ตอนที่แล้วตอนต่อไปภายในห้องแสดง Proulx เพลงที่ไพเราะล่องลอยผ่านทั่วทุกคนในที่นี้ ผู้แวะชมตรวจสอบรูปสลักอย่างเงียบเชียบทีละรูป
ห้องแสดงแบ่งออกเป็นห้องหลัก ห้องระดับผู้เชี่ยวชาญ และห้องระดับมาสเตอร์
ห้องหลักมีพื้นที่มากที่สุดและยังมีผลงานมากที่สุด ทางมุมตะวันออกเฉียงเหนือของห้องแสดงนี้ มีผลงานสามชิ้น ทั้งสามล้วนมีออร่าเฉพาะตัว ใครก็ตามที่ใช้เวลาศึกษาศิลปะแห่งการแกะสลักจะสัมผัสออร่าได้ทันที
แต่มีผลงานมากกว่าหนึ่งหมื่นชิ้นในห้องแสดงนี้ และรูปสลักทั้งสามนี้ก็เหมือนกับเข็มที่ซ่อนอยู่ในมหาสมุทร มันยากเหลือเกินที่จะมีคนสนใจพวกมัน
“รูปสลักส่วนมากให้ความรู้สึกกลวงโบ๋ พวกมันมีรูปร่างแต่ไม่มีจิตวิญญาณ”
‘เคาท์จูนัว’ ผู้มีอายุ 180 ปี เดินช้าภายในห้องโถงหลัก สายตาของเขามองผ่านรูปสลักแว่บหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนไปรูปอื่น ‘เคาท์จูนัว’ไม่มีงานอดิเรกอื่นใด สิ่งเดียวที่เขาชอบคือรูปสลัก ทุกๆวัน เขาใช้เวลาช่วงเช้าเดินเล่นในห้องแสดง Proulx
แต่ภายในห้องแสดงหลัก มีงานสลักไม่กี่ชิ้นที่ดึงดูดความสนใจของ’เคาท์จูนัว’ได้
“ท่านเคาท์ มีงานสลักที่ท่านชื่นชอบบ้างหรือไม่”
พนักงานสาวสวยข้างๆเขาพูดกับเขา เป็นเพราะว่า’เคาท์จูนัว’มาที่นี่ทุกๆเช้า พนักงานทุกคนที่ทำงานที่นี่จึงคุ้นเคยกับเขาดี
‘เคาท์จูนัว’ส่ายหัวและหัวเราะ
“ยังไม่เจอเลย”
“ท่านเคาท์ คุณภาพรูปสลักของที่นี่ด้อยกว่าที่ห้องผู้เชี่ยวชาญและห้องปรมาจารย์มาก ทำไมท่านใช้เวลาทุกๆเช้าที่นี่ล่ะคะ”
พนักงานสาวถามอย่างสงสัย
‘เคาท์จูนัว’ตั้งใจหัวเราะอย่างลี้ลับ
“เธอไม่เข้าใจหรอก มีรูปสลักมากมายมหาศาลในห้องหลักนี้ บางทีอาจมีงานดีๆซ่อนอยู่ ความรู้สึกของการค้นพบทองในบึงโคลนนั้นยอดเยี่ยมมาก”
“โอ้?”
