆ่าผม.
‘ในกรณีนี้…’
สุดท้ายผมก็เอนหลังพิงต้นไม้และนั่งอยู่ที่พื้น.
“อ่าห์ ผมเหนื่อยเกินไปและผมกำลังจะตาย.”
ผมพูดดังพอที่จะให้ตัวเองได้ยิน
ผมทำแบบนี้หากสิ่งมีชีวิตนี้สามารถเข้าใจคำพูดของผมได้.หรือว่ามันอาจจะเป็นคน ผมแกล้งหลับตานอน.
ในขณะที่ผมแบบนั้นมือของผมก็คว้าเอาหินก้อนนึงมีขนาดเหมาะสม
‘โอเค.นี่เป็นโอกาศที่ฉันรอคอย. เข้ามา. จู่โจมฉัน’
สิงโต, เสือ, เสือดาว.มันจะไม่เป็นสัตว์ร้ายที่ผมไม่สามารถจัดการได้.
นี่มันอาจจะง่ายเกินไป.ถ้ามันเป็นสัตว์เดรัจฉานแล้วทำไมมันไม่โจมตี? มันจะโจมตีผมด้วยความรวดเร็วและกินผม.
มีเหตุผลเดียวที่ว่าทำไมมันถึงไม่ปรากฎตัวและได้ติดตามผมมาเป็นอย่างดี เป็นเพราะว่าความแข็งแกร่งของมันเหมือนผมหรืออ่อนแอกว่าผม.
มันเป็นสิ่งที่ผมสามารถชนะได้
‘เร็วเข้ามาโจมตีฉัน.ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอย่างไร แต่ฉันต้องการในสิ่งที่คุณต้องการ’
เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ผมแกล้งนอนอีก3นาที แต่ส่วนหูของผมตื่นตัวและรับฝังเสียงรอบๆ.
แกรบ(เสียงเหยีบใบไม้.)
ผมได้ยิ่นเสียงพุ่มไม้สั่น
‘มันมา!’
ความดาดหมายของผมที่ออกมาจากลไคอ.
แกรบ. แกรบ.
ผมได้ยินเสียงพุ่มไม้มากขึ้น มันดูแปลกตาเล็กน้อย
ผมหัวเราะให้กับตัวเอง
ได้พวกหัวทองลูกครึ่ง.
มันทำเสียงด้วยความตั้งในเพื่อลองดูว่าผมหลับจริงหรือไม่
ผมยังไม่หลับและผมยังคงกรนด้วยเสียงที่เหมือนกำลังหลับอยู่.
รอยเท้าที่เบาเหมือนนุ่นและอ่อนโยนเริ่มมีการได้ยินอย่างแน่นอน.
ระวังและรวดเร็ว แต่ไม่สามารถลบฝีเท้าในการก้าวเดินได้อ่าสมบูรณ์
ต่อมา ต่อมา
มันเข้ามาใกล้.
ตอนนี้ผมรู้สึกดีมาก
ผมรู้สึกว่ามือขวาของผมที่กำลังถือห้องหินอยู่รู้สึกชาเล็นน้อย ร่างกายของผมอาจจะเป็นตะคืวเร๊วๆนี้ ผมไม่ต้องการเพียงแต่ยืนขึ้นและปาก้อนหิน.
‘ยังไม่ใช่ตอนนี้.’
อดทน
เสียงฝีเท้าที่เขจ้ามาใกล้ผม ผมรู้สึกแน่น ที่หน้าอกของผมกำลังเ้ตนเรง ผทรู้เหมือนกับหน้าอกของมันมันจะ.
‘ตอนนี้!’
ผมรีบลุกจึ้รแะโนรก้อนหิน.
ปัง!
หินบินไปที่หน้าผากและมีเลือดไหลอายน้อง.
“เข้าเป้า!”
มันมีเสียงร้องประหลาดๆออกมา ไอ้สารเลวนั่นมีเลือดไหลออกจากหน้าผากและล่มลงกับพื้น
มันเป็นโอกาศทองที่จะจัดการมันตอนอยู่ที่พื้น แต่ผมรู้สึกประหลาดใจที่ร่างกายของผมแข็งแกร่งในาถานที่นี่ มันเป็นเพราะความแตกต่างจากลิงแดง.