Chapter 27 The Korean Arena Research Center (1)
 
 
 
 
 
11 A.M.
 
 
 
 
ผมรับโทรศัพท์ทันที.
 
 
 
 
-นั่นใช่มิสเตอร์ ฮยอนโฮคิม ไหม?
 
 
 
 
“คุณเป็นใคร?”
 
 
 
 
-ผมเป็นพนักงานวิจัย.
 
 
 
 
จากคำพูดของเขา เขาเอาใจใส่อย่างมาก มันเป็นศูนย์วิจัย อารีน่า เกาหลี .
 
 
 
 
-ผมมาชอยนันแล้วเพื่อพาคุณฮยอนโฮและคุณคังจุนชอย.
 
 
 
 
“ผมยังไม่ได้รับการติดต่อจากจุนชอยเพราะงั้นรอสักครู่.”
 
 
 
 
-ผมจะรออยู่ใกล้ๆที่พักคุณเพราะงั้นโปรดโทรหาผมเมื่อได้รับข้อความจากเขา.
 
 
 
 
“ครับ.”
 
 
 
 
เธอบอกว่าเธอจะส่งรถไปรับสมาชิกที่เหลือและเธอก็ทำตามจริงๆ ไม่เพียงแค่นั้น มันยังเร็วและยังรอได้ พวกเขาทุ่มเทจริงๆ.
 
 
 
 
พนักงานของประเทศที่กำลังค้นคว้าข้อมูลของอารีน่าต้องทุ่มเทหัวใจและจิตวิญญาณอย่างมากในการค้นหาผู้เข้าสอบ
 
 
 
 
‘ถ้าฉันเล่นตัวและไปศูนย์วิจัยอื่นฉันอาจจะได้รับข้อเสนอดีกว่านี้ ดีไม่ดี ฉันอาจจะได้รับความหรูหราเป็นอย่างมากในเวลาที่เหลือ และฉันชอบที่จะอยู่เกาหลีมากกว่าประเทศอื่นๆ.’
 
 
 
 
มันน่าสนใจ
 
 
 
 
ผมไม่รู้ว่ามันมีสถาบันแห่งชาติ แต่ต้องตระหนักว่าพวกเขาค้นหาผู้แข่งขันเขาศูนย์เหมือนกับคัดเลือกทีมชาติฟุตบอล.
 
 
 
 
3rd, 4th, 5th…
 
 
 
 
ถ้าผมยังมีชีวิตต่อไปและคงเข้มแข็งขึ้นสถาบันอื่นๆของรัฐอาจจะเสนอเงินมากขึ้นและพยายามที่จะเอาตัวผมไปให้ได้
 
 
 
 
จินตนาการว่ามีหลายประเทศพยายามเอาเงินเข้ากระเป๋าผมและคนอื่นๆก็พยายามที่จะเอาชนะผมด้วยข้อเสนอที่มากกว่า แค่คิดเกี่ยวกับมันผมก็รู้สึกดีอย่างเหลือเชื่อ.
 
 
 
 
แน่นอน สิ่งที่ดีที่สุดคือการรอดชีวิต.
 
 
 
 
กริ๊งงงง.
 
 
 
 
โทรศัทพ์ของผมดังขึ้นและขึ้นเบอร์ไม่รู้จัก
 
 
 
 
“ฮันโหล?”
 
 
 
 
-ผมอยู่ที่ชอยนัน.
 
 
 
 
“มาที่บ้านผม ผมอยู่ที่…”
 
 
 
 
ผมให้ที่อยู่บ้านกับจุนชอย
 
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็โทรหาพนักงานวิจัย
 
 
 
 
“เขาบอกว่าเขาจะได้สิทธิ์มากกว่า.”
 
 
 
 
“เข้าใจแล้วฉันจะรออยู่ที่รถด้านหน้า”
 
 
 
 
“ใช่ผมกำลังออกไปเดียวนี้.”
 
