ตอนที่แล้วตอนต่อไปเวลาผ่านไปเรื่อยๆ และในชั่วพริบตา ชั่วเวลาหลายเดือนได้ผ่านไป ต้นไม้ต้นใหม่หลายต้นในเมืองวูซานเริ่มแตกหน่อ ทั่วทั้งพื้นที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของฤดูใบไม้ผลิต
ภายใต้ต้นสน
‘เลนลี’นั่งขัดสมาธิอยู่ในห้วงสมาธิ ‘เลนลี’สามารถรับรู้ถึงจุดแสงสีน้ำตายและสีเขียวได้อย่างชัดเจน จุดแสงจำนวนมากๆหมุนวนแล้วเข้ามาสู่ในร่างกายของเขาเรื่อยๆ ผ่านทางแขนขาและเข้ามายังข้อกระดูกต่างๆของเขา เปลี่ยนเส้นเอ็นล้างไขกระดูกและถูกเก็บไว้ตรงกลางจุดตันเถียงในหน้าอกของเขา
ในกึงกลางจุดตันเถียงของเขา มีควันหมอกสีน้ำตาลผสมกับควันหมอกสีเขียว
หมอกสีน้ำตายคือพลังเวทธาตุดิน ขณะที่หมอกสีเขียวคือพลังเวทธาตุลม
“ฮู—“
ค่อยๆปล่อยลมหายใจออก ‘เลนลี’ด้ออกจากห้วงสมาธิ
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ ที่สวมใส่ชุดคลุมสีขาวพระจันทร์ ได้นั่งขัดสมาธิข้างๆ’เลนลี’ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาราวกับเขากำลังมีความสุขกับสิ่งที่อยู่รอบๆ พอเห็น’เลนลี’ลืมตาขึ้น เขาหัวเราะ
“เลนลี พรุ่งนี้ หนูก็จะไปยังสถาบันเอิร์นแล้ว หนูยังคงฝึกอย่างหนักในวันนี้อีกหรอ?”
ริมฝีปากของ’เลนลี’เผยรอยยิ้มออกมา
“ปู่ด็อกริงโคเวิร์ท ผมคิดว่าปู่คือคนที่บอกเองนะฮะว่า นักสู้ที่แข็งแกร่งจำเป็นต้องฝึกอย่างหนักทุกๆวัน ไม่มีเวลาพักผ่อนแม้แต่ชั่วขณะเดียว เพียงแค่การฝึกช่วงเวลานานเท่านั้นจะสามารถทำให้มีพลังที่น่าประหลาดใจได้”
“เด็กน้อยเอ่ย แล้วตอนนี้ หนูกำลังจะสอนปู่นะหรอ?”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’หัวเราะขณะกำลังบ่น
“อิอิ”
‘เลนลี’หัวเราะอย่างร่าเริง
“วู้บบ!”
เงาสีดำจากที่ไกลออกไปพุ่งแวบมาหาเขา ปรากฏกายขึ้นบนไหลของ’เลนลี’เพียงชั่วพริบตา นี้คือชาโดว์เมาส์ หนูปิ๊เอาตัวพิง’เลนลี’ ขณะที่ทำท่าเคี้ยวปากของมัน และชี้ไปที่สัตว์ป่าที่ตายแล้ว
จากการมอง’สีหน้า’ของหนูปิ๊ ‘เลนลี’รู้ว่ามันต้องการอะไร
“แกต้องการให้ผมปรุงมันให้?”
ขณะที่เขากำลังพูด ‘เลนลี’หัวเราะ
หนูปิ๊พยักหน้าซ้ำๆ
“เลนลี..”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ที่อยู่ข้างๆสื่อสารทางจิตใจกับเขา
“ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อยนี้ค่อนข้างแปลกประหลาด มันได้ผ่านมาหลายเดือนได้ แต่ดูจากรูปร่างของมัน แทบราวกับว่ามันไม่ได้โตขึ้นเลยสักนิดเดียว สำหรับทารกชาโดว์เมาส์ อัตราการเติมโตในช่วงก่อนวัยเด็กควรจะต้องเห็นได้อย่างค่อนข้างชัดเจน”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันละฮะ”
‘เลนลี’ส่ายหัวของเขา
ถึงแม้ ชาโดว์เมาส์ หนูปิ๊ ขนาดจะไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่ความเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นอย่างสังเกตได้
“มันแปลกมากจริงๆ”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ มองที่หนูปิ๊ ถึงตอนนี้ หนูปิ๊ก็ยังไม่รู้ว่าจิตวิญญาณสปิริต กำลังพูดคุยเพื่อประเมินมันอยู่ทางจิตใจ
“มันสายมากแล้ว อีกสักพัก ผมต้องเริ่มการฝึกสำหรับนักรบละ”
‘เลนลี’ลุกขึ้น และหยิบกระต่ายป่าขณะที่เขาเริ่มลงไปจากภูเขา ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ลอยอยู่ข้างๆเขา พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดี
“เลนลี ในอนาคต หนูจะเป็นเมกัส ทำไมหนูยังคงฝึกฝนเกี่ยวกับนักรบอยู่ละ?”
‘เลนลี’หัวเราะ
“ปู่ด็อกริง ผมได้รู้มาว่าการฝึกของนักรบสามารถเพิ่มความทนทานของผม และด้วยการเพิ่มความทนทานนี้ คุณภาพสปิริตของผมก็สามารถเพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน”
“แน่นอนว่าปู่ก็รู้”
‘ด็อกริงโคเวิร์ท’บอกอย่างไม่พอใจ
“แต่การฝึกแบบธรรมดานี้จะเทียบเท่ากับห้วงสมาธิในเรื่องความเร็วในการพัฒนาคุณภาพจิตวิญญาณได้อย่างไร”
‘เลนลี’หยุดชะงัดและไม่พูดอะไร
ขณะที่การฝึกของนักรบมันเป็นเรื่องจริงที่ทำให้คนนั้นเพิ่มคุณภาพสปิริตได้ แต่นั่นมันไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง
เหตุผลที่แท้จริงที่’เลนลี’ยังคงฝึกเกี่ยวกับด้านนักรบคือสิ่งนี้
“ในอนาคต ถ้าแต่ผมมีโอกาสที่จะได้ดื่มเลือดมังกรสดๆ ผมก็จะสามารถที่จะฝึกตามคำภีร์ลับการฝึกเลือดมังกรได้ ผมจำเป็นต้องฝึกร่างกายของผมต่อไป ร่างกายก็เปรียบเสมือนขวดเปล่า ขณะที่ลมปราณเปรียบดังไวน์ ร่างกายเป็นสิ่งที่จำเป็นมากๆ ยิ่งผมเริ่มสามารถพัฒนาพื้นฐานร่างกายเร็วเท่าไร ในอนาคต มันจะช่วยให้การพัฒนาเมื่อผมเรียนคำภีร์ลับการฝึกเลือดมังกรเร็วขึ้นเท่านั้น”
เวลาส่วนใหญ่เขาจะใช้ในห้วงสมาธิ เพื่อฝึกฝนคุณภาพสปิริตของเขา
แต่การใช้เวลาจำนวนมากในการฝึกฝนคุณภาพสปิริตเป็นสิ่งที่เหนื่อยมาก การฝึกนักรบใช้เพื่อเป็นการพักผ่อน และป็นการออกกำลังกายทางเลือกหนึ่ง
………
เช้าวันถัดไป ชาวบ้านทั้งหมดในเมืองวูซานรวมกันที่ถนนสายหลักในเมือง ด้วยจุดประสงของทุกคนคือรอส่ง’เลนลี’ มันเป็นสิ่งที่สุดยอดอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆสำหรับเมืองวูซาน ที่สร้างสามารถสร้างเมกัสผู้ซึ่งได้เข้าร่วมสถาบันเอิร์น
ในแต่ละปี สถาบันเอิร์นรับนักเรียนแค่หลักร้อยจากทั่วทั้งทวีปยูแลน
ในตอนนี้ ‘เลนลี’ยังคงอยู่ในคฤหาสน์พรรคบารุ๊ค ขณะที่’ฮิลแมน’และคนอื่นๆทั้งหมดอยู่ข้างนอก คนที่อยู่ในคฤหาสมีเพียงแค่ ‘ฮ็อก’ ‘เลนลี’ ‘วาร์ตอน’ตัวจ้อย และพ่อบ้าน’ไฮริ’
“เลนลี วันนี้ ลูกจะไปที่สถาบันเอิร์น และเป็นนักเรียนของสถาบันเอิร์นอย่างเป็นทางการ เมื่อลูกจบจากสถาบันเอิร์น ลูกจะเป็นเมกัสที่ทรงพลัง ก่อนที่ลูกจะไปจากที่นี้ พ่อของลูกอยากจะบอกลูกว่า….”
ในวันสุดท้าย ‘ฮ็อก’มีสิ่งต่างๆอยู่เต็มอกที่เขาอยากจะบอก’เลนลี’
แต่หลังจากการขาดช่วงคำพูดเป็นเวลานาน ‘ฮ็อก’เพียงแค่พูดประโยคง่ายๆไม่กี่ประโยค
“เลนลี จำไว้นะลูก ความปราถนาอันรุ่มร้อนที่ผู้อาวุโสของพรรคบารุ๊คได้มีมาเป็นช่วงเวลาร้อยๆปี และจดจำความรู้สึกที่ถูกเหยียดหยามของพรรคบารุ๊ค!”
สีหน้าของ’ฮ็อก’เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวเล็กน้อย
“เมื่อลูกเรียนจบ อย่างต่ำลูกจะเป็นเมกัสระดับหก ถ้าคุณพยายามอย่างหนัก และฝึกฝนอย่างหนัก มันจะไม่ใช่เรื่องยากในการเป็นเมกัสระดับเจ็ด และลูกก็ยังคงเป็นเมกัสที่มีธาตุสองธาตุ! เมกัสสองธาตุระดับเจ็ดจะเป็นกำลังสำคัญของอาณาจักรเฟนเลียอย่างแน่นอน ในอนาคต ลูกจะต้องมีความสามารถในการนำสมบัติโบราณของพรรคของเรากลับคืนมาอย่างแน่นอน แต่ถ้าลูกไม่ยอมทำมัน ถึงแม้พ่อจะต้องตาย พ่อก็จะไม่มีวันไม่ยกโทษให้ลูก!”
แววตาที่พร้อมตายได้ทุกเมื่อจับจ้องไปยัง’เลนลี’อย่างแน่วแน่
“ถึงแม้พ่อจะต้องตาย พ่อก็จะไม่มีวันยกโทษให้ลูก!”
คำคำนี้ทำให้หัวใจของ’เลนลี’สั่นกลั่ว
นี้คือคำบอกกล่าวที่พอของเขาให้เขาขณะที่จากกัน
“พ่อฮะ ไม่ต้องกำวล ขอสาบานว่า ตลอดชีวิตที่ผมมีชีวิตอยู่ ผมจะรับรองว่ามรดกโบราณของพรรคบารุ๊คของเราจะกลับคืนสู่พวกเรา!”
‘เลนลี’ให้คำสัญญาณ เมื่อเห็นแววตาของพ่อของเขาที่จับจ้องอย่างแรงกล้า ตาของเก็เต็มไปด้วยการตัดสินใจอันแน่วแน่เช่นกัน
ตาของ’ฮ็อก’เริ่มส่องประกาย และเขาวางมือบนไหล่ของ’เลนลี’ เกิดเสียงตบบ่า ที่ทรงพลัง
“พ่อเชื่อในตัวลูกชายของพ่อ!”
….
บนถนนที่ออกไปทางตะวันออกของเมืองวูซาน ‘เลนลี’หันไปมองหน้าครอบครัวเป็นร้อยๆที่ได้มาคอยส่งเขา ในนั้นประกอบด้วย พ่อของของ ‘ฮ็อก’ และน้องชายคนเล็ก’วาร์ตูน’ยืนอยู่ข้างหน้า
“ปี่ชายย บ๊ะบายยย บ๊ะบายน้า!”
‘วาร์ตอน’ตัวจ้อยโบกมือเต็มที่
เห็นพ่อของเขา และน้องชายของเขา ‘เลนลี’ก็โบกมือด้วยเช่นกัน ตาของเขาเริ่มกลายเป็นสีแดง
“พ่อ วาร์ตอน”
หัวใจของ’เลนลี’เต็มไปด้วยความรู้สึกโหยหา
ตั้งแต่ที่เขาเกิดมา ‘เลนลี’ไม่เคยจากบ้านไปเป็นชั่วเวลานานๆ แต่เวลานี้ เขาจะต้องจากไปอย่างยาวนานนัก ในตอนนี้ ชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊เกาะอย่างเชื่อฟังอยู่บนไหล่ของ’เลนลี’ ไม่ส่งเสียงใดๆ ราวกับว่ามันรับรู้ความคิดของ’เลนลี’ได้ ‘ด็อกริงโคเวิร์ท’ที่อยู่ใกล้ ในรูปร่างของจิตวิญญาณสปิริต ก็มองให้กำลังใจ’เลนลี’
“เลนลี ไปได้แล้ว”
‘ฮิลแมน’บอก ‘ฮิลแมน’เป็นคนคอยคุ้มกัน’เลนลี’ไปยังโรงเรียน ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดหากเกิดเหตุการณ์ที่เขาจะพบกับโจรผู้ร้าย
‘เลนลี’มองครั้งสุดท้ายอย่างไม่เต็มใจไปหาครอบครัวของเขา และในที่สุดก็บังคับตัวตัวเองให้หันจากไป เพื่อเริ่มเดินทางตรงไปยังสถาบันเอิร์น
“ลาก่อน ครอบครัวของผม ลาก่อน บ้านของผม”
ปฏิทินยูแลน ปี 9991 เด็กเก้าขวบ’เลนลี’ ตามด้วยชาโดว์เมาส์ตัวจ้อย หนูปิ๊ และ กัปตันของพรรคบารุ๊ค ‘ฮิลแมน’ ได้จากเมืองวูซานไป
ปล.ครบแล้วครับ 7 ตอนพยายามลงติดต่อกันทุกวันจะได้ไม่ค้างกันเน้อ
ปล2.ผมไม่ได้บอกนะครับว่าตอนที่ลงเป็นตอนแถม และผมก็ไม่ได้บอกว่าโปรเจคเสร็จแล้ว
ปล3.เพราะฉะนั้นตอนที่ลงเป็นตอนล่วงหน้านะครับ เพราะทำโปรเจคคงไม่ว่างมาลงแล้ว แล้วเจอกันใหม่ครับ อีก 1-2 อาทิตย์หน้า ลาก่อนนน (ทำท่าโบกมือแบบเลนลี แล้วเดินจากไป)ที่มา: