ตอนที่แล้วตอนต่อไปChapter 28 Korean Arena Research Center (Part 2)
(TN: หลังจากที่ผมค้นหาจากวิกิและพบว่ารายได้เฉลี่ยที่เกาหลีปี2014อยู่ที่30,000เหรียญ ดังนั้นเงินเดือน60,000เหรียญค่อนข้างดี อย่างไรก็แล้วแต่ของที่เกาหลีก็ถูกเหมือนกัน)
หลังจากที่สัมภาษณ์รายบุคคลเสร็จสิ้น เราก็ได้ทำการทดสอบกายภาพต่อ จีเฮแนะนำว่าเราควรที่จะใช้คาม่าได้อย่างเหมาะสม
“โชคดีที่คุณฮยอนโฮมีร่างกายเท่ากับชายปกติที่มีสุขภาพดี.”
“นั่นมันคือควาโล่งใจ.”
ผมไม่มั่นใจว่าร่างกายของผมจะดี ดังนั้นผมจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ดูเหมือนว่าการเดินป่าทุกวันจะสร้างความแตกต่าง
“คุณฮยอนโฮ ฉันแนะนำว่าคุณควรจะใช้600คาม่าเพื่อให้ได้รับบัฟความแข็งแกร่งเลเวล4 ร่างกายของคุณมีความสำคัญอย่างยิ่งดังนั้นโปรดอ่านข้อมูลนี้.”
เธอเอากระดาษให้ผม.
-บัฟความแข็งแกร่งทางกายภาพ (สกิลรอง)
-ระดับแรก เลเวล 1: เท่ากับผู้ชายปกติที่มีสุขภาพดี. (-100)
-ระดับแรก เลเวล 2: เท่ากับชายหนุ่มที่แข็งแรง. (-150)
-ระดับแรก เลเวล 3: เท่ากับทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาแล้ว. (-200)
-ระดับแรก เลเวล 4: เท่ากับทหารเรือที่ฝึกในทะเล(นาวีซีล). (-250)
-ระดับแรก เลเวล 5: เท่ากับร่างกายที่ฝึกในอย่างหนัก/เพิ่มขึดจำกัดของมนุษย์. (-300)
จุนชอยก็เคยบอกว่าปานกลางมันก้าวไปถึงขั้นเหนือมนุษย์.
“ระดับแรกเลเวล4 เท่ากับนาวีซีล?”
“จริง.”
“ไม่มีการฝึกไหนที่ไม่ได้มาด้วยความยากลำบาก นี่มันของฟรี?!”
“ถึงมันจะฟรี แต่การเพิ่มระดับร่างกายอย่างฉับพลันนั้นมันคงยากที่จะควบคุม”
ผมเรียกกระดานของผมและใช่คาม่าในการรับรางวัลเป็นบัฟเพิ่มความแข็งแกร่งเลเวล4.
-บัฟเพิ่มความแข็งแกร่งกายภาพ (สกิลรอง): เสริมสร้างร่างกาย.
*ระดับแรกเลเวล 2: เท่ากับชายหนุ่มที่แข็งแรง. (-150)
“ผมเลือกเสริมร่างกายระดับแรกเลเวล 4.”
ขณะที่ผมพูด รายกายบนกระดานก็เปลี่ยนไป
-ความแข็งแกร่งกายภาพเลเวล4 ใช้ 600 คาม่า คุณต้องการเลือกหรือไม่?
-คาม่าคงเหลือ: +900
“เลือก.”
พลัก!
แสงสว่างออกมาจากกระดานและไหลผ่านเข้าสู่ตัวผม ผมรู้สึกได้เลยว่าร่างกายของผมกำลังบิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลง.
“หืม?!”
“ไม่จำเป็นต้องตกใจร่างกายของคุณกำลังเปลี่ยนไปเนื่องจากสกิล.”
เหมือนกับดินเหนียวที่กำลังถูกปั้นและดิ้นดุ๊กดิกในร่างกาย
หน้าท้องของผมหายไปแขนและขาของผมมั่นคง ในขณะที่ไขมันได้หายไปและกลายมาเป็นกล้ามเนื้อ.
ประมาณ1นาทีผ่านไป
การเปลี่ยนแปลงก็เสร็จสิ้น.
“ว้าว!”
ผมเห็นรูปร่างของผมและรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง นี่มันร่างกายผมจริงๆ?
ผมขยับแขนขาเล็กน้อยเพื่อดูรายละเอียด ผมยกเสื้อเพื่อดูลำตัวของผม
“ นี่ นี่มัน!”
ซิกแพ๊คในตำนาน! ไม่ใช่แค่แขนขาเท่านั้นที่เหี่ยวฟีบ แม้แต่ไขมันหน้าท้องที่พอมีนิดหน่อยและมันก็ไม่สวยพอที่จะอวดใครๆเขาได้(ลงพุง)
ไม่เพียงแค่นั้น.
ไหล่! ขาด้วย!
ไม่ใช่แค่กล้ามเนื้อที่ดีเท่านั้น แต่ตอนนี้ผมก็มีกล้ามเนื้อที่เรียบเนียนอยู่แล้ว
“เป็นไงบ้าง?”
ผมตื่นเต้นมากเมื่อมองไปที่ร่างกายของผมและผมก็ถามคำถามของผมกับจีเฮ เมื่อผมมานึกๆดูแล้ว ผมก็เกาหัว
“นี่เป็นสกิลที่น่าตื่นเต้นจริงๆ.”
“ไม่เพียงแค่ความแข็งแกร่งทางร่ายกายของคุณจะเพิ่ม แต่ความอดทนและความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อของคุณก็จะเพิ่มเป็นอย่างมาก.”
“ผมชอบแบบนี้จริงๆ ดังนั้นผมควรจะใช้อะไรกับคาม่าที่เหลือของผม?”
“มีเป็นสกิลรองที่คุณสามารถเรียนรู้ได้ด้วย100คาม่า.”
“มันคืออะไร?”
“มันเป็นสกิลที่เรียกว่าไกด์ คุณสามารถดูได้ด้วยกระดานของคุณ.”
ผมตรวจสอบสกิลที่เรียกว่าไกด์บนกระดานของผม
-ไกด์ (สกิลรอง): ให้ความรู้สึกเหมือนกับสัมผัสที่6 เพื่อค้าหาและจุดหมายปลายทางของคุณ.
*ระดับแรก เลเวล 1: การหาทิศทาง. (-100)
มีสกิลแบบนี้ด้วย?
“มันเป็นสกิลที่คนในทีมอย่างน้อยต้องมีหนึ่งคน คุณฮยอนโฮคุณเป็นหัวหน้าและคุณสามารถสอดแนมด้วยซิลด้วยการใช้ร่วมกันกับสกิลนี้มันจะได้รับประโยชน์อย่างมาก.”
“เข้าใจแล้ว.”
ผมยอมรับและเลือกสกิลนี้และก็เสียคาม่าไปอีก100ตอนนี้ผมเหลือ200คาม่าเท่านั้น.
“ดังนั้นผมจึงมีสกิลรองสกิลและไม่จำเป็นต้องเพิ่มสกิลหลักหรอ?”
“แม้ว่าคุณจะเพิ่มสกิลหลักเป็นเลเวล2หรือเลเวล3 มันก็ไม่ต่างกันมากเมื่อเทียบเลเวลต่อเลเวล ในตอนนี้การเพิ่มสกิลรองของคุณจะทำให้เกิดความแตกต่างมากกว่า ส่วนหหใญ่แล้วความแข็งแกร่งทางกายภาพและทิศทางเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”
“เข้าใจแล้ว.”
ผมตัดสินใจที่เชื่อใจจีเฮในฐานะผู้เชี่ยวชาญ
“แล้วจะทำอย่างไรกับคาม่าที่เหลืออีก200?”
“นั่นเราจำเป็นต้องทดลองกับผู้เชียวชาญคนอื่นและเราต้องการเวลา.”
“ทดลอง?”
“เรากำลังมองหาทางเลือกที่ดีที่สุดดังนั้นวางใจเราและรอ.”
“เราหล่ะผมจะทำแบบนั้น.”
“ใช่ หนังสือเล่มนี้ด้วย.”
จีเฮมอบหนังสือที่หนามาก
“มันเป็นข้อมูลที่เกี่ยวกับอารีน่าโปรดอ่านมันทั้งหมด”
“ตกลง การฝึกซ้อมเริ่มเมื่อไหร่?”
“ในตอนนี้คุณยังไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อม”
“หืมม?”
ผมไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อมจริงดิ?
จีเฮพูดราวกับรู้ว่าผมสงสัย.
“คุณฮยอนโฮ ไม่มีส่วนไหนที่คุณต้องการปรับปรุงในระยะสั้นนี้ คุณสามารถที่จะอยู่รอดได้ด้วยของคุณเองและคุณยังยิงเป้าหมาย 100 ทั้ง 100 ได้โดยไม่ต้องมองเป้าหมายและสามารถใช้ประโยชน์จากสปิริตของคุณได้ดีมาก”
“…”
“แน่นอนถ้าเราคิดได้ว่าคุณควรจะฝึงสปิริตได้อย่างไรเราจะแนะนำคุณทันที แต่ตอนนี้การพักผ่อน14วันคือสิ่งที่ดีที่สุด.”
“เหมือกับคนอื่นๆในสมาชิกด้วยหรือเปล่า?”
“จุนซังก็ไม่จำเป็นต้องฝึกซ้อมเหมือนกัน ศิลปะการต่อสู้ของเขาเป็นของจริงทีมเราต้องเรียนรู้จากเขาเหมือนกัน.”
“ก็จริง…”
ชายคนนั้นแข็งแกร่งเหมือนับสัตว์ประหลาดและยังมีศิลปะการต่อสู้มันเป็นการลงตัวอย่างสมบูรณ์?
“แต่แฮซูและยูนโฮจะอยู่ที่นี่และฝึกซ้อมเป็นเวลา14วัน.”
“ที่นี่?”
“ใช่. พวกเขาทั้งสองมีความบกพร่องทางสกิลและที่สำคัญพวกเขาต้องได้รับการฝึกพิเศษ แน่นอนว่าเราต้องให้เขาพักผ่อนก่อนการสอบ1-2วัน.”
ผมกังวลเกี่ยวกับแฮซู เธอมีแค่ดาบและคาม่า150เท่านั้น เธอจะสามารถฝึกฝนได้มากน้อยแค่ไหนกันนะ?
“งั้นจุนซังและผมก็กลับบ้านได้?”
“จุนซังไม่มีสถานที่จะไปเพราะงั้นเขาจึงอยู่ที่นี่ เราสามารถปกป้องคุณและไปส่งด้วยเฮลิคอปเตอร์พร้อมกับรถรับส่งไปยังบ้านของคุณ”
***
ผมนั่งเฮลิคอปเตอร์ต่อด้วยEqqusและเมื่อไปถึงบ้านมันก็เป็นเวลา 19.00 น. ผมกลับมาและอาบน้ำอีกครั้ง เอาชนะความกลัวและมีความสุขเมื่อผมตรวจสอบร่างกายของผม ถ้าฮยอนจีเห็นเธอคงประลาดใจมาก เธอมักจะล้อผมว่าเป็นปลาแอนโชวี่*ผมจะทำให้เธอช๊อคเมื่อเจอกล้ามท้องช๊อคโกแลต*ของโอปป้าคนนี้…จริงๆแล้วก็ดูเหมือนจะผิดวิสัยเกี่ยวกับนิสัยประหลาด ของน้องสาว?
(TN: because anchovies are skinny and weak like he used to be.)
(TN: as in his abs look like the squares on a bar of chocolate)
หลังจากอาบน้ำแล้วผมยังพบว่ากล้ามหน้าท้องของผมยังอยู่ ผมเลยเดินๆไปรอบๆบ้านโดยไม่ใส่เสื้อ ผมหัวเราะคิกคักอยู่หน้ากระจกคนเดียวและใส่กางเกงยีนส์ตัวเดียวและเดินแบบนายแบบ อ่าผมมีความสุข.
‘ฉันควรทดสอบว่ามันดีแค่ไหน’
ก่อนอื่นเลยก็วิดพื้นเบาๆ
‘สักพัน ฉันคิดว่าทำถึงพันได้!’
ผมไม่หอบหลังจากมันผ่านไป50ครั้งมือของผมยังอยู่ในท่าพักและพยายามทำต่อไป ยังไงมันก็เวิร์ค! นั่นคือทั้งหมด? ผมประสำเร็จในการวิดพื้นด้วย2นิ้ว.
“ซิล นี่มันไม่ได้เท่เกินไปใช่มั๊ย?”
-เมี๊ยว!
เสียงที่น่ารักและพยักหน้าของเธอด้วยความตื่นเต้น.
ความจริงแล้วสปิริตยังมีสายตาที่เยี่ยม
ใช่ แน่นอน ผมแน่ใจว่าเธอไม่ได้พยักหน้าเพียงเพราะว่าผมเป็นเจ้านายเธอ ผมพอใจมากและร่างกายของผมก็มั่นคง
‘นาวีซิลที่ผ่านการฝึกฝนพิเศษ ร่างกายของพวกเขาแต่ละคนเป็นแบบนี้ทั้งนั้นเลย? พวกเขาน่านับถือจริงๆ.’
ผมเกือบรู้สึกเหมือนเป็นขโมยเพราะว่าร่างกายนี้ได้มีฟรี มันเหมือนกับไม่ได้เป็นการออกกำลังกายเหมือนกับวันที่ผ่านมา.
ปิ๊บๆๆๆ-
เสียงจากที่ใส่รหัสหน้าประตูและมันก็เปิดขึ้น
“ลูกชาย เธออยู่ในบ้าน!”
‘โอว นั่นแม่นิ.’
ผมรีบขึ้นไปอย่างเร็ว.
“แม่ขายไก่ทอดหมดแล้ว?”
“ไม่…”
“หืม? มันถึงจุดอิ่มตัวหรอ?”
“มันเพิ่งเปิดได้ไม่กี่ชั่วโมง แต่เราก็ต้องยกเลิกมีคนขโมยเครื่องปรุงของเรา ฉันอารมณ์เสีย.”
“…เหมือนกับไฟ ผมปลื้มเพราะว่าผมเป็นลูกแม่.”
“55+ ลูกชาย ควรรีบออกไปทำงานที่ร้านเราเร็วๆนะ.”
“มันจะเริ่มเดือนหน้า.”
ตอนนี้ผมไม่ได้ว่างงานอีกแล้ว ตอนนี้ผมเป็นผู้ที่มีรายได้สูงถึง60,000เหรียญต่อเดือน แต่มันจะอธิบายอย่างไรดี?
‘แม่เราต้องเสียใจมากแน่ๆเมื่อบอกว่าเราไปทำงานไม่ได้เพราะว่าเราได้ถูกจ้างทำงานแล้ว.’
แม่รู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าลูกชายของเธอจะมาช่วยร้าน.
เธอจะต้องเสียใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเราต้องห่างกันเพราะงาน
‘ตอนนี้ฉันต้องเก็บเป็นความลับ.’
ผมตัดสินใจจะบอกเธอเมื่อผ่านการสอบรอบ3 ครู่ต่อมาก็เป็นนูน่าที่เข้ามาในบ้าน เธอต้องส่งแม่ก่อนที่จะไปจอดที่ลานจอดรถ.
ทันทีที่เข้าบ้าน ด้วยตาที่แหลมคมของเธอก็มองไปรอบๆบ้าน.
“ฮยอนจีอยู่ที่ไหน?”
“ไม่ได้อยู่ที่นี่.”
ตอนนี้ก็เป็นเวลา 22.00น.และฮยอนจีก็ยังไม่กลับบ้าน
“เธอไม่ได้โทรศัพท์มาบอกหรือส่งข้อความมาสักอย่าง.”
ไม่มีทาง?
“เธอไปที่คลับอีกแล้ว?”
แม่ถามตรงๆ
ขณะนี้สายตาของนูน่ากลายเป็นหนาวเย็น
“ขณะที่โทอิค 400 คะแนน เธอไปที่คลับแทนที่จะกลับมาที่บ้าน?”
โออิค400คะแนน? ผมแทบจะอ๊วกเป็นเลือด.
นั่นเป็นรายละเอียดของนักศึกษามหาลัยที่กำลังจะจบหรือ?
(TN: จากวิกิ: การสอบภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารระดับประเทศ [The Test of English for International Communication]หรือ (TOEIC) คือ “คือการออกแบบภาษาอังกฤษที่จำเป็นต้องใช้ในชีวิตประจำวันของคนที่จะทำงานที่มีค่างชาติอยู่ด้วย.” โดยทั่วไปแล้วนายจ้างจะตรวจสอบเพื่อที่จะทำงานในเกาหลีคือ 990 คะแนน.)
ทนายอายุ 33 ปี กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและมองมาที่ผม
“คิมฮยอนโฮ!”
“ท-ทะ-ทำไม?”
ผมรู้สึกถึงสายตาที่หนาวเย็นไปสุดขั้วหัวใจกำลังมองมาที่ผม
“ออกไปหาเธอเดี๋ยวนี้.”
“ผมจะไปหาเธอที่ไหน?”
“หาเธอ เจ้าคนว่างงาน.”
“คร้าฟ มาดาม.”
มันเหมือนปฎิกิริยาที่ผมมักจะใช้เมื่อผมคุยกับแม่ของผมที่ออกมาจากปากผม ผมรีบใส่เสื้อผ้าและวิ่งออกจากบ้าน.
ผมออกจากอพาร์ตเม้นในตอนกลางคืนและผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร ฮยอนตีทำบ้าอะไรของเธอ มันไม่เหมือนกับตัวเธอปกติ ผมมั่นใจ.
‘เธอปิดโทรศัทพ์ของเธอ แสดงว่าเธออยู่ที่พับไม่ก็คลับ มันเป็นวันธรรมดาและออกไปเที่ยวหลังจากที่เธอไปโรงเรียน นั่นหมายความว่าเธอไม่ได้ไปที่ฮงแดหรือกังนัม.’
มีคลับเดียวในชอยนัน แต่มีผับมากมาย
(คลับก็เหมือนกับร้านนั่งชิวที่ขายอาหารมากกว่าเหล้า ส่วนผับก็เป็นสถานที่ๆมีแสงสีไม่มีอาหารเท่าไรและมีแต่เหล้าเป็นหลัก.)
อย่างไรก็ตามผมจะรู้ได้ยังไงว่าฮยอนจีอยู่ที่ไหน…
‘หืม?’
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่าถ้าผมไปทางขวาผมจะสามารถหาฮยอนจีเจอได้.
ผมคิดถึงสกิลรองของผม ไกด์.
‘ใช่ ด้วยสกิลนี้ ผมสามารถหาเธอเจอได้!’
มันเป็นทิศทางที่คลุมเครือเท่านั้น แต่ด้วยสกิลนี้และแอพฯแผนที่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นไปได้.
ผมเปิดโทรศัทพ์และเข้าแอฟฯแผนที่และเงยหน้ามองคลับและผับในชอยนัน ทิศทางความรู้สึกของผมมี6แห่งอยู่แถวๆนั้น โชคดีที่มันอยู่ใกล้ๆกับที่นี่.
‘ok งั้นก็เหลือแค่รอ ฮยอนจี.’
ผมเรียกแท๊กซี่และมุ่งหน้าไปที่ญี่ปุ่น.
***
ผมมาถึงหน้าคลับและผมรู้สึกได้ว่าฮยอนจีอยู่ข้างใน.
‘นี่มัน’
ผมออกจากรถแท๊กซี่และมุ่งหน้าไปที่คลับ
ผมถอดโค๊ทของผม แต่เนื่องจากมันเป็นวันธรรมดา ผมสามารถเข้าได้โดยไม่ต้องกังวล
มีเสียงตนตรีโจมตีเข้ามาในหูผม ไอ้ดีเจคนนั้นต้องเป็นคนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินอย่างแน่นอน.
มีคนเต้นไม่มากเท่าที่ผมคิด.
ผมหาฮยอนจีในฝูงชนแต่ก็ไม่เห็นเธอ มีแต่คนที่เต้นท่าทางแปลกๆเต็มไปหมด.
‘บางทีด้วยวิธีนี้?’
สกิลไกด์นำทางไปทางซ้าย.
เป็นห้องต่างหากที่มีการจับกลุ่มด้วยกัน บางที…แต่เธอกำลังดื่มอยู่กับผู้ชายในห้องนี้?
‘นี่โทอิค400คะแนน!’
เมื่อผมเดินไปยังทิศทางนั้น.
ผมมองไปรอบๆและความรู้สึกของผมก็รุนแรงออกมาจากหนึ่ง.
‘นี่ไง.’
ผมเปิดประตูและเข้าไปข้างใน
เมื่อผมเข้าไปข้างในก็เห็นผู้ชายและผู้หญิงก็เอียงหัวมองหาผม ชาย3หญิง3 ในหมู่พวกเขาแน่นอนว่าต้องมีฮยอนจี.
“โอ้ โอ…โอปป้า?”
ตาของฮยอนจีทั้งสองข้างกลมเหมือนกระต่าย
“ไปเถอะ เธอคิดว่าไง”
“นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?”
“นูน่าส่งฉันมาที่นี่ นั่นคือเหตุผลที่ฉันมารับ.”
“อั…อันนิ?”
เสียงของฮอยนจีเริ่มสั่นด้วยความกลัว
“เขาเป็นใคร?”
“น่าจะเป็นโอปป้าของฮยอนจี.”
หญิงสาวเริ่มกระซิลกระซาบและฝ่ายชายจ้องมองมาที่ผมและฮยอนจีด้วยใบหน้าว่างเปล่า
ผมถอนหายใจและและแสดงกิริยา
“เร็วเข้า เธอคิดว่าจะเข้าคลับด้วยคะแนนโทอิคเท่านี้อะหรอ?
“ฮี๋..”
“…”
ฮยอนจีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและลุกออกจากที่นั่ง เธอคว้ากระเป๋าของเธอและลุกออกมาอย่างเชื่อฟัง เธอจะต้องเจอกับความน่ากลัวของนูน่า