พนักงานมองที่’เคาท์จูนัว’อย่างฉงน
‘เคาท์จูนัว’ไม่อธิบายอะไรอีก เขาประเมินรูปสลักต่ออย่างไม่หยุด แต่เมื่อเขามาถึงรูปสลักทั้งสามที่สร้างโดย’ลินเล’ ตาของเขาเบิกโพลง จากการประเมินงานสลักมามากกว่าศตวรรษ เขาสามารถแยกแยะได้ทันทีว่ารูปสลักสามชิ้นนี้พิเศษ
“เยือกเย็น เป็นธรรมชาติ หยิ่งผยอง และสันโดษ…”
‘เคาท์จูนัว’ชื่นชมอย่างช่วยไม่ได้
คำว่า ‘แก่นแท้’ สำหรับงานศิลป์ที่จัดว่าเป็นงานที่ ‘ดี’ มันมักจะมีแก่นที่พิเศษ จากการมองครั้งเดียว ‘เคาท์จูนัว’บอกได้ว่างานสามชิ้นนี้มีออร่าที่เยือกเย็น หยิ่งผยอง และสันโดษ มันเป็นออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ซึ่งสามารถหยุดการก้าวเดินของ’เคาท์จูนัว’ได้
“มานี่ซิแล้วช่วยฉันประมูลที สำหรับงานสามชิ้นนี้ ฉันประมูลชิ้นละหนึ่งร้อยเหรียญทอง”
‘เคาท์จูนัว’บอกพนักงานสาว
พนักงานสาวยิ้มกว้างและดึงสมุดบันทึกออกมาทันที หลังจากเขียนจำนวนที่เสนอมาของรูปสลักแต่ละชิ้น เธอนำกระดาษทั้งสามชิ้นวางไว้ข้างๆรูปสลัก แต่ละชิ้นเขียนว่า ‘หนึ่งร้อยเหรียญทอง’
ขณะที่พนักงานสาวกำลังทำงานของเธอ ‘เคาท์จูนัว’ก็พิจารณางานทั้งสามต่อ
“รอเดี๋ยว!”
ดวงตาอันลึกลับของ’จูนัว’เบิกกว้างอีกครั้งและจ้องที่รูปสลัก ‘มังกรลมกลด’ [Velocidragon]
“เป็นไปได้อย่างไรที่เกล็ดอันน่าสะพรึงกลัวบนหลังของมังกรลมกลด มีลักษณะเดียวกันกับลายที่ขา ยังกับว่ามันเป็นส่วนเดียวกัน? พูดกันตามหลักเหตุผล ส่วนของเกล็ดอันน่าเกรงขามควรถูกสลักโดยสิ่วผีเสื้อ ขณะที่ส่วนขาควรถูกสลักจากสิ่วตรง ไม่ว่าจะระมัดระวังแค่ไหน ช่างแกะสลักไม่มีทางสร้างให้เป็นลายเดียวกันทั้ง 100% ได้หรอก!”
‘เคาท์จูนัว’เรียนรู้เรื่องงานแกะสลักมานานกว่าศตวรรษ
เดิมที เขาไม่ใช่ชนชั้นสูงที่มีฐานะแต่อย่างไร แต่ด้วยสายตาอันแหลมคม เขาได้สะสมงานสลักถูกๆจำนวนมากซึ่งเขาสามารถขายในภายหลังได้ราคาที่สูงกว่าเดิม นี่คือวิธีที่’เคาท์จูนัว’กลายเป็นหนึ่งในชนชั้นสูงแห่งเมืองเฟนเลีย
“เป็นไปได้ไหมที่มันถูกสร้างขึ้นจากเครื่องมือชิ้นเดียว? เป็นไปไม่ได้ นอกจากสิ่วผีเสื้อ เครื่องมืออะไรที่จะแกะสลักได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ความละเอีนดของเกล็ดที่ยื่นออกมา ”
‘เคาท์จูนัว’ขมวดคิ้ว มองดูอย่างดุดันขึ้น เขาไม่เคยเห็นอะไรที่ประหลาดเช่นนี้มาก่อน
“ท่านเคาท์?”
หลังจากมองเขาอย่างงงงวย พนักงานสาวจึงเรียกเขาเบาๆ
ตาของ’เคาท์จูนัว’หรี่ลง เขากล่าวกับตนเอง
“เราไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เจอผลงานที่พิเศษอย่างนี้ในห้องแสดงธรรมดาของห้องแสดง Proulx ฉันไม่สามารถให้คนอื่นพบมันได้ ถ้าฉันประมูลไปหนึ่งร้อยเหรียญทอง บางคนอาจจะสังเกตพบ มันอาจจะทำให้ราคาเพิ่มขึ้นมากได้”
‘เคาท์จูนัว’ตัดสินใจในทันที
เขาจะทิ้งรูปสลักนี้ไว้สักสองสามวัน แล้วกลับมาประมูลในสองวันสุดท้าย
“ช่วนยกเลิกราคาที่ฉันเสนอทีนะ”
‘เคาท์จูนัว’พูดกับผู้หญิงข้างๆเขาตรงๆ
“ยกเลิก?”