 
 
 
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปข้างนอกอพาร์ทเมนท์ที่ลานจอดรถมีรถEquusจอดอยู่*. แหม่นี่มันน่าแปลกใจที่เป็นรถที่ดูดีมาก แต่มันมาจากรัฐ พวกเขายังใช้รถของรัฐ.
 
 
 
 
(TN: ผมไม่เคยได้ยินว่ามีรถฮุนไดEquus.)
 
 
 
 
คนที่ผมกำลังไปหาคือคนที่อายุ30ปลายๆเขาออกมาจากรถและแนะนำตัว
 
 
 
 
“คุณคือ คุณคิมฮยอนโฮ?”
 
 
 
 
“ใช่ ยินดีที่ได้พบ”
 
 
 
 
“เชิญเข้ามาข้างใน.”
 
 
 
 
เขาเปิดประตูหลังให้ผม ผมรู้สึกเหมือนกับเป็นVip สักพักจุนชอยก็เข้ามานั่งอยู่ข้างๆผม.
 
 
 
 
“เราออกเดินทางได้.”
 
 
 
 
**
 
 
 
 
ชายที่ขับรถได้ขับเข้ามาจอดที่ฐานทัพใกล้ๆและพาเราไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์ของกองทัพ ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเฮลิคอปเตอร์มาถึงซึ่งเกิดเสียงดังเป็นอย่างมาก.
 
 
 
 
ชายคนนั้นชี้ไปที่เฮลิคอปเตอร์
 
 
 
 
“โปรดเข้าไปข้างใน.”
 
 
 
 
เรากำลังจะไปนรกขุมไหนเนี่ย?
 
 
 
 
ผมรู้สึกว่ามันน่าสงสัย แต่ก็เข้าไปที่เฮลิคอปเตอร์พร้อมกับจุนชอยที่กำลังส่งเสียงแปลกๆ.
 
 
 
 
เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งเฮลิคอปเตอร์ผมรู้สึกกระตือรือล้นเป็นอย่างมากและมองไปที่ห้องคนขับว่ามีอะไรบ้างก่อนจะมองไปที่วิวด้านล่าง.
 
 
 
 
พลังจากที่เรามาถึงเกาะโดดเดี่ยวและห่างออกไปจากชายฝั่งตะวันตก มันเป็นเกาะที่มีขนาดใหญ่และเห็นอาคารสูง10ชั้นจำนวนสองหลัง.
 
 
 
 
‘เกาะ? สงสัยมันเป็นเพราะว่าไม่สามารถเปิดเผยได้?’
 
 
 
 
หลังจากที่ลงจากเฮลิคอปเตอร์แล้วเราก็ได้รับคำแนะนำจากพนักงานให้ไปยังอาคาร.
 
 
 
 
“โอปป้า!”
 
 
 
 
“ฮยองฮยอนโฮ!”
 
 
 
 
เรามาถึงห้องพักรับรองก็ได้พบกับแฮซูและยูนโฮที่รอต้อนรับพวกเรา.
 
 
 
 
“พวกคุณมาถึงเฮลิคอปเตอร์ด้วยใช่ไหม?”
 
 
 
 
“ใช่.”
 
 
 
 
“พวกเขาไม่ตอบอะไร และเพียงแค่บอกว่าขึ้นไป ดังนั้นผมคิดว่าพวกเขาต้องพาผมไปที่ลึกลับมากแน่ๆ”
 
 
 
 
ผมสามารถเห็นมันได้อย่างชัดเจน มันดูเหมือนกับการลักพาตัว
 
 
 
 
ผมไม่ค่อยกลัวเท่าไรเพราะว่าผมมากับจุนชอย ถ้าพวกเขาทำอะไรตลกๆพวกเขาจะต้องโดนKOแน่นอน ฮ่าฮ่า
 
 
 
 
มันเกิดขึ้นเมื่อพวกเราสี่คนรวมตัวอยู่ในห้องและระหว่างรอเราก็พูดถึงเรื่องพวกนี้
 
 
 
 
“คุณมาถึงแล้ว.”
 
 
 
 
จีเฮปรากฎขึ้น.
 
 
 
 
วันนี้เธอสวมชุดสูทสีเทาและมีเสื้อสูทสีขาวกับรองเท้าส้นสูงสีน้ำตาล การเดินของเธอค่อยๆเดินเข้ามาทีละก้าวๆโดยไม่เกรงกลัว.
 
 
 
 
“ยินดีที่ได้พบ ฉันคือชาจีเฮ จากวันนี้ไปฉันจะเป็นหัวหน้าทีมของคุณ.”
 
 
 
 
“คุณหมายถึงถ้าเราเซ็นสัญญาใช่ไหม?”
 
 
 
 
“ใช่.”
 
 
 
 
ด้วยคำพูดของผมจีเฮมีรอยยิ้มน้อยๆสื่อความหมายพิเศษ.
 
 
 
 
“ฉันรู้ว่าคุณได้ผ่านการสอบครั้งที่สองแล้วเหลือเวลากี่วัน?”
 
 
 
 
“14วัน การสอบของเราพึ่งจบลงเมื่อวานนี้”
 
 
 
 
“คุณโพสต์ออนไลน์ทันทีที่สอบเสร็จ?”
 
 
 
 
“ใช่.”
 
 
 
 
“คุณเป็นคนที่รอบคอบมาก มันจะเป็นการไม่เพิ่มความเหนื่อล้าและเวลาเหลืออยู่มากกว่าที่ฉันคิด.”
 
 
 
 
อ่า จริงจังหน่อยดิ ทำไมหัวใจของผมรู้สึกลอยออกไปเมื่อได้รับการชมจากผู้หญิงคนนี้?
 
 
 
 
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมใช้ชีวิตวัยรุ่นโดยไม่มีความสัมพันธ์กับความโรแมนติก หรือว่าเป็นเพราะผมมักจะอ่อนแอต่อสาวสวย?
 
 
 
 
“ฉันจะอธิบายสั้นๆเกี่ยวกับข้อกำหนดสัญญา ศูนย์วิจัยเกาหลีจะช่วยคุณทุกวิถีทางเพื่อความอยู่รอดของคุณโดยไม่คำนึงถึงผลลัพท์และสกิลของคุณ.”
 
 
 
 
“คุณหมายความว่าเราจะได้รับการรักษาเหมือนกับทหารผ่านศึกโดยไม่เลือกปฎิบัติ?”
 
 
 
 
ผมถาม.
 
 
 
 
จีเฮ พงกหัว.
 
 
 
 
“ใช่ มันมีข้อจำกัดกับความช่วยเหลือที่เราให้กับคุณอย่างไรก็ตามผลที่ได้ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณ.”
 
 
 
 
“นั่นก็จริง.”
 
 
 
 
“คุณผ่านการสอบสองครั้งแล้วและหวังว่าทุกคนจะเติบโตและผ่านการสอบครั้งต่อไปได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นเราจึงให้ความสำคัญกับการมีชีวิตอยู่.”
 
 
 
 
“ถ้าเรากลับมาแล้วเราจะได้เท่าไร?”
 
 
 
 
“การจ่ายให้กับเมไจจะขึ้นอยู่กับพลังของเมไจ การจ่ายนี้จะทำเหมือนกันหมดกับผู้เข้าสอบทุกคน ผลต่างคือเงินที่ได้เมื่อต่อปีเท่านั้น.”
 
 
 
 
“เราจะได้รับเท่าไร?”
 
 
 
 
“เงินที่ได้ไม่ได้ขึ้นกับผลลัพท์และจ่ายแบบทั่วๆไปที่คิดว่าจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้ แต่เพื่อกำหนดเงินเราจะต้องรู้ว่าคุณมีความแข็งแกร่งมากน้อยเพียงไหน”
 
 
 
 
“หมายความว่าคุณต้องการยืนยันเลเวลสกิลและอุปกรณ์ของเรา?”
 
 
 
 
“ใช่.”
 
 
 
 
“งั้นก่อนที่มันจะจบเมื่อเราต้องลงนามในสัญญาเราจะต้องเปิดเผยข้อมูลทั้งหมดของเรา นี่ไม่ใช่สัญญาที่ไม่เป็นธรรมหรอ?เราไม่สามารถติดต่อศูนย์วิจัยของประเทศอื่นๆได้ดังนั้นเราจึงไม่รู้ว่าเงินที่เราจะได้สำหรับสัญญาแบบนี้คือเท่าไหร่.”
 
 
 
 
“ด้วยความนับถือเราไม่มีอะไรจะพูดนอกจากให้ไว้ใจเรา ถ้าเรามีความสัมพันธิ์ที่ดีกับผู้เข้าสอบของเรา เราต้องปฎิบัติต่อคุณอย่างถูกต้อง ถ้าเราทำไม่ได้เราจะสูญเสียคนที่มีพรสวรรค์ไปยังประเทศอื่นๆ.”
 
 
 
 
“หืมม…”
 
 
 
 
ผมรู้สึกว่าไว้ใจผู้หญิงคนนี้ได้ อา อาจจะเป็นเพราะว่าผมแพ้ทางผู้หญิงสวยๆ?
 
 
 
 
หลังจากที่ผมคิดผมพูด
 
 
 
 
“สำหรับตอนนี้สัญญาจะเป็น 1 ปี”
 
 
 
 
“คุณพูดว่า 1 ปี?”
 
 
 
 
“ใช่ หลังจาก 1 ปีแล้วถ้าคุณทำให้เราเชื่อถือได้ผมจะต่ออายุสัญญา”
 
 
 
 
“อืมม เงินเดือนสามารถคำนวนได้ใหม่ตามสกิลที่คุณมีอยู่ เราได้รับความช่วนเหลือกับฐัลบาลด้วยเช่นกันดังนั้นคุณจะต้องไม่ผิดหวัง.”
 
 
 
 
ผมมองรอบๆไปยังคนอื่น แฮซู,ยูนโฮและจุนชอยผงกหัว.
 
 
 
 
ผมคุยกับจีเฮ
 
 
 
 
“ตกลง”
 
 
 
 
จีเฮเอาปากกาและเอกสารออกมาจากกระเป๋าของเธอและแจกจ่ายให้กับเรา
 
 
 
 
“กรุณาเขียนสกิลและไอเทม พร้อมกับคาม่าของคุณ ด้วนเหตุผลเหล่านี้มันจะเป็นการกำหนดเงินเดือน.”
 
 
 
 
เราเริ่มเขียนมันลงไปในเอกสารของเรา
 
 
 
 
เรียกสปิริตเลเวล1,ปืนเวทย์มนต์,ลูกกระสุน,900คาม่า
 
 
 
 
จีเฮมองไปในสิ่งที่ผมเขียนและรู้สึกประหลาดใจก่อนจะถามผม
 
 
 
 
“เรียกสปิริต?”
 
 
 
 
“มีอะไรผิดปกติ?”
 
 
 
 
“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่เคยได้ยินกับผู้เข้าสอบว่ามีการเรียกสปิริต.”
 
 
 
 
“แล้วมันพิเศษหรือเปล่า?”
 
 
 
 
“ใช่ ผู้เข้าสอบมีสกิลที่ดีขึ้นหลังจากที่รู้จักที่นี่ แต่ยังไม่เคยมีผู้เข้าสอบที่มีสกิลหลักเป็นเรียกสปิริตมาก่อน ยิ่งคุณมีสกิลที่หายากแบบนี้ยิ่งเป็นสิ่งที่พวกเราต้องการ.”
 
 
 
 
“งั่นก็น่าโล่งใจ”
 
 
 
 
“แต่ คุณรู้ไหมว่า คุณเขียช่องคาม่าผิดว่ามันเป็น 900?”
 
 
 
 
“ไม่ 900คาม่าถูกต้องแล้ว.”
 
 
 
 
ใบหน้าของจีเฮกลับกลายเป็นประหลาดใจมากกว่า
 
 
 
 
“คุณหมายความว่าคุณได้รับ900คาม่าในการสอบครั้งที่สอง?”
 
 
 
 
“ใช่ ไอ้เทวดาสารเลวนั่นมันก็บอกว่านี่เป็นการบันทึกที่ดีที่สุดที่เคยมีมา แต่มันเป็นความจริง?”
 
 
 
 
“ใช่ ใช่ มันจะแตกต่างออกไปหากมันเป็นการสอบครั้งที่5 คุณน่าเหลือเชื่อมาก.”
 
 
 
 
การได้เห็นใบหน้าตกใจของเธอมันทำให้ผมรู้สึกดี มันเป็นประสบการณ์ที่ผมไม่เคยเจอมาตลอด29ปี.
 
 
 
 
มันไม่ได้เขียนอะไรมากมายนัก แฮซูและยูนโฮก็กลับไปเขียนมันต่อ แจฮีอ่านและไม่ได้ตอบสนอง แต่รู้สึกประหลาดใจกับจุนชอย.
 
 
 
 
“คุณจุนชอย คุณได้ให้ข้อมูลผิดๆหรือเปล่า?”
 
 
 
 
“ผมไม่ทำอย่างนั้น.”
 
 
 
 
“สำหรับคนที่ผ่านการสอบมาเพียง2ครั้ง คุณมีการควบคุมออร่าเลเวล4และความแข็งแรงทางกาบภาพปานกลางเลเวล1 มันเป็นไปไม่ได้…”
 
 
 
 
“แล้ว?”
 
 
 
 
การแสดงออกของจุนชอยเริ่มน่ากลัวขึ้น.
 
 
 
 
ผมรีบเข้ามาแทรกแซง
 
 
 
 
“เขาเคยเป็นนักสู้ที่มีฝีมือมาก่อนจริงๆ.”
 
 
 
 
“… เข้าใจแล้ว อย่างไรก็ตามฉันจะกลับมาหลังจากประเมิณเรียบร้อยแล้ว มันใช้เวลาไม่นานรอสักครู่”
 
 
 
 
จีเฮเอาเอกสารทั้งหมดที่เรากรอกไว้ในกระเป๋าและทิ้งเราไป.
 
 
 
 
“ฮยองคิดว่าจะได้เท่าไร?”
 
 
 
 
“ผมไม่สนเรื่องเงิน ผมพอใจกับการที่เขาช่วยให้เรารอดเท่านั้น.”
 
 
 
 
มันเป็นความหวังอย่างมากที่จะช่วยแฮซูที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย
 
 
 
 
“จริง ตอนนี้เราไม่จำเป็นต้องโลภ พวกเขาบอกว่าความสำคัญของเราคือการอยู่รอดเมื่อเห็นว่าพวกเราติดตั้งอย่างถูกวิธี มันจะช่วยเราได้อย่างมาก.”
 
 
 
 
จีเฮรู้เรื่องอารีน่ามากกว่าพวกเรา เธอมีแผนที่เต็มของอารีน่า ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างที่จะรู้เรื่องมากมาย
 
 
 
 
การประเมิณผลทำได้เร็วมาก
 
 
 
 
จีเฮกลับมากหลังจากไม่ถึง30นาทีและยื่นสัญญาให้กับพวกเราทั้ง4คน.
 
 
 
 
“คุณอ่านเงื่อนไขและเซ็นชื่อ เงินเดือนโดยรวมของจุนชอยและฮยอนโฮคือ60,000เหรียญขณะที่อีกสองคนได้30,000เหรียญ.
 
 
 
 
“60k?”
 
 
 
 
ผมประหลาดใจอย่างมากเงินเดือนได้มากกว่าที่ผมคิด.
 
 
 
 
จีเฮได้พูดในสิ่งที่ผมตกใจมากขึ้นไปอีก.
 
 
 
 
“คุณคิมฮยอนโฮคุณได้รับเงินเดือนที่สูงเนื่องจากคุณมีสกิลที่หายากอย่างมากและยังเป็นหัวหน้าทีมและคุณคังจุนชอยคุณได้รับการประเมิณที่60k นั่นก็เพราะว่าคุณมีความสามารถเท่ากับผู้เข้าสอบครั้งที่5-6รอบ.”
 
 
 
 
“งั้นข้อกำหนดบังคับที่เราต้องปฎิบัติตาม?”
 
 
 
 
“คุณจะต้องใช้คาม่าหลังจากที่ปรึกษากับศูนย์วิจัยแล้ว พร้อมกับของที่เราจะมอบให้กับเมไจในการเข้าไปทดสอบ พร้อมทั้งฝึนฝนตามตารางเวลา โดยไม่มีข้อแม้.”
 
 
 
 
“พูดได้ดี.”
 
 
 
 
ผมได้อ่านสัญญาแล้วและจีเฮก็พูดไม่ผิด.
 
 
 
 
หลังจากที่ผมอ่านสัญญาของทุกคน
 
 
 
 
และเราก็ได้ข้อสรุปเกี่ยวกับสัญญา
 
 
 
 
“ฉันขอแสดงความยินดีด้วยที่ผู้เข้าสอบทุกคนเข้าร่วมกับศูนย์วิจัย อารีน่า เกาหลี ฉันเป็นผู้จัดการในการวิจัยของทุกคน ชาจีเฮ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นคุณอาจต้องมาคุยกับฉัน.”
 
 
 
 
“ขอบคุณ.”
 
 
 
 
“ฉันจะมาเจอกันครั้งหน้า.”
 
 
 
 
เราได้อำลาครั้งสุดท้ายกับจีเฮ
 
 
 
 
ดังนั้นเราจึงได้เริ่มต้นการฝึกเต็มรูปแบบสำหรับการสอบของเรา
 
 
 
 
***
 
 
 
 
สิ่งแรกที่เราทำคือการสัมภาษณ์รายบุลคล
 
 
 
 
จีเฮได้เรียกเราเข้าไปทีละคนและสอบถามรายละเอียดการสอยที่ผ่านมาของเรา เธอขอคำอธิบายอย่างเต็มรูปแบบว่าเราผ่านการทดสอบครั้งแรกและครั้งที่สองมาได้อย่างไร
 
 
 
 
จุดมุ่งหมายและแนวโน้มในสไตล์ที่เราใช้ต่อสู้
 
 
 
 
ในฐานะที่ผมเป็นหัวหน้า ผมถูกเรียกสัมภาษณ์ก่อน.
 
 
 
 
ผมเปิดเผยความจริงทุกอย่างรวมทั้งการตายของปาร์คโกซาง
 
 
 
 
ผมไม่คิดว่าผมต้องซ่อนมัน
 
 
 
 
“ฉันจะสรุป ผู้เข้าสอบคุณคิมฮยอนโฮ คุณได้กำจัดผู้เข้าสอบที่จะข่มขืนเพือนและหัวหน้าลิงแดงถูกต้องไหม?”
 
 
 
 
“ใช่.”
 
 
 
 
เธอผงกหัวของเธอ
 
 
 
 
“ดีมาก ผู้เข้าสอบฮยอนโฮมีความสามารถมากกว่าที่ฉันคิด เหนือขึ้นไปอีกทีมของคุณยังมีคุงจุนชอย มีโอกาสมากที่ทีมคุณจะรอดได้ในระยะยาว.”
 
 
 
 
“ขอบคุณ แต่เกี่ยวกับการตายของโกซาง…”
 
 
 
 
“ไม่ต้องกังวล ไม่มีหลักฐานในการลงโทษสำหรับอารีน่าและคุณก็มีมาตรการที่ชัดเจนและเหมาะสม มีทีมจำนวนมากที่พังลงกับคนที่ทำตัวเหมือนเขา.”
 
 
 
 
เท่านี้ ภาระในวิญญาณของผมเกี่ยวกับการตายของโกซางก็หมดไป