พนักงานสาวตกใจ ตามกฎของพวกเขา ทันทีที่ประมูลแล้ว จะไม่สามารถยกเลิกได้ แต่’เคาท์จูนัว’เป็นลูกค้าที่เก่าแก่มากของทางห้องแสดง Proulx และเพราะเหตุนี้ พนักงานสาวจึงเก็บใบประมูลทั้งสามกลับคืนอย่างง่ายๆ
“ฉันขอถามท่านเคาท์ได้ไหมคะ ว่าทำไมท่านจึงยกเลิกการประมูล?”
พนักงานสาวถาม
‘เคาท์จูนัว’ยิ้มอย่างลึกลับ
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก โอ้ ใช่ ฉันต้องการถามเธอหน่อย ผลงานสามชิ้นนี้จัดแสดงถึงวันไหนกัน?”
พนักงานสาวเปิดดูบันทึกแล้วก็ยิ้ม
“งานสลักสามชิ้นนี้จะจัดแสดงจนถึงวันที่ 30 มิถุนา พวกมันเพิ่งถูกนำมาที่นี่เมื่อวานนี้เองค่ะ”
‘เคาท์จูนัว’พยักหน้ารับรู้
“ตกลงตามนี้ ฉันจะเดินดูรอบๆอีกสักหน่อย เธอไปทำงานของเธอต่อเถอะ”
‘เคาท์จูนัว’ยิ้ม
แต่’เคาท์จูนัว’แอบยินดีอยู่ในใจ จากการประเมินของเขา มูลค่าของงานทั้งสามชิ้นอยู่ที่สามพันเหรียญทองต่อชิ้น รูปสลักธรรมดาจากช่างผู้เชี่ยวชาญจะมีราคาที่หนึ่งพันเหรียญทองต่อชิ้น และรูปสลักทั้งสามชิ้นนี้ถูกสร้างในลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์ เพียงคิดจากสิ่งนี้ มูลค่าของมันก็ทวีคูณแล้ว
……
‘เคาท์จูนัว’มาเยี่ยมชมห้องแสดงทุกๆวัน เป็นไปตามที่เขาคาดจริงๆ เพราะว่าห้องแสดง Proulx มีรูปสลักมากมาย ไม่มีใครค้นพบรูปสลักทั้งสามชิ้นนี้ ถึงแม้จะมีคนพบ พวกเขาเพียงรู้สึกว่ามันดูดี และไม่เห็นคุณค่าที่แท้จริงของรูปสลักนี้
วันที่ 10 มิถุนายน
‘เคาท์จูนัว’มาถึง Proulx อีกครั้ง เขาเดินเล่นในห้องโถงหลักตามปกติ เขามองพวกมันคร่าวๆ แต่เมื่อเขามาถึงรูปสลักทั้งสาม หน้าของเขาตึงขึ้นมา ถัดจากรูปสลักทั้งสามคือรายการประมูล
รูปสลักหินสามชิ้น แต่ละชิ้นราคาสามร้อยเหรียญทอง
เมื่อได้เห็นราคานี้ ‘เคาท์จูนัว’รู้สึกโกรธอยู่ภายในใจ
“งี่เง่า! ถ้าหากมันเห็นคุณค่าของงานสลักนี้ ทำไมมันถึงตั้งราคาสูงถึงขนาดนี้? นี่จะยิ่งดึงดูดความสนใจให้กับรูปสลัก”
ในใจของ’เคาท์จูนัว’เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ไม่มีอะไรที่เขาทำได้ เขาไม่มีอำนาจที่จะยกเลิกการประมูลของคนอื่น
ทุกสิ่งเป็นไปตามที่เขากลัว
วันที่ 12 มิถุนายน ‘เคาท์จูนัว’มาที่รูปสลักทั้งสามอีกครั้ง ในตอนนี้ ราคาเปลี่ยนไปอีกครั้ง
“ห้าร้อยเหรียญทอง?”
ดวงตาของ’เคาท์จูนัว’หรี่แคบลงเป็นแนวยาว
“ดูเหมือนจะมีบางคนที่รู้คุณค่าของพวกมันซะแล้ว”
ที่มา: